Forever Love Story...หนุ่มนักรักกิ๊กกั๊กสาวแก้มแดง

ลำดับตอนที่ #7 : อบอุ่น สบายใจเมื่อใกล้เธอ...

\"รุ่นพี่...เป็นชาวต่างชาติเหรอคะ...^^\" เธอหันไปถามหนุ่มนอกผมเงินสุดเท่ห์และเย็นชาคนนี้ด้วยน้ำเสียงกล้าๆ กลัวๆ แต่เขาเพียงแค่เหลือบตามองเธออย่างเย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็งเท่านั้น ตามฉายาที่ผู้คนขนานนามให้...



\"แล้วเธอมายุ่งอะไรกับฉัน ไม่ใช่ธุระอะไรของเธอนี่ -_-^\" อเล็กซ์พูดเสียงเรียบเย็นชา และไม่แม้แต่ชายตามองเด็กสาวเลย โจลินหน้าเสีย เธอก้มหน้านิ่งอย่างตกใจ



\"ทำไมแกต้องพูดอย่างนั้นด้วยวะ หงุดหงิดอะไร หา! -_-^^^” ฮันซอนโวยวายออกมาอย่างโมโห เขาลุกขึ้นยืนอย่างไม่พอใจ ทำไมอเล็กซ์ต้องทำท่าเย็นชาด้วยล่ะ



\"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันโง่เองที่ไปถามอะไรโง่ ๆ แบบนั้น\" โจลินรีบห้ามอย่างรวดเร็ว อเล็กซ์เหลือบตามองฮันซอนอย่างเฉยชาแล้วพูดเบาๆ



\"I didn\'t do anything.Don’t be stupid.\" เขาพูดเรียบๆ อย่างไม่แคร์ และการทำแบบนั้นทำให้ฮันซอนฮึดฮัดอย่างไม่พอใจ เขาทำท่าจะเข้าไปต่อยหน้าอเล็กซ์อยู่ในวินาทีใดวินาทีหนึ่งนี้ ฮันซอนไม่เข้าใจตนเองว่าทำไมเขาถึงได้รู้สึกโกรธมากขนาดนี้



และคนที่ทำหน้าที่ห้ามทัพก็คือ...



“เฮ้ ใจเยน (*) ดิวะ >_< ฮันซอน อเล็กซ์มันหงุดหงิดเรื่องยัยสาวเสิร์ฟอะไรนั่นมาตามกวนใจ เลยมึนๆ อย่างเงี้ย ช่างมันเถอะนะ ^-^” ซึงฮอนพูดเสียงดัง ฮันซอนทำหน้าบูดก่อนจะจำใจนั่งลงบนเก้าอี้ตามเดิม



\"นั่งสิ หรือพวกนายจะไม่กิน -_-\" ฮันซอนเงยหน้าขึ้นถาม พวกเพื่อนๆ รีบนั่งลงอย่างรวดเร็ว



\"อเล็กซ์ นายก็อย่าใจร้ายมากนักสิวะ ^-^ น้องเขาไม่ได้ทำอะไรผิด\" ซึงฮอนพูดแซวอเล็กซ์โดยที่ไม่ได้ดูสีหน้าที่เหมือนจะระเบิดออกมาเดี๋ยวนั้นของอเล็กซ์เลย อเล็กซ์มองซึงฮอนด้วยสายตาอันน่ากลัว



“อะไรอะ >_< ทำไมนายทำหน้าอย่างนั้น >_< ฉันทำอะไรผิด~~ >_<”



โจลินถอนหายใจอย่างปวดหัว เพื่อนของพี่ฮันซอนทำไมถึงได้มีนิสัยต่างกันสุดขั้วอย่างนี้นะ คนหนึ่งใจดี คนหนึ่งบ้าๆ บอๆ อีกคนเย็นชา อีกคนไร้ความรู้สึก...



และระหว่างที่เธอกำลังหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่นั้น ก็มีเสียงหนึ่งพูดขึ้นเบาๆ



\"เธอน่ะ ใช่คนที่ไปยืนเอาแฟ้มปิดหน้าอยู่ตรงที่หน้าห้องเรียนฉันรึเปล่า\" ฮานซองแจนั่นเอง ตอนนี้เขานั่งอยู่ข้างเธอพอดี โจลินสะดุ้งแล้วหันหน้าไปหาเขา หน้าของเธอแดงขึ้นมาโดยอัตโนมัติ และโดยเหตุผลกลใดไม่ทราบ...เสียงที่เธอพูดออกมาก็กลับตะกุกตะกัก



\"อ่า เอ่อ...-_- /// ค่ะ\"



\"เหรอ งั้นเธอไปทำอะไรตรงนั้นล่ะ\" เขาถือแก้วไวน์ไว้แล้วหันดวงตาสีน้ำตาลมาสบตากับเธอ โจลินก็ยังคงหน้าแดงอยู่อย่างนั้น ก็อย่างที่บอกว่าเขาคนนี้หน้าเหมือนฮันซอนมาก ไม่เหมือนอยู่อย่างเดียวก็คือ ตาของฮันซอนเป็นสีดำและดูอ่อนโยน แต่ตาของซองแจเป็นสีน้ำตาลอ่อน และดูเหมือนไม่สนใจอะไรรอบตัว...



“คือว่า...-_- ///”



“เธอนี่ทำไมหน้าแดงเก่งจังนะ เหมือนมะเขือเทศเลย -_-“



“-_- ///”



\"ตกลงพรุ่งนี้นายจะไปเรียนรึเปล่าฮันซอน\" ซึงฮอนหันกลับไปถามฮันซอนบ้างในที่สุด หลังจากใช้ความพยายามถามอเล็กซ์ เจ้าชายสีเงินผู้เย็นชาสมชื่ออยู่นาน...เพราะเขารู้ตัวแล้วว่าถึงจะพูดอะไรกับอเล็กซ์ เขาก็คงไม่สนใจจะตอบอยู่ดี ดีไม่ดีอาจจะโดนด่ากลับมาเสียด้วยซ้ำ ฮันซอนที่กำลังสาละวนอยู่กับขวดไวน์แดงหันหน้ากลับมาตอบซึงฮอนด้วยน้ำเสียงเจือรอยยิ้ม



\"ไม่ไป -_- ฉันจะมาเฝ้าโจลิน\"



\"ไม่ได้นะคะ >_< พรุ่งนี้พี่มีเรียน\" เมื่อเธอฟังคำพูดของฮันซอนจบ เธอก็แย้งขึ้นมาทันที ไม่ได้นะ...รุ่นพี่ฮันซอนจะโดดเรียนไม่ได้นะ ฮันซอนชักสีหน้าแล้วตอบกลับอย่างดื้อดึง



\"ใครจะทำไมฉัน -_- แม่ฉันเป็นเจ้าของโรงเรียน >_< ฉันจะทำยังไงก็ได้\"



\"งั้นให้ฉันไปด้วยนะ ^^\" นายโย่งพูดแทรกขึ้นเบาๆ



\"ฝันไปเถอะ -_-\" นี่คือคำตอบ ฮันซอนหันไปหาโจลินที่กำลังทำหน้ากังวลอยู่ ก่อนจะยิ้มให้โจลินบางๆ



\"ถ้าเธออยากให้ฉันไปเรียนก็ได้ เลิกเรียนแล้วฉันจะรีบมาหาเธอที่นี่โดยเร็วที่สุด โอเคมั้ย ^^\"



\"ค่ะพี่ ห้ามโดดเรียนนะคะ ^-^;\" โจลินพูดกำชับเขา



“เธอทำหน้าเหมือนแม่คนเลย รู้มั้ยเนี่ย -_-“ ซองแจพูดพลางยิ้มให้โจลินที่กำลังเขินหน้าแดงอยู่



“ครับผม >_< เราจะไม่ปล่อยให้ฮันซอนโดดเรียนเด็ดขาดเลยครับ >)<”



“พูดมากน่าซึงฮอน หรืออยากให้ฉันบอกควอนฮยีอึนเรื่องสาวเสิร์ฟที่เรเชล สกาย -_-^”



“อ๊า >_< ฮยีอึนฆ่าฉันแน่ อย่าบอกนะ >_< อย่าบอกนะ >_<” โจลินนิ่งอึ้งมองพลางนึกสงสัยว่า หมอนี่เป็นนักเรียนม.ปลายปีสามที่อายุสิบเก้าจริงรึเปล่า





“โอเค งั้นตอนนี้นายอิ่มแล้วก็กลับบ้านไปซะเถอะ -_-“ ฮันซอนพูดขึ้นหลังจากเวลาผ่านเลยไปหนึ่งชั่วโมง



“หา O-O นายอยากจะให้เรากลับแล้วงั้นเหรอ >_<” ซึงฮอนเบิกตากว้างแล้วร้องโวยวาย แต่เมื่อมองเห็นดวงตาที่กำลังไม่สบอารมณ์ของฮันซอนที่จ้องมายังตัวเขา ซึงฮอนก็รีบสงบปากสงบคำทันที



“ได้เลย เพื่อนายกับสาวน้อยคนนี้ ^-^” เขาลุกขึ้นและขยิบตาให้โจลินเล็กน้อย เด็กสาวเผลอตัวยิ้มตอบกลับไปโดยอัตโนมัติ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าคนที่ขยิบตาให้กับเธอเมื่อกี๊คือหนึ่งในห้าหนุ่มหล่อของโรงเรียนซองดงอัน...และในจังหวะเดียวกันนั้นเอง ภาพของเจ้าชายสีเงินผู้เย็นชาก็กลับเข้ามาในหัวเธออีกครั้ง และเหมือนกับว่ามีแม่เหล็กดึงดูด เธอหันหลังกลับไปมองดูเขาคนนั้นอีกครั้ง



“นี่ ไปกันเถอะ >_< ไปกันเถอะ ฉันอยากดื่มเบียร์จัง” ซึงฮอนพูดอย่างร่าเริงพลางคิดไปถึงสาวเสิร์ฟคนสวยที่เรเชลสกาย และการทำแบบนั้นทำให้เพื่อนของเขาอีกสามคนที่เดินอยู่ข้างๆ ทำหน้าเบื่อหน่าย



“เอ...เบอร์ของฮยีอึนอยู่ไหนน้า -_-“ จินจองพูดขึ้นลอยๆ



“โอเค ไปแล้วคร้าบ ไปแล้วคร้าบบบบบ >_<” ซึงฮอนหลับตาปี๋แล้วลากอเล็กซ์ ซองแจ กับจินจองออกไปจากร้านอาหารทันที แต่แม้ว่าจะออกไปแล้ว ฮันซอนและโจลินก็ยังได้ยินเสียงตะโกนของพวกเขาดังก้องทางเดินอยู่...





“พี่ฮันซอนคะ วันนี้ขอบคุณมากนะคะ” เหลือแค่สองต่อสอง โจลินก้มหน้าที่เป็นสีแดงจัดของเธอลงและกล่าวขอบคุณ ฮันซอนหัวเราะเบาๆ แล้วยกมือขึ้นขยี้หัวเธอเบาๆ



“เรื่องอะไรล่ะ เธอช่วยชีวิตฉันไว้นี่ เรื่องแค่นี้ไม่จำเป็นต้องขอบคุณ”



“เอ่อ ค่ะ...” ‘เธอช่วยชีวิตฉันไว้’ คำพูดนี้ทลายความหวังลมๆ แล้งๆ ของเธอลงจนหมด สิ่งที่เขาทำมาทั้งหมดก็เพื่อรับผิดชอบที่เธอช่วยเขาไว้เท่านั้น หากว่าวันนั้นเธอไม่ได้รับมีดนั่นไว้ เธอก็คงไม่มีโอกาสอย่างนี้ และ...ถ้าหากเธอหายดีไปแล้ว...เขาคงจะ...



ความคิดนี้ทำให้โจลินเกิดความรู้สึกหวาดกลัววันพรุ่งนี้ขึ้นมาทันที...



“ไปกันเถอะ ถ้าอยากจะได้ขนมไปฝากคารึลล์” เขาพูดและลุกขึ้นเฉยๆ ก่อนจะเดินยิ้มหวานเข้ามาหายัยมะเขือเทศแก้มแดงที่กำลังนั่งอยู่ เธอก้มหน้าที่แดงจัดนิ่งตามแบบฉบับของเธอ ฮันซอนหัวเราะเบาๆ อย่างอารมณ์ดี ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เวลาที่เธออยู่ใกล้เขา หัวใจของเขาจะรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา นานมากแล้ว...ที่เขาไม่ได้รู้สึกอย่างนี้



เขาค่อยๆ ช้อนร่างเธอขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะวางตัวเธอลงบนรถเข็นอย่างแผ่วเบาอ่อนโยน สาวๆ หลายคนในนั้นจ้องมองอย่างอิจฉาตาร้อน แต่ว่า...ฮันซอนก็ยังคงเข็นรถเข็นพาโจลินเดินเรื่อยไปอย่างไม่สนใจสายตาเรียกร้องของสาว ๆ แถวนั้นเลยแม้แต่น้อย





“นี่ โจลิน...ยูโจลิน!”



“อ๊ะ! หา เอ้อ คะ?” เธอสะดุ้งตื่นจากห้วงความคิดของตัวเองเมื่อเสียงเรียกของฮันซอนดังอยู่ข้างหู ฮันซอนหัวเราะแล้วขยี้หัวเธอเบาๆ



“เป็นอะไรรึเปล่า? ตกใจอะไรขนาดนั้น?”



“อ๋า >_<~ เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร (- -) ( - -) (- -) ( - -)”



“นี่ เวียนหัวมั้ยนั่น ฉันจะบอกเธอว่า ถึงห้องแล้ว ^^” โจลินอ้าปากหวอแล้วมองไปรอบๆ ห้องพักผู้ป่วยพิเศษอันกว้างใหญ่ไพศาล ใช่จริงๆ...นี่เธอเหม่อมาตลอดทางจนถึงห้องพักแล้วยังไม่รู้สึกตัวเลยเหรอเนี่ย ดารึลล์ก็กำลังนอนหลับอยู่ที่โซฟาข้างเตียง โจลินมองน้องสาวแล้วยิ้มขำๆ แต่แล้ว...เมื่อสติเริ่มกลับมา สิ่งที่เธอเฝ้าคิดกังวลอยู่เมื่อครู่ก็ย้อนกลับมาแทนที่อีกครั้ง ใบหน้าของโจลินหมองลงทันทีที่คิดถึงตอนนี้ ฮันซอนที่กำลังจัดที่นอนอยู่เหลือบตามาเห็นเข้าพอดี เขาชะงักมือแล้วหันหน้าไปยิ้มให้เธอ



“เป็นอะไรเหรอ? ทำไมทำหน้าอย่างนั้น?”



“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”



“ไม่น่าใช่ ไม่งั้นเธอไม่ทำหน้าอย่างนี้หรอก” ฮันซอนยังคงยืนยันความคิดตัวเอง ใบหน้าหม่นหมองของสาวน้อยแก้มแดงแสดงเห็นชัดเจน เขาค่อนข้าง...ไม่สิ เขาแน่ใจว่าจะต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ ฮันซอนคิด และเหตุการณ์เดียวที่เกิดขึ้นวันนี้ หรือว่า...



หรือว่าเธอจะกังวลเรื่องคิมจีอึน...



ฮันซอนขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดเมื่อต้องนึกถึงหญิงสาวตุ๊กตาญี่ปุ่นผู้กำลังโกรธแค้นคนนั้น และในเวลาเดียวกันนั้นเอง เขาก็นึกถึงเรื่องสำคัญอีกอย่างขึ้นมาได้...



ตอนนั้น...เขาจูบเธอ…



เขาไม่เข้าใจตัวเอง ไม่รู้ว่าทำไมหลังจากจูบนั้น เขาก็รู้สึกแปลกๆ ปั่นป่วนในหัวใจขึ้นมา นี่เป็นครั้งแรกในรอบสิบเก้าปีที่เขารู้สึกแบบนี้ มันเป็นความรู้สึกแบบที่ไม่มีหนังสือคู่มือใดบอกเอาไว้เลย ฮันซอนสะบัดหัวไล่ความรู้สึกแปลกประหลาดออกไปจากใจ ก่อนจะยิ้มให้โจลินอีกครั้ง



“ตกลงเธอเป็นอะไรน่ะ บอกมาสิ ^^”



“ฉัน...” โจลินคิดอยู่ห้าวินาทีก่อนจะตัดสินใจบอกสิ่งที่รบกวนจิตใจเธอออกไป...