Forever Love Story...หนุ่มนักรักกิ๊กกั๊กสาวแก้มแดง

ลำดับตอนที่ #6 : เจ้าชายสีเงินผู้เย็นชา...

ฮันซอนเงยหน้าขึ้นหลังจากที่ปล่อยเวลาผ่านไปเนิ่นนาน เขาเหลือบตามองจีอึนด้วยสายตาเย็นชาเยียบเย็น จีอึนก็ยังคงยืนตัวสั่นมือชี้ค้างอยู่อย่างนั้น ดวงตาสีดำกลมโตแวววาวของเธอชื้นไปด้วยน้ำตาและประกายแวววาวของความแค้น เธอกัดริมฝีปากแล้วมองโจลินด้วยสายตาอาฆาต



ส่วนโจลินยังคงนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น ตอนนี้เธอไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว



\"ยูโจลินคนนี้คือแฟนของฉัน ^^ และเราก็รักกันมากด้วย\"  



\"ไม่จริงนะฮันซอน TT__TT เธอ...เธอทำแบบนี้ทำไม ทำแบบนี้ได้ยังไงกันน่ะ T^T ฉันรักเธอ ฉันรักเธอมากนะ\"



\"เราจบกันไปตั้งนานแล้วนี่ -_- เราไม่เกี่ยวข้องอะไรกันแล้ว ฉันบอกเธอเป็นพันๆ ครั้งแล้วไงล่ะ\"



“ไม่! ม่าย!!”



จีอึนร้องไห้คร่ำครวญอย่างไม่อายสายตาใครอยู่ตรงหน้าพวกเขา ฮันซอนถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย พอดีกับที่เธอสะบัดสายตาขึ้นมาสบตากับเขาด้วยสายตาว่างเปล่า ฮันซอนไม่ทันได้สังเกตว่า...มีอะไรบางอย่างวนเวียนอยู่ในดวงตาสีดำคู่สวยดวงนั้น...



“แล้วเธอจะต้องเสียใจที่ทำแบบนี้กับฉัน -_- ฮันซอน...\" เธอพูดเสียงเบาแล้ววิ่งหนีไปจากที่นั่นทันที ฮันซอนถอนหายใจอย่างโล่งอก  ไปได้ซะทีนะ...เขายิ้มแล้วก้มหน้าลงมามองหน้าสาวน้อยในมือเขา



\"ขอโทษนะสาวน้อย ^-^ เป็นอะไรรึเปล่า\"



\"...\"



\"ไปกินข้าวกันเถอะ ^O^ เธออยากกินอะไรล่ะ ฉันเลี้ยงเองนะ\" โจลินก้มหน้ามะเขือเทศของเธอนิ่ง จูบเมื่อกี๊เป็นเฟิร์สท์คิสของเธอเชียวนะ แล้วคนที่ได้ไปก็คือลีฮันซอน สุดที่รักของเธอ ฮันซอนมองดูมะเขือเทศโจลินแล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ



\"เธอนี่นะ ^^ เด็กจริง ๆ เลย\" ฮันซอนพูดยิ้มๆ แต่โจลินก็ยังคงหน้าแดงแปร๊ดอยู่อย่างนั้น



“เอาล่ะ จากนี้คงต้องให้เธอนั่งรถเข็นละนะ ^^” ฮันซอนพูดขึ้น โจลินสะดุ้งพลางเบิกตากว้างอย่างตกใจ...หรือว่าเธอจะตัวหนักกันนะ



“ฉันตัวหนักเหรอคะ O_O”



“เปล่าหรอก เธอตัวเบายังกับนุ่น...ทำไม อยากให้ฉัมอุ้มขนาดนั้นเลยเหรอ ^O^”



“-_- ///”



“ก็เพราะว่ามันไม่ดีถ้าจะอุ้มเธอเข้าไปในร้านอาหารน่ะสิ ^-^” ฮันซอนพูดยิ้มๆ เด็กสาวคนนี้นี่เก็บอารมณ์ไม่เก่งเลยจริงๆ แค่มองปราดเดียวก็รู้ว่าตอนนี้เธอกำลังคิดอะไรอยู่...เขาวางร่างเด็กสาวที่ตัวเบาราวกับนุ่นลงบนรถเข็นผู้ป่วย แล้วค่อยๆ เข็นรถเข็นของเธอไปช้าๆ ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูกระจกใสล้อมรอบด้วยหินแกรนิตแท้สีดำประกายมุก เขายิ้มแล้วก้มลงพูดกับเธอเบาๆ



“ถึงแล้วละ”



\"เอ่อ พี่ฮันซอนคะ มันไม่แพงไปหน่อยเหรอคะ\" ก็ตั้งแต่พ่อแม่เสียไปเธอก็ไม่ได้กินอาหารที่ภัตตาคารหรูๆ อีกเลย แม้จะเป็นร้านอาหารในโรงแรมก็เถอะ เมื่อกี๊โจลินดูชื่อโรงพยาบาลแล้วก็ต้องตกใจตาโต เพราะโรงพยาบาลแอลเอชเป็นโรงพยาบาลไฮโซ ค่ารักษาแพงเหลือเชื่อ เพราะฉะนั้น อาหารในร้านอาหารก็จะต้องแพงอย่างไม่ต้องสงสัยเลย เด็กสาวยังคงเบิกตากว้างพลางหันหัวมองไปทางโน้นทีทางนี้ทีไปเรื่อยๆ อย่างคนไม่เคยเห็นมาก่อน ฮันซอนหัวเราะขำท่าทางของเธอ เขาสะกิดเธอเบาๆ แล้วพูดกระซิบ



\"นี่ เงินแค่นี้น่ะ ฉันมีจ่ายน่า เธอไม่ต้องกลัวต้องล้างจานหรอก ^^ แล้วก็อย่ามองล่อกแล่กอย่างนั้นสิ เขาจะหาว่าบ้านนอกเข้ากรุงนะ -_-\"



\"ก็เอ่อ...-_- ///\"



\"เชิญเลยครับคุณชายลี ทางนี้เลยครับ\" พนักงานหนุ่มคนหนึ่งที่ติดป้ายผู้จัดการเดินเข้ามาต้อนรับฮันซอนโดยไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น โจลินมองอย่างอึ้งๆ เธอรู้ว่าเขาเป็นทายาทของบริษัทยักษ์ใหญ่ของพ่อเขา แต่เธอก็นึกไม่ถึงว่าจะใหญ่ขนาดมีคนมากมายรู้จัก



\"เอ...นี่คุณหนูลีเหรอครับ ^-^ ทำไมผมไม่เคยเห็นมาก่อนเลย\"



\"นี่แฟนฉันเองล่ะ ใช่มั้ยโจลิน\" เขาขยิบตาให้เธอที่นั่งตัวแข็งทำตาปริบๆ ใส่เขาอยู่บนรถเข็น พนักงานพยักหน้าเข้าใจแล้วยิ้ม



\"คุณลีโจลินใช่มั้ยครับ เอ่อ...เชิญนั่งโต๊ะนี้เลยครับ ^-^” พนักงานคนเดิมผายมือให้พวกเขานั่งที่โต๊ะ VIPริมหน้าต่าง



“เชิญสั่งอาหารได้เลยครับ ^^\"



\"เอ่อ -_- เอาอาหารที่แพงที่สุดสองที่เลย แล้วก็...ไวน์แดงสองขวดนะ\" เขาสั่งโดยไม่สนใจเมนูของร้าน พนักงานจดยิก ๆ และเดินจากไป



\"พี่ฮันซอนคะ >_< ฉันไม่ดื่ม\"



\"ลองดูสิ ^-^ เธอจะต้องชอบ\"



\"แต่ดารึลล์อยู่คนเดียวในห้องนะคะ T^T\"  



\"ฉันจะซื้อขนมไปฝากเธอ ^-^ เพราะฉะนั้นตอนนี้เธอนั่งรอและกินให้อร่อยก็พอแล้ว\" ฮันซอนพูดตัดบททำให้โจลินต้องนั่งสงบปากสงบคำ เธอนั่งเงียบอย่างสงบเสงี่ยม แต่แล้ว เมื่อไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นอีก เรื่องราวเมื่อกี๊ก็กลับเข้ามาในหัวเธออีกครั้ง ทำให้ใบหน้าเธอกลายเป็นสีแดงจัดขึ้นมาอีกครั้ง เธอรวบรวมความกล้าและหันหน้าไปถามฮันซอนที่กำลังเล่นอยู่กับดอกกุหลาบบนโต๊ะ



\"พี่คะ ฉันขอถามอะไรซักอย่างได้มั้ยคะ\"



\"ได้ซิ\"



\"ผู้หญิงคนเมื่อกี๊เป็นใครคะ...\" ชายหนุ่มเงียบไปนานหลายอึดใจ เขาหยุดเล่นดอกกุหลาบแล้วหันมาจ้องตาเด็กสาวตรงหน้าเขา



\"คิมจีอึน...เป็นแฟนเก่าของฉันเอง\"



“แฟน...”



“แต่ตอนนี้ เธอคือคนที่ฉันเกลียดที่สุด”



\"แล้วทำไมพี่ถึงได้...-_- ///\"



\"ก็เพราะฉันไม่อยากให้เขามาวุ่นวายกับฉันน่ะสิ -_-\"



\"แค่นั้นเองเหรอคะ...\" เธอสูดหายใจเฮือกใหญ่แล้วรวบรวมกำลังใจพูดขึ้นมาอีกประโยคหนึ่ง



\"แล้วที่พี่พูดว่า...เอ่อ...>_<\"



\"อะไรล่ะ ^^ มัวแต่อ้ำอึ้งอยู่ได้\"



“...” แต่โจลินก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป ทั้งๆ ที่มันเป็นคำถามที่เธอต้องการคำตอบมากที่สุด แต่เพราะว่าเธอไม่มีความกล้าพอจะถามมันออกไป เธอเลยได้แต่เก็บความสงสัยมากมายไว้ในใจ



\"พรุ่งนี้ฉันจะมาหาเธออีกนะ ^-^”



“พรุ่งนี้พี่มีเรียนไม่ใช่เหรอคะ O_O”



\"พรุ่งนี้ฉันว่าง -_-\"



\"ไม่จริงค่ะ พรุ่งนี้พี่มีเรียน\" โจลินยืนยันหนักแน่นจนฮันซอนเงยหน้าขึ้นมามองเธออย่างแปลกใจ ทำไมเธอถึงได้แน่ใจอย่างนี้กันนะ เขาทำหน้าประหลาดใจและถามขึ้นว่า



\"เธอจะมารู้ตารางเรียนของฉันได้ยังไง?\"



\"ก็ฉันสืบมาหมดแล้ว ประวัติของพี่น่ะค่ะ -_-\" แล้วเธอก็ยกมือปิดปากหมับทันทีและก้มหน้ามะเขือเทศของเธอลงกับโต๊ะ ฮันซอนหัวเราะอย่างอึ้ง ๆ



\"นี่เธอ...-O-\" คราวนี้ถึงตาฮันซอนพูดไม่ออกบ้างแล้ว เขารินไวน์ลงใส่แก้วของเขาและของเธอเพราะไม่รู้จะทำอะไร นี่เป็นครั้งแรกในรอบสิบปีที่เขาเขินผู้หญิง...ในชีวิตของเขา ด้วยรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาสูงเพรียวราวกับนายแบบ และฐานะขั้นมหาเศรษฐีของเขา ทำให้เขามีผู้หญิงมากมายล้อมรอบตัว แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่เขาจะให้ความสนใจกับผู้หญิงคนหนึ่งมากขนาดนี้เลยซักครั้งเดียว



“เอ้า ไวน์” เขารินไวน์แดงราคาเหยียบแสนลงในแก้วทรงสูงแล้วส่งให้โจลิน เธอทำหน้าเหยเกแล้วส่ายหน้าเบาๆ



“ฉันดื่มไม่เป็นค่ะ T^T”



“เอาน่า ลองดู ^-^”



\"อาหารมาแล้วครับคุณชายลี ^^\" พนักงานคนเดิมเดินเข้ามาเสิร์ฟกุ้งลอฟสเตอร์จานเบ้อเริ่มสองจานพร้อมกับรอยยิ้ม โจลินมองมันตาวาววับพลางเอียงคอมองอย่างสนใจ



\"กินซิโจลิน ^-^ ฉันว่าเธอจะต้องชอบแน่ๆ เลย\"



\"เอ่อ นี่มันอะไรเหรอคะ OoO\"



\"กุ้งมังกรไง เธอไม่รู้จักเหรอ –O-\"



\"ไม่ค่ะ\"



\"งั้นลองกินดู ^O^ เธอจะต้องชอบแน่ ๆ โจลิน\" เขาจิ้มกุ้งชิ้นเล็กแล้วป้อนใส่ปากเด็กสาว เธอเคี้ยวมันช้า ๆ



\"อ๊ะ อร่อยจังเลยค่ะ ^O^ ขออีกน้า >O<\"



\"โอเคคร้าบ ^O^ บอกแล้วว่าอร่อย\"



\"สวีทกันจังเลยนะพวกนายน่ะ\" เสียงพูดกลั้วหัวเราะปนหมั่นไส้ของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น ฮันซอนก็ยังไม่หันไปมองเขาพูดด้วยสีหน้ารำคาญ



\"ชินซึงฮอน นายมาที่นี่ได้ยังไง -_-^ แล้วมาทำไม\"



\"โห >_< นายพูดอย่างนี้กับเพื่อนรักที่เป็นห่วงนายเรอะ T^T ตั้งแต่นายวิ่งออกไปกับสาวน้อยคนนี้ >_< นายก็ไม่ได้ติดต่อไปหาพวกเราเลย เพิ่งได้ข่าวเมื่อกี๊นี้เอง T_T ฉันรู้ตัวไอ้บ้านั่นแล้วนะ มันชื่อยุนมยองอัน ฉันให้คนไปจัดการแล้ว >_<\"



\"งั้นเหรอ อือ อ้อ นี่ยูโจลินนะ เอ้อ โจลิน ^^ นี่พวกเพื่อนๆ งี่เง่าของฉันเอง\" ฮันซอนชี้ไปที่ชินซึงฮอนและพวกเพื่อนๆ ของเขาที่ยืนเรียงกันอยู่



โจลินพยักหน้ารับแล้วมองพวกเขาไล่เรียงไป โดยมีซึงฮอนยืนยิ้มแป้นท่าทางทะเล้นอยู่ข้างหน้าสุด เขาคนนี้มีรอยยิ้มที่เด่นสะดุดตาเธอ เขายังมีผมสีฟ้าอมม่วงเป็นประกาย และใบหน้าอ่อนเยาว์ดูเด็กกว่าอายุของเขาอีก เธอนึกในใจว่าเขาคนนี้คงต้องเป็นตัวป่วนของกลุ่มแน่



คนต่อไปที่ยืนอยู่ข้างซึงฮอนเป็นหนุ่มหล่อหน้าตาเหมือนกับฮันซอนมาก จนแทบแยกไม่ออก แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้โจลินแน่ใจว่าเขาไม่ใช่ ก็คือสีหน้าและแววตา รุ่นพี่ฮันซอนมีใบหน้าที่ยิ้มแย้มและดวงตาที่อ่อนโยน ส่วนผู้ชายที่กำลังยืนอยู่นี้มีใบหน้าอันเรียบเฉย ไร้ความรู้สึก รวมทั้งดวงตาของเขาด้วย แม้จะมองเพียงแวบเดียว โจลินก็มั่นใจ เพราะแววตาของเขาไม่อ่อนโยนเหมือนกับฮันซอนเลย



อีกคนที่ยืนถัดมา เป็นผู้ชายร่างสูงที่ตัวสูงปรี๊ดอย่างน่าตกใจ และมันทำให้เด็กสาวรู้สึกขำขึ้นมา เธอสงสัยว่าเขาเดินผ่านประตูร้านอาหารเข้ามาได้อย่างไร เพราะดูยังไงแล้วเขาน่าจะสูงกว่าประตูนั่น



เธอมองเลยชายร่างสูงไปสะดุดอยู่ที่ชายหนุ่มคนสุดท้าย อะไรบางอย่างในตัวเขาทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ เธอรู้จักรุ่นพี่คนนี้ดี เขาเป็นรุ่นพี่ในโรงเรียนซองดงอันที่เดียวกับที่เธอเรียนอยู่ เป็นที่รู้จักในชื่อของ ‘เจ้าชายสีเงินผู้เย็นชา’ และสาเหตุที่เขาได้ชื่อนั้นไปครองก็มาจากท่าทางอันน่ากลัวและเย็นชาจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ของเขานั่นเอง



เขาเจาะหูข้างซ้ายสามสี่รู คิ้วข้างซ้ายก็มีห่วงเงินคล้องไว้ เธอมองไล่ขึ้นไปที่ผมสีเงินเป็นประกายแวววาวของเขา ก่อนจะเลื่อนระดับสายตาลงไปที่ดวงตาสีเงินของเขา แววตานั้นทำให้โจลินรู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก และเมื่อเธอจ้องไปที่ใบหน้าขาวซีดของเขา เธอก็พบว่า...



ไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าอันหล่อเหลางดงามราวกับเจ้าชายของเขาเลย…



ถึงตอนนี้ เธอคิดว่าพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมคนพากันเรียกเขาว่า ‘เจ้าชายสีเงินผู้เย็นชา’



\"เอ่อ สวัสดีค่ะรุ่นพี่ ^-^\" เธอวกกลับไปที่รุ่นพี่ผู้มีผมสีฟ้าอมม่วงแล้วกล่าวสวัสดีขึ้น ซึงฮอนยิ้มกว้างแล้วตอบกลับไปว่า



\"สวัสดี >_< สวัสดี >_< ฉันชื่อชินซึงฮอนนะ ส่วนนี่\" เขาชี้ไปที่แฝดฮันซอน \"ชื่อฮานซองแจ แล้วก็นายโย่งนี่ลีจินจอง ส่วนนายผมเงินน่ากลัว >+_< นี่ก็...อเล็กซ์\"



ความจริงเธอรู้จักพวกเขาทั้งสี่คนมาแล้ว ซึ่งนั่นมันเป็นเรื่องแน่นอน ทุกคนย่อมรู้จักห้าหนุ่มสุดหล่อพ่อแม่รวยแห่งโรงเรียนซองดงอัน แต่ว่า... ยังไม่มีใครเคยได้พบเห็นใกล้ชิดแบบนี้มาก่อนเลย โจลินมองทุกคนแล้วมาสะดุดตาอยู่ที่อเล็กซ์อีกครั้งด้วยเหตุผลอะไรบางอย่างที่แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังไม่รู้ ใบหน้าหล่อเหลาแต่เย็นชาของเขาสะดุดตาเธอมาก ผู้หญิงทุกคนในห้อง ทุกคนในโรงเรียนคิดว่าเขาน่ากลัว เพราะเขามักจะส่งสายตาอันเย็นชาจนสะดุ้งวาบใส่ทุกคนที่เข้าไปยุ่มย่ามกับเขาทุกครั้ง ยกเว้นกับพวกเพื่อนๆ ของเขาเอง



และแล้ว...ด้วยใบหน้าขาวเนียนหมดจดที่ค่อนไปทางยุโรปของเขา ทำให้เธอเกิดอยากรู้อะไรบางอย่าง...