ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เธอคือใคร?
วันต่อมา...ที่โรงพยาบาลแอลเอช เจนเนอรัลด์...
\"พี่โจลินฟื้นแล้วค่ะพี่ ^O^ พี่คะ\" เสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งร้องดังลั่นที่ห้องผู้ป่วยพิเศษในโรงพยาบาลนี้ ฮันซอนที่นอนฟุบหน้าอยู่ริมขอบเตียงเงยหน้าขึ้นมาอย่างงัวเงีย
\"ยูโจลิน ฟื้นแล้วเหรอ...^-^\" เด็กสาวที่เพิ่งลืมตาขึ้นมากระพริบตาถี่ ๆ จนปรับสายตาได้พอดี...เกิดอะไรขึ้นเนี่ย จำได้ว่าเราต้องซื้อกับข้าวให้ดารึลล์ แล้วนี่มันที่ไหนกันละเนี่ย
“เฮ้ เป็นไงมั่งอะ ^-^;” ฮันซอนพูดขึ้น โจลินหันไปมองทำตาปริบๆ แล้วหน้าเธอก็แดงขึ้นมาอีก ทำไมรุ่นพี่ฮันซอนถึงได้มานั่งยิ้มอยู่ข้างๆ เธอได้ เธอเค้นสมองเพื่อนึกเรื่องที่เกิดขึ้น และแล้ว...เรื่องทั้งหมดก็กลับเข้ามาในหัว ภาพสุดท้ายที่เธอเห็น และเรื่องก่อนหน้านั้นด้วย โจลินร้องถามขึ้นมาทันที
\"พี่ฮันซอนเป็นยังไงมั่งคะ...^-^;\" นี่คือประโยคแรกที่หลุดออกมาจากปากของเด็กสาว ฮันซอนที่นั่งยิ้มอยู่ข้างๆ ขมวดคิ้วเข้าหากันทันที เด็กโง่เอ๊ย ทำไมผู้หญิงถึงได้ทำอะไรไม่คิดเลย เขายกมือขึ้นตีหัวโจลิน
\"นี่ -_-^ ทำไมเธอถึงทำอะไรโง่ ๆ แบบนั้น -_-^^^ รู้มั้ยว่าถ้าเธอเป็นอะไรไป น้องเธอจะเดือดร้อนนะ\" เขาพูดอย่างโกรธๆ โจลินทำหน้าตกใจกลัวจนแทบน้ำตาร่วง ฮันซอนจึงถอนหายใจแล้วยกมือขึ้นขยี้หัวโจลินเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบดอกไม้สีแดงสดช่อใหญ่ที่วางไว้บนโต๊ะด้านข้างมาให้เธอ
\"แต่ก็ขอบคุณนะ ^-^” สัญญากับฉันว่าจะไม่ทำอะไรแบบนั้นอีก -_- โอเคมั้ย...\" โจลินพยักหน้า เธอลุกขึ้นเพื่อจะรับดอกไม้จากฮันซอน แต่แล้ว....
\"โอ๊ย...T_T\"
\"เป็นอะไรรึเปล่า O_O\" ฮันซอนพูด ก่อนจะวางช่อดอกไม้ลงที่โต๊ะข้างเตียง เขาลุกขึ้นยืนอย่างตกใจ เด็กสาวฝืนยิ้มให้เขาและพยายามทำตัวแข็งแรงเพื่อไม่ให้เขาเป็นห่วง ฮันซอนจึงยิ้มแล้วจิ้มนิ้วลงบนหน้าผากเธอเบาๆ
\"นี่ ฉันจะมาหาเธอทุกวัน ^^ ตกลงไหม ไม่สิ ปฏิเสธไม่ได้อยู่แล้ว -_- อ้อ อาหารจะมาส่งทุกวันเช้ากลางวันเย็น ^O^ เธอไม่ต้องกลัวอดตาย ส่วนเรื่องอาหารของดารึลล์ ฉันจัดการให้ อย่าทำอะไรที่เกินความสามารถตัวเอง แล้วก็ ดารึลล์ ฝากดูแลพี่สาวเธอด้วยนะ ถ้าเขาทำอะไรผิดล่ะก็ ตีได้เลยนะ...^-^\" เขาส่งยิ้มกวนๆ ในแบบหนุ่มซ่าส์ของเขามาให้เธอ โจลินก้มหน้าที่กลายเป็นมะเขือเทศของเธอลงและบีบมือตัวเองแน่น
“อ้อ เธอต้องอยู่รักษาตัวที่นี่ซักพัก ฉันจะทำเรื่องลาหยุดให้นะ ขอใบรับรองแพทย์มาให้แล้ว ^^ แต่ดารึลล์นี่สิ...งั้นฉันจะให้คนมารับดารึลล์ไปโรงเรียนวันจันทร์นี้ละกันนะ ^-^”
“วันนี้วันอะไรคะ”
“วันอาทิตย์ ^^”
“เอ๊ะ งั้น ฉันก็หลับมาตั้งสองวันน่ะสิ O_O ก็...วันนั้นวันศุกร์...”
\"ใช่แล้วค่ะ ^-^ พี่คะ พี่ฮันซอนเค้ามาเฝ้าพี่ตั้งแต่เมื่อวานแน่ะค่ะ เค้าเป็นห่วงพี่มากเลยนะ ^O^ เค้าแทบไม่ได้นอนเลยละ >O<\"
\"อย่าพูดมากน่าดารึลล์ -_- เออนี่ เธอหิวรึยังสาวน้อย ฉันจะพาไปกินข้าว เมื่อกี๊บอกยกเลิกอาหารมื้อแรกไปแล้วล่ะ ^O^\"
\"ฉันลุกไม่ได้...T^T\"
\"ฉันก็ไม่ได้บอกให้เธอเดินไปเองนี่ ^O^ ฉันจะอุ้มเธอไปเอง...\"
\"หา พี่ฮันซอนคะ O_O เดี๋ยวค่ะ เอารถเข็นมาก็ได้ค่ะ ไม่ต้อ...>_<\" แต่เขาไม่ฟังเธอเลยแม้แต่น้อย ฮันซอนอุ้มเธอขึ้นมาอย่างแผ่วเบา หน้าของโจลินตอนนี้เหมือนๆ กับมะเขือเทศแล้ว
\"ยายมะเขือเทศแก้มแดงเอ๊ย...\" เขาหัวเราะเบาๆ แล้วขยี้หัวเธออย่างที่เคยชิน
“อ้อ ใส่เสื้อคลุมนี่ซะนะ” เขาหยิบเสื้อขนสัตว์สีขาวนุ่มนิ่มให้โจลิน
“ของแม่ฉันน่ะ บังเอิญหยิบติดรถมา ^^”
“ของสาวๆ คู่ควงของพี่มากกว่า ใช่มั้ยคะ...” โจลินพูดเบาๆ ด้วยน้ำเสียงตัดพ้อน้อยใจ ทั้งที่เธอเองก็ไม่ได้เป็นเจ้าของเขาซะหน่อย แต่มันอดไม่ได้จริงๆ ไม่ได้นะ...ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขา เขาก็แค่เห็นเราลำบาก เลยช่วยเอาไว้เท่านั้น แค่พ้นจากวันนี้ พ้นจากวันที่เธอหายดี เขาก็จะไป...โจลินบอกเรื่องนี้กับตัวเองเป็นครั้งที่พัน
“อย่าคิดมากน่า ฉันไม่เอาของพวกนั้นมาให้เธอหรอกน่า อ้อ ดารึลล์เธอรออยู่ที่นี่นะ เดี๋ยวฉันจะซื้อขนมมาฝาก >-^\" เขาขยิบตาให้ดารึลล์และเปิดประตูเดินออกจากห้องไป
“อ๋า...อ๋า...>_< พี่คะ ให้ฉันลง นั่งรถเข็นเถอะค่ะ >_< นะคะ”
“ไม่อะ ^^ อุ้มอย่างนี้ดีกว่า”
\"ฮันซอน ยายเด็กนั่นใคร...\" เสียงผู้หญิงคนหนึ่งที่สั่นเครืออย่างแรงดังขึ้นด้านหลังพวกเขา ฮันซอนหันกลับไปมองอย่างแปลกใจ และเขากับโจลินก็พบผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ เธอมีผมหยิกเป็นคลื่นสีดำราวกับแพรไหม และดวงตาสีดำวาววับกลมโตของเธอ ใบหน้าขาวนวลเนียน และหน้าตาน่ารักราวกับตุ๊กตาญี่ปุ่น แต่ทว่า...แววตาของเธอไม่ได้น่ารักเหมือนหน้าตาของเธอเลยแม้แต่น้อย
เธอค่อยๆ ยกมืออันสั่นเทาของเธอขึ้น และชี้ไปที่โจลิน…
\"จีอึน...\" ฮันซอนพึมพำชื่อเธอออกมาเบาๆ ด้วยสีหน้าประหลาดใจ ก่อนที่จะแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา โจลินมองดูสองคนอย่างแปลกใจ...เธอคนนี้เป็นใครกันนะ...
\"เด็กนั่นเป็นใคร\" เธอยังคงถามคำถามเดิมและไม่ได้ลดมือลง ฮันซอนมองเธอด้วยสีหน้าเย็นชา ก่อนจะเปิดปากพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยียบ
“ฉันคิดว่ามันไม่เกี่ยวกับเธอนะ -_-“
“เด็กนั่น...เป็นใคร”
ฮันซอนยิ้มเยาะเธอแล้วก้มลงพูดกับโจลิน
\"โจลิน ฉันรักเธอนะ...\" แล้วเขาก็ก้มลง...จูบเธออย่างนุ่มนวลและอ่อนโยน เขาจูบเธอกลางโรงพยาบาลสาธารณะที่มีคนยืนอยู่มากมาย เสียงคนฮือฮาขึ้นทันที หญิงสาวที่เขาเรียกว่าจีอึนยืนหน้าซีด ปากสั่น เธอกรีดร้องเสียงดัง
\"ฮันซอน TT___TT เธอทำแบบนี้ทำไม -_-^ ฉันรักเธอนะฮันซอน\" เธอร้องไห้ฟูมฟาย เธอช็อคมาก เธอไม่เคยเห็นเด็กสาวแปลกหน้าคนนี้มาก่อน แต่ไม่ว่าเธอจะเป็นใคร ก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะมายุ่งกับฮันซอนของเธอ จีอึนเชิดหน้าขึ้นแล้วใช้แววตาที่ส่องประกายวาววับของเธอจ้องตาโจลินที่กำลังตาเบิกโพลงด้วยความตื่นตะลึง ใบหน้าเธอเป็นมะเขือเทศสด คือเป็นสีแดงประจำตัวของเธอ ตัวเธอสั่นและชาไปหมด บาดแผลและความเจ็บปวดหายไปในชั่วพริบตา...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น