ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คุณชายร้อยล้านและคุณหนูร้อยวอน
3
“ว้าย -_- ///”
“ขอโทษนะ เป็นอะไรมั้ย” ฮันซอนพูดแล้วดึงมือเธอให้ทรงตัวอยู่ได้ โจลินที่กำลังเขินสุดชีวิตรีบยืนขึ้นแล้วส่ายหน้าอย่างรัวเร็ว
“มะ ไม่ค่ะ ไม่ -_- ///”
ฮันซอนหัวเราะหึๆ ก่อนจะแสร้งพูดขึ้นหน้าตาย \"เออแล้ว กระเป๋าตังค์เธอหายไปไหนล่ะ...ทำไมปล่อยให้หายไปง่ายๆ ล่ะ\"
\"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ T_T ไม่รู้จะทำยังไงดี น้องสาวฉันต้องกำลังหิวอยู่แน่ๆ แล้วฉันยังต้องไปซื้อเครื่องปรุงอีก หมดพอดีเลย แล้วก็ไม่มีเงิน กว่าจะกลับไปเอาเงินที่บ้าน แล้วออกมาซื้อก็คงจะดึกมาก TT_TT น้องฉันต้องหิวตายแน่ๆ เลยค่ะ\"
โจลินคร่ำครวญอย่างเป็นกังวล พร้อมกับทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้อยู่รอมร่อ ก็น้องสาวเธอตอนนี้คงยังอยู่บ้านคนเดียวเพราะไม่สบาย แล้วถ้าเธอกลับดึกมาก น้องสาวเธอก็คงจะหิวจนไส้กิ่วแน่ๆ แล้วแถวนั้นก็ไม่ค่อยจะปลอดภัยเท่าไหร่ ด้วยปัจจัยเหล่านั้น ทำให้ความกังวลของโจลินพุ่งขึ้นถึงขีดสุด
\"อ้าว แล้วแม่เธอล่ะ O_O ไม่ทำอาหารให้น้องเธอกินเหรอ...\" ฮันซอนถามอย่างประหลาดใจ โจลินนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ แววตาของเธอสั่นเทายามพูดออกมา
\"แม่ของฉันเสียไปนานแล้วล่ะค่ะ พ่อฉันด้วย เหลือฉันกับน้องอยู่สองคน...\" เสียงของเธอขาดหายไป พร้อมกับใบหน้าที่เศร้าสร้อย หยดน้ำตาไหลอาบแก้มลงมาเบาๆ เธอรีบยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากดวงตาอย่างรวดเร็วพร้อมกับยิ้มให้ฮันซอน เขารีบกล่าวขอโทษเธอ
\"ขอโทษนะ\"
\"ไม่เป็นไรค่ะรุ่นพี่...^-^\"
“...” จบคำเธอ ทั้งฮันซอนและโจลินต่างก็เงียบไป เมื่อมองดูใบหน้าเศร้าสร้อยของเธอแล้ว ฮันซอนก็รู้สึกผิดที่ไปสะกิดแผลเธอเข้า
\"งั้นเดี๋ยวฉันจะซื้ออาหารให้เธอเอง\" เขาพูดเพื่อให้เธอร่าเริง
\"หา...อะไรนะคะรุ่นพี่ O_O\" แต่เธอกลับตกใจแทน
\"ไปเถอะน่า ^^ ฉันจะเลี้ยงเอง\" ฮันซอนพูดพร้อมคว้าแขนเด็กสาวลงจากรถทันทีที่รถจอดที่ป้ายหน้าร้านซุปเปอร์มาร์เก็ต ‘The land of foods’ ขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นซุปเปอร์มาร์เก็ตคุณภาพสูง รับรองจากสถาบันในอเมริกา
โจลินมองเห็นชื่อร้านแล้วก็ทำตาโตอย่างตกใจ
“เอ้อ >_< ร้านนี้มัน มะ...ไม่แพงไปเหรอคะ...”
“ช่างเถอะน่า ฉันมีเงิน”
\"เฮ้ย ฮันซอน แกจะไปไหนกับรุ่นน้องวะ -_-^\" ระหว่างที่เขากำลังหันไปเร่งโจลินที่ยืนละล้าละลังอยู่นั้น ซึงฮอนที่ยังคงอยู่บนรถเมล์ได้ตะโกนตามหลังฮันซอนไป แต่ชายหนุ่มไม่สนใจจะตอบ ยังคงดึงแขนโจลินไปยังซุปเปอร์มาร์เก็ต
\"เอ่อ รุ่นพี่คะ O_O พวกเพื่อน ๆ ของรุ่นพี่ล่ะคะ ปล่อยเขาไว้อย่างนั้นจะ...\" โจลินร้องบอกฮันซอน แต่เขาก็ยังลากเธอไปซุปเปอร์มาร์เก็ตอย่างไม่แคร์
\"ไม่ต้องไปสนใจพวกนั้นหรอก -_- พวกนั้นมันบ้าน่ะ เอาล่ะ เธอจะซื้ออะไรบ้างล่ะสาวน้อย ^O^\"
\"เอ่อ พี่คะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...^-^ ที่บ้านยังพอมีอะไรเหลืออยู่\"
\"เฮ้ ฉันไม่ได้มีความอดทนสูงเหมือนคนอื่นๆ นะ -_-^ เอาล่ะทีนี้บอกฉันมาได้แล้วว่าเธอจะซื้ออะไรบ้าง\" ฮันซอนแกล้งปรับเสียงให้ต่ำลงเพื่อจะดูปฏิกิริยาของโจลิน ซึ่งมันทำให้เธอตกใจจนบีบมือแน่นพลางก้มหน้าลงมองพื้น ฮันซอนเกือบจะหัวเราะออกมาเมื่อเธอทำอย่างนั้น
\"เฮ้ ^-^ ฉันล้อเล่นน่ะ เธอไม่ต้องซีเรียสหรอก\" เขาพูดยิ้ม ๆ ให้เธอ โจลินหน้าแดงจนเกือบจะกลายร่างเป็นมะเขือเทศ และแม้จะอยู่ต่อหน้าคนที่ชอบ เธอรู้ตัวว่าควรจะทำตัวสบายๆ ให้เขาสนใจ ทว่า...เธอก็ยังคงบีบมือแน่นด้วยความประหม่าอยู่อย่างนั้น
“นี่ เธอไม่ต้องเกร็งอย่างนั้นก็ได้นะ ฉันมันน่ากลัวขนาดนั้นเลยรึไง ^O^” ฮันซอนพูด เขาดึงมือโจลินออกจากกันก่อนจะถามเธอยิ้มๆ โจลินรีบดึงมือออกมาแล้วส่ายหน้า
“(- -) ( - -) (- -) ( - -) อ๋า -_- /// ไม่ค่ะ ไม่”
\"นี่ ^O^ ฉันถามว่าเธอจะเอาอะไรบ้างไง ยูโจลิน\" ฮันซอนเผลอตัวเรียกชื่อโจลินออกไป เด็กสาวที่กำลังสับสนอยู่เงยหน้าขึ้นทันทีเมื่อได้ยินชื่อตัวเองออกจากปากของเขา
\"พี่รู้จักชื่อฉันได้ไงคะ?\" โจลินเอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจ เธอแน่ใจว่าเธอยังไม่ได้บอกชื่อของเธอกับเขาไปนี่นา แล้วทำไมเขาถึงรู้จักชื่อเธอล่ะ...
ฮันซอนนึกขึ้นได้ว่าเขาไม่ควรจะรู้ชื่อเธอ เขาตบหัวตัวเองอยู่ในใจ ถ้าเธอรู้ว่าเขาเป็นคนเก็บกระเป๋าตังค์เธอไว้ จะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
\"เปล่านี่ -_- ฉันก็รู้จักทั้งโรงเรียนแหละ ประเภทเส้นใหญ่ก็งี้แหละ\" ชายหนุ่มแก้ตัวไปตามเรื่องเท่าที่เขาจะคิดออกได้ในวินาทีนั้น “อ้อ...อีกอย่าง สาวน้อยน่ารักอย่างเธอ มีเหรอที่ฉันจะไม่รู้จัก” เขาแกล้งหยอดไปอย่างนั้นเอง เพื่อจะเบี่ยงเบนประเด็นของเรื่อง และมันก็ได้ผล สาวน้อยโจลินหน้าแดงแจ๋ เธอก้มหน้างุดๆ เพื่อจะหลบสายตาของเขา ฮันซอนแอบยิ้มอยู่ในใจ...
...เล่นมุกนี้ทีไร สาวๆ เป็นอย่างนี้แทบทุกคนเลยแฮะ...
“อืม...เออ ฉันก็บังเอิญทำอาหารไม่เป็นซะด้วยสิ เธอจะทำอะไรล่ะ ^O^ เลือกเอาเลยนะ”
“คือว่า...”
\"น้องสาวของเธออายุเท่าไหร่เหรอสาวน้อย ^^\"
\"เอ่อ สิบขวบค่ะ\"
\"งั้นเขาน่าจะชอบนี่นะ\" เขายื่นปังปังเมลอน ขนมสุดฮิตจากประเทศญี่ปุ่นสุดโปรดของโจลินมาให้เธอ เด็กสาวรับมาถือไว้แล้วพูดอย่างร่าเริง
\"อ๊ะ อันนี้ฉันก็ชอบค่ะพี่ ^O^ ดารึลล์ก็ชอบ\"
\"ชอบเหรอ -O- นี่มันขนมเด็กนะ\"
\"เอ่อก็...-_- ///\" หน้าของโจลินแดงถึงใบหู มือของเธอเกร็งจนเผลอบีบขนมปังปังเมลอนในมือจนเละโดยไม่รู้ตัว ฮันซอนทำตาโตแล้วร้องโวยวาย
\"เฮ้ เดี๋ยวขนมเขาพังหมด เอาก็เอาสิ ^^ เดี๋ยวฉันซื้อให้\"
\"เดี๋ยวฉันจะใช้คืนให้นะคะ T^T รุ่นพี่ -_- ///\"
\"ไม่เป็นไรหรอกน่า ^-^ เธอไม่มีเงินไม่ใช่เหรอไงล่ะ แค่นี้คงไม่ทำให้ฉันหมดตัวหรอกน่า\" ฮันซอนพูดยิ้มๆ พลางนึกดีใจที่ยังไม่ได้คืนกระเป๋าตังค์ของเธอไป เขาถือตะกร้าเดินเลือกไปตามทาง โจลินต้องรีบเดินตาม เพราะระยะก้าวของเธอกับฮันซอนมันก็ต่างกันมากอยู่ ในเมื่อฮันซอนสูงถึงหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร ในขณะที่โจลินยังสูงไม่ถึงหนึ่งร้อยหกสิบดีด้วยซ้ำ
4
และระหว่างที่ฮันซอนกำลังพิจารณาเลือกระหว่างเนื้อหมูกับเนื้อไก่อยู่นั้น เขาก็นึกถึงเรื่องสำคัญขึ้นมาได้ โจลินบอกเขาว่าพ่อแม่ของเธอเสียชีวิตไปแล้ว ถ้าอย่างนั้นเธอหาเงินมาจากไหนกัน
\"ปกติเธอใช้เงินจากไหนซื้ออาหาร?\"
\"เอ่อ ฉันทำงานที่ร้านอาหารแถว ๆ นี้ค่ะ\"
\"ร้านอะไรล่ะ เผื่อฉันจะไปอุดหนุนบ้าง ^-^\"
“เอ้อ...ร้านฟุคุบุคุโระบาร์บีคิวค่ะ”
“โอเค แล้วฉันจะพาพวกเพื่อนๆ สติเสื่อมของฉันแวะไปอุดหนุนวันหลัง...แต่ว่า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะซื้ออาหารขนมอะไรพวกนี้ให้เธอเองละกันนะ ^^”
\"อะไรนะคะ O_O แต่ว่า...\"
\"กระเป๋าตังค์เธอหายนะ ^O^ แล้วเธอจะทำยังไงล่ะ อีกอย่าง...อย่าดื้อดีกว่าน่า เธอคิดจะขัดคำสั่งฉันที่เป็นรุ่นพี่ปีสามรึไง -_-\"
\"เอ้อ...\" เธอพูดได้คำเดียวก็หน้าแดงอีกครั้ง ฮันซอนที่หัวเราะเธออยู่ก็หัวเราะอีก เธอคนนี้หน้าแดงเก่งจริง สงสัยจะเป็นญาติกับมะเขือเทศ เขานึกแล้วยิ้มขำๆ ในขณะที่มือก็หยิบอาหารและวัตถุดิบมากมายลงตะกร้าไม่หยุด
\"อ้อ อย่าหลงดีใจไป ฉันไม่ได้ให้เธอฟรีๆ หรอก ^^ มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยน\"
\"คะ? เอ้อ ฉันจะหามาใช้พี่ให้หมดทุกวอนเลยค่ะ\"
\"ไม่ใช่อย่างงั้น ^O^...เธอต้องทำอาหารเลี้ยงฉันด้วยต่างหากล่ะ...\"
\"หา! O.O...\"
\"ตกลง >O< ขอบใจนะ ^^ งั้นเราไปกันเลยละกัน...เดี๋ยวจะดึกซะก่อน\" ฮันซอนพูดรวบรัดโดยไม่รอให้โจลินได้โต้แย้งอะไร เขาถือตะกร้าไปที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์
“พี่คะ รอเดี๋ยวค่ะ >_<”
“มัวแต่เหม่ออยู่นั่นแหละ ^^ เร็วเข้า เธอต้องรีบไปทำอาหารให้ฉันนะ”
“-_- ///”
ฮันซอนเดินไปจ่ายค่าของ โจลินมองตาค้างเมื่อเห็นราคาของมัน ก็เพราะเธอไม่เคยซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เก็ตหรูๆ อย่างนี้มาก่อนเลย เธอซื้อที่ร้านข้างๆ นี้ ถึงแม้จะโทรมกว่า แต่ราคาของนั้นถูกกว่าที่นี่เยอะ คุณภาพก็ดีเหมือนกัน
ที่เธอจำเป็นต้องคิดทุกเรื่องเป็นเรื่องของความประหยัด ก็เนื่องมาจากการที่ฐานะของเธอไม่ดีเท่าไหร่ เธอต้องทำงานเลี้ยงตัวเองและน้องสาววัยสิบขวบเพราะพ่อแม่เสียชีวิตไปในอุบัติเหตุรถคว่ำ จากที่เคยมีบ้านเดี่ยว มีรถ อยู่ในฐานะดี โจลินและน้องสาวก็ต้องกลับกลายมาเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่มีบ้าน ไม่มีรถ ต้องมาอยู่อพาร์ตเมนต์เก่าๆ โทรมๆ เนื่องจากต้องขายบ้านและรถไปใช้หนี้ นอกจากนั้น เธอยังต้องดูแลค่าใช้จ่ายและงานบ้านต่างๆ ต้องจ่ายค่าไฟและน้ำ จ่ายค่าเช่าห้อง และยังต้องรับผิดชอบการเรียนของน้องสาวและตัวเอง
โจลินนิ่งเงียบไปเมื่อนึกถึงพ่อแม่ของเธอ พอดีกับที่ฮันซอนหันมาเห็นเธอก้มหน้าทำหน้าเศร้าอยู่ และนั่นมันทำให้เขาเกิดความรู้สึกอยากปกป้องเด็กสาวตัวเล็กตรงหน้านี้ขึ้นมาอย่างประหลาด ยิ่งกว่านั้น สีหน้าเศร้าสร้อยเหงาหงอยของเธอมันทำให้เขารู้สึกเศร้าใจราวกับเป็นเรื่องของตัวเอง ก่อนจะรู้ตัวอีกครั้ง เขาก็เดินเข้าไปหยุดอยู่หน้าเธอและร้องขึ้น
“เฮ้!”
“อ๊ะ ว้าย >_<”
“อะไรๆ เธอตกใจมากขนาดนั้นเชียวเรอะ ขอโทษด้วยนะ ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ตกใจ”
“เปล่าค่ะ พอดีฉันคิดอะไรเพลินๆ น่ะค่ะ ^-^”
\"งั้นไปกันเถอะ ^^ เธอต้องทำอาหารเย็น อ้อ ^O^ ถ้าเธออยากได้อะไรอีกก็บอกฉัน ตกลงไหม\" เขาพูดแล้วหยิบขนมปังปังเมลอนที่ซื้อมามากมายส่งให้เธอหนึ่งชิ้น โจลินรับมาถือไว้ เธอเกิดความคิดขึ้นมาอีกอย่างหนึ่ง รุ่นพี่ฮันซอนคนนี้มีสาวๆ รุมล้อมมากมาย มีฐานะทางการเงินอยู่ในระดับมหาเศรษฐี เขามีเพื่อนมากมาย แล้ว...ทำไมเขาถึงมายืนถือของจากซุปเปอร์ที่ซื้อมาให้เธออยู่ตรงนี้ล่ะ
“นี่ ^-^ เป็นอะไรไป”
\"ทำไมพี่ถึงทำดีกับฉันล่ะคะ...\" เธอตัดสินใจรวบรวมความกล้าทั้งหมดถามออกไป ฮันซอนเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งอย่างประหลาดใจพลางเค้นสมองเพื่อหาคำตอบมาตอบเธอ แต่กลับไม่มีอะไรที่เข้าท่าเพื่อตอบคำถามของเธอเลย เพราะเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร เพราะฉะนั้น สิ่งที่เขาตอบเธอไปก็คือ
\"ก็เพราะกระเป๋าตังค์ของเธอหายน่ะสิ...^-^\"
\"เหรอคะ แค่นั้นเหรอคะ...T^T\" เธอพูดด้วยน้ำเสียงผิดหวังหน่อย ๆ เหมือนกับที่ความหวังเล็กๆ ที่เริ่มก่อตัวในหัวใจของเธอพังทลายหายไปทันทีที่คำพูดของฮันซอนหลุดออกมา ฮันซอนที่ลอบสังเกตสีหน้าของเธออยู่จึงรีบยิ้มหวานให้เธอและพูดเสริมขึ้น
“แล้วก็เพราะเธอเป็นรุ่นน้องที่น่ารักด้วยไงล่ะ สาวน้อย ^-^”
“-_- ///” โจลินแทบคิดไปว่าตอนนี้เธอกำลังเดินอยู่ในโลกแห่งความฝัน
\"เออ...บ้านของเธออยู่ตรงไหนล่ะ ^^\"
\"ฉันไม่มีบ้านค่ะ มีแต่ห้องเช่า\"
\"เธอจ่ายค่าเช่าเองด้วยเหรอ O_O” เขาถามด้วยน้ำเสียงทึ่งๆ เล็กน้อย โจลินพยักหน้าช้า ๆ
\"โอ้ –O- เธอนี่เก่งกว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีกนะ...\" เขาพูดยิ้มๆ อย่างประทับใจ เด็กสาวตัวเปี๊ยกที่หน้าแดงเก่งคนนี้เก่งมากอย่างไม่น่าเชื่อเลย
“นั่นแหละค่ะ อยู่ตรงนั้นแหละค่ะ” โจลินชี้มือไปที่อพาร์ตเมนต์เก่าๆ ด้านหน้า ฮันซอนมองอย่างอึ้งๆ ไม่อยากจะเชื่อว่ามีคนอยู่ที่นี่ได้อีก มันเก่ามากจนเป็นไปได้ว่าข้างในคงมีแต่หนูอยู่ในนั้น เมื่อนึกถึงว่าเธอต้องอยู่อย่างนี้ทุกวันเขาก็รู้สึกสะท้อนใจ โจลินที่ลอบมองดูสีหน้าเขาอยู่รีบพูดขึ้น
“ฉันรู้ค่ะว่ามันเก่า ^^ พี่ไม่ต้องเข้าไปก็ได้นะคะ”
“บ้าน่ะ -_-^ เออ แล้วห้องไหนล่ะ ป่านนี้แล้วน้องเธอคงบ่นแย่แล้วมั้ง”
“เอ้อ ดารึลล์บ่นแน่ๆ ค่ะ ^-^” เธอยิ้มอย่างโล่งใจที่ฮันซอนไม่ได้รังเกียจเธอ เธอเดินนำเขาขึ้นไปที่ห้อง 909 ของเธอกับน้องสาว พลางคิดในใจขอร้องกับพระเจ้าว่าขออย่าให้เขาตกใจเลย...
---------------------------------------------------------------------
ขอความกรุณาอ่านตอนที่ 53 และ 54 ก่อนนะคะ ขอบคุณมากค่ะ ^^
ด้วยความปรารถนาดี
เจ้าหญิงผู้เลอโฉม
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น