Forever Love Story...หนุ่มนักรักกิ๊กกั๊กสาวแก้มแดง

ลำดับตอนที่ #2 : รุ่นพี่ที่รักและยัยมะเขือเทศแก้มแดง

2





ขณะเดียวกันนั้นเอง เด็กสาวที่ชื่อว่ายูโจลินวิ่งหนีหน้าตั้งมาจนถึงที่สวนข้างโรงเรียน เธอหอบอย่างเหนื่อยอ่อนขณะกำลังวางกระเป๋าเป้และแฟ้มสีชมพูของเธอลงบนพื้น เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อีกหนึ่งครั้งพลางนั่งลงบนเก้าอี้ยาวในสวน ใบหน้าของเธอตอนนี้กลายเป็นสีแดงจัด สาเหตุของมันนั้น ทั้งมาจากการวิ่งด้วยความเร็วติดๆ กันเป็นเวลานาน ซึ่งนั่นก็เป็นเพียงสาเหตุรอง ส่วนสาเหตุหลักจริงๆ ก็เป็นเพราะลีฮันซอน ชายหนุ่มสุดหล่อที่เธอหลงรักมาตั้งแต่เห็นเขาครั้งแรกในงานปฐมนิเทศชั้นม.ปลายปีหนึ่งของโรงเรียน โจลินยิ้มให้กับตัวเองเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ เธอได้มีโอกาสเห็นหน้าเขาใกล้ๆ และเขาก็ทักเธอด้วย เมื่อนึกถึงตรงนี้ โจลินก็ยิ้มกว้างขึ้นไปอีก และคว้าแฟ้มสีชมพูที่เธอวางไว้ข้างตัวมากอดไว้





โจลินเปิดดูภายในมีแต่รูปของผู้ชายคนนั้นล้วนๆ เป็นรูปของเขาในทุกอิริยาบท ทั้งตอนที่เขายิ้ม เล่นกีฬา เรียนหนังสือ สอบ กินข้าว เดินกับเพื่อน นั่งเล่น ไปกินข้าวข้างนอก และอีกมากมายเต็มแฟ้ม รูปภาพพวกนี้เป็นรูปที่เธอทั้งถ่ายเองและไปค้นหามาด้วยความยากลำบาก เธอยิ้มเมื่อเห็นรูปของฮันซอนกำลังยิ้มกว้างกอดคอเพื่อนผู้มีผมสีฟ้าอมม่วงของเขา และหัวเราะเมื่อเห็นรูปฮันซอนกำลังคีบตะเกียบพันเส้นบะหมี่ใส่ปาก เธอเปิดแฟ้มดูรูปในนั้นไปเรื่อยๆ ก่อนจะหยิบปากกาและเขียนอะไรบางอย่างลงไปในส่วนของบันทึกหลังแฟ้ม





‘วันนี้รุ่นพี่ลีฮันซอนทักเราด้วย ^O^ ดีใจจังเลย แต่สุดท้าย...ฉันก็ยังไม่มีความกล้าที่จะพูดกับเขาเลย T^T ฉันนี่โง่จริงๆ ทั้งที่เป็นโอกาสดีแท้ๆ ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสอย่างนี้อีกรึเปล่า TT_TT ก็พี่ฮันซอนเป็นหนุ่มป็อปสุดๆ ของโรงเรียนนี่นา ฉันจะไปหวังอะไรได้ล่ะ ขอแค่ได้คุยกับเขาสักครั้งก็พอแล้ว ^^’





เธอเขียนบรรยายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ไปเรื่อยๆ นอกจากนี้แล้ว ถ้าหากลองพลิกหน้าแฟ้มไปข้างหน้าเรื่อยๆ ในนั้นก็จะมีบันทึกของเธอเกี่ยวกับเรื่องของลีฮันซอนทุกวัน ไม่ว่าเธอจะได้คุยกับเขาหรือได้เห็นหน้าเขาเพียงแวบเดียว ไม่เคยมีเหตุการณ์ใดพลาดไปได้ แถมในทุกหน้าของบันทึกนั้นก็ยังมีชื่อของลีฮันซอนอยู่แทบจะทุกบรรทัด  





โจลินล้วงมือไปในกระเป๋าแล้วหยิบซองสีขาวออกมา ก่อนจะเปิดซองหยิบรูปถ่ายสองสามใบออกมาวางไว้บนแฟ้ม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าบุคคลที่อยู่ในรูป ก็คือลีฮันซอน...เธอเอารูปนั้นใส่ไปในแฟ้มหน้าใหม่แล้วเขียนข้อความลงไปในนั้น





“วันนี้...พี่ฮันซอนถูกเรียกเข้าห้องฝ่ายปกครอง T^T...เพราะทะเลาะวิวาทกับนักเรียนโรงเรียนซางยูลิน...” โจลินพึมพำกับตัวเองแล้วเขียนมันกำกับไว้ข้างรูปที่ฮันซอนกำลังเดินตามอาจารย์หัวล้านร่างเตี้ยคนหนึ่งที่มีไม้เรียวยาวอยู่บนบ่าพลางทำหน้าเหมือนผู้คุมนักโทษ





“แล้วตอนนี้...ก็เป็นตอนที่เขาเล่นบาส...^O^”





“ตอนนี้เขากำลังสูบบุหรี่...เฮ้อ กว่าจะหามาได้ เกือบตาย O_O”





เธอพูดบ่นแต่ปากกลับยิ้มกว้างอย่างมีความสุขเมื่อนึกถึงใบหน้ายิ้มของเขาคนนั้น เธอปิดแฟ้มลงและกอดมันไว้แน่นราวกับเป็นลูกของเธอเอง





เธอนึกย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เธอต้องมานั่งเฝ้าเพ้อถึงเขาแบบนี้...





งานวันปฐมนิเทศเปิดภาคเรียนแรกของโจลิน เธอที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร แถมยังไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่รีบเดินไปเดินมาเพื่อหาทางไปห้องประชุม





ระหว่างทาง... เธอพบกับใครบางคนที่กำลังนอนพิงต้นไม้อยู่แถวๆ ในสวน เขาคนนั้นมีใบหน้าหล่อและท่าทางที่ติดใจเธอเสียจนละสายตาไปไม่ได้... โจลินเผลอยืนมองอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งเสียงเพลงต้อนรับประธานเข้าห้องประชุมดังขึ้น อันเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเธอสายแล้ว





โจลินรีบร้อนมากไปจนทำให้ชนเข้ากับใครอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง เธอตกใจ เจ็บ บวกกับกำลังรีบจึงไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองว่าชนกับใคร เธอเพียงแค่พร่ำพูดขอโทษซ้ำๆ กันไปเท่านั้น... คนๆ นั้นซึ่งเธอคาดว่าน่าจะเป็นผู้ชายถามว่าเป็นอะไรรึเปล่า เมื่อเธอไม่ตอบ เขาจึงพูดต่ออีกว่า ห้องประชุมไปทางโน้นพลางชี้ไปยังทิศทางตรงกันข้ามอีก





โจลินมองตาม รีบกล่าวขอบคุณ ก่อนจะวิ่งพรวดพราดไปทางที่เขาชี้...





เมื่อเธอได้พบกับเพื่อนในห้อง นามว่ายูเชจอง ซึ่งถูกชะตากับเธอตั้งแต่แรกพบ เธอจึงลองถามดูว่าเชจองจะรู้จักไหม แต่เมื่อได้ยินเพียงลักษณะภายนอกว่าหน้าตาหล่อ สูง เท่ ผมสีดำ ตาสีดำเท่านั้น เชจองนึกออกแทบจะในทันที





นับแต่วันนั้น... ชื่อที่ออกจากปากเชจองมานั้น ก็ติดในหัวใจเธอมาตลอด...





ชื่อนั้น... ลีฮันซอน...







\"อ๊ะ กลับบ้านดีกว่า -_- เดี๋ยวดารึลล์จะหิว แล้วยังต้องแวะซื้อของอีก...\" โจลินพูดพลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมองดูเวลา แล้วลุกขึ้นยืนคว้ากระเป๋าเป้สีชมพูหวานแหววของเธอ ก่อนจะเอาแฟ้มใส่กระเป๋า และเดินออกจากโรงเรียนไป...





โจลินเดินไปที่ป้ายรถประจำทางอย่างเหม่อลอย พอดีกับที่ฮันซอนเดินออกมาจากตึกเรียน เขาสังเกตเห็นเธอตั้งแต่ที่เขาเดินผ่านสวนมาแล้ว ฮันซอนอมยิ้มอยู่ในใจ กระเป๋าตังค์ของเธออยู่กับเขา และถ้าหากว่าโจลินจะกลับรถเมล์ละก็ เธอต้องตกใจจนวิ่งแจ้นตกรถเมล์ไปแน่ๆ ถ้าหากเธอรู้ว่าตัวเองไม่มีเงิน โจลินเดินไปยืนรอรถเมล์ที่ป้าย โดยที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากระเป๋าตังค์ของเธอไม่ได้อยู่ในกระเป๋าแล้ว





ฮันซอนกับเพื่อนและโจลินเดินขึ้นรถเมล์คันเดียวกันพอดี ฮันซอนยิ้มเมื่อเด็กสาวควานหาเงินในกระเป๋า เขาแน่ใจว่าเธอจะต้องตกใจแทบตายแน่นอน เขายืนอมยิ้มมองอย่างรอคอยให้เธอตกใจ และนั่นก็ไม่ได้นานเกินรอเลย เพราะเธอเกิดใจหายวาบขึ้นมาทันทีเมื่อควานหาแล้วรู้ว่ากระเป๋าตังค์ของเธอไม่ได้อยู่ในกระเป๋ากระโปรง โจลินยืนตัวสั่นหน้าซีดตกใจและกระสับกระส่ายอย่างเป็นกังวล ฮันซอนยิ้มอย่างอารมณ์ดีเมื่อลองจินตนาการถึงความคิดของเด็กสาวในตอนนี้





“เอ้า! มัวยืนบื้ออยู่ได้ จะเข้าไม่เข้าน่ะหา!?!” คนๆ หนึ่งตะโกนร้องดังมาจากด้านหลัง โจลินที่ยังคงหากระเป๋าตังค์ไม่เจอมีสีหน้ากระสับกระส่ายทันที เด็กสาวยืนละล้าละลังอยู่ตรงนั้นเพราะทำอะไรไม่ถูก จนขณะนี้เสียงตะโกนบ่นด่าเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ เธอจึงตัดสินใจเบี่ยงตัวหลบลงมา...





\"เอ้านี่\" ฮันซอนเดินแหวกฝูงชนเข้ามาหาเธอ ก่อนที่เธอจะหลบลงไป พร้อมกับส่งเงินให้กับเธอที่กำลังจะเดินลงไป เขาส่งยิ้มให้กับโจลิน ใบหน้าของเด็กสาวกลายเป็นสีแดง เธอรีบก้มหน้าลงเนื่องจากคาดไม่ถึง นี่เธอฝันไปรึเปล่านะ ทำไมเขาถึงมาช่วยเธอล่ะ





ในชั่วเวลาเพียงไม่กี่วินาที ความคิดเธอกลับสามารถเกิดขึ้นมากมายปนเปกันยุ่งในหัว ฮันซอนมองหน้าสีแดงจัดของเธอแล้วหัวเราะหึๆ เขาไม่มีความคิดที่จะคืนกระเป๋าตังค์ของเธอให้เธอเลย เขาคิดจะเก็บเอาไว้ก่อน เพราะจู่ๆ เขาก็รู้สึกอยากจะลองแกล้งสาวน้อยคนนี้ขึ้นมา เพราะเธอก็หน้าตาน่ารักดี แถมท่าทางไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรอีกต่างหาก...





\"สวัสดีสาวน้อย ทำไมเธอถึงวิ่งหนีไปล่ะตอนนั้น...^O^\" เขาเอ่ยปากพูดกับเธอด้วยรอยยิ้มใสซื่อและหน้าตาแบบเจ้าชายสุดหล่อที่สาวๆ เห็นแล้วละลายกันทุกคน โจลินเองก็เช่นกัน เธอเบิกตากว้างแล้วอ้าปากพะงาบๆ และพยายามจะพูดตอบเขาไป





\"เอ่อ รุ่นพี่ฮันซอน -_- /// คือฉันไม่...เอ่อ >_<\" โจลินพูดตะกุกตะกักอย่างตื่นเต้น ใบหน้าเธอกลับเป็นสีแดงจัดขึ้นมาอีกแล้ว ฮันซอนหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นเธอยืนตัวสั่นหน้าแดงและทำอะไรไม่ถูกอยู่ อะไรบางอย่างทำให้เขาเกิดความรู้สึกสนใจเธอขึ้นมา พระเจ้างั้นหรือ...? ไม่น่าใช่ แต่สิ่งที่เขารู้ก็คือ...อะไรบางอย่างในตัวเด็กสาวตรงหน้าเขานี่ทำให้เขาสนใจขึ้นมาแล้ว และด้วยนิสัยอย่างฮันซอน ลองเขาสนใจใครซักคนขึ้นมาแล้ว เขาก็ต้องรู้เรื่องของสิ่งที่เขาสนใจให้หมด





ฮันซอนยิ้มให้สาวน้อยตรงหน้าแล้วถามขึ้นเบาๆ  





\"เธอนี่หน้าเป็นมะเขือเทศเลยนะสาวน้อย ^^ ฉันทำอะไรผิดรึ\"





\"เปล่าค่ะรุ่นพี่ -_- /// คือฉัน เอ่อ...\" เธอยังคงพูดตะกุกตะกักอยู่อย่างนั้น และในจังหวะเดียวกันนั้นเอง ผู้ชายคนหนึ่งก็เซมากระแทกฮันซอนอย่างแรงเพราะรถเบรกกะทันหัน...แรงกระแทกนั้นทำให้ตัวเขาล้มไปกระแทกกับโจลินอย่างจังจนร่างของเธอเธอหงายไปข้างหลัง ในจังหวะที่ตัวเธอกำลังจะล้มลงกระแทกกับพื้นรถ ฮันซอนก็เอื้อมมือไปคว้าเอวบางของเธอไว้ได้อย่างรวดเร็ว...





------------------------------------------------------------------



ขอความกรุณาอ่านบทที่ 53 และ 54 ก่อนแล้วกันนะคะ ^^ ขอบคุณมากค่ะ



คัมซาฮัมนิด๊ะ

เจ้าหญิงผู้เลอโฉม