Forever Love Story...หนุ่มนักรักกิ๊กกั๊กสาวแก้มแดง

ลำดับตอนที่ #15 : แววตาสีเงินแสนเย็นชา และแววตาใสบริสุทธิ์

“ดารึลล์! ตื่นได้แล้วน่ะ”



“อือ...ไม่”



“บอกให้ตื่นไง นี่บ่ายโมงกว่าแล้วนะ!” โจลินตะโกนเรียกอีกครั้งทำให้ดารึลล์ยันตัวขึ้นนั่งอย่างงัวเงีย อะไรกันนักกันหนานะ ดารึลล์คิดพลางสะบัดหัวที่ชี้ฟูของเธอ



“วันนี้วันอะไรคะ?”



“วันนี้วันเสาร์จ้ะ ^^” โจลินพูดด้วยน้ำเสียงเริงร่า ดารึลล์ที่กำลังพยายามจะตื่นทำหน้าสงสัยแปลกใจว่าทำไมพี่สาวของเธอถึงได้อารมณ์ดีขนาดนี้...



“ทำไมอารมณ์ดียิ้มร่าอย่างนี้นะพี่โจลิน ได้เงินสิบล้านมาเหรอ?”



“ไม่ใช่ซะหน่อย บ้าเหรอ?”



“แล้วเป็นอะไร?”  



“เย็นนี้ๆ รุ่นพี่ฮันซอนจะมา ^O^”



“ก็มาทุกวันอยู่แล้วนี่นา -_-“



“ไม่ใช่อย่างนั้น ที่พี่บอกให้เธอเตรียมตัว เพราะว่าเพื่อนๆ ของรุ่นพี่ฮันซอนจะมาด้วยต่างหาก รีบไปล้างหน้าล้างตาจัดผมเผ้าให้ดีๆ เร็วๆ เข้า”

“ว่าแต่คนอื่น แล้วตัวเองล่ะ?”



“อ๋า >_<” เมื่อได้ฟังคำพูดของน้องสาว โจลินก็นึกขึ้นได้ถึงสารรูปของตัวเองตอนนี้ เธอรีบกระโดดลงจากเตียงทันที แต่ในช่วงที่เท้าของเธอใกล้จะสัมผัสพื้น เธอก็เกิดเจ็บแผลขึ้นมากะทันหัน เท้าของโจลินลงผิดจังหวะ ทำให้เธอเสียหลักเซไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว อีกเพียงไม่กี่วินาที เธอก็จะล้มลงไปกองกับพื้น โจลินหลับตาปี๋อย่างรู้อนาคต...



----------------------------------------------------------------------------------------------------



แต่แล้ว...เมื่อเวลาผ่านไปหลายสิบวินาที ตัวเธอก็ยังไม่กระแทกกับพื้น ขณะนี้เธอกำลังสงสัยอยู่ว่า ตัวเองคงหมดสติไปแล้ว เพราะเธอไม่ได้เจ็บปวดอะไรตรงไหนเลย ในที่สุด โจลินที่หลับตาปี๋ราวกับเจอไฟสว่างจ้าส่องดวงตาก็ค่อยๆ รวบรวมความกล้า เปิดเปลือกตาข้างซ้ายขึ้นมาช้าๆ ภาพที่เธอเห็นก็คือภาพพื้นหินอ่อนราคาแพงของโรงพยาบาล เด็กสาวกระพริบตาถี่ๆ เพื่อรวมรวบเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด แต่ก่อนที่เธอจะนึกอะไรออก เสียงเย็นชาเยียบเย็นราวกับมีน้ำแข็งเกาะกุมอยู่ก็ดังขึ้น...เสียงนั้นแทรกลึกลงไปถึงกลางใจของโจลิน เสียงนั้นที่เธอจำได้ขึ้นใจ...





“ทำอะไรระวังหน่อย หัดใช้สมองคิดซะบ้าง...” เธอรู้ทันทีว่าเจ้าของเสียงนั้นคือใคร และมันก็ทำให้เธอสามารถเดาเหตุการณ์ได้ทั้งหมด เธอคงจะล้มลงเพราะลงผิดจังหวะ และรุ่นพี่คนนี้คงจะมาช่วยเธอไว้ได้ทัน...



โจลินค่อยๆ ทรงตัวขึ้นยืนอย่างไม่มั่นคง ก่อนจะลื่นล้มลงไปอีกครั้ง พอดีกับที่มือขาวซีดยื่นไปคว้าแขนเธอเอาไว้ได้ทันก่อนที่เธอจะต้องกลับเข้าไปอยู่ในห้องผ่าตัดอีกครั้ง โจลินหน้าตาตื่นตกใจ เธอค้างอยู่อย่างนั้นนานนหลายนาที จนกระทั่งเสียงเย็นชาเสียงเดิมนั้นดังขึ้นอีกครั้ง...



“เธอไม่มีสมองจะคิดก่อนทำหรือไง? ทำไมถึงได้โง่อย่างนี้นะ! ถ้าหากว่าเธอล้มลงไป มีหวังได้กลับไปอยู่ห้องผ่าตัดอีกแน่ ปากแผลก็ยังไม่ปิดสนิทดีไม่ใช่เหรอไง?”



“ขะ...ขอโทษค่ะรุ่นพี่อเล็กซ์ ฉะ...ฉัน”



“ไม่ต้องพูดอะไรน่ารำคาญ กลับไปนอนที่เดิมได้แล้ว” อเล็กซ์พูดขัดไม่ให้โจลินพูดจบประโยค เด็กสาวเดินกลับไปที่เตียงผู้ป่วยแล้วค่อยๆ ขึ้นไปนั่งบนนั้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ



“พี่โจลินคะ พี่ชายคนนี้คือใครเหรอคะ?” ดารึลล์ถามเสียงดังลั่น โจลินทำหน้าเหยเกแล้วทำหน้าปรามให้ดารึลล์หยุดพูด แต่เด็กหญิงไม่ทันเห็น เธอหันหน้ากลับไปหาอเล็กซ์แล้วถามเสียงใส



“พี่ชาย พี่เป็นเพื่อนของพี่ฮันซอนใช่มั้ยคะ?”



“...”



“พี่...”



“หยุดซักทีได้มั้ย!!!~ พูดมากอยู่ได้ น่ารำคาญ!” อเล็กซ์ตะโกนลั่นทำให้ดารึลล์สะดุ้งแล้วนั่งเงียบกริบทันที



อเล็กซ์ถอนหายใจอย่างรำคาญแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาอย่างเบื่อหน่าย...





อะไรบางอย่างดึงดูดโจลินทำให้เธอแอบลอบมองเขา ภาพของชายหนุ่มเจ้าของเส้นผมสีเงินเป็นประกายพลิ้วไหวยามต้องลม และดวงตาสีเงินเย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็งทำให้เธอไม่อาจละสายตาออกมาได้เลย อเล็กซ์ช่างหล่อจนน่าหลงใหล ทั้งรูปหน้า หน้าตาที่สวยยิ่งกว่าผู้หญิง ดวงตาสีเงินเย็นชาที่ไม่เคยสนใจอะไรรอบตัว จมูกโด่งได้รูปสมกับเป็นลูกครึ่ง ริมฝีปากสีแดงระเรื่อ ขนตายาวงอนเป็นแพยาว ใบหน้าซีดขาวราวกระดาษ ทุกอย่างของเขาล้วนชวนให้หลงใหลคลั่งไคล้ไร้ที่ติ ดูงดงามราวกับมิใช่มนุษย์...นี่คือสิ่งที่โจลินกำลังคิดเกี่ยวกับตัวเขา  

แต่เขาช่างต่างกับฮันซอนราวสีขาวกับสีดำ ทุกคนหลงใหลทุกการกระทำของฮันซอนและรักเขากันทั้งนั้น แต่ทุกคนกลับมองว่าอเล็กซ์เป็นผู้ชายเย็นชาจนไม่น่าเข้าใกล้ ถึงขั้นเรียกเขาว่า ‘เจ้าชายสีเงินผู้เย็นชา’ และไม่มีแม้แต่ความคิดที่ว่าจะเข้าใกล้เขาเกินหนึ่งร้อยเมตรถ้าหากว่าไม่จำเป็น



โจลินจ้องมองดูเจ้าชายสีเงินผู้เย็นชาอยู่อย่างนั้นนานเกินไปโดยที่ตัวเธอเองไม่รู้สึกตัว จนชายหนุ่มผมเงินรู้สึกตัวได้ว่ามีคนกำลังจ้องมองเขาอยู่ อเล็กซ์หันหน้าไปสบตากับโจลินเข้าพอดี...



------------------------------------------------------------------------------------------------------------



เวลาหยุดเดินกะทันหัน แววตาสีเงินแสนเย็นชาของชายหนุ่มสบเข้ากับแววตาใสซื่อบริสุทธิ์ไร้เดียงสาของเด็กสาว โจลินเผลอตัวจ้องมองแววตาลึกลับเย็นเยียบของอเล็กซ์อย่างเหม่อลอย อะไรบางอย่างทำให้เธอไม่อยากถอนสายตาออกจากดวงตาสีเงินคู่สวยของชายหนุ่มตรงหน้านี้เลย



อเล็กซ์ผุดลุกขึ้นยืนทันที หลังจากที่เผลอสบตากับเด็กสาวที่นอนตาแป๋วอยู่บนเตียงอยู่นาน แวบหนึ่งที่ความตกใจปรากฏขึ้นในแววตาของเขา แต่เพียงไม่กี่วินาที ความตกใจในแววตานั้นก็มลายหายไป ชายหนุ่มหันหลังให้โจลินและพยายามสงบสติอารมณ์พี่กำลังพลุ่งพล่าน โดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่แน่ใจ...ว่าอารมณ์ในตอนนี้ของเขาคืออะไร...



ทั้งห้องตกอยู่ในบรรยากาศอันน่าอึดอัดนานกว่าหลายนาที โจลินนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นโดยที่ความรู้สึกสับสนเริ่มสุมขึ้นในใจเธอ แต่เธอไม่รู้ว่าเพราะอะไร ในเวลานี้...สิ่งที่รบกวนจิตใจของทั้งสองคนอยู่ไม่ได้แตกต่างกันมากนัก...





-------------------------------------------------------------------------------------------------------





                                                                            To Be Continue





สวัสดีค่า ขอบคุณที่เข้ามาอ่านถึงตอนนี้นะคะ ^^ ก็ช่วยอ่านตอนต่อๆ ไปด้วยก็แล้วกันนะคะ ^&^ ฝากเม้น+โหวตเป็นกำลังใจให้ด้วยน้า LoVe U!!!



เจอกันตอนหน้านะคะ ^O^ i love u guy!!!~



แล้วเจอกันตอน ทุกเที่ยงคืน ห้านาที [00.05] นะคะ ^O^

~WiTh LotS Of LovEs~

เจ้าหญิงผู้เลอโฉมค่ะ ^^