Forever Love Story...หนุ่มนักรักกิ๊กกั๊กสาวแก้มแดง

ลำดับตอนที่ #14 : ขอแค่วันนี้...ให้เธอเป็นของฉันคนเดียว (New Update 100%)

“และ...อีกเรื่อง รุ่นพี่ มันไม่ใช่ว่าฉันแค่ตั้งใจจะช่วยรุ่นพี่เอาไว้ เพื่อหวังจะ...” เธอเว้นช่วงหายใจชั่วครู่หนึ่ง “จับรุ่นพี่เอาไว้...เพื่อไว้เชิดหน้าชูตา เอาไว้ควง หรือเอาไว้เพื่อเงินของรุ่นพี่ ไม่ทั้งนั้น...ถึงแม้ว่า รุ่นพี่จะเป็นขอทาน เป็นอะไรที่มีเงินแค่สิบวอน ฉันก็จะช่วย ฉันไม่ได้...ไม่ได้คิดอย่างที่รุ่นพี่คนนั้นบอกเลยนะคะ” ความกล้าจากที่ใดไม่รู้ประดังประเดเข้ามา ทำให้เธอกล้าพูดเรื่องทั้งหมดที่รบกวนจิตใจเธอมาตลอดออกไป ฮันซอนนิ่งเงียบอย่างไร้คำพูด



หลังจากที่ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบนานหลายนาที โจลินก็ยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากดวงตาเปียกชื้นของเธอ ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้กับฮันซอนที่นิ่งเงียบครุ่นคิดหาคำพูดอยู่ เขาสะดุ้งเบาๆ แล้วอ้าปากจะถาม แต่โจลินพูดขัดขึ้นก่อน



“ไม่ต้องพูดหรอกนะคะ รุ่นพี่...ฉันขอโทษที่พูดอะไรบ้าๆ อย่างนั้นออกไป ไม่ว่าฉันจะพูดอะไร ไม่ต้องสนใจนะคะ แต่ว่า...ฉันแค่อยากจะบอกรุ่นพี่ ว่าสิ่งที่ฉันพูดทั้งหมดมันเป็นเรื่องจริงนะคะ...” โจลินพูดเสียงเรียบและไม่สบตาฮันซอน ชายหนุ่มร่างสูงเพรียวชะงักมือที่กำลังจะเอื้อมไปหาโจลิน เขานิ่งเงียบไปกับคำพูดของโจลิน ยัยมะเขือเทศแก้มแดงที่เขาไม่คิดว่าจะสามารถพูดเรื่องอย่างนี้ออกมาได้ แต่แล้ว...ความคิดในหัวของฮันซอนก็เลือนหายไปหมด สิ่งเดียวที่เหลืออยู่ในหัวคือภาพใบหน้าที่กำลังเปื้อนน้ำตาของเด็กสาวตรงหน้าเขาตอนนี้ มือของเขาเอื้อมไปตามที่หัวใจสั่งการมา เขาคว้าตัวเด็กสาวที่นอนอยู่บนเตียงเข้ามากอดไว้ทันที...



“ระ...” โจลินพูดได้แค่นี้ก็หยุดเงียบไป ใบหน้าเธอเริ่มกลับเป็นสีแดงจัดอีกครั้ง รุ่นพี่ฮันซอนกำลังกอดเธออยู่ เธอและเขาอยู่ห่างกันเพียงไม่กี่เซนต์ โจลินเงียบไปทันทีและภาวนาในใจขอให้เวลาหยุดอยู่ตรงนี้ แค่วันเดียวก็พอ วันเดียวที่เธออยากจะให้เป็นวันอย่างนี้ไปจนตลอดชีวิตของเธอ หากว่าเป็นความฝัน เธอก็ขอให้อย่าเพิ่งตื่นไปตอนนี้เลย...



และดูเหมือนพระเจ้าจะได้ยินเธอ...



ฮันซอนกระชับตัวเธอเข้ามากอดแน่นขึ้น โดยที่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงทำแบบนี้ แต่เวลานี้ ในหัวของเขาก็มีอยู่แค่เรื่องเดียวเท่านั้น...



ความคิดที่วิ่งวุ่นภายในหัวของโจลินหยุดลงทันที ความรู้สึกในตอนนี้เหมือนกับว่าตัวเธอกำลังจะละลาย ความร้อนพุ่งขึ้นไปรวมตัวอยู่บริเวณใบหน้าสีแดงจัดของเธอ ตัวของเธอก็เริ่มสั่น เธอค่อยๆ ยกมืออันสั่นเทาขึ้นโอบหลังฮันซอนไว้ช้าๆ ขอแค่เวลานี้ เธออยากจะคิดว่าเขาเป็นของเธอ ของเธอคนเดียวเท่านั้น...





----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------









เวลาผ่านเลยไปนานเท่าไหร่ไม่ทราบ ทั้งโจลินและฮันซอนต่างไม่รู้สึกตัวเลยว่าตัวเองกอดกันแน่นอยู่อย่างนั้นมานานมาก จนกระทั่ง....



กริ๊งงงงง!! กริ๊งงงงงง!!! เสียงโทรศัพท์มือถือของฮันซอนแผดเสียงลั่นขึ้น เขาสะดุ้งแล้วปล่อยมืออกจากโจลินแล้วยืนขึ้น ก่อนจะเดินถอยหลังไปสามก้าวทันที เขาทำอะไรไปเมื่อกี๊นี้...เกิดอะไรขึ้น ฮันซอนถามตัวเองเป็นพันๆ ครั้ง แต่สิ่งเดียวที่เหลืออยู่ในหัวใจคือความรู้สึกอบอุ่น...เขารู้สึกอบอุ่นในหัวใจขึ้นมาเมื่อครู่นี้ ฮันซอนยืนนิ่งเงียบพลางครุ่นคิดถึงสาเหตุที่เขารู้สึกแบบนี้ แต่ไม่ว่าจะควานหาเท่าไหร่ หัวใจของเขาก็หาคำตอบของสาเหตุนั้นไม่พบ...



โจลินที่เพิ่งรู้สึกตัวกำลังนั่งนิ่งอึ้ง  ภายในหัวตื้อไปหมด นึกอะไรไม่ออก ความร้อนจำนวนมากก็ยังกระจุกอยู่ที่ใบหน้าสีแดงของเธอ เหตุการณ์เมื่อกี๊ผ่านไปนานเท่าไหร่ เธอก็ไม่รู้ รู้อยู่แค่ว่า...ความรู้สึกรักในใจมันแทบจะระเบิดออกมาให้ได้ จากเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น มันทำให้เธอยิ่งรักเขามากไปกว่าเดิม แต่ทว่า...ยิ่งเป็นอย่างนี้ ความกลัวก็เริ่มเข้ามาครอบครองความรู้สึกของเธอมากขึ้นเรื่อยๆ เธอกลัวว่า ตื่นขึ้นมาพรุ่งนี้แล้ว จะพบว่า...



เรื่องทั้งหมดที่ผ่านมาเป็นแค่เพียงความฝัน...



ฮันซอนที่ยืนเฉยอย่างเหม่อลอยอยู่นานสะดุ้งขึ้น เสียงมือถือที่ดังติดต่อกันเป็นเวลานานนั่นเองที่ปลุกเขาให้ตื่น ชายหนุ่มร่างสูงรีบควานหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าเสื้อนอกนักเรียนของเขาทันที



“มีอะไรอเล็กซ์?” ฮันซอนพูด เขาพยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นเหมือนปกติเท่าที่ทำได้...



“ว่าไงนะ? เออ แกจัดการเองเลย ฉันไม่ว่างตอนนี้...ก็ไปกันหมดเลยก็ได้นี่หว่า ทำไมต้องให้ฉันไปด้วย อะไรนะ! ไอ้บ้าแทจิน มันกล้าพูดอย่างนั้นเหรอ? โอเคได้ เจอที่หน้าเรเชลสกาย อีกสิบห้านาทีถึง โอเค!” ฮันซอนพูดด้วยน้ำเสียงที่เร่งระดับความร้อนรนขึ้นเรื่อยๆ



เขาเก็บมือถือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแล้ววิ่งไปคว้าเป้ที่วางอยู่บนโซฟาทันที ก่อนจะชะงักไปและนึกขึ้นได้ถึงเด็กสาวที่อยู่ในห้องนี้ด้วย เขาหันหน้ากลับไปหาเธอ และพบว่าเธอกำลังนั่งนิ่งค้างอยู่ในท่าเดิม พร้อมใบหน้าที่เป็นสีแดงจัด



และโดยที่สมองไม่ได้สั่งการ ฮันซอนเดินสาวเท้าเข้าไปหาเธอช้าๆ...



“โจลิน ฉัน...”



“รีบไปเถอะค่ะ ^^”



“…”



“ถ้าไม่รีบจะไม่ทันนะคะ ^^”



“อืมม” ฮันซอนนิ่งไป ก่อนจะเปิดปากพูดออกมาอีก “แล้วฉันจะรีบกลับมานะ ^^ ดูแลตัวเองด้วย กลับมาแล้วต้องอยู่ในสภาพเดิมล่ะ” ฮันซอนพูดยิ้มๆ โจลินยิ้มตอบแล้วพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น



“ค่ะ! ^^”



“ฉันไปล่ะ” ฮันซอนพูดแล้วเดินออกจากห้องไป ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มประดับอยู่ พร้อมกับที่หัวใจมีความอบอุ่นวนเวียนอยู่ เหมือนกันกับเด็กสาวที่นอนยิ้มกว้างอยู่บนเตียง สิ่งหนึ่งที่สวยงามกำลังเริ่มผลิบานหยั่งรากในหัวใจของทั้งสองคนช้าๆ แต่มั่นคง และสิ่งนั้นก็จะเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมดที่ทั้งงดงามและเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน...





-------------------------------------------------------------------------------------------------------





“ฮ่าๆๆ สะใจชะมัด~” เสียงพูดอย่างสะใจของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นภายในไนต์คลับสุดหรู จีอึนคว้าแก้วเหล้าที่เติมเหล้าอยู่เต็มขึ้นดื่ม ภาพเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี้ยังติดอยู่ในตาของเธอ ความรู้สึกสะใจพุ่งขึ้นมามากมาย



วันนี้ เธอตั้งใจจะไปหายูโจลิน ผู้หญิงคนที่ฮันซอนอ้างว่าเป็นแฟนคนนั้น เธอไม่มีวันยอมยกผู้ชายที่เธอรักที่สุดให้กับผู้หญิงงี่เง่าไม่มีฐานะ แถมหน้าตาก็ยังไม่ได้เรื่อง หากลองไปถามคนทั้งโรงเรียน ทุกคนต้องยกให้เธอ...คิมจีอึน นางฟ้าผู้งดงามแห่งกรุงโซลอย่างเธอสวยกว่าอยู่แล้ว เธอแน่ใจในความจริงข้อนี้ ทั้งหน้าตา ฐานะ สังคม ทุกอย่างเธอเหนือกว่าโจลินแน่นอน



ในเมื่อเธอเองไม่มีข้อด้อยกว่าโจลินตรงไหน แล้วทำไม...ทำไมฮันซอนถึงได้เมินเธอไปสนใจผู้หญิงอย่างนั้นได้...จีอึนคิดอย่างคับแค้นใจ หญิงสาวคว้าขวดเหล้ามาเติมลงในแก้วแล้วยกขึ้นดื่มอีกครั้ง เธอหวนคิดถึงสิ่งที่เธอทำเมื่อครู่นี้ เธอเดินไปที่ฟรอนท์ประชาสัมพันธ์เพื่อถามว่ายูโจลินอยู่ห้องไหน เมื่อได้คำตอบ เธอก็รีบขึ้นไปที่นั่นทันที แต่ก่อนที่เธอจะเปิดประตูเข้าไป คุณหมอคิมโซยุนก็เข้ามาทักเธอเสียก่อน เพราะนึกว่าเธอเป็นคนรู้จักของยูโจลิน จีอึนไม่ปฏิเสธ คุณหมอเลยเล่าเรื่องแผลเป็นให้เธอฟัง จีอึนกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ เธอแน่ใจว่าฮันซอนคงยังไม่ได้บอกโจลินแน่...



เมื่อนึกถึงตอนนี้ รอยยิ้มเย้ยก็ปรากฏบนหน้าจีอึน เธอยินดีทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เขากลับคืนมาเป็นของเธอแต่เพียงผู้เดียว...เธอรักเขามากเหลือเกิน มากพอจะทำได้ทุกอย่าง...



แม้ว่าสิ่งที่อาจจะต้องทำนั้น...



จะเลวร้ายและสกปรกเพียงใดก็ตาม...



จีอึนบอกตัวเองในใจ ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากไนต์คลับนั้นไป พร้อมกับครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ...





----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



                                                                    To Be Continue





วันนี้มาลงเยอะแฮะ -*- ตอนแรกกะจะตัดตั้งแต่ครึ่งเรื่อง ^^ แต่กลัวโดนด่า 555+ เลยเพิ่ม กลัวจบเร็วจังเรยง่ะ อยากอยู่ต่อไปนานน๊าน นานนาน ช่วยอยู่เป็นเพื่อนกันไปถึงตอนนั้นด้วยนะค้าาาา ห้ามทิ้งกันไปไหน



เหมือนเดิมนะคะ ขอขอบคุณที่ช่วยมาอ่านกันจนถึงตอนนี้ ยังไงก็เม้น+โหวตให้เป็นกำลังใจหน่อยนะคะ ^&^ จุ๊บๆๆๆ



อ้อ แล้วอีกอย่าง เจอกันตอนหน้า เวลาเที่ยงคืนห้านาทีนะคะ ^O^ รักทุกคนเล้ยยย!!!~



~WiTh LotS Of LovES~

เจ้าหญิงผู้เลอโฉม