Forever Love Story...หนุ่มนักรักกิ๊กกั๊กสาวแก้มแดง

ลำดับตอนที่ #13 : อย่าทำร้ายฉันแบบนั้นนะ...ขอร้อง

ปัง! เสียงประตูเปิดดังลั่นขึ้นขัดคำพูดอันน่าลำบากใจของฮันซอนไป ฮันซอนและโจลินหันหน้าไปมองทางต้นเสียง และภาพที่ปรากฏตรงหน้าพวกเขาก็คือ...



คิมจีอึนที่กำลังยืนอยู่ที่ประตูห้องด้วยสีหน้าเรียบเฉย ฮันซอนผุดลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าไม่พอใจ และทำท่าจะตวาดไล่เธอออกไป แต่จีอึนตะโกนแทรกขึ้นมาซะก่อน



“เธอบอกว่าฉันเป็นเหมือนผู้หญิงเสียสติที่ไม่มีคนรักใช่มั้ย!!~ แล้วยังว่าฉันไม่มีราคาอีกน่ะ”



“ก็มันเป็นเรื่องจริงไม่ใช่เหรอ? ไม่มีผู้หญิงที่ไหนตามตื๊อผู้ชายอย่างนี้หรอก”



“แล้วเธอรู้มั้ย? ว่าที่ฉันตามตื๊อเธอ มันเป็นเพราะ...เพราะว่าฉันรักเธอไงล่ะ!!! ได้ยินมั้ยลีฮันซอน มันเป็นเพราะว่าฉันรักเธอ!!!”



“หึ...รักเหรอ? รักที่ตัวฉันหรือที่เงินของฉันกันล่ะ? เธอยังไม่พอใจอีกเหรอไง ที่เธอมีอยู่น่ะ ยังไม่พอกินใช่มั้ย?”



“ไม่ใช่นะ!”



“กลับไปซะเถอะ ถึงเธอจะพูดอะไร ฉันก็จะไม่มีวันรักเธอได้หรอก” ฮันซอนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา จีอึนกัดปากตัวเองแน่นจนเลือดไหลลงมา เขาทำแบบนี้เท่ากับว่าหักหน้าเธอต่อหน้ายัยเด็กบ้าที่นอนอยู่บนเตียงนั่น สะใจสินะ...สะใจที่เอาชนะเธอได้สินะ จีอึนคิดอย่างคับแค้นใจ แต่คนอย่างคิมจีอึน นางฟ้าแห่งโรงเรียนซองดงอัน ไม่มีวันยอมแพ้ผู้หญิงบ้าๆ ที่ไม่มีอะไรเลยอย่างโจลินหรอก เธอก้มหน้านิ่ง เพื่อรวบรวมสติ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองโจลินด้วยสีหน้าเย้ยหยัน



“หึๆ...ฉันรู้นะฮันซอน ว่าเธอคอยดูแลนังเด็กบ้านี่เพราะว่าเธอต้องรับผิดชอบน่ะ” จีอึนพูดเสียงเจือรอยยิ้ม ฮันซอนที่ยืนนิ่งอยู่เมื่อกี๊ตะโกนขัดทันที



“พูดบ้าอะไรของเธอ!”



“ยัยเด็กนี่ช่วยเธอเอาไว้ใช่มั้ยล่ะ? ช่วยรับมีดที่ไอ้พวกบ้าซางยูลินตั้งใจจะแทงเธอน่ะ ใช่มั้ย? แค่นั้นใช่มั้ย?”



“ไม่ใช่!”



“งั้นก็คงเป็นเรื่องรอยแผลเป็นสินะ นี่เธอ...” จีอึนเว้นวรรคไปชั่วครู่ก่อนจะหันไปเรียกโจลิน โจลินสะดุ้งแล้วทำหน้างุนงง “เธอยังไม่รู้ใช่มั้ยว่า แผลนั่นน่ะเป็น...”



“หยุดนะ!”



“เป็นแผลเป็นน่ะ” จีอึนไม่สนใจเสียงตะโกนของฮันซอน เธอพูดต่อไปทันที โจลินที่กำลังอึ้งกับเหตุการณ์ทั้งหมดชะงักนิ่งไปทันที เธอกำลังคิดว่าตัวเองหูฝาดไป แผล...เป็น งั้นเหรอ...ฮันซอนชะงักนิ่ง เขาหันขวับไปมองหน้าโจลินทันทีโดยอัติโนมัติ และสีหน้าของเธอที่เขาเห็นก็คือ...เธอกำลังช็อค ฮันซอนตัวแข็ง เขากำลังจะเดินเข้าไปหาเธอ พอดีกับที่จีอึนพูดแทรกขึ้นมาซะก่อน



“ตกใจเหรอ? ตกใจใช่มั้ยล่ะ? เธอคงคิดล่ะสิว่าแค่ช่วยเขาเอาไว้ก็จะสามารถรั้งเขาไว้ได้น่ะ คงไม่คิดสินะว่าจะต้องเป็นแผลเป็นน่าเกลียดน่ากลัวไปตลอดชีวิตแบบนี้น่ะ หึ...”



“หยุดนะ!”



“เธอจะต้องมีแผลเป็นน่าเกลียด ใส่ชุดว่ายน้ำไม่ได้ ใส่เสื้อเอวลอยไม่ได้ไปตลอดชีวิตน่ะ!”



“หุบปากเดี๋ยวนี้นะคิมจีอึน!!!” ฮันซอนตวาดก้อง ผลคือทำให้จีอึนสะดุ้งเบาๆ เท่านั้น เธอหันกลับไปหาฮันซอนพลางยิ้มหวานให้เขา



“ทำไมล่ะฮันซอน หรือว่าที่ฉันพูดมันไม่จริง? เธอจะบอกเหรอว่าฉันโกหกน่ะ? คุณหมอคิมโซยุนบอกฉันเองเลยนะ ^^”



“ใครใช้ให้เธอพูดล่ะ”



“ไม่มีใครใช้หรอก ฉันก็แค่มาบอกข่าวเท่านั้น เธอก็รู้แล้วนี่นา ทำไมถึงไม่บอกสาวน้อยคนนี้ล่ะ? ^^” จีอึนพูดยิ้มๆ ก่อนจะก้าวออกจากห้องไปช้าๆ ทิ้งให้ฮันซอนผู้กำลังโกรธอยู่กับโจลินผู้กำลังช็อค เขาหันกลับไปหาเธอแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง...จะเริ่มพูดยังไงดีนะ ฮันซอนเค้นสมองหาคำพูดมาพูด และในระหว่างนั้นเอง โจลินที่นั่งนิ่งอยู่นานก็หันมายิ้มให้เขา



“^_^”



“O_O~”



“ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่คะ แค่แผลเป็น”



“‘แค่’ แผลเป็นเหรอ? ขำมากเลยนะ”



“ก็จริงๆ นี่คะ ^-^ แค่แผลเป็น ไม่ถึงตายซักหน่อย”



“เธอเป็นผู้หญิงนี่นา เป็นแผลเป็นอย่างนี้ได้ไงล่ะ”



“ก็ไม่ได้เป็นที่หน้า ก็ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ^^”



“O_O” ฮันซอนนิ่งอึ้งไปแปดตลบ เด็กสาวที่อ่อนไหว เซ้นซิทีฟ และเป็นญาติกับมะเขือเทศอย่างโจลิน ยังสามารถยิ้มได้หน้าตาเฉยเมื่อรู้ว่าตัวเองเป็นแผลเป็น...



“ตกใจอะไรเหรอคะ?” โจลินเอียงคอถาม แค่แผลเป็น...เท่านั้นเอง ถึงจะเป็นแผลเป็นน่าเกลียดน่ากลัวแค่ไหน ที่ตรงไหน เธอก็ไม่สนใจมัน หากมันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะรุ่นพี่ฮันซอน ดีเสียอีก...โจลินนิ่งคิด สิ่งนี้จะเป็นหลักฐานได้ว่าเธอได้ปกป้องคนที่เธอรัก ไม่มีใครได้โอกาสนี้ง่ายๆ มันฟังดูโง่มาก...เธอเองก็รู้ในข้อนี้ดี



“แต่ว่า...สิ่งเดียวที่จะทำให้ฉันเสียใจร้องไห้จริงๆ ก็คือ...”



“...”



“รุ่นพี่ จะทำทุกสิ่งทุกอย่างนี้เพื่อรับผิดชอบเรื่องที่ฉันต้องเป็นแผลเป็นไปตลอดใช่มั้ยคะ...? ขอร้อง อย่าทำแบบนั้นกับฉัน ถ้าหากรุ่นพี่คิดแค่นั้นจริงๆ ก็ไม่ต้องสนใจอะไรฉันหรอกนะคะ อย่าสนใจเลยนะคะ ฉันไม่อยาก...ไม่อยากตั้งความหวังลมๆ แล้งๆ ไปเองนะคะ ไม่ต้อง...อย่า...นะคะ ฉันขอร้อง...อย่าทำร้ายฉันแบบนั้นเลยนะคะ...” น้ำเสียงร่าเริงของเธอเริ่มสั่นเทา ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเธอก็มีน้ำใสๆ หยดไหลออกมาจากดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่สวยของเธอ ฮันซอนนิ่งอึ้งอย่างตกตะลึง ทำอะไรไม่ถูก น้ำตาของเธอทำให้เขาเจ็บปวดเหมือนหัวใจถูกบีบรัด แต่เขากลับพูดอะไรไม่ออก เขาเองปฏิเสธไม่ได้ว่าสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เขารู้สึกผิดต่อเธอมากก็คือเรื่องนั้น แต่ว่า...มันไม่ใช่แค่นั้น เขาไม่ได้ตั้งใจแค่ดูแลเธอจนกว่าเธอจะหายเสียหน่อย



และในช่วงที่หัวใจกำลังสับสนวุ่นวาย โจลินก็รวมรวบสติพูดออกมาอีกประโยค...





---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------





                                                                       To Be Continue



สวัสดีค่า ^O^ วันนี้มาลงเยอะเหมือนกันแฮะ กลัวจบเร็วจัง 555+ ช่วยอยู่เป็นเพื่อนเจ้าหญิงไปถึงตอนจบเลยได้มั้ยค้า ^O^ อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนน้า~



เหมือนเดิมนะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันถึงตอนนี้นะคะ เม้น+โหวต เป็นกำลังใจหน่อยนะคะ สำหรับคนที่เม้น+โหวตให้แล้วก็ขอขอบคุณมาก ซึ้งใจจริงๆ ค่ะ



ถ้าไม่ดียังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ เป็นเรื่องแรกที่แต่งน่ะค่ะ ยังไงก็จะพยายามต่อไปเรื่อยๆ ค่ะ ^^



เจอกันตอนหน้าค่ะ! ^&^ I Love everybody!!!~~



~WiTh LotS Of LovEs~

เจ้าหญิงผู้เลอโฉม