ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ปั่นป่วน ละลาย และสุขใจ...[New Update]
“ไม่หรอก...ถึงฉันจะกลับไป ก็คงมีแต่พ่อบ้านกับพวกคนรับใช้เดินว่อนเต็มไปหมดนั่นแหละ ไม่มีใครอยู่หรอก ฉันกลับไปก็ต้องอยู่คนเดียวอยู่ดี...”
“แล้ว...”
“มันเหงานะ...ถ้าต้องกลับไปบ้านเงียบๆ กว้างๆ ที่ไม่มีใครอยู่น่ะ เหมือนกับว่าเปิดประตูเข้าไป ก็มีแต่ความเงียบและความอ้างว้างรออยู่น่ะ...” น้ำเสียงของเขาขมขื่นอย่างเห็นได้ชัด และโจลินเองก็สังเกตุเห็นมัน เธอถามขึ้นอีกครั้ง
“แล้วพ่อแม่ของรุ่นพี่ไปอยู่ไหนเหรอคะ?”
“...ฉัน...ก็ไม่รู้เหมือนกัน” ฮันซอนพึมพำเสียงเบาราวกระซิบจนโจลินแทบไม่ได้ยิน เด็กสาวขยับตัวทำท่าจะถามสิ่งที่เธอสงสัยออกมาอีกครั้ง แต่ฮันซอนไม่อยากพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกแล้ว ชายหนุ่มสะบัดหัวไล่ความคิดทั้งหมดออกไปจากหัวแล้วหันหน้าไปหาโจลินพลางทำหน้าสีหน้ายิ้มแย้มซึ่งตรงกันข้ามกับความรู้สึกที่แท้จริงในหัวใจของเขา
“ไม่ต้องถามอะไรหรอกนะ ฉันจะกินที่นี่นั่นแหละ ^^ วันนี้ฉันอยู่ถึงกี่โมงก็ได้ ฉันจะอยู่เฝ้าจนกว่าเธอจะหลับก็แล้วกัน...” ฮันซอนพูดตัดบทเสียงเรียบ เขาไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนั้นอีกต่อไปแล้ว...มันจบลงแล้ว ผ่านมานานมากแล้ว เขาไม่ได้แคร์ไม่ได้สนใจอะไรเรื่องนั้นอีกแล้ว เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะยกมือขยี้หัวโจลินที่กำลังทำหน้างุนงงกับคำพูดและการกระทำของเขาอยู่ และนั่นก็ทำให้เธอหน้าแดงขึ้นมาโดยอัติโนมัติ...
“กินอะไรดีน้า~” ฮันซอนพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงที่เขาพยายามปั้นแต่งขึ้น และพยายามจะทำให้ตัวเองร่าเริงเหมือนกับน้ำเสียงนั้น เขายกหูโทรศัพท์ขึ้นแล้วกดเบอร์ห้องอาหารโรงพยาบาลช้าๆ...
“เออจริงสิ! ฉันว่าจะบอกเธอ”
“อะไรคะ?”
“ฉันสั่งให้รุ่นน้องฉันที่อยู่ห้องดียวกับเธอจดบันทึกเรื่องที่เรียนไปให้เธอแล้วนะ อัดเทปแล้วก็ทำการบ้านให้เธอเรียบร้อยหมดแล้ว ส่วนเรื่องรายงานก็ให้อีกคนจัดการให้เรียบร้อยแล้ว ^^ เพราะงั้น เธอกลับไปเรียนเมื่อไหร่ก็ไม่ต้องห่วงอะไรเลยนะ” ฮันซอนหันมาพูดกับโจลินเมื่อวางหูโทรศัพท์ลงไปแล้ว โจลินที่กำลังเล่นกับดอกกุหลาบอยู่หันกลับมามองหน้าเขาอย่างตกใจ และตอนนี้เธอก็กำลังคิดว่าตัวเองหูฝาดไป
“รุ่นพี่ว่าอะไรนะคะ O_O”
“ฉันบอกว่า การบ้าน รายงาน ทุกอย่างฉันให้คนจัดการให้เธอหมดแล้วนะ แล้วเรื่องเรียน ฉันก็ให้คนจดและอัดเทปสิ่งที่เรียนๆ ไปในช่วงที่เธออยู่โรงพยาบาลนี่หมดทุกเรื่องทุกคำพูดแล้ว”
“หา! รุ่นพี่ไปใช้ใครคะ?”
\"ฮันแทฮวาน รู้จักใช่มั้ย? ^^\" ฮันซอนพูดยิ้มๆ ตรงกันข้ามกับโจลินที่มีสีหน้าช็อคซีนีม่า ก็ชื่อที่ฮันซอนพูดออกมาเมื่อครู่เป็นชื่อของ \'ฆาตกรโหด\' แห่งซองดงอัน เขาเป็นหนึ่งในสมาชิกแก๊งค์อันธพาลชื่อดังในเขตนี้ และเขาก็เป็นบุคคลที่น่ากลัวมาก โจลินกลัวแทบตายเมื่อรู้ว่าตัวเองได้อยู่ห้องเดียวกับเขาคนนั้น...
\"ระ...รุ่นพี่คะ ฮันแทฮวานนี่...\"
\"ถูกต้องแล้ว ^^ ฮันแทฮวานฆาตกรโหดนั่นแหละ\"
\">_< ทำไมรุ่นพี่ถึงไม่เลือกคนอื่นล่ะคะ?\"
“ก็รุ่นน้องฉันทั้งนั้นนี่ ฉันอยากใช้ใครก็ได้ทั้งนั้น ^^ อีกอย่าง มันจะได้ขยันเรียนขึ้นด้วย”
“แล้วอย่างนี้ถ้าฉันไปเรียนแล้วจะโดนคนดักฆ่ารึเปล่าล่ะเนี่ย”
“พูดอะไรน่าขำ ถ้าพวกนั้นกล้าทำอะไรเธอก็บ้าแล้ว ลองมันกล้า ฉันก็กล้าฆ่ามัน ^^ ไม่ต้องกลัวหรอกน่า”
“มันไม่ใช่แค่นั้นนี่คะ...” โจลินพูดเสียงอ่อยเจือความกังวล
“แล้วมีอะไรอีกล่ะ เชื่อฉันน่า เธอทำใจให้สบายแล้วรีบๆ หายเร็วๆ เถอะนะ ^-^” ฮันซอนปิดปากเธอด้วยคำพูดและรอยยิ้มเจ้าชายของเขา ความรู้สึกของโจลินในตอนนี้...
ปั่นป่วน ละลาย และสุขใจ...
อาจจะดูขัดแย้งกันมาก แต่นั่นคือสิ่งที่พอจะบรรยายความรู้สึกของเธอในตอนนี้ได้ เหมือนกับเป็นความฝัน ความฝันที่งดงามและไม่น่าจะเป็นจริงได้ ตอนนี้เขา...เขาที่เธอเฝ้ามองมาตลอดด้วยหวังว่าจะได้คุยกับเขาแค่ซักครั้ง และตอนนี้มันก็เป็นจริงขึ้นมาได้ เขากำลังนั่งยิ้มด้วยรอยยิ้มเจ้าชายอยู่ข้างๆ เธอในระยะห่างเพียงไม่กี่นิ้ว ยิ้มให้เธอเพียงคนเดียวเท่านั้น ความร้อนจำนวนมากมากระจุกอยู่ที่ใบหน้าของโจลิน เด็กสาวก้มหลบตาเขา เธอไม่คิดอะไรในหัวอีกแล้ว ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร เธอก็เชื่อมันทั้งนั้น ถึงจะดูโง่...แต่เธอก็ยังจะเชื่อทุกคำที่เขาพูดออกมา
เมื่อเห็นโจลินนอนนิ่งเงียบ ฮันซอนก็ยิ้มบางๆ เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ลงแล้วหลับตา...
“พี่! ฉันมาแล้ว!” เสียงแหลมเล็กแสบแก้วหูแผดลั่นขึ้นพร้อมกับที่เด็กหญิงคนหนึ่งเปิดประตูเดินก้าวเข้ามาในห้อง ฮันซอนและโจลินเงยหน้าขึ้นยิ้มให้กับเธอทันทีที่เห็นว่าเจ้าของเสียงนั้นคือใคร
ดารึลล์เดินเข้ามาแล้วกระแทกตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างแรงแล้วยิ้มกว้าง โจลินส่ายหัวกับน้องสาวผู้ไม่เคยเก็บอาการของเธอ ฮันซอนหยิบถุงปังปังเมลอนที่ซื้อมาเมื่อครู่นี้ส่งให้ดารึลล์ มือน้อยๆ คว้าไว้ได้พอดี
“เย้! ขอบคุณนะคะพี่ฮันซอน พี่ใจดีที่สุดเลยค่ะ! ^O^”
“ฮะๆ ไม่เป็นไร...ที่สุดเลยเหรอ ขอบใจนะ”
“ฉันชอบกินปังปังเมลอนที่สุดเลย ^^ รุ่นพี่รู้มั้ยคะว่าพี่โจลินก็ชอบ” ดารึลล์พูดไปกินไป ฮันซอนหัวเราะพรืดออกมาทันที ส่วนดารึลล์ก็ยังคงพูดไปโดยไม่ได้ทันมองใบหน้าที่เริ่มกลายเป็นสีแดงจัดของพี่สาว “พี่โจลินนะ บางทียังแย่งกินกับฉันเลยค่ะ”
“จริงเหรอ? นี่เธอแย่งน้องสาวกินเหรอเนี่ย?”
“ไม่จริงซักหน่อย ดารึลล์อย่าพูดมั่วๆ นะ”
“มั่วอะไรกัน? ก็มันจริงนี่นา”
“ฮะๆๆ โจลิน เธอนี่นะ อายุสิบเจ็ดแน่เหรอ?”
“แน่สิคะ!” โจลินพูดไปหน้าแดงไป
“นี่ยัยมะเขือเทศแก้มแดง ถ้าชอบกินมากขนาดนั้นวันหลังฉันจะเอามาให้เธอเป็นตันเลยดีมั้ย? เหมามาจากญี่ปุ่นจากโรงงานสดๆ เลยดีมั้ย?”
“-_-///”
“อะๆ โอเคๆ เลิกพูดเรื่องนี้ก็ได้ สาวน้อย หิวรึยัง? คุณน้าสวยๆ เค้าพาไปกินข้าวแล้วใช่มั้ย?” ดารึลล์พยักหน้า ดวงตาของเธอสดใสเป็นประกายขึ้นมาทันที
“กินแล้วค่ะ พี่สาวคนสวยพาไปกินที่ร้านอาหารหรูมากเลย แล้วก็พาไปเลือกซื้อขนมด้วย นี่ไง ได้มาเต็มกระเป๋าเลย” ดารึลล์เปิดกระเป๋าให้โจลินและฮันซอนดู ภายในนั้นมีขนม ‘ปังปังเมลอน’ อัดแน่นอยู่เต็มกระเป๋า
“ดารึลล์ ซื้อมาทำไมเยอะแยะ”
“ก็ฉันอยากกินนี่นา แล้วเลยซื้อมาฝากพี่ด้วย”
“-_-/// ไม่ต้องมาฝากพี่หรอก เธอซื้อมาเยอะเกินไปแล้วนะ หัดเกรงใจคนอื่นเขาซะบ้างสิ!”
“เอาน่า ยัยมะเขือเทศ...ไม่ต้องไปว่าดารึลล์หรอก ฉันสั่งเองแหละให้ซื้อมาเยอะๆ ก็เธอชอบไม่ใช่เหรอ?” ฮันซอนพูดดักคอโจลิน ทำให้โจลินเงียบไปถนัดตา
“สวัสดีครับ อาหารมาส่งครับ ^-^” เด็กเสิร์ฟหน้าหวานคนหนึ่งเข็นรถที่วางอาหารไว้เต็มเข้ามาในห้อง ฮันซอนสะบัดมือไปทางโต๊ะยาวที่ตั้งอยู่มุมห้อง เด็กเสิร์ฟหนุ่มหน้าหวานพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มก่อนจะเข็นไปที่โต๊ะนั้น “คุณลีฮันซอน อืมม...ได้แล้วครับ ^^ สปาเก็ตตีราดซอส” เขาวางถาดอาหารลงบนโต๊ะแล้วเดินมาหาฮันซอนด้วยรอยยิ้ม รายการอาหารนี้บันทึกลงในบัญชีค่ารักษาด้วยนะครับ” เขาพูดแล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมกับรถเข็น...
“รุ่นพี่ฮันซอนคะ”
“อะไรเหรอ?”
“คุณหมอบอกว่าฉันจะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วนะคะ ^^ แล้วยังบอกอีกว่าฉันฟื้นตัวเร็วมากด้วย” โจลินพูดพร้อมรอยยิ้ม เธอเพิ่งนึกขึ้นได้ ภาพเหตุการณ์เมื่อเย็นนี้ย้อนกลับมาในหัวเธออีกครั้ง
คุณหมอเดินเข้ามาเหมือนเช่นทุกวัน เธอตรวจแผลของโจลินก่อนจะบอกว่าแผลใกล้หายแล้ว ตัวโจลินเองก็ไม่ได้ปวดแผลแล้ว แล้วยังบอกอีกว่าเธอฟื้นตัวเร็วมาก แต่แล้วสีหน้าเจือรอยยิ้มของคุณหมอก็เลือนหายไปเป็นสีหน้าแปลกประหลาด โจลินสงสัยแต่ก็ได้เก็บความสงสัยไว้ในใจเพราะเธอเดินออกจากห้องไปแล้ว...
โจลินยิ้มกว้างอย่างร่าเริง ฮันซอนก็ได้แต่ยิ้มฝืดๆ ให้เธอ เรื่องรอยแผลเป็นผุดขึ้นมาในหัวของเขาอีกครั้ง เขานั่งกินสปาเก็ตตีอย่างเหม่อลอย จะเริ่มยังไงดีนะ...เขาจะบอกเธอว่ายังไงดี จริงอยู่ว่ามันอาจจะทำศัลยกรรมลบรอยแผลเป็นได้ แต่ก็ไม่แน่ว่าจะสามารถลบได้หมด และมันก็ใช่เวลานาน นอกจากนั้น...
ฮันซอนมั่นใจว่าถ้าหากโจลินรู้เรื่องนี้ เธอจะต้องช็อคมากแน่ๆ...
“เป็นอะไรเหรอคะ?”
“หา? เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก ^^ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะลองถามคุณหมอดูนะว่าจะออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่”
“ค่ะ ^-^”
“ถ้าหากว่าเธอ...”
“อะไรคะ?” โจลินเอียงคอถามอย่างแปลกใจ ฮันซอนอ้าปากจะพูดแล้วเงียบไปสามสี่ครั้ง ก่อนจะตัดสินใจเปิดปากพูดเรื่องที่กวนใจเขามานาน...
“ถ้าหากว่าเธอเป็น...”
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
To Be Continue
วันนี้ลงเยอะแฮะ อย่างที่บอก ลงเยอะมากก็กลัวจบเร็วเกิน อยากจะอยู่ไปนานๆ น่ะค่ะ ช่วยอยู่เป็นเพื่อนเจ้าหญิงไปถึงตอนนั้นด้วยนะค้า ^O^
เหมือนเดิม ก็ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านถึงตอนนี้ ก็ช่วยๆ กันติดตามอ่านต่อไปนะคะ ขอฝากเนื้อฝากตัวฝากผลงานด้วยค่ะ ((เพิ่งมาฝากอะไรตอนนี้?)) อิอิ 555+ ยังไงก็ช่วยเม้น+โหวตเป็นกำลังใจให้หน่อยนะค้า
ถ้าไม่ดียังไงก็ขอโทษด้วย เป็นเรื่องแรกที่แต่งน่ะค่ะ ติชมได้ค่ะ ^^ จะพยายามต่อไปค่ะ ^O^
ขอฝากเรื่อง \"ปิ๊งรักร้าย นายตัวแสบ\" \"bloody sakura สะดุดรักสาวนักสู้\" กับผลงานของพี่สาวที่รักทั้งสองคน \"แสตมป์เบอรี่\" + \"โซเฟีย\" นะค้า ^&^ ของสนพ. แจ่มใสหมดทุกคนค่า
เจอกันตอนต่อไปนะคะ!
~WiTh LotS Of LoVes~
เจ้าหญิงผู้เลอโฉมค่ะ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น