ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ช็อค...[คำพูดของคุณหมอ]
สวัสดีค่ะ วันนี้เข้ามาอ่านเม้น ต้องขอโทษด้วยนะคะ เจ้าหญิงไม่ได้มีเจตนาจะลอกเลียนแบบชื่อเรื่องของพี่โรสเลยจริงๆ ค่ะ ชื่อเรื่องที่เหมือนกัน หรือซ้ำกันบางคำก็ขอให้เข้าใจด้วยนะคะ TOT ขอโทษผู้อ่านทุกท่านถ้าทำให้รู้สึกไม่ดี แล้วก็ขอโทษพี่โรสด้วยนะคะ
ชื่อเรื่องของพี่โรส \"สะดุดรักนักล่าหัวใจ หนุ่มฮอตหน้าใสกับยัยแก้มแดง\" ส่วนของเจ้าหญิง \"หนุ่มนักรักกิ๊กกั๊กสาวแก้มแดง\" เหมือนกันหนึ่งคำค่ะ คำว่า \"แก้มแดง\" มันบังเอิญไปคล้องกับชื่อข้างหน้าที่คิดไว้ แล้วก็เข้ากับตัวนางเอกในเรื่องด้วย มันไม่มีคำอะไรที่เหมาะสมอีกแล้ว ส่วนเนื้อหาของเจ้าหญิงกับของพี่โรสก็ไม่เหมือนกันเลยนะคะ ไม่คล้ายกันเลยซักนิด
ก็ต้องขอโทษทุกคนนะคะถ้าทำให้ไม่พอใจ ขอโทษพี่โรสถ้าไม่พอใจนะคะ ไม่ได้มีเจตนาจะลอกเลียนแบบจริงๆ ค่ะ เรื่องนี้เดิมใช้ชื่อ \"กระเป๋าตังค์สื่อรัก\" ลงในแจ่มใสเป็นเรื่องแรกที่แต่งน่ะคะ...
Link : http://www.jamsai.com/novelnet/show.asp?id=2778 นะคะ
...............................................................................................
“แผลของเธอนั่นน่ะ...อาจเป็นแผลเป็นตลอดชีวิตนะคะ” นี่คือคำพูดที่คุณหมอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง คำพูดนั้นทำให้ฮันซอนยืนค้างอยู่อย่างนั้นก่อนจะตั้งสติได้ถามออกไปอีกคำถามหนึ่ง
“อะไรนะครับ? แผลเป็นเหรอ? O_O”
“ค่ะ มีโอกาสสูงมากกว่า 80% ไม่สิ...ค่อนข้างแน่นอนที่เธอจะเป็นแผลเป็นนะคะ แผลเป็นใหญ่ด้วยค่ะ เพราะมีดจมลงไปลึกพอสมควรค่ะ คุณช่วยบอกเธอด้วยแล้วกันนะคะ ให้คนรู้จักบอกดีกว่า” คุณหมอตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจังอีกครั้ง สีหน้าของฮันซอนเคร่งเครียดขึ้นมาทันตาเห็น เขานิ่งเงียบไปนานก่อนจะเอ่ยปากถามขึ้นมาอีกครั้ง
“มีทางแก้ไขลบรอยแผลมั้ยครับ?”
“อืม...ยากมากเลยนะคะ ต้องใช้ทุนและอุปกรณ์ระดับสูงมาก หรือไม่ก็จะลบได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ฉันก็ไม่ค่อยรู้อะไรมาก คุณต้องไปลองคุยกับทางแพทย์ศัลยกรรมดูนะคะ ^^ ฉันต้องขอตัวก่อนค่ะ” คุณหมอกล่าวลาก่อนจะเดินไปทางตรงกันข้ามกับฮันซอน ทิ้งให้ชายหนุ่มยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น...
ฮันซอนเดินไปตามทางเดินอย่างเหม่อลอย แผลเป็นหรือ...? คาสโนว่าหนุ่มสุดหล่ออย่างเขา แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่า หญิงสาวทุกคนไม่ต้องการให้มีรอยแผลเป็นอยู่บนร่างกายทั้งนั้น...และในกรณีของโจลิน
เขาไม่อยากจะคิดว่าถ้าหากเธอรู้ เธอจะเป็นยังไง...
ฮันซอนเปิดประตูห้อง ‘901’ ที่โจลินอยู่เข้าไปช้าๆ และสิ่งแรกที่เขาเห็นก็คือ โจลินที่นอนหลับอยู่บนเตียง ความคิดที่น่ากลัวกลับเข้ามาในหัวของเขาอีกครั้ง ผิวขาวเนียนละเอียดของเธอจะต้องมีรอยแผลเป็นน่ากลัว ฮันซอนนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงตัวเดิม เด็กสาวก็ยังคงนอนหลับอยู่อย่างนั้น...ฮันซอนเองก็ไม่คิดจะปลุกเธอ เขายังคงนั่งมองหน้ายามหลับของเธออยู่อย่างนั้น ความรู้สึกอบอุ่นกลับเข้ามาในหัวใจอีกครั้ง แต่คำพูดเมื่อครู่ของคุณหมอก็ยังไม่หายไป ความรู้สึกผิดเริ่มเกาะกุมหัวใจเขาเข้าไปทีละนิดๆ...
จนกระทั่งเวลาผ่านไปนานพอสมควร ภาพจินตนาการรอยแผลเป็นบนหน้าท้องขาวเนียนของโจลินก็ยังไม่เลือนหายไปจากความคิดคำนึงของฮันซอน ชายหนุ่มร่างสูงยกมือขึ้นนวดขมับเบาๆ เขาจะบอกเธอได้หรือเปล่า? แล้วถ้าหากว่าบอกไปแล้วเธอจะเป็นยังไง? จะแสดงออกยังไง? จะเป็นอะไรต่อไป? คำถามทั้งหมดนี่ลอยวนเวียนอยู่รอบตัวฮันซอน และแต่ละคำตอบที่เขาคาดคะเนออกมาเกือบทั้งหมดล้วนน่ากลัว เขาสะบัดหัวเบาๆ เพื่อพยายามขับไล่ความคิดทั้งหมดออกจากหัวไป
ฮันซอนค่อยๆ เอื้อมมือไปลูบเส้นผมสีดำยาวนุ่มราวแพรไหมของโจลินเบาๆ แต่ก่อนที่มือของเขาจะทันได้แตะปลายผมเธอ เด็กสาวก็ขยับตัวเล็กน้อย ชายหนุ่มชะงักมือแล้วถอยร่นกลับมาที่เดิมทันที เขาปรับสีหน้าที่วุ่นวายใจหลากหลายอารมณ์ของตัวเองแล้วพยายามยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มเท่าที่จะสามารถทำได้ในตอนนี้
โจลินขยับตัวเบาๆ เธอรู้สึกลางๆ เหมือนกับว่ามีใครบางคนแตะผ่านหัวเธอไปและกำลังนั่งอยู่ข้างๆ เธอตอนนี้ เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเธอมองเห็นใบหน้าชายหนุ่มที่กำลังนั่งยิ้มเผล่อยู่ข้างๆ เธอ เด็กสาวทะลึ่งตัวลุกพรวดขึ้นนั่งทันที
“รุ่นพี่ฮันซอนคะ! ตกใจหมดเลย มาแล้วทำไมไม่ปลุกล่ะคะ >_<”
“ก็ฉันยังไม่อยากปลุกเธอนี่นา ^^ ไม่อยากรบกวนผู้ป่วยน่ะ”
“ถึงอย่างนั้นก็ควรจะปลุกค่ะ -_-///”
“โอเคๆ ฉันขอโทษ คราวนี้ฉันเอานี่มาฝากเธอ ^^” ฮันซอนพูดยิ้มๆ เขาเดินไปที่โซฟา ตรงนั้นมีเสื้อนักเรียนตัวนอกของเขาวางคลุมอะไรบางอย่างอยู่ โจลินมองอย่างลุ้นระทึก เขาเลิกเสื้อนักเรียนตัวนอกขึ้น และสิ่งที่ปรากฏอยู่ต่อหน้าเด็กสาวก็คือ...
ช่อดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่นั่นเอง...
“O_O” โจลินเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง ฮันซอนยิ้มกว้างโชว์ฟันขาวเรียงเป็นระเบียบของเขาแล้วหยิบช่อดอกกุหลาบสีแดงช่อนั้นนั้นมาส่งให้โจลิน เธอรับมันไปถือไว้ด้วยมืออันสั่นเทา
เด็กสาวนอนนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น ตัวเบาราวกับปุยสำลีอ่อนนุ่ม รู้สึกราวกับได้ขึ้นไปล่องลอยอยู่บนสวรรค์ ทั้งที่คนปกติธรรมดาอาจรับแล้ววางมันไปเฉยๆ อย่างไม่สนใจ แต่สำหรับโจลินแล้ว มันสำคัญและส่งผลต่อความรู้สึกมาก เธอจ้องมันด้วยดวงตาวาววับแล้วจับแน่นราวกับไม่ต้องการให้มันหายไปไหน แต่แล้ว...สิ่งที่เธอพูดออกมาคำแรกหลังจากเงียบไปนานก็คือ...
“แพงไหมคะ?”
“นี่!” ฮันซอนขมวดคิ้วแล้วตีหัวเธอเบาๆ “เวลาคนเอาของมาให้ ห้ามถามเรื่องราคานะ”
“แต่ว่า...ถ้ามันแพงมากเกินไปก็ไม่ดีนะคะ ฉันไม่อยากให้รุ่นพี่เปลืองเงินเพราะฉัน”
“เธอรู้ใช่มั้ยว่าฉันเป็นใคร? ^^ เงินแค่นี้มันเป็นแค่เศษเงินสำหรับฉันเท่านั้นแหละน่า”
“มันก็ยังไม่...”
“หยุดพูดเถอะน่า ถ้าเธอไม่ชอบวันหลังฉันไม่เอามาอีกก็ได้”
“อ๋า >_< ชอบค่ะ แต่ว่า...ไม่ต้องเอาแพงขนาดนั้นก็ได้” โจลินใจหายวาบ เธอรีบแย้งขึ้นทันที ช่อดอกไม้สวยขนาดนี้ เธอจะไม่ชอบได้ยังไง ฮันซอนซ่อนยิ้มไว้ในใบหน้าแล้วพูดขึ้นอีกครั้ง
“ก็เธอบอกว่ามันเปลืองเงินนี่นา แล้วช่อดอกไม้ก็มีอยู่ราคาเดียวซะด้วย”
“T^T” โจลินทำหน้าเบ้เหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ และด้วยท่าทางอย่างนั้น...ฮันซอนเลยเผลอใจอ่อนยิ้มออกมาจนได้ เขาเอื้อมมือไปขยี้หัวเธอเบาๆ อย่างเคยชินแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเจือรอยยิ้ม
“ฉันล้อเล่นน่า เอาไว้วันหลังฉันจะเอามาให้ใหม่ก็ได้ เอาที่ราคาพอประมาณนะ ^^” เขาพูดด้วยรอยยิ้มเจ้าชายประจำตัวเขา โจลินยิ้มออกมาทันที เธอเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มกว้าง ^______^ ซะจนฮันซอนแทบจะหัวเราะพรืดออกมาตอนนั้น
“ค่ะ ^O^”
\"ดีมาก ^^\" ฮันซอนพูดยิ้มๆ เขาเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำบนโต๊ะข้างๆ ขึ้นมาดื่ม ก่อนจะนึกขึ้นได้ถึงอีกเรื่อง เขาวางแก้วน้ำลงกับโต๊ะเบาๆ แล้วหันหน้ากลับไปถามโจลินที่กำลังเล่นกับดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่นั้นอยู่
“ดารึลล์ยังอยู่ที่โรงเรียนใช่ไหม?” เด็กสาวหยุดมือก่อนจะหันมายิ้มให้เขา เธอพยักหน้าหงึกหงักสองครั้ง
“(- -) (_ _) (- -) (_ _)”
“อืมม...” ฮันซอนพึมพำรับ เขาคลายเนคไทเล็กน้อยออกก่อนจะทิ้งตัวเอนลงกับเก้าอี้ “เหนื่อยชะมัด รู้มั้ยว่าชั้นปีสามโรงเรียนซองดงอันนะ เรียนหนักกว่าที่อื่นเป็นร้อยเท่าเลย”
“เหรอคะ O_O”
“ใช่ แล้วก็...เออ ฉันสั่งอาหารมากินที่นี่เลยดีกว่า ^^ หกโมงแล้วนี่นา”
“แล้วรุ่นพี่ไม่กลับไปกินข้าวเย็นกับคุณพ่อคุณแม่ที่บ้านเหรอคะ” โจลินถามเสียงใส มือของฮันซอนที่กำลังเสยผมอยู่หยุดชะงักไปทันที ดวงตาของเขาสั่นเทาเบาๆ คุณพ่อคุณแม่...งั้นเหรอ เขาแค่นยิ้มที่ไม่มีอารมณ์ขันออกมาให้โจลิน เหมือนกับที่ในหัวใจของเขากำลังไร้ซึ่งอารมณ์ขันอยู่ สีหน้าของเขาฉายแววความเจ็บปวดลึกๆออกมา...แต่ในชั่วเสี้ยววินาทีเดียว ฮันซอนก็ปรับสีหน้าให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้วพูดขึ้นโดยที่สายตาว่างเปล่าของเขาเหม่อลอยออกไปที่นอกหน้าต่าง...
......................................................................................
~ThAnK yOu VeRy MuCh~
ขอบคุณมากที่เข้ามาอ่านถึงตอนนี้ เหมือนเดิมนะคะ ถ้าชอบไม่ชอบก็ช่วยเม้น+โหวตไว้เป็นกำลังใจหน่อยแล้วกันค่ะ ขอบคุณมากสำหรับทุกเม้น+ทุกโหวตนะคะ ^^ ตอนนี้เริ่มง่วงนิดหน่อย ไว้พรุ่งนี้จะมาตอบทุกคนและอัพเพิ่มนะคะ ^^
เหมือนเดิม ขอฝาก \"ปิ๊งรักร้าย...นายตัวแสบ\" กับ \"bloody sakura สะดุดรักสาวนักสู้\" ของสนพ.แจ่มใสนะคะ สำหรับคนที่อยู่ตจว. สามารถสั่งซื้อทางเว็บได้ค่ะ พร้อมห่อปก+ที่คั่นหนังสือเข้าชุดกันครบ 3 ลาย/1 เล่ม นะคะ ^O^ www.jamsai.com ค่ะ
~WiTh LotS Of LoVes~
เจ้าหญิงผู้เลอโฉมค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น