Forever Love Story...หนุ่มนักรักกิ๊กกั๊กสาวแก้มแดง

ลำดับตอนที่ #1 : สาวน้อยแก้มแดง และกระเป๋าตังค์...

“...ฉันได้ผ่านความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานของความรักมาแล้ว สิ่งนั้นทำให้ฉันได้รู้ว่า...ผู้ชายที่ฉันรักและรักฉันคนเดียวก็คือเขา เขาที่เป็นผู้ชายที่ดีเลิศที่สุดในโลก เป็นรักแรกและรักครั้งสุดท้ายของฉัน ที่จะคงอยู่ไปชั่วนิรันดร์ ฉันนั้นเคยได้ยินคนกล่าวเอาไว้ว่า...คนคนนึงจะสามารถพบรักนิรันดร์กับใครอีกคนที่รักเราอย่างแท้จริงเช่นเดียวกันได้เพียงครั้งเดียวในชีวิตเท่านั้น และมีโอกาสได้เจอใครคนนั้นที่เป็นของเราคนเดียวเพียงครั้งเดียว หากพลาดโอกาสไปแล้ว เราก็จะต้องรอโอกาสไปอีกนาน ไม่ก็ไม่มีโอกาสอีกเลย ฉันโชคดีที่ได้พบเขาก่อนใครๆ และเร็วเสียด้วย



การที่ฉันได้พบกับเขาและได้คุยกับเขาในวันนั้น มันทำให้ฉันมีความสุขอยู่จนทุกวันนี้...และถ้าฉันไม่ตัดสินใจเดินเข้าไปหาเขาในวันนั้น ฉันคงต้องสูญเสียสิ่งที่มีค่าสูงส่งมากที่สุดในชีวิตของฉันไป ซึ่งก็คือ...คนที่เป็นของฉันและฉันก็เป็นของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น...”

                                        

                                                                                                                                                       ยูโจลิน

…………………………………………………………………………………………………………………







...วันนี้ฉันจะต้องเจอเขาให้ได้...เมื่อวานฉันพลาดโอกาสไปทีนึงแล้ว ฉันจะต้องเจอหน้าเขาก่อนกลับบ้านให้ได้...ประโยคนี้คือความคิดอันแน่วแน่ของสาวน้อยคนหนึ่งที่มีชื่อว่า...ยูโจลิน เธอนับหนึ่งสองสามอยู่ในใจแล้วภาวนากับพระเจ้าบนท้องฟ้าขอให้เธอได้เจอกับเขาคนนั้นสักครั้งในวันนี้ ภาพใบหน้าของเขาคนนั้นลอยวนเวียนขึ้นมาในหัวของเธออย่างไม่หยุดหย่อน เธอต้องนอนไม่หลับแน่หากว่าวันนี้เธอไม่ได้เห็นหน้าเขาคนนั้น



ยูโจลิน...สาวน้อยผมยาวสีดำมันขลับ เจ้าของใบหน้าขาวซีดราวกับกระดาษ แก้มเป็นสีชมพูระเรื่อ ยืนถือแฟ้มสีชมพูอันใหญ่ไว้ในมือ เธอเลือกที่จะยืนแอบอยู่ตรงมุมทางเดินหน้าห้องเรียนของนักเรียนปีสามอย่างใจจดใจจ่อ พลางภาวนาอ้อนวอนขอร้องให้พระเจ้าเห็นใจเธออีกสักครั้ง ช่วงส่งให้เขาคนนั้นเดินผ่านมาทางนี้ด้วยเถิด โจลินถือแฟ้มสีชมพูหวานแหววอันใหญ่มหึมาของเธอบังหน้าไว้ครึ่งหนึ่ง ใบหน้าของเธอเป็นสีชมพูจัดอย่างตื่นเต้น ตลอดเวลา...สายตาของเธอจับจ้องไปที่หน้าห้องเรียนห้องหนึ่งเพื่อรอคอยเวลาที่ออดดังและเขาคนนั้นเดินออกจากห้องเรียนมา



‘เขาคนนั้น’ ที่เธอกำลังคิดถึงอยู่นั้น ก็คือชายหนุ่มชั้นม.ปลายปีสาม “ลีฮันซอน” หนุ่มฮอตอันดับหนึ่งของโรงเรียนซองดงอัน ด้วยใบหน้าที่หล่อเหลาเกลี้ยงเกลาเนียนสวยราวกับภาพศิลป์ชั้นดีในแกลเลอรีหรูของอิตาลี บวกกับรอยยิ้มพิมพ์ใจโชว์ฟันขาวเรียงเป็นระเบียบที่เป็นอาวุธลับของเขา รอยยิ้มนี้ของเขากระชากใจสาวๆ หลายคนให้หลงใหลคลั่งไคล้เขากันครึ่งค่อนโรงเรียน และนั่นก็เป็นสาเหตที่ทำให้เขาได้รับฉายา “หนุ่มคาสโนว่า” ประจำโรงเรียน



และตัวโจลินเองก็เป็นหนึ่งในบรรดาแฟนคลับเงียบๆ ที่คลั่งไคล้เขาจะเป็นจะตาย แต่ด้วยบุคลิกขี้อายและไร้เดียงสาของเธอ ทำให้เธอเลือกที่แอบชอบเขาเงียบๆ ต่อไปเรื่อยๆ



โดยที่เธอไม่รู้เลยว่า...เธอได้เลือกชอยส์ที่ผิดอย่างมหันต์...



แต่พระเจ้าก็ไม่ได้ทอดทิ้งให้เธอโดดเดี่ยวไร้คนรัก พระองค์ยังคงรักและหวังดีต่อเธออยู่...



ในที่สุด เมื่อเวลาผ่านไปกว่าสิบห้านาที ซึ่งมันอาจเป็นเวลาเล็กน้อยสำหรับบางคน แต่มันยาวนานมากสำหรับโจลินที่ต้องยืนแอบซ่อนอยู่อย่างนี้ เสียงออดเลิกเรียนแผดเสียงดังขึ้น โจลินกลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างดีใจแล้วค่อยๆ เลื่อนแฟ้มลงมาจากใบหน้าขณะที่เพ่งมองไปยังประตูห้องเรียนของเขาคนนั้น...



\"อย่าลืมทำการบ้านมานะ กลับบ้านไปได้แล้ว...\" เสียงอาจารย์วิชาวิทยาศาสตร์จอบเฮิ้ยบ (*) ดังขึ้นหลังจากที่ออดดังไม่ถึงสองวินาที พร้อมกับที่เสียงลากโต๊ะเก้าอี้และเสียงคุยจ้อกแจ้กจอแจก็ดังขึ้นทันทีเช่นกัน โจลินก็ยังคงจ้องมองดูที่ประตูบานนั้นอย่างแน่วแน่ ใบหน้าของเธอที่เป็นสีชมพูด้วยความตื่นเต้นอยู่แล้วกลับเป็นสีชมพูจัดยิ่งกว่าเดิมเสียอีก...



...เขาจะออกมาแล้ว ฉันจะได้เจอเขาแล้ว…



ประตูห้องเปิดออกมาพร้อมกับคลื่นนักเรียนที่ถาโถมกันออกมาจากห้องเรียนด้วยอาการดีอกดีใจ และหลังจากที่ชะเง้อมองหาอยู่นาน โจลินก็มองเห็น ‘เขาคนนั้น’ ที่เธอเฝ้ารออยู่นานเดินออกจากประตูห้องเรียนที่เธอกำลังจ้องมองอยู่ เขาออกมามาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างและเสียงหัวเราะ มีกระเป๋าเป้สีดำใบเก่งของเขาพาดไว้บนบ่า พร้อมกับเพื่อนๆ ในกลุ่มของเขาอีกสี่คน



เธอมองดูตัวเขา ไล่จากผมสีดำเป็นประกายของเขา ไปจนถึงใบหน้าขาวเนียน ดวงตาสีดำส่องประกายขี้เล่น จมูกโด่งสวย ริมฝีปากได้รูป ไปจนถึงหุ่นสูงเพรียว เป็นนักกีฬาของเขา ทั้งท่าทางการเดิน การหัวเราะ การยิ้ม การพูด ทุกอย่างทุกอิริยาบถที่เป็น ‘ตัวเขา’ ทุกอย่าง ล้วนทำให้หญิงสาวหลงใหลได้ทั้งนั้น รวมถึงตัวโจลินเองก็ด้วย เธอหลงใหลในตัวเขาทันทีที่พบเห็น เธอคิดว่าเขาคือเทพบุตรที่พระเจ้าส่งลงมาเกิด ทั้งหน้าตา ฐานะ สมอง ทุกอย่างของเขาเพอร์เฟกทั้งหมด



“เฮ้ วันนี้ไปดื่มกันเปล่า ฉันเจอสาวคนนึงที่เรเชลสกาย น่ารักสุดยอดเลยว่ะ >O<” เพื่อนคนหนึ่งของเขาที่เดินตามกันออกมาพูดเสียงดังลั่นทางเดินทำให้อาจารย์โผล่หน้าออกมาดูด้วยสีหน้าไม่พอใจ ลีฮันซอนถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายแล้วใช้กระเป๋าเป้ของเขาฟาดลงไปที่หัวของเพื่อนคนนั้นเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า



“นี่แกยังไม่เลิกทำตัวแบบนี้เหรอวะ -_- เดี๋ยวคุณฮยีอึนของแกก็ตามไปจิกหัวมาจากร้านอีกหรอก”



“อยากตายเหรอไงวะ ลีฮันซอน ถึงแกจะสู้เป็นบ้ามากกว่าฉัน แต่บ้านฉันก็มีปืนนะเว้ย! -_-^^^”



“พอเหอะว่ะซึงฮอน -_- หมู่นี้แกชักจะทำตัวไร้สาระบ้าๆ บอๆ มากเกินไปแล้วนะ”



“ตรงไหนวะ >_< ฉันทำตัวไร้สาระตรงไหน >_<”



“ก็ตรงที่แกพูดแล้วหลับตาปี๋เหมือนเด็กโง่อย่างนี้ไง -_-^ ตอนนี้ก็หยุดตะโกนแล้วก็เลิกเขย่าแขนฉันซักที -_-^^^”



เพื่อนๆ หน้าตาดีและเป็นลูกคุณหนูคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดของฮันซอนทั้งหมดสี่คนเดินเถียงกันโหวกเหวกโวยวายกันมาตลอดทางเดิน จนเข้าใกล้กับที่ๆ สาวน้อยคนเดิมหลบอยู่เต็มที เธอรีบก้มหน้าลงและใช้แฟ้มปกปิดใบหน้าของเธอจนมิดเพื่อหวังจะทำให้ตัวเองไม่เป็นจุดเด่น ซึ่งเธอไม่รู้เลยว่า การกระทำแบบนั้นของเธอ มันกลับสะดุดตาหนุ่มหล่อเลิศคนนั้นเข้าอย่างจัง เขา ที่มีชื่อว่าลีฮันซอนชะงักและมองมาที่เธอ เขาหรี่ตามองอย่างเด็กสาวแปลกหน้าคนนี้ด้วยความแปลกใจ เพราะเด็กคนนี้มีแฟ้มปิดหน้าปิดตา แถมยังยืนหลบๆ ซ่อนๆ เหมือนกับทำอะไรผิดมายังไงยังงั้น



\"เฮ้ เธอน่ะ เป็นอะไรรึเปล่า ^-^\" เขาเดินเข้าไปทักเธอพร้อมรอยยิ้ม โจลินสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจก่อนจะรีบหันหลังวิ่งหนีไป โดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยว่าช่วงที่เธอวิ่งไปด้วยความตกใจนั้น กระเป๋าสตางค์สีชมพูลายคิตตี้ของเธอได้ตกลงจากกระเป๋าเป้ไปซะแล้ว ฮันซอนที่กำลังจะวิ่งตามเธอไปบังเอิญเห็นมันเข้า เขาเลยก้มลงไปเก็บขึ้นมาดู และก็ต้องตาโตด้วยความประหลาดใจเมื่อมองเห็นลวดลายของมัน



“อะไรเนี่ย O_O นักเรียนสาวม.ปลายใช้กระเป๋าตังค์ลายคิตตี้สีชมพูเนี่ยนะ –O-”



เขาพูดด้วยน้ำเสียงแปลกใจพลางยิ้มกับตัวเองและเปิดดูบัตรประจำตัวนักเรียนของเธอที่อยู่ในกระเป๋าตังค์  



\"ขอเสียมารยาทหน่อยนะ...ยูโจลิน ปีหนึ่งเหรอ เธอมาทำอะไรที่นี่ล่ะ...\"



“อะไรวะฮันซอน >_< แกแกล้งอะไรสาวน้อยน่ารักคนนั้นวะ >_<” ชายหนุ่มหน้าทะเล้นผู้เป็นเจ้าของผมสีฟ้าอมม่วง หรือที่เพื่อนๆ เรียกกันว่าชินซึงฮอนตะโกนถามฮันซอนอย่างแปลกใจ ฮันซอนยิ้มให้เขาคนนั้นแล้วโบกมือเรียกพวกเพื่อนของเขาที่ยืนรออยู่ห่างออกไปให้เดินมาหา



“อะไรเหรอ อะไรเหรอ –O-”



“อย่าทำหน้างี่เง่าอย่างนั้นได้มั้ยวะ -_-^ สยองว่ะ เฮ้ย ดูนี่ดิ สาวน้อยคนนั้นอ่ะ เรียกก็ไม่ยอมตอบ แถมยังวิ่งเตลิดไปเลยอีก แล้วดันทำกระเป๋าตังค์ตกไว้ ^^”



“เขามาแอบดูแกมั้ง ^^ สาวๆ โรงเรียนนี้คลั่งไคล้แกกันทั้งนั้นนี่หว่า”



ฮันซอนยักไหล่เบาๆ แล้วเก็บกระเป๋าตังค์ของสาวน้อยยูโจลินไว้ในกระเป๋า...ยังไงก็เถอะ เด็กคนนั้นก็น่ารักดี เก็บกระเป๋าตังค์นี่ไว้ก่อนดีกว่า เผื่อจะใช้ประโยชน์อะไรได้อีก...



“เออ ไปกันเหอะ -_- ฉันจะกลับบ้านแล้ว เซ็งอาจารย์คยองอึนชะมัดเลยว่ะ -_-^ บ่นอยู่ได้” ฮันซอนพูดด้วยสีหน้าเซ็งอาจารย์ตัวแสบ ในขณะที่จิตใจกลับลืมใบหน้าสีชมพูจัดและท่าทางตกใจสะดุ้งเฮือกของเธอคนนั้นไม่ได้ ดังนั้น เมื่อผ่านไปได้ไม่กี่วินาที สีหน้าที่กำลังเบื่อหน่ายของเขาก็แปรเปลี่ยนกลับกลายไปเป็นรอยยิ้มบางๆ เปื้อนที่ใบหน้า...







(* ตัวนี้ใช้สระอีนะคะ ^^)





................................................................................................



                                                                         To Be Continue



ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ ^^ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่แต่งค่ะ ถ้าไม่ดียังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ



ถ้าชอบถ้าถูกใจยังไงก็ช่วยเม้น + โหวต เป็นกำลังใจให้หน่อยนะคะ ^O^



และขอฝากผลงานอีกสองเรื่องค่ะ หนังสือ \"ปิ๊งรักร้าย...นายตัวแสบ\" และ \"bloody sakura สะดุดรักสาวนักสู้\" นะคะ ของสนพ.แจ่มใสค่ะ เป็นเรื่องที่ 2 และ 3 ที่เจ้าหญิงแต่งนะคะ ขอฝากไว้ด้วยแล้วกันค่ะ ถือว่าช่วยเหลือเด็กตาดำๆ ซักคนนะคะ อิอิ นักเขียนมือสมัครเล่นคนนี้ขอฝากเนื้อฝากตัวกับทุกคนด้วยนะคะ ^O^ ขอขอบคุณล่วงหน้าและตอนนี้ไว้ก่อนเลยค่ะ



ถ้าอ่านจบแล้ว ก็เชิญไปอ่านตอนที่ 2 3 4 และต่อๆ ไปได้เลยค่ะ ^^