[ 5'club ] ยัยขี้แยปิ๊งรักนายแว่นจอมปากเสีย

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

By....Princess:Devil


      'ฮึก.. ฮือ' เด็กสาวร่างเล็กผมยาวประบ่ายืนร้องให้อยู่คนเดียวท่ามกลางป่าใหญ่

      'นี่เธอ' มีเสียงเด็กชายคนนึงขึ้นมา เสียงนั้นมาก่อนเจ้าตัวซะอีก

      'ฮือออT^T'

      'เธอหลงป่าหรอ?'

      'แงงงงงงงงงงงงงงงงงง TOT' เธอยิ่งร้องไห้หนักกว่าเก่า 

      'เห้ย!! เงียบ ไม่เงียบหักคอจริงด้วย' เด็กชายทนไม่ไหวกับเสียงร้องไห้น่ารำคาญนั่นเลยเผลอตะคอกออกไปซะเสียงดัง แต่นั่นไม่ได้ทำให้เด็กสาวหยุดร้องไห้เลยกลับทำให้เด็กสาวร้องไห้หนักกว่าเก่าซะอีก

      'กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!! แงงงงงงงงงงงงงง!!!! QAQ'

      'ฮู้ว! เงียบนะเงียบ อย่าร้องนะ' ชายหนุ่มเข้าไปสวมกอดเด็กสาวร่างเล็ก พร้อมกับลุบหัวเธอเบา ๆเขาพยายามทำเสียงให้อ่อนเพื่อไม่ให้เธอกลัว แต่ใครจะไปรู้ว่าตอนนั้นใจของเด็กสาวเต้นไม่เป็นจังหวะกับท่าทีอ่อนโยนของเด็กชายนิรนาม

     'อะ..อื้ม เงียบแล้ว' เธอตอบเสียงอู้อี้และเงยหน้าขึ้นไปมองเด็กชายที่สวมกอดเธออยู่ ตอนนี้หน้าเธอกับเขาห่างกันไม่ถึงคืบด้วยซ้ำ 

     เธอกับเขาสบตากัน เขาและเธอก็หน้าแดงด้วยกัน เด็กสาวเขินมากเลยซุกหน้าเข้ากับอกของเขา แต่นั่นเป็นความคิดที่ผิดเพราะมันยิ่งทำให้เด็กสาวเขินกว่าเดิมเพราะเธอได้ยินเสียงเต้นของหัวใจเด็กชายข้างหน้า หัวใจของเขาแต้นแรงและเร็วมากซึ่งไม่ต่างจากหัวใจเธอเลย ไม่นานเด็กชายก็ผลักร่างเล็กของเธอออกมาเบา ๆเพราะถ้าเขาและเธอกอดกันอยู่อย่างนี้ต้องมีสักคนหัวใจวายตายแน่

     'เ่อ่อ.. หลงป่ามาหรอ'

     'อื้ม พอดีฉันจะเข้ามาเก็บผ้าเช็ดหน้าน่ะ มันปลิวมาในป่า ฉันก็เลยมาหา'

     'เธอมากับใครล่ะ'

     'ก็มากับพ่อ กับแม่น่ะ ตอนนี้พ่อและแม่ของฉันทำงานอยู่ที่น้ำตกในป่า'

     'อ้อ..มา เดี๋ยวฉันพาไปส่ง' เขาคว้ามือเธอไปจับ เขาพยายามควบคุมใจไม่ให้เต้นแรงและพยายามทำให้ไม่หน้าแดงเมื่ออยู่ต่อหน้าเธอ เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันเรียกว่าอะไร จะเรียกว่ารักรึป่าวนะ

     เขาและเธอเดินจับมือกันเข้าไปในป่าเรื่อย ๆ เธออยากให้เวลานี้หยุดไปแค่นี้จริง ๆ เธออยากอยู่กับเขานาน ๆ.. แม่เธอเคยเล่าให้เธอฟังว่าถ้าเราเกิดรักใครสักคนมา เราก็จะรู้เลยแหละว่าคนนั้นคือคนที่ใช่ เธอคิดว่าเขาคือคนที่ใช่ เธอรักเขาเข้าแล้วสินะ 

     'นี่เธออายุเท่าไหร่หรอ'

     'ฉันอายุ 5 ขวบน่ะ'

     'ห่างกับฉัน3ปีสินะ'

     '5+3=8 นายอายุ8ขวบเหรอ'

     'อืม'

     ที่จริงเขาว่าจะถามชื่อของเธอเอาไว้ แต่ใจเขาก็ไม่กล้าพอเลยถามแค่อายุ เธอก็อยากถามชื่อ ถามที่อยู่ของเขาเอาไว้เหมือนกัน แต่เธอก็กลัวเขาจะไม่บอกเลยเก็บเงียบไว้ในใจคนเดียว

     เขาและเธอเดินทางกันมาเรื่อย ๆจนเธอได้ยินเสียงน้ำตกแว่ว ๆพร้อมกับแสงเล็ก ๆที่รอดผ่านป่าไม้มา

     'ถึงแล้ว นั่นพ่อแม่เธอสินะ'

     'ใช่ ๆ'

     'ฉันก็ต้องไปแล้วเหมือนกัน พ่อกับแม่คงห่วงแย่ บายนะ' และเขาก็วิ่งออกไปจากเธอ ปล่อยให้เธอเรียกตะโกนหาเขาอยู่ที่เดิม เธอไม่กล้าก้าวไปหาเขาเพราะเธอกลัวหลงแล้วอาจจะไม่มีความบังเอิญเช่นนี้อีกแล้ว 

     ขณะที่เธอกำลังเดินหันหลังไปก็ไปเจอกับผ้าเช้ดหน้าผืนสีขาวติดอยู่ตรงพุ่มไม้ เธอวิ่งเข้าไปหยิบผ้าเช็ดหน้าอันนั้นมาดู เธอมองเห็นชื่อที่ถูกเย็บไว้ด้วยตัวอักษรย่อภาษาอังกฤษคือตัวK  นั่นต้องใช้ผ้าเช็ดหน้าของเขาแน่ ๆเธอคิดในใจ ก่อนจะเก็บมันใส่กระเป๋าและเธอก็พึ่งนึกขึ้นได้ว่าผ้าเช็ดหน้าเธอก็หายเหมือนกัน แต่เธอก็ไม่สนอะไรอีกแล้ว นอกจากจะต้องตามหาเขาให้เจอไม่ว่าเขาจะอยู่แห่งหนใดในโลกนี้ก็ตาม..


     หลังจากที่เขาวิ่งมาไกลแล้ว เขาก็ล้วงกระเป๋าเพื่อจะหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเหงื่อของเขาแต่ก็พบว่ามันได้หายไป เขาไม่น่ารีบวิ่งออกมาเลย แต่ถ้าไม่รีบวิ่งออกมาเขาก๋อาจจะทำใจไม่ได้เมือเธอจากไป และเขาก็ผมผ้าเช็ดหน้าสีำน้ำตาลอ่อนตรงกลางมีรูปหมีคุมะปักไว้อยู่ พร้อมกับมุมข้างล่างที่มีชื่อย่อภาษาอังกฤษว่า P อยู่ นี่อาจเป้นผ้าเช็ดหน้าของเธอก็เป้นไปได้ ไม่ว่านานเ้ท่าไหร่เขาจะต้องตามหาเธอให้เจอ สักวันเขาต้องได้พบเธออีกแน่!!