คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Funny Cooking :: ตอนที่ 4
หอพักอลวน...คณะกรรมการอลเวง
ตอนที่ 4
หน้าโรงเรียนหญิง(ต่อจากตอนที่แล้ว)
หลังจากที่ชินดงซึ่งได้เจอน้องสาวแล้วทิ้งคังอินต้องโดนรุมอยู่คนเดียว ไม่นานนักคนที่คังอินหมายจะเจอก็เดินออกมาพอดี
“คุณคือ เรนะ สินะครับ ^^” คังอินรีบวิ่งไปดักหน้าเรนะและทักทายทันที
“นายเป็นใคร” เรนะถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา เพราะเป็นครั้งแรกที่เธอได้รู้จักคนคนนี้
“แหมตัวจริง สวยกว่าในรูปอีกนะเนี่ย” คังอินพูดโดยไม่สนใจคำถามของคนตรงหน้า
“ฉันถามว่านายเป็นใคร”
“อยากรู้หรอ ว่าฉันเป็นใคร” คังอินเปลี่ยนเป็นโหมดเย็นชา(?)บ้าง
“ถ้าไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด แต่ช่วยถอยหน่อยได้มั๊ยฉันจะกลับบ้าน” เรนะพูดพร้อมจะหลบไปอีกทางแต่ก็ไร้ผล
“ฉันชื่อคังอิน จำชื่อนี้ไว้ให้ดีนะ เพราะเราจะได้เจอกันอีกนาน จำให้ดีละ ^o^” คังอินแนะนำตนเองจากนั้นก็วิ่งออกจากตรงนั้นทันที
“คังอินหรอ ชิ คงไม่ได้เจอกันอีกแล้วล่ะนะ” เรนะบ่นกับตัวเองเบาๆ
ระหว่างที่ยูริ และ ยุนอากำลังกลับบ้าน
“ยูริ ขอบใจนะที่วันนี้มาเพื่อนซื้อของน่ะ ^^”
“ไม่เป็นไรอะ” ยูริบอกปัดตามแบบฉบับคนปากแข็ง แต่นั่นก็ทำให้ยุนอารู้สึกได้ว่ายูริเป็นห่วงตนนั่นเอง
“ไปสวนสาธารณะกันนะ ^^” ยุนอาไม่รอคำตอบจากยูริ แต่กลับจูงมือยูริไปทันที
สวนสาธารณะ
“เดี๋ยวฉันไปซื้อน้ำก่อนนะ ยูรินั่งตรงนี้ละกัน ^^”
“ดะ เดี๋ยว” ยูริทำท่าเรียกแต่ก็ไม่ทัน “เฮ้อ กะจะฝากซื้อน้ำส้มซะหน่อย”
ด้านยุนอาในระหว่างที่ซื้อน้ำ
“ป้าคะขอน้ำองุ่นกับ...น้ำส้มค่ะ ^^”
“เธอสินะ ยุนอา กรรมการฝ่ายวิชาการน่ะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังเธอ ทำให้ยุนอาต้องหันหลังไปประจันกับคู่กรณีเพราะดูจากน้ำเสียงที่ดูเย้ยหยันแล้วแสดงว่าไม่ได้มาดีแน่
“พวกเธอเป็นใคร ปีสองหรอ” ยุนอาทักทันที เพราะเครื่องแบบนักเรียนเหมือนกับของเธอ
“ใช่ ปีสองแล้วไงล่ะ ขอคุยด้วยหน่อยสิ”
“ก็คุยสิ มีอะไรก็ว่ามา” ยุนอาพูดและพยายามตั้งสติ
“ตรงนี้ไม่สะดวกน่ะ ไปคุยกันตรงโน้น ได้มะ”
“ทำไมละ” ยุนอาถามอย่างไม่เข้าใจ
“ไปเถอะน่า” พูดพร้อมกับกระชากแขนยุนอาให้เดินไปกับเธอทันที
ด้านยูริ
“ซื้อน้ำแค่นี้ ทำไมยัยนั่นไปนานจังแฮะ คงไม่ได้สะดุดก้อนหินแล้วน้ำตกใส่หัว จากนั้นก็ร้องไห้แงแงขอความเห็นใจจากผู้คนแถวนั้นหรอกนะ = =’’” ยูริพูด พลางคิดตามอย่างสยอง
ห้องสมุดกลาง ศูนย์รวมของหนังสือที่มากที่สุดในโซล
“เอ๋ ยังไม่มาหรอคะ” ซอฮยอนพูดขึ้นเมื่อเธอถามกับพนักงานเกี่ยวกับหนังสือเล่มที่เธอรอมาถึงสองอาทิตย์แต่คำตอบก็ยังคงเดิมคือ ยังไม่มา
“ค่ะ ^^! หนังสือเล่มนี้กำลังขาดตลาดพอดี คิดว่ามาอย่างเร็วก็คงเป็นอีกสองเดือนหน้าน่ะค่ะ”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ” ซอฮยอนพูดพลางโค้งขอบคุณให้กับพนักงานที่ตนถาม
“เฮ้อ หาหนังสืออื่นไปก่อนละกัน”
“ดูหนังสืออะไรอยู่หรอครับ ซอฮยอน” เสียงนี้ คือเสียงที่เธอไม่มีวันลืม คนที่เธอไม่อยากเจอหน้าที่สุด คนที่เธอแพ้จากการแข่งขันทักษะทางวิชาการ
โจ คยูฮยอน
“นาย!” ซอฮยอนร้องอย่างตกใจ
“ชูว์ เบาๆ หน่อยสิครับ ที่นี่คือห้องสมุดกลางนะ ^^” คยูฮยอนพูดด้วยท่าทีกวนประสาท
“นาย มาทำอะไร!” ซอฮยอนพยายามกั้นอารมณ์ไว้
“ถามได้นะครับ ผมก็มาดูหนังสือไง ดีใจจังนะที่ได้เจอคุณน่ะ” คยูฮยอนพูด และกดเสียงต่ำลงในประโยคสุดท้าย
“หึ งั้นหรอ แต่บังเอิญว่าฉันไม่อยากเจอนายเพราะงั้น ถอยไป!”
“คร้าบ ^^” คยูฮยอนยอมถอยให้อย่างโดยดี
“แล้วเราจะได้เจอกันอีกนะ ไม่นานหรอก” แต่ก็ทิ้งประโยคสุดท้ายไว้ให้ซอฮยอนปวดหัวเล่นๆ
สวนสาธารณะ
“นี่เธอ เมื่อกี้เห็นรึเปล่า ยุนอากรรมการวิชาการโรงเรียนเรานี่นา” ยูริที่คิดอะไรเพลินๆ ในระหว่างที่รอยุนอาชะงักในทันที
“ใช่ สงสัยมีเรื่องกับเด็กปีสองแน่ๆ เลยอะ”
“นี่พวกเธอ!”
“อะ เอ่อ รุ่นพี่ ย ยูริ” เด็กนักเรียนที่นินทากันอยู่เมื่อครู่ตกใจในทันที ใครจะไปคิดละว่ากรรมการคุมกฏอย่างยูรินั้นจะมาเดินเล่นในที่แบบนี้
“เมื่อกี้พูดถึงยุนอาใช่มะ” ยูริกอดอกแล้วถามอย่างหาเรื่อง
“เอ่อ คือว่า..” พูดอย่างอ้ำอึ้ง
“อยู่ไหน”
“ค คะ??”
“ฉันถามว่าเธอเห็นยุนอาอยู่ที่ไหน!!!!!” ยูริตวาดแรงขึ้น
“เอ่อ ตรงลานน้ำพุ...” ไม่รอให้เด็กนักเรียนคนนั้นพูดจบ ยูริรีบวิ่งไปทันที
ลานน้ำพุ
“เพี๊ยะ!!!” เสียงตบดังขึ้นอย่างกังวาน เพราะแถวนี้ล้อมไปด้วยป่า ทำให้ไม่ค่อยมีคนมานั่งเล่นซักเท่าไหร่
“หึ พูดอะไรซะบ้างเซ่!!!! ปากน่ะมีไว้ทำไมหะ ยัยน่ารังเกรียจ!!!!!!!” เสียงตะคอกที่ดังขึ้นยิ่งทำให้ยุนอาตกใจและน้ำตาไหลมากขึ้น
“เป็นไง เจ็บรึไง แต่แค่นี้ มันยังน้อยไปสำหรับที่พี่คังตะบอกเลิกฉัน เพี๊ยะ!!!!!!!!!!!!!!”
“สเตลล่า พอเหอะ แค่นี้มันก็ลุกไม่ขึ้นแล้วนะ” เพื่อนอีกคนพยายามจะหยุด แต่ดูเหมือนมันจะสายไปแล้วเพราะยิ่งเห็นยุนอาร้องไห้เท่าไหร่ มันยิ่งเพิ่มความแค้นให้มากขึ้นเท่านั้น
“เพราะแก เพราะแกคนเดียว ถ้าแกไม่โผล่ไปตอนนั้นเรื่องมันก็ไม่เป็นแบบนี้ พี่คังตะคงไม่...พลัก!!” ยังไม่ทันที่สเตลล่าจะพูดจบเธอก็ได้เสียหลักล้มไปก่อน ไม่ใช่เพราะเธอซุ่มซ่าม แต่เป็นเพราะฝ่าเท้าของยูริต่างหาก
“พี่คังตะคงไม่ อะไรของเธอ” ยูริกดเสียงต่ำลงพยายามควบคุมอารมณ์ให้มากที่สุด เพราะถ้าหากเธอระเบิดอารมณ์ออกมายัยสเตลล่าคงไม่แค่โดนถีบอย่างเดียวแน่
“ย ยูริ” ยุนอาใช้แรงที่เหลือคลานไปจับข้อเท้าของยูริไว้ พลางส่งสายตาห้าม
“ไปซะ เธอน่ะ มันน่ารังเกรียจยิ่งกว่าทุกคน ภายใน 5 วิ ถ้าเธอยังไม่ไปจากที่นี่ พรุ่งนี้เรื่องถึงฝ่ายปกครองแน่!!!” ยูริพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาจนน่าขนลุก มีหรือที่สเตลล่าจะอยู่ เพราะรู้ดีว่าถ้ายุริพูดคำไหนคือคำนั้น
“ยุนอา ยุนอาเป็นไงบ้าง” เมื่ออารมณ์ของยูริเย็นลงก็ได้สติถามหายุนอาทันที แต่ดูเหมือนว่าเธอจะสลบไปแล้ว นั่นทำให้เธอต้องแบกยุนอากลับบ้าน และเตรียมคำตอบที่จะตอบคุณป้าแม่ของยุนอาเกี่ยวกับเรื่องนี้
**********************************************************************************
Special
หอพักอลวน...คณะกรรมการอลเวง
สัมภาษณ์คณะกรรมการนักเรียน
โดย...ยูอี
ยูอี – กราบสวัสดีผู้อ่านแบบไทยๆ นะคะ ฮ่าๆๆๆ เมื่อคราวที่แล้วเราได้สัมภาษณ์คุณฮีชอลไปแล้วใช่มั๊ยคะ ความจริงวันนี้ต้องเป็นวันที่สัมภาษณ์ยูอีค่ะ แต่หน้าเสียดายที่ยูอีต้องรับหน้าที่เป็นพิธีกร วันนี้ก็เลยเป็นคิวของหนุ่มจากแดนจีน คุณฮันคยองนะคะ >0<
เดินมาด้วยท่าทางที่เจี๋ยมเจี้ยม
ยูอี – คุณฮันคยองคะ คุณคิดว่าคุณจะได้คู่กับใครในเรื่องนี้คะ
ฮันคยอง – ครับ?? O_O
ยูอี – คำถามนี้อาจจะฟังดูยากไป งั้นลองคำถามนี้นะคะ วันนี้คุณทานข้าวมารึยังคะ
ฮันคยอง – ครับ?? O_O
ยูอี – (เริ่มจะมีไฟลุกที่หัว)ถ้าคำถามนี้คุณฟังไม่ออก จะขอยุติการสัมภาษณ์เพียงเท่านี้นะคะ เมื่อคุณคุณเล่นจ้ำจี้กับคุณฮีชอลมาใช่มั๊ยคะ??
ฮันคยอง – ครับ?? O_O (5 วินาทีผ่านไป) ครับดูเหมือนวันนี้ฮีชอลจะเจ็บสะโพกนะ สงสัยเมื่อคืนผมคงทำแรงไปหน่อยนะ ^^
ยูอี - =[]=!!!!!!!!!!
PS.ทุกอย่างอยู่เหนือและเหนือกว่าจินตนาการ จิ้นให้ออกกันนะคะ ท่านผู้อ่าน ^o^!
PS[2].พบกับตอนที่ 5 ไม่เกินเที่ยงคืนของวันพรุ่งนี้นะคะ ^^
ความคิดเห็น