คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Funny Cooking :: ตอนที่ 15
หอพักอลวน...คณะกรรมการอลเวง
ตอนที่ 15
ณ สนามบินอินชอน
สาวมาดมั่นที่มาพร้อมกับความมั่นใจ สายตามากมายจับจ้องมาที่เธอประดั่งเหมือนเธอคือจุดรวมของสายตาเหล่านั้น แต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติสำหรับเธอไปซะแล้ว เธอเดินมาที่รถของเธอซึ่มีคนขับรถประจำบ้านรอต้อนรับอยู่พลางคิดอะไรเพลินๆ ถึงสาเหตุที่เธอมายังเกาหลีในครั้งนี้ เพื่อมาหาน้องชายสุดที่รักที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาเป็นปี เพราะตารางงานของเธอนั้นยุ่งเกินกว่าจะกลับมาที่เกาหลีได้ ตั้งแต่เธออาสาช่วยเหลืองานที่บริษัทแทนน้องชายที่อยากจะทำตามความฝันของตนเองนั้นเธอก็ไม่เคยได้กลับมายังเกาหลีอีกเลย นี่เป็นครั้งแรกที่เธออุตส่าเคลียร์งานทั้งหมดออกไปเพื่อมาหาน้องชายและเที่ยวที่เกาหลีโดยเฉพาะ “สเตฟานี่”
“คุณหนูครับ ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะครับ” คนขับรถที่อายุราวๆ 70 กล่าวขึ้นพลางเปิดประตูเพื่อให้คุณหนูอย่างสเตฟานี่ได้เข้าไป
“ค่ะ ^^” ตอบรับ
“ลุงฮานคะ เจ้าฮีชอลอยู่บ้านรึเปล่าคะ??” สเตฟานี่ยื่นหน้ามาถามลุงฮานที่เป็นคนขับรถ
“คุณหนูฮีชอลไม่อยู่หรอกครับ ช่วงปิดเทอมนี้เค้าต้องไปทำกิจกรรมทางโรงเรียนครับ” ลุงฮานตอบอย่างใจเย็นและอบอุ่นเหมือนเคย เพราะอยู่กับเธอมาตั้งแต่เด็กๆ ทำให้เป็นที่รักของสเตฟานี่ และรวมถึงฮีชอลที่ถึงแม้จะชอบปากแข็งกับลุงฮากก็เถอะ
“หะ!!! หมายความว่าไม่กลับบ้านเรอะ!!!!!!!!” ตะโกนออกมาอย่างลืมตัว
“ค ครับ เค้าต้องไปทำกิจกรรมเชื่อมสัมพันธ์กับทางโรงเรียนหญิงล้วนที่...(ขออภัยจำไม่ได้ รึไม่ได้บอก??) คุณหนูลองไปที่นั่นดูสิครับ” ลุงฮานแนะนำ
“ค่ะ งั้นพรุ่งนี้ลุงฮานช่วยพาไปหน่อยนะคะ เพราะวันนี้ฟานี่จะเที่ยวอยู่ที่โซลก่อนค่ะ ^^”
“ครับ ^^”
ณ ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง
สาวสวยที่สวมเพียงแค่เสื้อยืดกางเกงยีน ทำตัวแตกต่างจากคุณหนูสุดไฮโซอย่างสุดขั้ว หากเป็นคนอื่นนั้นคงคิดว่าเธอคนนี้เป็นเพียงแค่สามัญชนที่มีฐานะปานกลาง หรือพวกวัยรุ่นที่มาเที่ยวห้างในวันหยุดเท่านั้น เมื่อมาถึงห้างได้เธอก็ไม่รอช้าที่จะไปในโซนของสวยๆ งามๆ ในสไตท์ของเธอ เลือกของอย่างสนุกสนานประหนึ่งกับเพิ่งเคยมามาเป็นครั้งแรก ตื่นตาตื่นใจกับเสื้อผ้านาๆ ชนิดที่ต่างประเทศ ไม่มีหรืออาจจะเป็นเพราะว่าเธอไม่ค่อยได้ออกไปเที่ยวก็เป็นได้
“โอ๊ะ!” ร้องอย่างตกใจเมื่อเธอเดินชนอะไรบางอย่างที่เธอไม่ได้มอง เพราะมัวแต่มองของรอบข้าง หากแต่ว่าอีกฝ่ายนั้นเงียบเหลือเกินจนเธอต้องหันไปมองพร้อมกับเอ่ยคำขอโทษเพราะอายเป็นเพราะเธอไม่ได้มองทาง
“ขอโทษนะคะ ^^” กล่าวขอโทษด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตร หากแต่อีกฝ่ายจะตอบด้วยน้ำเสียงที่ตรงข้าม
“ขอโทษแล้วมันหายเจ็บมั๊ย??” ตอบกลับด้วยน้ำเสียงกวนๆ เหมือนเพิ่งก๊อปชื่อเพลงของเมืองไทยมาตอบทำให้สเตฟานี่ที่คิดว่าหมดเรื่องแล้วกำลังจะเดินดูของต่อหันกลับมาด้วยสีหน้างงๆ
“คะ??”
“ผมถามว่าคุณขอโทษแค่นี้แล้วมันจะหายเจ็บมั๊ย” อีกฝ่ายถามย้ำอีกรอบ
“อ้าว ฉันเดินชนคุณแค่นิดเดียว ไม่คิดว่าคุณจะเจ็บง่ายขนาดนี้ คุณสุขภาพไม่ค่อยดีหรือร่างกายอ่อนปวกเปียกรึเปล่าคะ” ตอบด้วยท่าทางซื่อๆ ไม่ได้เจตนาที่กวนประสาท แต่นั่นแหละที่ทำให้อีกฝ่ายคิดว่าเธอกำลังกวนประสาทด้วยสีหน้าและคำพูด
“นี่เธอ เดินชนฉันแล้วยังจะมากวนประสาทฉันอีกรึไงหะ!!!” อีกฝ่ายตอบกลับอย่างไม่ลดละ แต่มันก็เพิ่มความงงให้กับสเตฟานี่ว่า ตูไปกวนมันตอนไหน??
“ก็ฉันขอโทษไปแล้วไง คุณนั่นแหละที่มาหาเรื่องฉันก่อน” สตเฟนี่พูดตอบ
“ถ้าขอโทษแล้วเรื่องมันจบ ตำรวจจะมีไว้ทำไมมิทราบ!!”
“คุณนี่ท่าทางบ้าเอฟโฟ กับ กิ่งเดอะสตาร์นะคะ พูดทั้งชื่อเพลงและคำพูดของเต้าหมิงซื่อหมดเลย สงสัยต่อไปเป็นเนื้อร้องใช่มั๊ยคะ ^^”
“นี่เธอ!!!!!!!!” ได้เพียงแต่ชี้หน้าเท่านั้น แต่ก็เถียงอะไรกลับไปไม่ได้ ไม่ใช่เพราะเป็นเรื่องจริงแต่เพราะว่าไม่รู้จะเถียงยังไงดีต่างหาก
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ขอตัวนะคะ ^^” สเตฟานี่ตัดบท เพราะเริ่มจะเซ็งกับสายตาผู้คนแถวนี้ซะแล้ว
“เฮ้ เดี๋ยวเซ่ยัยบ้ากลับมาก่อน!!!” แต่ก็สายไปซะแล้วเพราะอีกฝ่ายเดินลิ่วไปไกลเกินกว่าที่จะได้ยิน
“มีอะไรหรอคะยุนโฮ คนมุงเต็มเลยอะ??” ซอนมีที่เพิ่งแหวกฝูงคนเข้ามาได้รีบเกาะแขนแล้วถามทันที
“ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ ไปกันเถอะนะ ^^”
“นี่คุณ มันสามวันแล้วนะที่หลงไอ้ป่าบ้านี่น่ะ ฉันหิว T^T” ยูอีพูดพลางทำหน้าสงสารมาทางฮีชอล ในเวลานี้ขอสงบศึกไว้ก่อนเพราะขืนทะเลาะก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาอยู่ดี
“อดทนหน่อยเหอะ ผมก็หิวเหมือนกันนะคร้าบ T^T”
“เฮ้อ / เฮ้อ” ถอนหายใจทั้งคู่ - -‘
“เมื่อไหร่ฉันจะออกจากป่านี้ได้ละเนี่ย ฉันไม่อยากจะอยู่กับคุณแล้วนะ T^T” ยูอีพูดอย่างตัดพ้อ แต่นั่นก็ทำให้อีกคนน้อยใจขึ้นมาทันที
“คุณไม่อยากอยู่กับผมหรอ??” ถามขึ้นเพื่อความมั่นใจ
“ก็ใช่น่ะสิ ฉันน่ะไม่อยากจะอยู่ จะทะเลาะกับคุณมากหรอกนะ” พูดอย่างไม่คิดอะไร แต่มันก็ทำให้อีกคนยิ่งน้อยใจขึ้นมาอีก
“ถ้าไม่อยากอยู่ก็ไม่ต้องอยู่หรอกนะ เดี๋ยวผมไปเอง เชิญคุณอยู่คนเดียวละกัน” พูดจบก็เดินออกไปทันทีทิ้งให้ยูอียืนงงอยู่คนเดียวว่าตนผิดอะไร แต่คิดได้ไม่นานก็ต้องรีบวิ่งตามฮีชอลให้ทัน ไม่งั้นมีหวังได้อยู่คนเดียวแน่ๆ แต่เหมือนยิ่งวิ่งตามจะยิ่งห่างไกลกันมากขึ้น จนยูอีมองไม่เห็นอีกฝ่ายและเริ่มกลัวขึ้นมาทันที
ตอนนี้ฟ้าเริ่มจะมืดลง อากาศเริ่มจะเย็นลงด้วยเช่นกัน แต่ยูอีก็ยังตามหาฮีชอลไม่พบเลย ไม่ว่าจะไปตรงไหน แม้จะย้อนกลับไปที่เก่าเพื่อหวังว่าฮีชอลจะไปรออยู่ตรงนั้นแต่ก็พบเพียงแต่ความว่างเปล่า เสียงนกกา สัตว์ป่าที่ออกหากินตอนกลางคืนเริ่มร้องดังขึ้นเรื่อยๆ ยูอียิ่งสั่นไปทั้งตัว น้ำตายิ่งไหลออกมามากขึ้น ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะกล้าทิ้งตนจริงๆ เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นที่เป็นสาเหตุให้ฮีชอลทิ้งตนไป(เหมือนจะเป็นแฟนกันเลยนะ - -‘ : ผู้แต่ง) ทำให้ยูอีรู้สาเหตุจริงๆ ว่าเพราะตนพูดไม่คิดในตอนนั้นนั่นเอง
“คิม ฮีชอล นายอยู่ไหน!! ฉันจะไม่สุภาพกับนายแล้วนะ ออกมาเถอะ ฉันไม่อยากอยู่คนเดียวนะ อย่างทิ้งฉันไว้เซ่!!!! ตอนนี้เราเหลือกันแค่สองคนนะ ถ้านายทิ้งฉันใครจะเป็นเพื่อนทะเลาะกับฉันละ คิดบ้างเซ่ ไอ้บ้า!!!!! ฮึก ฮือ...”
“ก็เธอไม่อยากอยู่กับฉันไม่ใช่หรอ”
“อยากเซ่ ฉันอยากอยู่กับนายนะ ออกมะ...” พูดค้างไว้แค่นั้นก็หันไปตามเสียงเมื่อครู่ ก็พบกับคนหน้าสวยที่ยืนหน้าบึ้งบ่งบอกถึงความน้อยใจเป็นอย่างดี
“เอ่อ คือ...” ไม่รู้ว่าจะแก้ตัวยังไง เพราะครั้งนี้ตนเองผิดเต็มๆ ทำได้เพียงแต่ก้มหน้าเท่านั้น
“เธอบอกว่าเธอไม่อยากอยู่กับคนอย่างฉัน ไม่อยากจะทะเลาะกับคนอย่างฉัน แล้วเธอจะเรียกฉันทำไมละ” ถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา แต่มันเหมือนมีอะไรมาทิ่มหัวใจของยูอีโดยไม่มีสาเหตุ
“คือฉัน...”
“ว่าไง ทำไมเธอไม่ตอบ อ้ำอึ้งอยู่ทำไมละ” ถามย้ำสถานะของยูอีเพื่อให้รู้ว่าเธอผิดเต็มๆ - -‘
“ขอโทษ ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว T.T”
“เธอไม่อยากอยู่คนเดียว แต่เธอก็ไม่อยากอยู่กับฉันอยู่ดี เพื่อนของฉันกับเธอก็หลงป่าอยู่ในนี้ บางทีท่าเธอเดินไปเรื่อยๆ อาจจะเจอเพื่อนของเธอแล้วลืมฉันไปก็ได้ ทีนี้แล้วเธอจะเรียกชื่อฉันอีกมั๊ย” ถามกลับด้วยน้ำเสียงที่น้อยใจ จริงอยู่ที่ยูอีไม่อยากอยู่คนเดียว แต่ไม่จริงที่หากเจอเพื่อนแล้วเธอจะไม่ตามหา หรือเรียกชื่อฮีชอลเลย
“ไม่นะ แม้จะเจอเพื่อน ฉันก็จะตามหานายอยู่ดี” ยูอีปฏิเสธเหมือนเด็กน้อยที่กำลังทำผิด
“เพราะ??” นั่นสิ เพราะอะไร ทำไมต้องตามหาคนๆ นี้ด้วย ทั้งที่บอกเองแท้ๆ ว่าไม่อยากอยู่กับคนๆ นี้
“เอ่อ...คือ เพราะว่า...”
“ถ้างั้น ก็ลาก่อน” พูดพลางหันหลังกับ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินประโยคของอีกฝ่ายที่เอ่ยขึ้น
“เพราะฉันเป็นห่วงนาย!!!!” ฮีชอลหันกลับมามองอย่างอึ้งๆ
“จริงๆ นะ T^T” ย้ำอีกครั้งเพื่อให้คนตรงหน้าเชื่อ
“^^ ก็แค่นั้น ถ้างั้นไปหาที่นอนกันเถอะ” น้ำเสียงร่าเริงกลับมาอีกครั้งทำให้ยูอีถึงกับงง
“นี่นาย โกรธฉันอยู่ไม่ใช่หรอ??” ถามด้วยความสงสัย
“ใช่ แต่ตอนนี้หายโกรธละ”
“หา??”
หายโกรธแล้ว ตั้งแต่เธอตะโกนเรียกฉันแล้วยังไงละ ^^
**********************************************************************************
Special
หอพักอลวน...คณะกรรมการอลเวง
สัมภาษณ์คณะกรรมการนักเรียน
โดย...ยูอี
ยูอี – สวัสดีค่า!!! ตอนนี้เราจะมาสัมภาษณ์เอ่อคุณ...แฮะๆ ซักครู่นะคะ เนื่องจากว่าผู้แต่งดองฟิคนานสเปเชียลเลยลืมว่าแขกคนต่อไปเป็นใคร ^^!
ยูริ – ยัยบ้า นี่เธอลืมฉันแล้วใช่มั๊ยเนี่ย!!!!
ยูอี – อ้าว สัมภาษณ์เธอไปแล้วไม่ใช่หรอ??
ยูริ – ตอนไหนมิทราบ อย่ามามั่ว
ยูอี – ไม่เคยหรอ??
ยูริ – ก็ใช่น่ะเซ่!!!!!!! ฉันแค่ไปเป็นแขกรับเชิญตัวขัดของเธอเฉยๆ นะ
ยูอี – หรอ??
ยูริ – นี่เธอไม่เชื่อใช่มั๊ยเนี่ย - -
ยูอี – ก็มันจำไม่ได้นี่นา T^T
ยูริ – จำได้หรือไม่ได้ เธอก็รีบๆ สัมภาษณ์สักทีเซ่!!!
ยูอี – ฮ่าๆๆ แต่ว่าตอนนี้มันหมดเวลาสัมภาษณ์แล้วอะ ^^!!
ยูริ – หะ!!!!
ยูอี - ^^!!
ยูริ – แล้วเธอเชิญฉันมาทำไมเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!!!
ยูอี – ฮ่าๆๆ ถามแบบเดียวกับคุณฮีชอลเลย
ฮีชอล – เฮ้ อย่าเอาฉันไปเหมารวมกับยัยลิงนะ!!!
PS.ทุกอย่างอยู่เหนือและเหนือกว่าจินตนาการ จิ้นให้ออกกันนะคะ ท่านผู้อ่าน ^o^!
PS[2].พบกับตอนที่ 16 ในวันพรุ่งนี้นะคะ ^^
ความคิดเห็น