คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Funny Cooking :: ตอนที่ 14
หอพักอลวน...คณะกรรมการอลเวง
ตอนที่ 14
“นี่จูยอน เธอว่าเราจะเจอทางออกมั๊ยอ่า~” ข้อเสียของกรรมการคุมกฎคนนี้คือ กลัวผี - -
“ฮ่าๆๆ ต้องเจอสิ เจออยู่แล้ว จริงมะ ฮยอกแจ” จูยอนพูดปลอบใจพลางหันไปทางฮยอกแจส่งซิกให้พยักหน้าตาม
“อื้อๆ แน่นอนสิ เจออยู่แล้ว”
“แต่นี่มันจะมืดแล้วนะ ฉันว่าเราหาที่พักก่อนที่จะหาทางออกเถอะ” คิบอมพูดขึ้น นั่นเพิ่มความกลัวให้กับยูริ
ไฟก็ไม่มี
แถมยังเป็นในป่าอีก
ยูริกลัวผีอ่า~
“มันก็จริงนะ อีกอย่าง ในป่าก็ไม่มีสัญญาณก็คงโทรตามใครไม่ได้ ฉันว่าเพื่อนเราก็คงหลงอยู่ที่ไหนซักทีนี่แหละ ช่างเหอะ หาฟืนก่อไฟเหอะ มืดแบบนี้เดี๋ยวได้สะดุดอะไรพอดี” รอบนี้ฮยอกแจสงบศึก ใครจะมัวทะเลาะกันอีกละดันหลงป่ากันแบบนี้ - -
ผ่านไป 2 ชั่วโมง ท้องฟ้าก็มืดสงัด เสียงนกกาที่ออกหากินตอนกลางคืนก็ร้องขึ้นอย่างกังวาน นั่นยิ่งเพิ่มความกลัวให้กับยูริมากขึ้น ถึงแม้ว่าจะมีกองไฟกองเล็กๆ คอยเป็นแสงสะหว่างให้กับบริเวณนี้ก็เถอะ
เมื่อดึกมากขึ้นทุกคนก็เริ่มนอน ยกเว้นแต่คิบอมและยูริที่ต้องเฝ้าเวรจนถึงตี 2 แต่ดูเหมือนว่าคิบอมจะเฝ้าคนเดียวมากกว่า เพราะอีกคนนั่งสั่นไปด้วยความกลัว มองแต่พื้นดินอย่างเดียว
“นี่เธอ กลัวขนาดนี้เลยหรอ??” คิบอมถามขึ้นอย่างสงสัย
“เอ่อ คือ...” ยูริอ้ำอึ้ง จะให้บอกความจริงได้ไงว่ากลัวผี ขืนบอกไปก็เสียฟอร์มอะดิ
“ถ้ากลัวก็ไปนอนก็ได้นะ เดี๋ยวฉันเฝ้าเอง” คิบอมพูด เพราะคิดว่าอีกฝ่ายกลัวความมืด
“ไม่ ฉันไม่นอน เรื่องอะไรจะเอาเปรียบให้นายเฝ้าอยู่คนเดียวละ อีกอย่าง นอนก็นอนไม่หลับหรอกนะ”
“หืม??” เอียงคอเป็นเชิงสงสัย
“ฉันไม่ได้กลัวความมืดหรอกนะ แต่มันก็นอนไม่หลับ เพราะมันไม่คุ้นต่างหาก!!!” ยูริพูดพลางมองหน้าคิบอม
“งั้นหรอออออออออ”
“นี่นายไม่เชื่อฉันรึไง” พูดอย่างหาเรื่อง แต่ก็ต้องทำหน้าแปลกใจเมื่อคิบอมลุกขึ้น แล้วมานั่งข้างตน
“ทีนี้สบายใจขึ้นรึยัง” พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล จ้องตายูริด้วยสายตาที่เป็นห่วง(หน่อยๆ - -) นั่นเหมือนมนตร์(เขียนไง??)ให้ยูริไม่สามารถละสายตาได้ มองดูดีดีแล้วคนๆ นี้ก็หน้าตาดีใช่เล่น ผิวเนียนไร้สิว แก้มป่องหน้าหยิก(?) รอยยิ้มที่ดูแล้วอบอุ่น แต่ก็คิดได้ไม่นานก็มีเสียงอันกวนประสารทขัดสะก่อน
“จ้องแบบนี้เดี๋ยวฉันท้องนะป้า ^^”
“บ บ้า” พูดพลางเสหน้าไปทางอื่น เพื่อกลบเกลื่อนความอาย ก็ดันจ้องหน้าไอ้คนที่ไม่ถูกด้วยนานซะ...
“จะหันหน้าไปทางไหนเล่า ไม่กลัวรึไง มองทางอื่นอะ มันมืดน้า~” พูดพลางหันหน้าอีกฝ่ายเข้าหาตน ทำให้ตาจ้องตา นิ่งไปชั่วครู่
“จะจ้องกันอีกนานมั๊ยครับ พวกคุณไม่ได้เป็นปลากัดนะ” เสียงที่สามดังขึ้น ทำให้ทั้งสองผละออกจากกัน แล้วหันไปคนละทาง
“ตีสองแล้วหรอ ทำไมพวกเธอตื่นกันแล้วอะ ฉันยังไม่ได้ปลุกเลยนะ” ยูริถามแก้เก้อ
“เหอ~ ก็มัวแต่จ้องตากันแบบนั้น คงจะปลุกอยู่หรอก นี่มันตี 2 ครึ่งแล้วนะ พวกเธอไปนอนกันได้แล้ว ดูท่าสติเริ่มจะฟั่นเฟืองถึงขนาดคิดว่าตัวเองเป็นปลากัด ไปไป๊ไปนอน เดี๋ยวฉันกับจูยอนเฝ้าให้เอง”
เช้าวันต่อมา
“หาววววววว~” ยูริหาวอย่างไม่เกรงใจใคร
“แม่คุณ หาวน่ะช่วยปิดปากหน่อยก็ดีนะ ไม่มีความกุลสตรีเอาซะเล้ย” คิบอมว่าพลางส่ายหัว
“เรื่องของฉันน่า ว่าแต่สองคนนั้นเถอะ นั่นน่ะหรอเฝ้ายาม หลับยามมากกว่ามั้งดูดิหัวนี่ติดกันซะ” ยูริพูดพลางมองไปที่สองคนตรงหน้าที่อุตส่ารับหน้าที่เฝ้ายามให้อย่างดี แต่เช้ามากลับนั่งหลับสัปหงกกันซะได้
“เอาเหอะ อย่าบ่นมากนักเลย ไปปลุกสองคนนั่นได้แล้วน่า”
“เชอะ”
แสงแดดส่องแยงตา เป็นสัญญาณของวันใหม่ แต่ทว่ามีคู่หนึ่งกำลังนอนกอดกันกลมเหมือนอีกฝ่ายเป็นหมอนข้าง...
เมื่อจองอาตื่นขึ้นมาก็ต้องตกใจ เมื่อเจอหน้าของอีกฝ่าย มองไปที่ขาของตน ก็พบว่าขาอีกฝ่ายทับเรียบร้อย
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ร้องลั่นอย่างไม่กลัวอะไร รู้แค่เพียงว่าตอนนี้ตูตกใจอย่างสุดขั้ว!!!!!!
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” อีกฝ่ายตกใจไม่แพ้กัน
“น นี่เธอร้องทำไมเนี่ย!!!!!” แต่ดูเหมือนจะตกใจกับเสียงจองอามากกว่านะ - -
“น นายพรากพราหมจารีฉัน อ๊ากกกก ไม่จริง กลางป่ากลางเขาด้วย T^T” จองอาร้องไห้คร่ำครวญนั่นยิ่งทำให้ซองมินงงเป็นไก่ตาแตกเข้าไปใหญ่
“อะไรของเธอเนี่ย ฉันงงนะ” ว่าพลางเกาหัว
“ก ก็นาย นาย อ๊ากกกกก อธิบายไม่ได้เว้ย!!!” เมื่อนึกถึงภาพเมื่อกี้ก็ยิ่งทำให้จองอาหน้าแดงเป็นเท่าตัว
“อะไรอะ ถ้าเธอไม่อธิบายแล้วฉันจะรู้มั๊ยเนี่ย”
“ถึงนายจะไม่แมนเต็มร้อย ถึงนายจะเป็นเกย์ แต่นายต้องรับผิดชอบฉันนะเว้ยเฮ้ย!!!!!!!”
“O_O รับผิดชอบ??” ซองมินพูดทวนอย่างงงๆ
“ก ก็นายได้ฉันแล้ว อ๊ากกกกกก ช่วยเข้าใจเร็วๆ ได้มั๊ยเล่า!!!!!!!!”
คำว่าได้ของจองอานั้นทำให้ซองมินรู้ทันทีว่าหมายถึงอะไร แต่ก็ยังงงๆ อยู่ว่าไปได้ตอนไหน - -‘
“ไม่รู้ละ ยังไงนายต้องรับผิดชอบ ตั้งแต่นี้ต่อไป ฉันกับนายเป็นแฟนกัน โอเค ออกเดินทาง หาแม่น้ำล้างหน้าด่วน!!” สรุปเอง เออเองเรียบร้อย ทำให้คนแอ๊บแบ๊วตรงหน้างง กว่าจะทวนคำพูดทั้งหมดได้ อีกฝ่ายก็เดินนำลิ่วไปแล้ว
“นี่ ฉันไม่อยากเป็นแฟนกับทอมอย่างเธอนะ ยัยบ้า!!!!!!!”
“หุบปาก!!!!!!!!!!!!! ฉันก็ไม่อยากเป็นแฟนกับเกย์อย่างนายหรอกน่า!!!!!!!!”
**********************************************************************************
Special
หอพักอลวน...คณะกรรมการอลเวง
สัมภาษณ์คณะกรรมการนักเรียน
โดย...ยูอี
ยูอี – กราบสวัสดีพ่อแม่พี่น้องแบบไทยๆ อีกครั้งนะคะ และตอนนี้เหยื่อ เอ้ย แขกรับเชิญของเราค่ะ คุณฮยอกแจ!!!!
เดินออกมาด้วยท่าทีที่ปกติที่สุด!!!!!!
ยูอี – อ่า สวัสดีค่ะ ทักทายผู้อ่านหน่อยสิคะ
ฮยอกแจ – สวัสดีครับ ซุปเปอร์จูเนียร์ หรือ กรรมการคุมกฎ ลี ฮยอกแจครับ ^^
ยูอี – ตอนนี้คุณรู้สึกยังไงบ้างคะที่มาหลงป่า คุณหิวรึเปล่าคะ
ฮยอกแจ – หิวครับ หิวมาก!!!! ผมมีเรื่องะนินทาครับ เมื่อคืนผมเห็นนะครับ คิบอมกับยูริเค้า...(กระซิบหูยูอี)
ยูอี – O_O จริงหรอคะ??
ฮยอกแจ – จริงสิ ผมเห็นกับตาเลยนะ
ยูริ – เดี๋ยวเซ่!!!!! พวกนาย นินทาอะไรมิทราบฮะ ยูอี หมอนี่มันเล่าอะไรยะ!!!!!
คิบอม – เธอมาทำอะไรที่นี่ ก็ที่หมอนั่นมันเล่าก็จริงแล้วนี่ กลับได้แล้ว
ยูริ – เฮ้ย!!!! ไอ้แก้มป่อง ไม่คิดจะช่วยกันเลยรึไง นี่มันภาพลักษณ์ของฉันกับนายเลยนะเฟ้ย!!!!
คิบอม – ไม่! เพราะมันคือความจริง ฉันไม่อยากโกหก ^^
ยูริ – เดี๋ยวเซ่ ความจริงบ้าบออะไร ไม่มีนะ!!!!!!
คิบอม – ก็ที่ฉันกับเธอเฝ้ายามคู่กัน มันไม่ใช่ความจริงรึไง ไปได้แล้ว
ยูริ – O_O
ยูอี – เอ่อ สงสัยวันนี้วุ่นวาย(อีกแล้ว) ขอจบการสัมภาษณ์เพียงเท่านี้ค่ะ ^^!
PS.ทุกอย่างอยู่เหนือและเหนือกว่าจินตนาการ จิ้นให้ออกกันนะคะ ท่านผู้อ่าน ^o^!
PS[2].พบกับตอนที่ 15 ในวันเสาร์หน้า ถ้าทำได้นะคะ เพราะตอนนี้การบ้านเยอะจริงๆ ค่ะ T.T
มีคำถามค่า!!!!!
Min_ DH
ความคิดเห็น