คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Funny Cooking :: ตอนที่ 10
หอพักอลวน...คณะกรรมการอลเวง
ตอนที่ 10
เช้าวันต่อมา เป็นที่นัดหมายกันดีแล้วว่าวันนี้ทุกคนต้องมาเจอกันที่หน้าล๊อบบี้ตอน 7 โมงเช้า แต่เมื่อถึงเวลากลับมากันแค่ 8 คนเท่านั้นคือ อีทึก ชีวอน คิบอม กาฮี เรนะ นานะ ซอฮยอน เจสสิก้า แล้วทุกคนหายไปไหนละ??
“ให้ตายทำไมมากันแค่นี้เนี่ย จะกินกันมั๊ยเนี่ยอาหารเช้าน่ะ = =’” คิมบอมเริ่มหัวเสีย
“งั้นเดี๋ยวผมไปปลุกพวกผู้ชายเองครับ” อีทึกพูดแล้วลุกออกไปทันที
“เดี๋ยวฉันปลุกผู้หญิงเองค่ะ” กาฮีพูดจบก็ลุกตามไปเช่นกัน
และในระหว่างทาง ทั้งคู่ก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย = =!!
1 ชั่วโมงผ่านไป
ในที่สุดทุกคนก็มารวมตัวกันที่ห้องโถงกันได้ทั้งหมด ขาดแต่ยูบินเท่านั้น แต่ช่างเถอะ สภาพตอนนี้ถึงแม้ว่าจะอาบน้ำแล้วแต่ก็ยังหาวกันอย่างไม่มีสิ้นสุด
“เรดี้แอนเจนเตอร์แมน...”
“ผ.อ. ฮะ อย่าเกริ่น ผมหิว” ชินดงพูดขัดขึ้น เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนเป็นอย่างดี
“อะแฮ่ม...” คิมบอมเรียกฟอร์มของตัวเองกลับมาแล้วพูดต่อ “หลังจากที่ทุกคนทานอาหารเสร็จกันแล้ว วันนี้เรามีโปรแกรมทัวป่ากัน!!!!!!!!!!!”
“เย้!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“เอาละทุกคน รีบทานข้าวให้เสร็จนะ อ้อใช่! วันนี้ทุกคนจะนั่งตรงไหนก็ได้ตามสบายนะ ^^ เสร็จแล้วไปเตรียมตัวที่ห้องพัก สิบโมงมาเจอกันที่ล๊อบบี้เช่นเคยนะเข้าใจ๋”
“ครับ/ค่ะ”
อาหารมือนี้เป็นอาหารที่อร่อยที่สุดตั้งแต่มาเลยก็ว่าได้ เพราะแต่ละคนจะได้นั่งกับเพื่อนของตนเองไม่ต้องทนจ้องตาเขม็ง ไม่ต้องทะเลาะกัน แต่จะมีเสียงเม้ากันอยู่ตลอดเวลา เพราะตั้งแต่มานั้นพวกเค้าทั้งหมดไม่ค่อยได้คุยอะไรกันเลยเพราะแต่ละคนอยากจะพักผ่อน
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” เสียงกรี๊ดดังขึ้นอย่างไม่เกรงกลัวของยูบินเรียกความสนใจจากทุกคนเป็นอย่างดี
“มีอะไรยัยนกหวีด” ซันนี่ถามขึ้นเพราะรำคาญกับเสียงกรี๊ดอันแสบแก้วหู
“ทำไม ทำไมพวกเธอไม่เรียกฉันด้วยละยะฮะ!!!!!” ยูบินพูดขึ้นอย่างเจ็บใจที่ไม่มีใครเรียกตนมาทานข้าวด้วย
“มีเหตุผลอะไรต้องเรียกละ ทุกคนเค้าก็ตื่นเองกันทั้งหมดหนิ จริงมะ” ซันนี่พูดต่อ นั่นทำให้ทุกคนมองเธอด้วยสายตาที่ว่า ‘เธอน่ะปลุกยากสุดแล้วนะ’ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“เธอน่ะถ้าอยากกินข้าวก็ช่วยหุบปากแล้วมานั่งกินที่โต๊ะซะ แต่อย่ามาโต๊ะนี้นะ เพราะโต๊ะนี้ไม่มีที่สำหรับส่วนเกิน เข้าใจ๋” ยูริพูดขึ้นบ้าง
ในระหว่างก่อน 10.00 น. ทุกคนก็ต่างไปพักผ่อนก่อนที่จะไปทัวป่าในวันนี้ รวมถึงยูริด้วย ซึ่งตอนนี้เธอกำลังตรงไปที่ห้องของเธอแต่ระหว่างนั้นก็พบกับบุคคลที่ไม่ถูกชะตาซะก่อนหนำซ้ำยังขวางทางไว้อีกต่างหาก และนั่นก็ทำให้ยูริอารมณ์เดือดขึ้นมา
“ช่วยถอยไปหน่อยได้มะ” ยูริพูดขึ้น
“...” แต่คิบอมก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับเอาแต่ทำหน้าเซ็งกลับมาเท่านั้น
“ถอยไปหน่อย!” เสียงที่ต่ำลง นั่นหมายถึงอารมณ์ของยูริก็เริ่มเดือดขึ้นมาอีกระดับ
“ทำไมฉันต้องหลบให้เธอด้วย = =” ในที่สุดคิบอมก็เปิดปากพูด
“ก็นายขวางทางฉันอยู่เนี่ย!!!!”
“เธอต่างหากที่ขวางทางฉัน น่ารำคาญชะมัด” คิบอมพูดอย่างเซ็งๆ เพราะเค้าเป็นประเภทที่ไม่ถูกชะตากับผู้หญิงที่ใจร้อนและเสียงดัง มันน่ารำคาญ
“ร รำคาญงั้นเรอะ!!!!!!”
“ก็ใช่น่ะสิ ถอยไป” คิบอมพูดพลางพลักให้ยูริไปอีกทาง
“เฮ้ย!!!! ทำตัวให้สมกับเป็นสุภาพบุรุษหน่อยสิฟะ ฉันเป็นผู้หญิงนะเฟ้ย!!!!!!!!”
“ผู้หญิงอย่างเธอน่ะ มันน่ารำคาญ”
“หนอยแก!!!!!!”
“ฉันชื่อ คิบอม จำไว้ซะ ไม่ใช่ชื่อแก ยัยลิงยูริ” คิบอมพูดทิ้งท้ายไว้ และนั่นก็ทำให้ยูริสงสัยเป็นยกใหญ่ หมอนั่นรู้ชื่อเราได้ไง?? แต่ก็ช่างเหอะ คิดไปให้รกสมองเปล่าๆ อารมณ์เสียเฟ้ย!!!! แต่ชื่อคิบอมหรอ คุ้นๆ แต่นึกไม่ออกเฟ้ย!!!!!!!!!
“อ้าว ยูริจะไปไหนน่ะ” จูยอนที่กำลังเดินสวนกับยูริถามขึ้น
“หา หา อะ เอ่อ ก็กลับห้องฉันน่ะสิ มีอะไรอะ??” ยูริที่เหมือนเพิ่งได้สติกล่าวขึ้น
“หา แต่มันเลยห้องเธอมาแล้วนะ ดูซิ” จูยอนพูดพร้อมกับชี้ทางข้างหน้าที่พบว่ามันมีแต่กำแพง นี่ถ้าจูยอนไม่ทักคงต้องชนกำแพงแหง นี่เราเหม่อขนาดไม่ได้มองทางเลยหรอเนี่ย!!!!!!
“เอ่อ แฮะๆ โทษที ฉันคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ ^^” ยูริพูดพลางยิ้มเจื่อนๆ
“อืม จ๊ะ ^^ งั้นฉันไปนะ”
“อื้อ”
แกร๊ก (โปรดเข้าใจมันคือเสียงประตู)
“อ้าวยูริ ^o^ มาแล้วหรอ” ลิซซี่ที่ดูเหมือนกำลังดูหนังทักทายอย่างร่าเริง
“อืม ดูอะไรอยู่น่ะ” ยูริถามอย่างสงสัย เพราะดูเหมือนจะไม่ใช่รายการตลกหรืออะไรที่เธอเคยดูเอาซะเลย
“อ๋อ มวยปล้ำน่ะ สนใจดูด้วยกันมะ ^o^”
“เอ่อ ไม่ล่ะ ฉันไม่ค่อยชอบดูน่ะ ^^!”
“งั้นหรอ ^^ ว่าแต่ เธอเป็นอะไรรึเปล่า สีหน้าดูไม่ค่อยดีเลยนะ”
“อ่อ ไม่มีอะไรหรอก ดูต่อเถอะนะ”
“อื้ม!”
ด้านนอกของหอพัก ยังมีสวนที่ไว้นั่งเล่นสำหรับพักผ่อนอยู่ และในนั้นก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสือเพลินๆ อยู่เช่นกัน แต่ดูเหมือนเค้าจะไม่รู้ตัวเลยว่ามีใครคนหนึ่งกำลังย่องมาหาเค้าอยู่
“มานั่งทำอะไรอยู่ครงนี้คะ ^^” ชายหนุ่มรู้สึกตกใจนิดหน่อยที่มีคนใกล้ตนมากขนาดนี้แต่ตนกลับไม่รู้ตัวเลยสงสัยคงคิดอะไรเพลินไปสินะ
“นี่เธอ!!!” เมื่อหันไปมองกลับทำให้เค้ารู้สึกตกใจมากกว่า เพราะไม่คิดว่าคนๆ นี้จะมาทักตน
“ก็ฉันไง ทำไมอะ??” ถามอย่างสงสัย
“เอ่อ เปล่า” ตอบกลับเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่รู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงของตน มันเกิดอะไรขึ้นนะ
“อืม ว่าแต่นายชื่ออะไรอะ” อะไรนะ!!! นี่ยังไม่รู้ชื่อแต่กลับมาทักได้หน้าตาเฉยเนี่ยนะ
“หึ ถ้าฉันคิดร้ายกับเธอเนี่ย เธอจะหนีทันมั๊ยเนี่ย”
“หา??” ร้องขึ้นอย่างงงๆ
“ก็เธอน่ะ ไม่รู้จักชื่อ ไม่เคยเห็นหน้ากันแท้ๆ แต่กลับมาทักเหมือนคนที่รู้จักกันมานาน ถ้าเป็นคนอื่นที่คิดร้ายกับเธอ เธอจะทำไงเนี่ย” กล่าวขึ้นยาวเหยียดทำให้ผู้ฟังถึงกับทำหน้ามุ่ยเพราะเหมือนตนโดนสั่งสอน
“ก็รู้จักนี่นา เมื่อวานก็เจอกันอยู่ไม่ใช่รึไง แล้วบอกมาได้รึยังว่านายชื่ออะไร”
“อืม ฉันฮยอกแจ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ^^”
“ฮยอกแจหรอ?? ยินดีเช่นกันนะ ฉันจูยอน ^^” รอยยิ้มที่สดใสนั่นทำให้ฮยอกแจตะลึงอย่างเสียไม่ได้ ไม่ใช่ไม่เคยเจอคนที่ยิ้มสวยมาก่อนนะ แต่เพราะรอยยิ้มของคนๆ นี้มีความบริสุทธ์ และดูน่ารักอย่างที่ไม่เคยพบมาก่อน และหัวใจในตอนนี้กลับเต้นโดยไม่มีเหตุผล เพราะรอยยิ้มเนี่ยน่ะหรอ
“เฮ้นาย นาย อะ!” จูยอนที่เห็นคนตรงหน้าจ้องเธออยู่นานจึงเรียก แต่ก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ๆ คนตรงหน้าก็กลับจังแขนเธอ
“เอ่อ ขอโทษที” ฮยอกแจที่เพิ่งรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ได้ปล่อยมือจากแขนของจูยอนทันที
“อ่า ไม่เป็นไร ^^” จูยอนพูดจากนั้นก็นั่งลงข้างๆ ฮยอกแจ
“แล้วเธอมีอะไรรึเปล่า”
“อ๋อ เอ้อ ลืมเลย แล้วฉันมานั่งทำไมเนี่ย พอดีว่า ผ.อ. ให้มาตามน่ะ ^^”
“งั้นหรอ ไปกันเถอะ ไปทัวป่ากัน ^o^”
**********************************************************************************
Special
หอพักอลวน...คณะกรรมการอลเวง
สัมภาษณ์คณะกรรมการนักเรียน
โดย...ยูอี
ยูอี – สวัสดีค่ะ ทุกคน ^o^ วันนี้คิดว่าอากาศคงดีนะคะ แต่ทำไมยูอีรู้สึกเหมือนจะเหงื่อออกอย่างเนี้ยะ เอาเถอะค่ะ เพื่อไม่ให้เสียเวลานะคะ วันนี้เราจะพบกับคุณชินดงค่า!!!!!
เดินมาพร้อมขนมเต็มปาก --+
ชินดง - สวัสดีคร้าบ ผม ชินดงคร้าบ ^o^
ยูอี – ได้ข่าววกำลังไปเที่ยวป่ากันไม่ใช่หรอคะ แล้วนี่คุณชินดงเตรียมตัวอะไรบ้างคะเนี่ย
ชินดง – ขนมน่ะสิ ผมนะมีแต่ขนมเต็มกระเป๋าเลยนะ ส่วนของที่จำเป็นน่ะผมให้ยัยน้องตัวแสบอย่างจูยอนแบกไปหมดแล้ว ^o^
ยูอี – เห แล้วจูยอนเค้าไม่บ่นหรอคะเนี่ย
ชินดง – ไม่บ่นหรอก ผมเป็นพี่เค้านะ เค้าจะบ่นได้ไง จริงมะ
หารู้ไม่มีใครยืนอยู่ด้านหลัง
จูยอน – หนอย!!! ไอ้พี่บ้า คิดว่าฉันเป็นน้องแล้วจะด่าไม่ได้ใช่มั๊ยหะ!!!! มัวแต่พล่ามอยู่นั่นแหละไปเตรียมตัวได้แล้ว!!!!!!!
ยูอี – ไม่เข้าใจเลยนะคะเนี่ยว่าเวลาสัมภาษณ์ทำไมต้องมีคนมาขัดตลอด -*- เอาเป็นว่าขอหยุดการสัมภาษณ์เพียงเท่านี้นะคะ ^^
PS.ทุกอย่างอยู่เหนือและเหนือกว่าจินตนาการ จิ้นให้ออกกันนะคะ ท่านผู้อ่าน ^o^!
PS[2].วันนี้ขออัพแค่ตอนเดียวนะคะ เจอกันใหม่ในตอนที่ 11 ไม่เกินเที่ยงคืนของวันพรุ่งนี้นะคะ
nu eng
ความคิดเห็น