[ Alizabell & Scralet ] Harry potter แฝดนรกอลเวงฮอกวอตส์

ลำดับตอนที่ #1 : ความทรงจําในอดีต x ปัจจุบัน 50%

ความทรงจําในอดีต x ปัจจุบัน



' โลกใบนี้เต็มไปด้วยความมหัศจรรย์

ถ้าไม่ลองออกเดินทางก็ไม่มีวันค้นพบ '

 

 

เสียงใบไม้แห้งตกกระทบลงบนพื้นช่วงฤดูใบไม้ผลิและอากาศบริสุทธิ์ ไม่แปลกเลยเพราะที่นี่เป็นเขตชนบท

"ฮาๆ แน่จริงตามฉันให้ทันสิ"

"ไม่ยอมหรอก!!"

เสียงเด็กเล่นกันตามธรรมชาติของวัยดังออกมาจนรู้สึกน่ารําคาญเล็กน้อยเนื่องจากพวกเธอได้ยินเสียงพวกนี้มาตลอดทั้งสัปดาห์

ครืด

เสียง ประตูไม้ญี่ปุ่นเปิดขึ้นพร้อมกับร่างชายชราที่มีเหงื่อชุ่มจากการทํางานเก็บ เกี่ยว เขาเดินมาทางเด็กสาวทั้งสองที่กําลังนั่งมองเหล่าเด็กๆในหมู่บ้านเล่นกัน อย่างสนุกสนาน

"ไม่ไปลองเล่นกับพวกเขาบ้างล่ะ"ชายชราย่อตัวลงมาพร้อมส่งยิ้มอ่อนโยนให้เด็กทั้งสอง

เด็กสาวสองคนหันมามองชายชราเล็กน้อยก่อนบอกว่า

"ไม่เอาหรอก......"

"แล้วทําไมไม่ลองดูสักครั้งล่ะ"

เด็กสาวทั้งสองเงียบสักพักก่อนจะบอกพร้อมกันว่า

"มัน ดูไม่เห็นน่าสนุกเลย....คุณปู่ไม่คิดเหรอค่ะว่าโลกนี้มันน่าเบื่อวันๆเอาแต่ทํางาน กิน นอนเป็นกิจวัตรประจําวัน ทําอะไรซํ้าๆไม่เห็นมีอะไรแปลกใหม่"

"ไม่หรอก เพราะปู่คิดว่า โลกใบนี้เต็มไปด้วยความมหัศจรรย์ ถ้าไม่ลองออกเดินทางก็ไม่มีวันค้นพบ ไงล่ะ"

เด็ก สาวทั้งสองงงงวยกับคําพูดของคุณปู่แต่กระนั้นท่านก็ยิ้มออกมาและเดินไปยัง ตู้เก็บของแล้วหยิบกล่องสีนํ้าตาลที่มีฝุ่นเคอะเต็มไปหมด

"ฟู่~ "คุณปู่เป่าให้ฝุ่นกระจัดกระจายแล้วเปิดกล่องออกมาในกล่องนั้นมีจี้ไข่มุก เม็ดเดียวสองเส้นอยู่ในนั้นมันเป็นสีเทาวาวดูแปลกพึลึกเล็กน้อย ท่านหยิบออกมาแล้ววางลงมือบนเด็กสาว ทั้งสองคนล่ะเส้น ตาพวกเธอเปล่งประกายออกมาก่อนจะสวมสร้อยอย่างรวดเร็ว

"เก็บมันเอาไว้ดีๆล่ะ"














ปัจจุบัน

'โลก' ใบนี้ เต็มไปด้วย -->'ความมหัศจรรย์'
ถ้า 'ไม่ออกเดินทาง' ก็ไม่มีวัน -->'ค้นพบ'

- See more at: http://คําคม.korach108.com/teachquip-no228.html#sthash.OrZDrfNt.dpuf

แซก แซก แซก

เสียงฝีเท้าของเด็กผู้หญิงวัยเรียนสองคนเดินเสียดสีกับผืนหญ้าในมือของพวกเธอเดินไปเรื่อยๆในมือถือดอกไม้สดอยู่ เมื่อถึงจุดหมายพวกเธอหยุดแล้ววางดอกไม้ลงหน้าหลุมศพ

"สวัสดีค่ะคุณปู่ พวกเรามาเยี่ยมแล้วน่ะค่ะ"เด็กสาวผมดํายาวถึงจมูกแลดูลึกลับพูดพร้อมวางดอกไม้สดหน้าหลุมศพ เธอมีชื่อว่า สการ์เล็ต แอนโทนนี่

"ปู่พวกเราคิดถึงปู่น่ะ แต่ไม่เป็นไรไม่ต้องห่วงพวกเราอยู่ได้"เด็กสาวผมยาว หน้าตาสะสวย ยิ้มออกมาอย่างร่าเริง เธอชื่อว่า อลิซซาเบล สเตเนอร์

"หลับให้สบายน่ะค่ะ"

"......" ทั้งสองพนมมือก่อนจะเดินออกมาแล้วไปยังในเมือง


เมืองถูกต้องแล้วไม่ใช่ชนบท ต้นไม้ใบหญ้าเขียวขจี กลายเป็นถนนหยาบ แม่นํ้าใสสะอาด บัดนี้กลายเป็นหนองนํ้าน่าขยะแขยง หรือ ที่ทิ้งขยะของคนมักง่ายไปแล้ว