คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 หมอเปลวตะวัน
เปลวะวันพ่นลมหายใออมาแรๆหลัารวนไ้รายสุท้ายอวันเสร็สิ้น
ใรว่าานลินิือานสบาย เาบอเลยว่าิผิเพราะนอาะ้อเ็มที่ับานรัษาแล้วยั้อวุ่นวายับานบริหารัารอีึ่นั่นเป็นสิ่ที่เาเลียที่สุ
เาึปิเสธแบบไม่้อิให้หนัสมอเมื่อพี่สาวยื่น้อเสนอให้เามาบริหารานในโรพยาบาลและลินิที่บิามาราเป็นผู้่อั้มา แ่เา็ไม่ไ้ปิเสธหมเสียทุอย่า เมื่อพี่สาว ร้ออในบาเวลาเา็ยื่นมือเ้า่วย้วยวามยินี
“หมอเปลวะ ออีสันนะะ พอีนไ้ฝารรภ์ับหมอป่านแ่มีอาารผิปิเลยมา่อนวันนั่ะ”
เปลวะวันพ่นลมหายใออมาเบาๆ่อนพยัหน้าแล้วยับัวเรียมพร้อมรอรวเรื่อวามเ็บป่วยอนไ้เาไม่เยรั้รอให้เสียเวลา เาเ้าใวามทุ์ร้อนอนเ็บี ไม่เินำเป็นริๆ็ไม่มีใรอยามาหาหมอรัษา
“เิที่ห้อรวไ้เลย่ะุพราวมพู” พยาบาลสาวรีบบอเมื่อลับออมาาห้อรว
ว่าทีุ่แม่มือใหม่รีบลุึ้นแล้วเินเร็วๆรไปยัห้อัล่าว พยาบาลสาวเห็นเ้ารีบท้วเสียลั่น
“ใเย็นๆ่ะุแม่ อย่าเินเร็วนั เี๋ยววิเวียนเป็นลมล้มละไม่ี่อลูในรรภ์นะะ”
พราวมพูหันมายิ้มแหยเป็นารอลุแ่โทษและรับทราบในราวเียวัน่อนที่ะหันลับไปเปิประู้าวเ้าไป้านในแล้วส่เสียทัทายนำไป่อน
“สวัสี่ะุหมอป่าน พราวอ...” เสียหวานหยุะัเพียแ่นั้นเพราะเ้าัวำลัะลึันเมื่อเห็นนที่นั่บนเ้าอี้หลัโ๊ะรวอหมอปาลิาที่เธอเยมาพบ
ริมฝีปาอิ่มระเรื่ออ้าว้า้าเิ่ เธอไม่เยนึฝันมา่อนว่าะวนลับมาพบเาอีรั้
“เธอ! / ุ!”
สอเสียอุทานึ้นพร้อมๆัน ่าฝ่าย่าะลึ
พราวมพูาแ้อ่อนนวนเ้อหาที่ับยึ
ส่วนเาทะลึ่พรวลุึ้นยืน้อมอนไ้อพี่สาว้วยวามประหลาใ
“ไม่ิเลยว่าะไ้เอันอีหึๆ” เาเอ่ยออมาในที่สุ
ริมฝีปาหยัั่ันศรหยัยิ้ม แววาำสนิทมริบับ้อมอนร่าระหที่ใ้อบประูห้อเป็นที่พัพิ
“ุพราวเป็นอะไรหรือเปล่าะ ทำไมยืนอยู่รนี้ไม่เ้าไปล่ะะ” เสียพยาบาลสาวัแทรมา่อนที่ใระไ้พูอะไร
พราวมพูหันวับไปมอนที่รเ้ามา่วยประอเธอ้วยวามรู้สึอบุ
“หมอป่านไม่อยู่เหรอะ”
“เอ่อ...อโทษ้วยริๆ่ะ ิันลืมบอไปว่าหมอป่านไปูาน่าประเทศ่วนี้หมอเปลวึเป็นนูแลนไ้ที่ลินิแทน่ะ”
“หมอเปลว” พราวมพูย้ำแววาบ่บอวามประหลาใ่อนหันมาทานร่าสูให่มอเาแววาเลิ่ลั่่อนหันไปเลิิ้วถาม
“หมายถึผู้ายนนี้” ไม่ถามเปล่ายัี้นิ้วไปที่เาอย่า้อารย้ำให้แน่ั
พยาบาลสาวพยัหน้ารับแล้วยิ้มอ่อน
“ใ่่ะ นี่ือุหมอเปลวะวัน น้อายุหมอป่าน่ะ”
พราวมพูหน้าเหวอ หิสาวเ่าแทบทรุ สวรร์เล่นลับเธอแบบนี้ไ้ยัไัน
“ูท่าทานไ้อาารไม่่อยี รีบพาเธอมานอนพับนเียีว่าเี๋ยวหมอะไ้รว”
หมอเปลวะวันบอยิ้มๆเมื่อเห็นสีหน้าแห้ระโหยอเ้าหล่อน
เาิไม่ถึว่าวานหาัวมาร่วมสอเือนหาเท่าไร็ไม่เอ พอสบะเอ็่ายายแบบไม่้อทำอะไร
“เอ่อ...ไม่เป็นไรแล้ว่ะ ันว่าันน่าะแ่อ่อนเพลียแล้ว็ิมาไปเอ นี่็เลยเวลาลินิปิมาเือบรึ่ั่วโมแล้ว ันลับ่อนีว่า”
พราวมพูโบมือว่อนประอบำปิเสธ แ่พยาบาลสาวเห็นแล้วรีบท้ว
“ะีเหรอะุพราว ุูหน้าีเหมือนไม่สบายมาเลยนะะ”
“ไม่เป็นไร่ะ ันหายแล้ว ีึ้นแล้ว ลาล่ะ่ะ” พราวมพูรีบบอแล้วิ่หนีออาห้อมาทันที
แ่เินมาไ้ไม่ี่้าว เสียเ้มัวานอนที่พยาบาลเรียว่าหมอเปลว็ะโนลั่นัมา
“เี๋ยวสิุ ไหนๆ็มาแล้ว ให้หมอรวหน่อยีว่านะรับ”
“ไม่เป็นไร่ะ ันหายแล้ว สบายีแล้ว”
พราวมพูะโนอบลับไปแบบไม่หันหลัไปมอพร้อมับ้ำพรวๆเินออาลินิไปทันทีทิ้ให้พยาบาลสาวมอามหน้าเหวอ
้านหมอเปลวะวันยยิ้มมุมปาพร้อมับหลุบสายามอแฟ้มประวัินไ้ในมือพยาบาลสาวอย่าหมายมา
“นั่นประวัินไ้นนั้นใ่ไหม”
“ใ่่ะ”
“ผมอูหน่อย”
“เอ่อ...่ะ นี่่ะ” พยาบาลสาวรีบยื่นส่ให้แล้วยืนรอำสั่
เปลวะวันรับมาถือไว้แล้วเอ่ยบอ
“ปิลินิไ้เลย ส่วนประวัินี่เี๋ยวพรุ่นี้ผมเอามาืน” เาบอแล้วเินาไปทันที ทำเอาพยาบาลสาวนสนิทอหมอปาลิาเ้าอลินิไ้แ่ยืนมอามาปริบๆ้วยวามวย
“ายๆ ทำยัไี ะทำยัไี”
พราวมพูเินพล่านทั่วห้อเินวนไปมาอยู่ร่วมั่วโมแล้วิเท่าไร็ิไม่ เธอไม่เยาิเลยว่าหนุ่มโฮส์ามวามเ้าใอเธอในืนนั้นะลายมาเป็นหมอในวันนี้
เป็นหมอไม่ว่าันมาเป็นหมอน้อายหมอที่เธอฝารรภ์้วยสิ อะไรมันะบัเอิแบบนี้
ฟ้าสาปส่เธอ้วยเรื่ออะไรัน
เพราะวามิวิปลาสที่เธออยามีลูแ่ไม่อยามี ผอ สระอัว เหรอถึไ้ับเาโยนเ้ามาในีวิแล้วลิิีเียนให้เวียนมาพบันอีทั้ที่วามน่าะเป็นมีเพียแ่หนึ่ในล้าน
“รรมอเวร เวรอแแล้วยัยพราว เาะทันรู้ไหมว่าแไปฝาท้อที่นั่น”
พราวมพูพร่ำรำพันราวนเสียสิ
เพราะวามูละร นอนอ่านนิยายมาเินไป สมออันววนสับสนอเธอ็ันิไปไลถึว่าเาะมาพราลูไปาอ
“โธ่ๆๆๆ รู้แน่ๆ เา้อรู้แน่ๆ ประวัิฝาท้อโว์หราอยู่ที่นั่น ไอ้วันนั้น็ันปาเปราะเล่าให้หมอป่านฟั้า...ละเอียยิบ แนะแยัยพราว ะทำยัไล่ะทีนี้”
พราวมพูโอรวแล้วพยายามหายใเ้าออยาวๆลึๆึสิให้ลับืนรวบรวมวามิรึรอามสิปัาและเวลาที่มีำั
“หนี! เรา้อหนี อยู่ที่นี่ไม่ไ้แล้ว ไปไหน็ไ้ ไปที่ที่อีาหมอนั่นามหาไม่เอ ใ่ๆ ้อไปแล้ว ้อรีบไปแล้ว”
พราวมพูสรุปบแล้วรีบเปิู้ว้าระเป๋าเินทามาับเสื้อผ้ายัใส่แบบลวๆ
วามิอนนี้มีำเียวือรีบหนีไปให้ไลที่สุ่อนที่อะไรๆะสายเินไปแล้วเธออา้อสูเสียแ้วาวใไปให้นอื่นแบบทำอะไรไม่ไ้
ใ่! เาเป็นถึหมอ ย่อมลาและรู้ีว่าลูในท้อเธอเิาใร
ใ่! วันนั้นเาอาไม่ประส์ วันนี้เาอาไม่ใส่ใ แ่ใระรู้ว่าอนาอันใล้เาะไม่ลับลำมาเรียร้อพราลูไปาอเธอ
ทาเียวที่ะปป้อวใัวเอไว้ไ้ือ หนีหายไปาที่นี่เสีย ไปให้ไลแสนไล ไปอยู่ที่ไหนสัที่ที่ไม่มีใรรู้ั เินเ็บเธอมาพอที่ะหล่อเลี้ยลูน้อยนเิบให่ไ้แบบไร้ัวล
ความคิดเห็น