คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4
เพียแ่เาประอร่าอ้อนแอ้นให้นอนลบนเียนุ่มเรียวแนามที่ทำท่าผละาแ่โยีลับวาึ้นล้อ้นอแร่แล้วออแรโน้มึนเาเสียหลัล้มามลไป้วย
เัสามพร่าเมื่อปลายมูโ่สัมผัสเ้าับพวแ้มนุ่ม ผิวอเธอ่านวลเนียนราวผิวอเ็ทาร ้ำยัให้ลิ่นหอมอ่อนๆแบบที่เาไม่เยพานพบ นำลัใเ้นโรมรามับวามรู้สึประหลาล้ำไ้ยินเสียหวานพึมพำอะไรสัอย่า่อนที่เ้าอะเบี่ยหน้าหันมาหาแล้วผศีรษะึ้นยื่นริมฝีปาิ้มลิ้มูบเบาๆที่ริมฝีปาหยัร้ายอเาอย่าที่เาไม่ทันั้สิยับยั้ารระทำอเ้าหล่อน
เัสเพิ่รู้็วันนี้เอว่าอาารัวแ็ทื่อาารถูู่โมเ้าูบ่อนมันเป็นอย่าไร ูบผู้หิมา็มามายแ่ทำไมับผู้หินนี้เพียแ่ริมฝีปาอเธอรมาแผ่วเบาเาถึไ้รู้สึราวถูไฟแผเผาไปทั้ายและใ วามรู้สึที่พยายามเ็บไว้พุ่พรวึ้นมานเาไม่อยาหัห้ามใไ้อี บาทีวาใสื่อราววาน้อยระวัภัยที่เาบัเอิเห็นนั้นอาเป็นเพียภาพลวา แท้ริแล้วเธอ็ือนาแมวป่าที่พร้อมู่โมเ้าหายั่วยวนเาให้หลใหลีๆนี่เอ
“ฮันนี่...” เัสราเสียแหบห้าว้วยำลัอยู่ในห้วแห่เสน่หา ยิ่อยาสัมผัสโลมไล้เธอมาเท่าไรเา็รู้สึราวะาใเสียให้ไ้ ไม่เยิเลยว่าะปรารถนาผู้หินไหนราว้อมนร์สะมามายเท่านี้
พลอยมพูพยายามปรือเปลือาแสนหนัอึ้ึ้น เธอรู้สึเนื้อัวรวร้าวไปหม มือน้อย่อยๆแะสัมผัสบาสิ่บาอย่าึ่ทาบทับอยู่บนเรือนร่าเธอ สิ่นั้น่าหนัเสียเหลือเิน หนัเินว่าเธอะผลัไสออไปไหว และอนนี้เธอรู้สึล้ายภายใ้สิ่ที่ทาบทับเรือนายเธอนั้นมีบาสิ่บาอย่าำลัุนันเสียสีอยู่ร้นานวลเนียน
หิสาวหลุราออมาผะแผ่วเพราะสัมผัสรุนั้น่อเิวามรู้สึบาอย่าในายล้ายำลัมีฝูผีเสื้อโบยบินอยู่ในนั้นมันวาบหวิวแปลประหลานเธอ้อแม่วเร็หน้าท้อ หนัเ้า็้อพ่นลมหายใออมาเพื่อผ่อนวามรู้สึนั้นให้ลายัวล
วาู่หวานปรือึ้นนเริ่มมอเห็นสิ่ที่ทาบทับบนเรือนายเธอ ภาพที่ปราล้ายะแ่มัแ่็สุท้ายพร่าเลือน หิสาวรับรู้ในิใ้สำนึว่าภาพที่เธอเห็นือใบหน้าอบุรุษเพศ พลันใบหน้าอใรบาน็ายวาบึ้นในห้วำนึ
“ุ...”
‘ยศวิน...’ เสียหวานานเรียเ้าอใบหน้าที่ผุพรายึ้นมาแผ่วเบาไ้เพียำนำหน้าแ่ว่าื่ออเานั้นเธอานไ้เพียในใ
‘พลอยรัุ’ วามรู้สึโหยไห้ในส่วนลึอหัวใทำให้เธอระทำบาสิ่ที่ไม่เยแส่อเามา่อนในีวิ สอมือเลื่อนมาประอใบหน้าหล่อเหลานั้นแล้วส่ริมฝีปาแบบบาราวลีบุหลาบประบูบริมฝีปาอุ่นัอเ้าอวหน้ามนั้น
เัสหูอื้อวาพร่าพรายไปั่วะ วามิะผละออาเรือนร่าเย้ายวนใเลือนหายไปทันทีที่ริมฝีปาหยัสวยถูประบูบ วามรู้สึประหลาล้ำในายายื่นัวึ้นนเินะยับยั้ เาลั่นาใหาไม่สนออบุมพิแสนรัวนในั้น!
ทันทีที่เัสัสินใเป็นฝ่ายรุไล่ หัวใแร่็ยิ่เร่ัหวะ เร็ว แร สั่นระรัวนพลิ้วไหวไปทั่วสรรพา์ ริมฝีปาบาอเธอ่าหวานล้ำ เรือนร่า่าหอมหวานรัวนใ ผิวายเนียนลออนไม่อาหัห้ามใไ้ นำลัหลใหลราว้อมนร์ลัเฝ้าพรมูบ ลูบไล้ ุไ้นผิวเนื้ออ่อนนุ่มแปื้นไปทั่วทุอู
มือน้อยผวาเาะอ้นอแร่พร้อมแอ่นอยร่าึ้นอบรับสัมผัสลึล้ำ ้วยรู้สึล้ายมีใรำลัวัปลายนแปรอ่อนนุ่มปัป่ายปลายยออบัวู่าม
เี๋ยวปั้ายป่ายวาราวำลัปลุปั้นเร่ลีบอให้ผลิแย้มแบ่บาน สัมผัสนั้น่าหวามหวานนสั่นสะท้านไปทั้ายและใ
ยิ่ปลายนแปรเร่ัหวะโยย้ายปัป่าย พลอยมพูรู้สึรอบายเริ่มรายล้อมไป้วยมวลหมู่ภมรบินร่อนลอเลีย แนาอเธอล้ายะอ่อนเปลี้ยเพีย้อสัมผัสบาเบาาเหล่าภมรนั้น หัวใพาลสั่นไหวน้อเบี่ยายบ่ายหนี แ่็ไม่อาหลบหลีไ้ เพราะเหล่าภมรร้ายามิิเรือนาย เี๋ยวเาะลรนั้นแล้ว่อยๆเลาะเรื่อยมาเาะรนี้ ยิ่เธอบ่ายหนี็ยิ่ามิเรื่อยไป หนัเ้าเธอ็รู้สึราวถูมวลหมู่ภมรห้อมล้อมโอบอุ้มึ้นสู่ห้วเวหา พอยับายบ่ายหนี็ล้ายะวูบลสู่หุบเหวที่มีเปลวไฟอให่ลุโนรอรับายเธอ
“ุยศวิน...” หิสาวเปล่เสียานนามนั้นออมาในที่สุเมื่อรู้สึราวำลัลสู่หุบเหวลึ
เสียนั้นหวานแว่วแผ่วเบานัแ่ลับแ่มัและึ้อเ็มสอหูอเัส ายหนุ่มหยัายึ้นึสิให้ลับืนมาพยายามเ็บ่มอารม์หวามที่ม้วนัวเป็นเลียวลื่นถาโถมภายในาย
เาำลัะเป็นผู้ร้ายวยโอาส ำลัะลายเป็นผู้ายมัมาเอาเปรียบนไม่ไ้สิ เธอถูฤทธิ์ยารอบำ เธอำลัพร่ำเพ้อถึใรบานและิว่าเาเป็นใรนนั้น
เาะสวมรอยเอาแ่ไ้อย่านั้นหรือ...
ไม่ล่ะ! เาไม่ไ้ะละะลามนาินไม่เลือเวลาและสถานาร์นานั้น ิแล้ว็ิสินใผละออหมายถอยห่าออาห้อนี้ไป แ่็ไม่ใ่เรื่อ่ายเลย เพราะพลอยมพูามิไม่ยอมให้เาถอยห่า่ายๆ
“ุยศวิน พลอยรัุนะะ อพลอยสิะ ไ้โปร...อพลอย บอพลอยว่าุยัรัพลอย”
เัสถอนหายใลอาบน เธอะรู้ไหมว่าอนุ่มๆที่บเบียแผ่นหลัเาอนนี้มันระุ้นอารม์ิบอเามาแ่ไหน
ให้ายเถอะ! นี่ถ้าไม่ิว่าเ้าหล่อนำลัไม่ไ้สิล่ะ็...
‘บับ! หยุิแล้วรีบออาห้อนี้ไปะเัส!’
“ปล่อยผมเถอะ ผมไม่ใ่ยศวินอุ” ปา็ร้อบอ มือ็พยายามแะเรียวแนที่รึรัรอบเอวเาแน่น แ่พยายามเท่าไร็แะไม่ออ อนุ่ม็บเบียระุ้นวามรู้สึส่วนลึนเาร้อนระอุไปทั้ายและใ
“ทำไมะ พลอยไม่ีรไหน พลอยทำผิอะไรุถึทำับพลอยแบบนี้”
ยิ่ฟัถ้อยำรำพันหัวใแร่็อ่อนยวบเพราะวามสสาร แ่อนนี้เาวรสสารัวเอมาว่า
ความคิดเห็น