คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 8 ไข้(ใคร่)จะขึ้น
สัมผัสแปลใหม่ามือายทำเอานไม่เยถึับหอบหายใถี่ระั้น ร่าเล็ๆ สั่นสะท้านบิพล่านยามถู โลมเล้าหนัหน่ว ในห้วลึสุอวามรู้สึ ในห้ววามิำนึภาพำอเาับเ้าูยัษ์ายันั ไม่ว่าเธอะพยายามสลัให้หลุลอยออไปอย่าไร สัมผัสเร่าร้อนอเา็ึเอามันลับมาทุที และทุๆ รั้ที่มันผุวาบึ้นในห้ววามทรำ โราลิน์็ยิ่หวามลึสั่นสะท้านนแทบะทานทน่อไปไม่ไ้
“เวลาอยู่บนเียับผู้หิเธอเป็นฝ่ายรุหรือรับเหรอ” เาระิบถามำถามที่ทำเอาเธอหัวเสีย โรินลิน์หวีร้อ ะโน้อในใ เธอไม่รับ ไม่รุอะไรทั้นั้น อีาบ้าเอ๊ย! ไล่ลับไปสอบวิาเพศศึษาใหม่ะีไหม เพลย์บอยแบบไหนันถึไ้แยแยะไม่ออว่าหิแท้ับพวอนุรัษ์นิยมแ่าันรไหน
“บอสเพิ่หายไ้ ใ้แรมาๆ ไม่ีนะะ” เธอพยายามหาทาึเาออมาาสภาวะหวามหวานนั้น แ่เหมือนว่าป้อปราาระไม่ให้วามร่วมมือเลย เายัวนเวียนุึเธอให้ล้อยามไปับเรื่ออย่าว่า
“เธอไม่เยไ้ยินเหรอที่เาบอว่า ยิ่เราป่วยเรา้อยิ่ใ้ร่าายให้หนัแล้วเราะไ้ร่าายที่แ็แรลับืน”
เออบลับแบบนี้เธอ็ไป่อไม่เป็นเหมือนัน อนนี้สิเธอยิ่เลินู่ไม่่อยลับอยู่้วย ะหาทาเอาัวรอาสัมผัสแสนเร่าร้อน็ยา
มือ มู ปาและลิ้นอเาทำานเ้าาันเป็นปี่เป็นลุ่ยแบบนี้ เธอที่ไม่ประสีประสาเรื่อบนเียย่อมเพลี่ยพล้ำถลำลึโย่าย
“บอสะ ัวบอสเหมือนะร้อนนะะ ไ้ึ้นหรือเปล่า”
“ัวเธอ็ร้อนนะ ใร่ะึ้นหรือเปล่าเธอน่ะ”
โราลิน์ัเินับำพูสอแ่สาม่ามอเานั อยาะทุบสัทีแ่็ทำอะไรเาไม่ไ้ และพอเาพูบเา็ับร่าเธอพลิึ้นนั่ร่อมทับัวเาที่เป็นฝ่ายพลิลไปนอนับผืนเีย
“บอส” โราลิน์ใเมื่อเสื้ออเธอถูเาถอออไปทันทีที่เาับเธอพลิึ้นนั่บนเรือนร่าแร่ำยำ หิสาวห่อไหล่ใ้แนอรัรอบอพยายามปิ่อนอนิ่มๆ ให้รอพ้นสายาเา แ่เพียเสี้ยววินาทีสอแนอเธอ็ถูเาับแยออาันแล้วถูรั้ร่าให้โน้ม่ำลส่ทรวอุ่นนุ่มให้เาัลืนื่ม่ำไ้ามแ่ใ
โราลิน์หอบหายใถี่ระั้น สั่นสะท้านไปทั้ร่า เสียหวานราวผะแผ่วราวำลัะาใ ถูเาูลืนัินไม่หยุหย่อนแบบนี้ทำเอาเธอแทบสิ้นไร้เรี่ยวแร
เนิ่นนานเ้า็เริ่มทิ้ัวนาบไปับวหน้ามที่ำลัลุเล้าเพลิเพลินับทรวนาะทัรั สัมผัสาปลายมูโ่ ปาอุ่นื้น ปลายลิ้นร้อนและฝ่ามือร้อนผ่าวทำเอาเธออ่อนเปลี้ยหมสิ้นเแรำลั
อนนี้เาอยาะทำอะไรเธอ็ไม่อยาะัแล้ว ร่าายอเธอร่ำๆ เรียร้ออยาให้เารอบรอเสียเี๋ยวนั้น หามันะ่วยปลปล่อยเธอให้หลุพ้นาวามทรมานอันแสนหวามนี้ไ้เธอ็ยินี เพราะหาปล่อยให้มันอัแน่นนทุรนทุรายแบบนี้เธออาอึอันาใายไ้
“ันเยไ้ยินว่านัวเล็มัเ็ัอยารู้ัว่าริไหม” เาพูยิ้มๆ แล้วับพลิร่าเธอให้นอนลับผืนเียส่วนเาเป็นฝ่ายพลิร่าลับมาทาบทับ
โราลิน์รู้สึว่าเา่าว่อไวและ่ำอนั ับเธอพลิไปมาไม่ี่รอบ็ัารปลเปลื้อเสื้อผ้าออาร่าอเธอนหมสิ้น
ัวเาเอ็เถอะ อนนี้เรือนายท่อนบนเปลือยเปล่าเผยให้เห็นแผอว้าที่เ็มไป้วยไรนสีน้ำาลอ่อนเรียัวเป็นระเบียบนเธออใไม่ไหว้อเลื่อนฝ่มือเล็ๆ เ้าไปสัมผัสโลมไล้ มือเล็ๆ อเธอุนวนเวียนแถวแผอแร่นั้น ส่วนวาที่เ็มไป้วยแววระยิบระยับพริบพราวนั้นำลัวัมอเรือนร่าที่เ็มไป้วยมัล้ามเนื้อ้วยวามรู้สึื่นา
“โรส”
“า”
“ถ้าันะอสอเ้ายัษ์ลอผ่านเ้าไปะเป็นไรไหม”
โราลิน์ลืนน้ำลายลอย่าอย่าเย็น ลำอเธอแห้ผา น้ำลายเธอเหนียวหนืไปหม บอสนะบอส มาถึั้นนี้แล้วยัะถามอะไรอี
“มะ...มันะเ้ามาไ้เหรอะ ัวมันให่ออนานั้น” เธอพูแล้ว็ลืนน้ำลายอึให่ิๆ ันหลาย่อหลายรอบยามลาสายาับ้อเ้ายัษ์ที่ำลัส่ายหัวุนันทำท่าะทะลวาเนอนอเาออมา เห็นแล้วเธอ็อใสั่นไม่ไ้ เ้ายัษ์อเานั้นเธอเห็นัวริอมันแล้วเมื่อเ้า หาเาะเอาเ้ามาริๆ เธอะรับมันไหวเหรอ
“ัวมันให่มานะะ ไม่น่าะเ้ามาไ้” เธอบอเสียสั่นๆ แววาพริบพราว็ไหวระริามวามรู้สึ ป้อปราารอมยิ้ม่อนอบ้วยวามมั่นอมั่นใ
“เ้าไ้สิ แ่โรสอนุา ันารันีเลยว่าันพามันลอสอัวเ้าไปไ้สบายมา”
ยัะพูอยู่อีนะ ะสอ็รีบสอเ้ามาสิ ไม่รู้หรืออย่าไรว่าเธอเปิประูอนุาให้เาเอามันเ้ามาั้นานแล้ว
“ลให้เอาเ้าไปไ้นะ”
โราลิน์้อนเาวเล็ นึ่อนอที่เา่าอออ้อนเสียนเธออ่อนระทวย หิสาว้อนแล้ว็พยัหน้าน้อยๆ แทนำอบ เธอเห็นเายิ้มว้าวาวิบวับราวับเ็ายัวโไ้อเล่นถูใ แม้ลึๆ ะวูบโหวเมื่อิเอาว่าเธออาเป็นแ่อเล่นั่วราวอเา็ไ้ แ่อะไรๆ มันเินเลยมานานี้แล้วถึเธอะไม่ล้วยวาาแ่ร่าายเธอ็เย์เยสับเาไปั้แ่ถููบเร่าร้อนอนนั้นแล้ว
“บอสะ ไม่สวมเราะให้เ้ายัษ์หน่อยเหรอะ”
“ไม่ทันแล้วันไม่ไ้เรียมไว้”
โราลิน์ลืนน้ำลายอย่ายาเย็น หายอมให้เาับเ้ายัษ์นั่นสอลอผ่านเ้ามาทั้ที่ัวมันเปลือยเปล่าแบบนั้นะไม่เป็นไรแน่เหรอ
“ไม่้อลัวนะโรส ันำนาพอที่ะบัับไม่ให้มันายพิษ้าในนั่น”
“แล้วถ้ามันื้อไม่ฟับอสล่ะะ”
“เื่อมือสิ ันเอาอยู่” เาพูบ็โน้มัว่ำลรเ้าบูบริมฝีปา่าั่าถามอเธออย่าเร่าร้อนพร้อมๆ ับเลื่อนฝ่ามือมาอบุมทรวนุ่มหยุ่นลุเล้าปลุเล้าให้สิเธอพรึเพริเลิไปับสัมผัสหวามหวานาบ่าน พอเธอเผลอไผลเา็ับส่วนหัวเ้ายัษ์มุเ้าสู่ลาายอเธอทันที
ป้อปราารสั่นสะท้านไปทั้ร่า เาระหนัในนาทีนั้นเอว่า ยัยเ็แสบแ่นแ้วใ้เรือนร่าเาเธอไม่เยผ่านประสบาร์ับเรื่ออย่าว่า เาือนแรที่ำแรแทรายสอประสานเ้าันับเธอ
หัวใแร่เ้นแร้วยวามรู้สึอิ่มอุ่นประหลาล้ำ วามรู้สึเป็นเ้าออย่าสมบูร์มันเป็นเ่นไรเา็เพิ่รับรู้วามรู้สึนั้นวันนี้ ารเป็นนแรที่ไ้ำแรแทรายเ้าไปมัน่าน่าภาภูมิใราวไ้รอบรอสมบัิล้ำ่าที่หาอะไรมาเปรียบไม่ไ้ และเมื่อไ้รอบรอเป็นเ้าเ้าเ้าอแล้ว็รู้สึหวแหนไม่้อารแบ่ปันสิ่ล้ำ่านั้นให้ใรไ้เยม
“ทนเ็บหน่อยนะสัพัพอเราปรับเ้าันไ้าที่เ็บะลายเป็นสุนะาใแทน” เาปลอบประโลมแล้วพรมูบพร้อมๆ ับเลื่อนฝ่ามือโลมเล้าราวะ่วยปัเป่าวามร้าวระบมนั้นให้เลือนหาย
โราลิน์ูบอบ้วยวามรู้สึอิ่มสุในหัวใ แม้ลาายะเ็บรวร้าวราวร่าายะปริแแยออาัน แ่พอเาโลมลูบบูบปลุปั่นวามเ็บปวรวร้าวนั้น็ูะลายลพอเธอหลลืมปล่อยายและใล่อลอยไปับสัมผัสหวามหวาน ป้อปราาร็อัส่เ้ายัษ์ให้ลอสอเ้าไปนสุายอย่ารวเร็ว
ารล่วล้ำรวเร็วและุันนั้นทำเอาเธอเ็บนุนหยาน้ำาไหลออมาเป็นทารหาา ป้อปราารเห็นเพราะเาเลื่อนริมฝีปาร้อนระอุมาูบับน้ำาให้เธอ่อนวลับมาบูบเร่าร้อนสลับับอ้อยอิ่แสนหวาน
พอเาูบ โลมเล้า ปลอบประโลมเธอ้วยวามอ่อนโยน วามุเ็บนั้นพลันมลายลายเป็นวามาบ่านรัวนใเินว่าะหาำใมาเปรียบเปรย
ยิ่ยามเายับโยบลึสลับับบัับเ้ายัษ์ให้เลื่อนเ้าเลื่อนออเื่อ้าเนิบนาบ้วยแล้ว หัวใวเล็ๆ อเธอยิ่อุ่นวาบาบ่านแผ่่านไปทั้เรือนาย
ไปฟินัน่อใน Ebook ยาวๆเลย่า...ฝา้วยนะะ
ความคิดเห็น