นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
[Short Fiction][Kris-Lay] ความรักสีเทา ความเหงาสีชมพู
เขา... ไม่แสดงออกเรื่องความรู้สึก ส่วนเขา... มีความสุขอยู่กับความเหงา
ผู้เข้าชมรวม
295
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
295
หมวด : แฟนฟิคอื่นๆ
อัปเดตล่าสุด : 1 พ.ย. 56 / 22:13 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
ฟิคมโนเกิดจากการนั่งดูโมเมนท์คริสเลย์แล้วเกิดไอเดีย
ไม่ได้อิงจากเรื่องจริงทั้งหมด ชอบไม่ชอบยังไงติชมได้นะครับ
ไม่ได้อิงจากเรื่องจริงทั้งหมด ชอบไม่ชอบยังไงติชมได้นะครับ
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
นี่เป็นบันทึอผม
ผมื่อ อี้ิ นัร้อในว Exo-M แฟนๆ รู้ัผมในื่อ เลย์ แน่นอนทุนรู้ว่าวเราแบ่เป็น 2 ทีมือ Exo-K โปรโมทในเาหลี และพวเรา Exo-M ที่โปรโมทในีน และเา... ริส หัวหน้าทีม Exo-M อพวเรา ผมับริสสนิทันั้แ่เป็นเ็ฝึ แม้ว่าริสะพูเาหลีไ้แ่เล็น้อย แ่เา็เ่ภาษาอัฤษและใ้ภาษาอัฤษสื่อสารับนอื่น ส่วนผมเป็นนีน ี้อาย และพูเาหลีไม่ไ้เลย ะมีริสที่มาอยปลอบใผมและึเอาวามล้าที่ะุยับนอื่นอผมออมา ผมเริ่มประทับใและแอบมอเาั้แ่อนนั้น
ผมไม่่อยแ็แร้วยโรประำัวที่ผมมี แ่ผม็มีวามมุ่มั่นอยาะเป็นไออลให้ไ้ ึไม่ท้อที่ะอทนับารฝึที่หฤโหอบริษัท้นสััอเรา
“นายหนะ... อย่าป่วยบ่อยนันะ” พูบพลายี้ที่หัวอผมเบาๆ ำพูทีู่เหมือนรำาแ่สายาอเาบ่บอผมไ้ว่าห่วใยผมเพียใ นี่แหละ ำพูอริส ำพูที่อยทำให้ผมเ้มแ็และยิ้มสู้ทุรั้
หลัาเบิว์แล้วพวเรา่ามีาราานที่เยอะึ้น และเราไ้ไป่าประเทศและไ้ึ้นอนเสิร์ร่วมับรุ่นพี่ร่วม่าย และ่า่ายทั้ในเาหลีและ่าประเทศ และระแสู่ิ้นำลัเป็นที่นิยมในหมู่แฟนลับอไออลเาหลี มันือารับู่ศิลปินในวเียวันาารเห็นโมเม้นท์ที่ศิลปินสนิทัน ส่วนบริษัท็เห็นีเห็นาม ู่ิ้นู่ไหนั็ให้พวเราทำแฟนเอร์วิส้วยวิธีาร่าๆ แล้วู่ิ้นู่นั้น็เิึ้น “ริสยอล”
ใ่ เพราะานยอลเป็นนอารม์ีและรอยยิ้มที่น่ารั ริสะอบุยับานยอลเพราะานยอลทำให้เาอารม์ีไ้ แฟนลับึับู่ให้พวเา แม้ว่าเราะไ้แยันโปรโมท แ่เมื่อใที่ Exo ทั้สอทีมไป้วยัน ริส็ะเ้าใล้านยอลบ่อยๆ “นั่นเป็นแ่แฟนเอร์วิส” พวเาพูและหัวเรา้วยัน พวเราทั้สอทีม็่ารู้ีว่านั่นเป็นเพียแฟนเอร์วิส แ่ผม.... ไ้แ่มอและแอบยิ้ม...อยู่รนี้
“ะมีู่ไหนอีนะ...” ริสพูับผมเมื่อเราำลัยืนุยันอยู่ระเบียหอพัอพวเรา “ู่ิ้นหนะ แฟนเอร์วิสแบบนี้็สนุีนะ”
ผมยิ้ม “เหมือนนายะอบนะ”
“ศิลปินอย่าเราหนะ ถ้าทำให้แฟนลับมีวามสุไ้็ีใแล้วหละ” ริสอบและยิ้มให้ “ูอย่าเฮุนับลู่หานสิ ัวิันเป็นัเมและแฟนๆ ็อบัน”
“าวสวยันะ” ผมเปลี่ยนเรื่อ ยื่นหน้าไปรับลมที่ำลัพัปะทะหน้าผม แม้แสไฟในเมือหลวะหลาหลายสีเพียใ แ่ผมิว่ามันไม่ไ้สวยเท่าาวสีาวระยิบระยับบนฟ้านั่นเลย
“นายหนะ” ริสหน้านิ่ว “อบเปลี่ยนเรื่อันะ”
“ันอบมอาวนี่นา”
“แล้ววันนี้นายเป็นไบ้า...”
“เอ๋?”
“รู้สึไม่สบายบ้าหรือเปล่า” ริสถามผม ผมส่ายหน้า “ีแล้วหละ ยัเหลือาราานอีเยอะเลย ถ้าไม่สบาย็รีบบอพวเรานะ อย่าฝืนัวเอหละ”
พูพลายี้หัวผม แล้วเินเ้าห้อไปหาเมมเบอร์นอื่น
เวลาไปออรายาร่าๆ ริสอบมอผม้วยวามเป็นห่ว ลัวว่าผมะไม่สบาย เพราะาราานอเราแน่นึแทบไม่มีเวลาพัผ่อน แ่เา็มัอเมเนเอร์เวลาที่เรา้อมว่าให้ผมพับ้า แ่ผมอยาทำให้เ็มที่ไม่อใ้สิทธิ์ในารพัึ่ผม็ะโนสายาเป็นห่วอริสมอมาทุรั้ แ่ผม็ไม่เยรำาที่ะเห็นสายาแบบนี้เลย
รั้หนึ่ที่สนามบินผมเ็บามาและแทบริสอาสาประอผมเินาที่ที่แฟนๆ รอันเพื่อเลี่ยแฟนๆ และพาผมไปที่รถให้สะว ผมโนุยให่ว่าไม่ยอมพัผ่อนและฝืนัวเอ โนริสะยั้นะยอให้ผมสัาว่าราวหน้าะไม่ฝืนัวเออี ผมสัาไป้วยวามเ็มใ
“อบในะ” ู่ๆ ผม็พูึ้น “อบใที่นายเป็นห่ว”
“ัน่าหาที่อบใที่นายแสให้เห็นวามทุ่มเท ที่อยามาเป็นไออล” ริสอบผม “เมื่อไหร่ที่ันท้อันะอบมอูนาย้อมเพราะนายไม่เยบ่นว่าเหนื่อยและเอานะ้อำัอัวเอทุอย่านมาเป็นไออลไ้ ันื่นมนายนะ”
“นั่นเพราะนายทำให้ันล้าที่ะุยับนอื่น และเอานะัวเอมาไ้่าหาหละ” ผมบอ
“ริสินะ” ริสยิ้ม
“ันอบนายนะ” ำพูนี้.... มัน้ออยู่ในใผม
เวลาผ่านไป ารัมแบ็อพวเรา็มาถึ พวเราไ้รับวามนิยมมาึ้น และาราานที่แน่นึ้น แน่นอนู่ิ้นที่แฟนๆ ื่นอบ็มีมามายึ้น ภาริอพวเรา็ือารเอร์วิสแม่ยู่ิ้น่าๆ ไม่ว่าะเป็นารโอบ อ แล้ันหน้าเวทีให้พวเาไ้เห็น
ู่ิ้นอริสเยอะึ้นนอาะมีในว ็ยัมีนอวอี้วย ผมไ้แ่มอ้วยวามื่นมริสที่เาพยายามเอร์วิสให้ับแฟนๆ ไ้ลอเวลาโยไม่รู้สึเอะเินแ่อย่าใ “แ่แฟนลับมีวามสุ ัน็ีใแล้ว” เาพูับผมทุรั้ที่เลิาาน่าๆ
แ่วามรู้สึอผมนั้นมันเหมือนริสะห่าผมออไปเรื่อยๆ ยิู่่ิ้นมาเท่าไหร่ ริสยิ่พยายามเอาใแฟนๆ มาึ้นนสายาอเาที่เยมอมาทาผม้วยวามห่วใยเริ่มาหายไปเรื่อยๆ เาถามเรื่อสุภาพผมน้อยล และพูุยันน้อยลเพราะเราไม่่อยมีเวลาเลย ลับาาน็้อลับมา้อม ้อมเสร็ทุน็เหน็เหนื่อยและแยย้ายันเ้านอน ื่นเ้ามา็เอาราานที่แน่นอีรั้ เป็นแบบนี้อยู่ร่ำไป
“อี้ิ” เาเรียผมหลัา้อมเสร็ และลับมาที่หอพั
“มีอะไรเหรอ?”
“ออไปูาวที่ระเบียันัพัไ้ไหม?” แทนำอบเาถามผมลับ ผมพยัหน้าและเินาม
มาถึระเบียริส็ยืนเียบ สายามอที่แสไฟรอบเมือ
“ถ้านายะออมายืนูแสไฟเยๆ ันอัวไปนอนนะ วันนี้เหนื่อยมาเลย”
“เี๋ยว่อนสิ” ริสว้ามือผมไว้ “นายไม่สบายรไหนบ้ารึเปล่า”
“ไม่หนิ” ผมส่ายหน้า
“พวเราานยุ่ันทุนนันไม่ไ้ไถ่ถามเรื่อสุภาพอนายเลย อโทษนะ”
ผมยืนนิ่ไม่พูอะไรพัให่ ู่ๆ ริส็มาอโทษผมับเรื่อที่ผมไม่ไ้เือเาันิ เพราะผมรู้ีว่าเี๋ยวนี้านอพวเรายุ่เพียใ
“แล้ว็เรื่อแฟนเอร์วิส” ริสพู่อ “ถ้ามันมาเินไป นาย่วยเือนัน้วยนะ”
“ไม่หรอ เพื่อนแฟนๆ ันเอ็ทำบ่อยเหมือนัน เราทุนรู้ีว่าวรทำให้แฟนลับมีวามสุ” ผมยิ้มให้ับริส
“แ่ัน...” เาหยุำพูอเาแ่นั้น แล้วเอื้อมมือมาลูบที่หัวผมเบาๆ “อยาให้นายรู้ว่าันเป็นห่วนายเสมอนะ”
“นายะพูอะไรันแน่ ริส”
แทนำอบ ู่ๆ เา็ึผมไปอ ผมไม่เ้าใเลยทำไมมันอบอุ่นแบบนี้ วามรู้สึเหาอผมา่วเวลาที่ผ่านมามันาหายไปเพราะอ้อมอรั้นี้ ริสำลัส่วามรู้สึบาอย่ามาให้ผมและผมสัมผัสับมันไ้
“ันแ่อยาปป้อนายไปลอแบบนี้” ริสบอับผม และยัไม่ละอาผม
“อบในะ” ผมระิบเบาๆ
ผมรู้ว่ามันืออะไร วามรู้สึที่ริสำลัส่ให้ผมอนนี้ แม้เาะไม่พูออมา แ่ว่าผม็รู้ แม้ว่าลอเวลาที่ผ่านมาเาะไม่แสออัเน แ่ผม็รู้ แม้ว่าเาะทำให้มันเป็นสีเทาแบบนี้ แ่หัวใอผมที่มันำลัเ้นรัวมันลายวามเหาออไปนหมสิ้น เหลือแ่สีมพูที่วามเหาไ้เอามาแ้มไว้ในใผม
ผลงานอื่นๆ ของ princejoonsa ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ princejoonsa
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น