คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : The First Sight ตอนที่ 5
พรายหนุ่มวัยอาวุโสยืนสูบไปป์อันเป็นความสุขส่วนตัวเบาๆ ขณะรอเอลฟ์น้อย และเด็กหนุ่มอีกคน
เคียร์ดันมองทิวทัศน์ริมทะเลในเวลาค่ำ
“ เด็กคนนี้อาจจะไม่ได้เป็นสายเลือดของทูลหม่อมพ่อฟิงโกลฟินก็จริง แต่ข้าก็รักเขา ”
“ พระองค์แน่พระทัยแล้วใช่ไหมว่าการรับบุตรแห่งอาร์โรเธียร์จากราชสกุลฟินาร์ฟินมาเช่นนี้
เท่ากับให้เขาต้องมารับภาระของการเป็น...กษัตริย์...”
พรายหนุ่มผมสีดำขลับถักเปียด้วยริบบิ้นยาวสีทอง ร่างสูงยิ่งในชุดคลุมสีครามเกือบดำ
ระบายยิ้มจางๆบนริมฝีปากบาง แววตาแห่งสายเลือดขัตติยะชาวโนลดอร์ปรากฏชัดแจ้ง
“ เขาเป็นบุตรของข้า ฝากด้วย ท่านลอร์ดฟาลาธริม ”
ลอร์ดหนุ่มเกศาสีเงินอ่อนจนเกือบขาวค้อมศีรษะลง “ รับด้วยเกล้า ใต้ฝ่าพระบาทฟิงกอน ”
เสียงทุ้มใสมาทักตามเคย “ อาจารย์ครับ ท่านยืนคิดถึงอะไรอยู่เหรอ ? ”
เอเรย์นิออนเปลี่ยนจากชุดทูนิคที่ใส่เป็นประจำและกลับมาอยู่ในชุดนอนสีเทาอ่อน
ทำให้ร่างกายของเขาดูผอมเก้งก้างอย่างเอลฟ์หนุ่มที่ยังอยู่ในวัยรุ่น
เคียร์ดันละจากการสูบไปป์ของตน มือใหญ่เท้าระเบียงที่ทำจากหินสีดำขัดมัน
“ ข้าคิดถึงคำพูดของบิดาบุญธรรมของเจ้า องค์ราชาฟิงกอน ”
“ แปลกนะครับ วันนี้ข้าก็คิดถึงอตาร์เหมือนกันเลย ”
“ อตาร์แท้หรืออตาร์บุญธรรม ”
“ ทั้งสองท่าน ” เอเรย์นิออนตอบ “ แต่...ข้าคิดถึงอตาร์ฟิงกอนมากกว่า เพราะท่านตั้งความหวัง
ให้ข้ากระมังครับ อาจารย์ ราชสกุลฟิงโกลฟินต้องมีผู้สืบสกุล สำหรับข้า...มันไม่จำเป็น...”
“ ตรงไหน ? ” ลอร์ดแห่งฟาลาสธริมถาม “ เจ้าเกิดมาเพื่อเป็นทายาทของเหล่าราชา ”
“ ชื่อ...เอเรย์นิออน ที่อตาร์ฟิงกอนประทานให้...น่ะหรือ ข้าคิดว่าไม่ใช่ข้า...
อนุชาของทูลหม่อมองค์กษัตริย์ทัวร์กอนแห่งนครกอนโดลินมีพระนัดดาแล้ว ท่านก็รู้นี่นา
เห็นเขาว่าเด็กคนนั้นคงจะได้ตำแหน่งรัชทายาทกษัตริย์โนลดอร์กระมัง ”
เคียร์ดันถอนหายใจ “ เด็กนั้นเป็นฮาล์ฟเอลฟ์ ไม่ใช่ ชาวเอลดาร์แท้ๆ ประชาชนไม่น่าจะ
ยอมรับ เอ้อ...ข้าเกือบลืมองค์ทัวร์กอนก็ยังมีบุตรชายที่เกิดจากน้องสาวที่ชอบแต่งกายด้วย
ชุดสีขาวอีกคน...พรายหนุ่มคนนั้นคงได้ตำแหน่งรัชทายาทอันดับหนึ่งก่อน ”
เด็กหนุ่มเตะเท้าของตัวเองดังก้อง “ ใช่ซิครับ ข้าถึงไม่มีความหวังอะไรเลย...ที่จะเป็นราชา
โนลดอร์ หรือเป็นผู้นำที่ดีได้ แถมมีแม่เป็นสามัญชนชาวซินดาร์ที่ไม่ค่อยถูกชะตากันเป็นทุนเดิม
แต่ว่า...พ่อของข้ารักนางมาก...”
เคียร์ดันลูบปลายเคราของตน “ ตอนนี้ท่านหญิงเมริลไปอยู่ไหนเสียล่ะ ”
“ แม่ไปหาน้องหญิงเอลวิง นางก็ชอบแน่เลยล่ะ ” เอเรย์นิออนหัวเราะ
~*~*~*~*~*~
ร่างเล็กของเอลวิงกำลังแต่งตัวเสร็จแล้ว ห้องพักของนางดีกว่าบ้านหลบภัย
( อย่างที่แวร์นินบอก ) เพดานเป็นสีขาว ด้านบนวาดเป็นรูปท้องฟ้าสีฟ้าเข้มและก้อนเมฆลอย
โต๊ะเครื่องแป้งก็อยู่ใกล้กับกระจกที่สูงกว่าเอลวิงได้สองเท่า เตียงนอนเป็นเตียงผ้า
ที่ก็ใหญ่เกินความจำเป็นไปเสียหน่อย
“ ไว้พรุ่งนี้หม่อมฉันจะบอกพวกเขาให้นำเตียงเด็กมาถวายเพคะ ”
“ ไม่ต้อง ” เด็กหญิงโดดลงบนเตียง รู้สึกสบายใจเมื่อได้สัมผัสความนุ่มของเนื้อผ้าสีฟ้า
“ ถ้าจะเปลี่ยน หนูขอเป็นผ้าปูที่นอนสีชมพู หนูชอบสีชมพูอ่อน ”
แม่นมหัวเราะเบาๆ “ หม่อมฉันจะถามให้นะเพคะ ที่ตลาดคงมีขาย ”
“ หนูจะไปเดินตลาดกับพี่หนูกิล ให้กลอสซี่วิ่งตามหลังด้วย ! ”
“ องค์หญิงน้อย สบายพระทัยเช่นนี้ แวร์นินดีใจจริงๆ ” แม่นมร่างท้วมโอบเอลฟ์น้อยแน่น !
เอลวิงก็เกือบหายใจไม่ทั่วท้อง !
ก็อกๆ
“ ให้ข้าเข้าไปได้ไหม ? ”
เอลวิงสะดุ้งเล็กน้อย...เสียงของผู้หญิงนี่นา...นุ่มนวลจริง !
แม่นมจึงเปิดประตูและโค้งคำนับ “ ท่านหญิง...”
เอลวิงกระโดดลงมาจากเตียงดังตุ้บ ! และพบกับร่างสูงของนางพราย
ปลายผมสีน้ำตาลเข้มยาวจรดเอว ดวงตาสีเขียวอ่อนโยนวาววับสดใสเรียวแก้มสีเดียวกับกุหลาบ
กุหลาบสีแดง...เข้ากับริมฝีปากอิ่มของนาง...ปอยผมที่ตกลงมาข้างเรียวแก้มเหมือนของใคร...คุ้นๆ...
“ ข้าชื่อเมริล แม่ของพี่หนูกิลงั้ยล่ะ ธิดาแห่งดิออร์และนิมล็อธ ”
“ หวัดดีค่ะ ”
มือบางลูบกระหม่อมของเอลวิงน้อยแผ่วเบาน่าจะใช้ว่าแตะอากาศที่อยู่เหนือจึงจะเหมาะสมกว่า
“ ฉันเป็นแม่ของตาหนูร็อดนอร์จ๊ะ มารับเจ้าไปหาเขา ”
ร็อดนอร์...ใครล่ะเนี่ย ?...เด็กหญิงตาโตเกาหัวตามเคย...
~*~*~*~*~*~*~
เมื่อเอลวิงน้อยเดินอุ้มตุ๊กตาตัวโปรดมาถึงหน้าระเบียงดูดาวของลอร์ดเคียร์ดัน
นางก็เห็นแค่ท่านลุงกับพี่หนูกิลเองนี่นา ?
“ ท่านหญิงคะ ? ไหนล่ะ ร็อดนงร็อดนอร์ลูกชายของท่าน ”
ดวงตาสีเทากลมโตส่องหาใหญ่ จนเด็กหนุ่มหัวเราะ
“ นานา ท่านบอกนางด้วยชนนีนามของท่าน นางไม่รู้จักหรอก ” เอเรย์นิออนกล่าว
เอลฟ์น้อยจึงหันกลับมายังเจ้าของเสียง “ พี่หนูกิลนี่เอง ! ตกลงพี่มีชื่อกี่อัน ? ”
“ แนะนำไปแล้ว จำไม่ได้เอง อาร์ตานาโร ฟินเนลลาช คือ ชนกนามของพี่
ชนนีนามของพี่คือ ร็อดนอร์ ส่วน เอเรย์นิออน เป็นนามที่ทูลหม่อมพ่อฟิงกอนพระราชทาน
และกิล – กาลัด คือ...”
“ ลุงตั้งให้เขาเองแปลว่า แสงดาว จ๊ะ ความหมายเดียวกับเจ้านั้นแหละ ”
เอลวิงน้อยทำปากบุ้ย “ ชื่อย้าวยาว จำยากจะตาย หนูจะเรียก พี่หนูกิล แค่นี้แหละ ”
“ องค์หญิงน้อยเพคะ อย่าเสียมารยาท ” แวร์นิินท้วง “ มิฉะนั้น หม่อมฉันจะถวายผาง ”
พรายสาวผมสีน้ำตาลเข้มเกือบดำอมยิ้ม “ ไม่ต้องจ๊ะ นางยังเล็กมาก มีเวลาอบรมกันได้อีกนานเลย
ร็อดนอร์ แม่เห็นด้วยจ๊ะที่พาเอลวิงน้อยมาอยู่กับเรา พี่เขาเป็นลูกคนเดียว ไม่เคยมีน้องสาวซะด้วย
ดูแลพี่เขาแทนป้าด้วยนะจ๊ะ เอเลนนิเอล ”
“ โธ่ ! แม่เมริล ข้าต่างหากที่ควรจะเป็นคนบอกนางนะ ! ”
มารดายิ้มเยาะแกมเอ็นดู “ เด็กหนุ่มจอมโวย เจ้าไปเล่นกับนางต่อซิ ”
เมื่อเมริลปลดมือเล็กของร่างน้อย เอลวิงจึงวิ่งไปหาสองบุรุษต่างวัยด้วยรอยยิ้มแป้น
พรายหนุ่มเลยใจชื้นขึ้น “ เอลน้อย มานั่งฟังนิทานกันซิ ”
ลอร์ดเคียร์ดันและเอเรย์นิออนก็จัดแจงปูเสื่อให้สุภาพสตรีทั้งสามนั่ง
“ หนูอยากฟังเรื่องอะไรจ๊ะ ”
เด็กหญิงคลานมาเกาะเรียวขายาวชะลูดของผู้ปกครองชายฝั่งทะเล มือเรียวของท่านเคียร์ดัน
ประคองร่างน้อยให้นอนหนุนตัก “ เริ่มเรื่องเทพไมอาร์แห่งมหาสมุทร
เทพออสเซ...พระองค์เป็นเทพบุตรไมอาร์ผู้ปกป้องน่านน้ำทั่วมิดเดิลเอิร์ธ ในครั้งสร้างโลก
พระองค์ทรงได้ชื่อว่า “ มีพระโทสะที่ร้ายกาจ ” จนเกือบพลาดท่าไปเข้ากับอสูรร้าย
จอมมารทมิฬเมลคอร์ ”
“ หนูรู้จักค่ะ ปู่กับย่าชนะเขาได้ และก็ผลักเขา ผลักตกเก้าอี้ ! ”
ผู้ใหญ่ที่เหลือหัวเราะกันใหญ่ เอลวิงเลยทำหน้า...งง...
“ แล้วท่านไม่เข้าพวกกับมอร์กอธ ทำไมคะ ? ”
“ เทวีอุยเนน ชายาของท่าน ” เคียร์ดันกล่าว “ ขอร้องไม่ให้ท่านไปสวามิภักดิ์กับเขา ให้อยู่รับใช้
เทพวาลาร์อุลโม ผู้เป็นใหญ่เหนือสรรพสิ่งทุกอย่างที่มาจากน้ำ
พระองค์โปรดปรานทะเลและเสียงคลื่น บางทีพระองค์ก็เสด็จมาให้เห็นตามวาระโอกาส ”
ลอร์ดเคียร์ดันยังได้เล่าตำนานของสถานที่สำคัญที่อยู่ใกล้เคียงอีกหลายแห่ง
จนในที่สุดเด็กหญิงก็อ้าปากหาว
“ แล้ว...ท่านลุงเห็นองค์อุลโมบ่อยไหม ”
เคียร์ดันก็ยิ้มเหมือนอยู่ในความฝัน “ นานๆทีจ๊ะ ”
“ หนูจะได้เห็นพระองค์ไหม..อุลโม...เทพองค์ใหญ่สีฟ้าๆน่ะ ”
“ สักวันหนึ่ง...ถ้าเป็นไปได้ ” ลอร์ดแห่งอ่าวบาลาร์วางจูบให้กับกระหม่อมของเด็กหญิง
แล้วหันมายังพรายหนุ่มน้อยที่กำลังหยอกเล่นกับลูกสุนัขเลี้ยง
“ หนูกิลพาน้องไปนอนเถอะ ”
“ ขอรับ อาจารย์ ” เจ้าชายพรายตอบ “ แม่ ! เดี๋ยวข้ากลับมานะ ”
ท่านหญิงเมริลยิ้มรับ เมื่อพรายหนุ่มผู้เป็นบุตรชายจูงมือเล็กของเอลวิง
กลับห้องนอนพร้อมกับแวร์นิน ส่วนอายกลอสก็คลอเคลียกับท่านหญิงด้วยความออดอ้อน
“ นางจะปลอดภัยไหมคะ ? ที่...สร้อยเนากลาเมียร์อยู่กับนางแบบนี้ ”
“ มันเป็นของนาง ท่านหญิงกุหลาบซินดาร์ มรดกที่ได้มาจากวีรกรรมของปู่และย่าของนาง
เป็นของนางโดยชอบธรรม ”
เมริลถอนใจเบาๆ “ ท่านปรึกษากับท่านอาหญิงกาลาเดรียลแล้วใช่ไหม ? ”
“ อีกสองวัน นางและลอร์ดเคเลบอร์นจะกลับมา เอลวิงคงสบายใจขึ้น ถ้าสนทนากับพวกเขา
เมริล เจ้าเป็นชายาของอาร์โรเธียร์ และได้รับเกียรติให้เป็นมารดาแห่งว่าที่รัชทายาทของ
จอมราชาฟิงกอนอีกด้วย อย่ากังวลให้มากนักเลย ”
ท่านหญิงพรายกอดเจ้าอายกลอสที่มาหนุนตักของนาง “ ข้าเป็นห่วงพวกเขา
อย่าให้อำนาจของคำสาปซิลมาริลตกแก่ตาหนูร็อดนอร์ของข้าเลยเจ้าค่ะ ”
~*~*~*~*~*~
เอเรย์นิออนส่งร่างน้อยคืนให้กับแม่นม เอลวิงกำลังเข้าสู่ภวังค์เต็มที
“ พรุ่งนี้เจอกันไหมนะ น้องสาวคนใหม่ของพี่หนูกิล ”
เด็กหญิงกระพริบตาขึ้นลงช้า “ จ๊ะ หนูจะเดินชายหาดกับพี่...”
ดวงตาสีเทาคู่นั้นหลบจากแสงไฟแล้ว แม่นมของนางถอนสายบัวให้เขาอีกครั้งหนึ่ง
พรายหนุ่มยิ้มให้จนนางเข้าห้องนอน...
ข้าอยากเห็นนางยิ้มบ่อยๆ...และแววตาคู่นั้น...ก็สวยเหลือเกิน...ถ้านางเป็นหญิงสาว...
จะงดงามเท่ากับเจ้าหญิงลูธิเอนผู้เป็นย่าของนางไหมนะ ?...
~*~*~*~*~*~*~
รอตอนหน้านะครับ ^___^
ความคิดเห็น