~ รวมฟิคประกอบมหากาพย์รามายณะและมหาภารตะ ~

ลำดับตอนที่ #6 : ( Ramayana ) The Fair Champaka

( Ramayana ) The Fair Champaka

Pairing : Lakshman / Urmila

Summary : เจ้าชายหนุ่มลักษมัณพบรักครั้งแรกกับราชกุมารี ขนิษฐาแห่งสีดา

( เชียร์องค์ลักษมัณในฐานะพระรองเป็นการส่วนตัวนะคัฟฟฟ >O< )

~*~*~*~*~*~*~

“ อุรมิลา น้องชอบมาลีชนิดใด ” ราชธิดาองค์ใหญ่ของท้าวชนกกำลังบรรจงมาลัย

เพื่อบุรุษหนุ่มที่นางกำลังเลือกในพิธีสยุมพร ดวงเนตรงามยิ่งมฤคีสบกับของพระน้องนาง

“ ชอบทุกอย่างที่สวยงามเพคะ ” ดรุณีน้อยวัยย่างเข้าสิบห้าปีตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริง

นางคือ ราชกุมารีลำดับที่สองแห่งมิถิลานคร และเป็นที่รักยิ่งของสีดา เชษฐภคินี

“ น้องหญิงจ๊ะ เจ้าคิดว่าพี่สมควรเข้าพิธีสยุมพรแล้ว...”

“ น้องเสียดาย พี่หญิงสีดากำลังออกเรือนและคงไม่ได้เล่นด้วยกันอีก...”

นิ้วเรียวงามที่ได้รับการแต้มชาดประคองแก้มนวลของพระน้องนาง

“ เราเป็นสาวแล้วนะ พี่กำลัง...กำลังลุ้นจนดวงใจเต้นสั่นออกมา...เพราะว่าพี่...”

นวลปรางของราชกุมารีแห่งมิถิลาแดงระเรื่อขึ้นจนสังเกตได้

อุรมิลาหัวเราะกิ๊ก “ พี่ชอบเจ้าชายที่พบเมื่อยามสายในอุทยานของเราใช่ไหม ? ”

“ พี่ไม่รู้ว่า เขาผู้นั้นจะยกคันศรแห่งองค์ศิวะเจ้าขึ้นหรือไม่ กังวลใจจริง...”

มือเล็กบางของผู้เป็นน้องสาวกุมเรียวหัตถ์ของสีดา

“ ถ้าเขาเป็นคู่สร้างของพี่หญิง น้องเชื่อว่าเขาต้องยกสหัสถามธนูได้แน่ ”

“ พี่อยากทราบว่าเขาคือใคร เขามาพร้อมกับท่านคุรุเทพ และก็อีกคนหนึ่งดูเหมือนจะ

เป็นน้องชาย คงได้พบกันวันพรุ่งนี้ ”

อุรมิลาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ยาวประทับ ฝีเท้าประดับลูกกระพรวนวิ่งจากไป

“ น้องหญิงไปไหนล่ะ ? ”

“ ก็ไปเดินเล่นหามาลีงามตามประสาน้องนั้นแหละ ”....ความจริงเราอยากไปเห็นองค์ราม...

สีดาจะลุกตาม แต่...น้องสาวจอมซนก็หนีลับสายตาของนางเสียแล้ว

~*~*~*~*~*~*~

เจ้าชายแห่งอโยธยากำลังเลือกบุปผางามที่ตนตั้งใจเก็บไปถวายพระเชษฐาองค์ราม

ทั้งสองพระองค์ร้อยมาลับบูชาองค์มหาเทพเป็นประจำ ที่สำคัญอุทยานแห่งมิถิลา

ก็อุดมด้วยดอกไม้นานาพรรณงดงามไม่ได้แตกต่างไปจากอโยธยา

ยามนี้ลักษมัณทรงระลึกถึงบ้านขึ้นมา แต่สำหรับเขาแล้ว หน้าที่สำคัญเหนือสิ่งใด

จนเมื่อถึงเขตที่ปลูกต้นจำปากะสีเหลือง ส่งกลิ่นหอมอบอวล

ชายหนุ่มก็ได้สดับเสียงกระพรวนเล็กๆ ที่อยู่ใกล้กับพุ่มไม้

หัตถ์เรียวจึงเสยพุ่มไม้นั้นออกเพื่อหาต้นเสียง จึงพบกับดวงตากลมโตของที่ดูคล้ายกับ

ดวงตาของลูกกวางน้อย และดวงตาคู่นั้นก็ส่องประกายวาบวับ

“ แย่แล้ว ! ” เจ้าของดวงตาคู่นั้นรีบลุกหนี จนลักษมัณเองเหมือนจะตกใจ

“ เดี๋ยวก่อนซิ แม่ดรุณี ขอโทษนะ ถ้าข้าทำให้เจ้าตกใจ ”

ดวงตาของลักษมัณสังเกตว่าเจ้าของนี้เป็นสตรีสาวนั้นเอง

นางสวมอาภรณ์สีฟ้าคราม รัดเกล้าสีทองเหนือศีรษะ เรือนเกศาดกดำถักเปีย

ด้วยดอกมะลิขาวสะอาด สายลมพัดกลิ่นหอมละมุนประชิดใกล้กับนาสิก…

“ ไม่เป็นไรหรอก ”

ดวงหน้าหมดจดหันกลับมา ลักษมัณทรงรู้สึกว่านางมีความงดงามชวนมองทีเดียว

อาจจะไม่ได้ชื่อว่า งามที่สุดดังเช่นพระลักษมีเทวี เพราะนางมีรูปร่างสมส่วน ช่วงไหล่เล็ก

ใบหน้าเรียวอิ่มผุดผาดเป็นสีนวลไม่น่าเรียกว่าเป็นที่เสน่หา หากยังคงความอ่อนโยน

ไว้ด้วยริมโอษฐ์เล็กบาง  เรียวจมูกโด่งประดับด้วยแหวนกระจิริดเท่านั้น

อุรมิลาเห็นบุรุษวัยหนุ่มร่างสูงโปร่ง แข็งแรง และมีอาภรณ์สีทองคำประดับเรียวแขน

นางก็รู้ทันทีว่าเขาต้องเป็นเจ้าชายนครใดนครหนึ่งแน่นอน และต้องชอบการต่อสู้ด้วย

เพราะมีลูกธนูใส่กระบอกสะพายหลังอยู่เต็มขนาดนี้

เขาเป็นกามเทพหรือไร...ผิวเหลืองนวล ใบหน้างามสง่า แม้ว่าขนงเข้มจะขมวดหนักไป

เสียหน่อย ริมฝีปากเรียวได้รูปก็เหมือนคันศรแกร่งในมือนั้นด้วย

สิ่งเดียวที่ดูขัดตาสำหรับนักรบหนุ่มคือ ตะกร้าไม้ที่คล้องในแขนขวานั้นเอง

“ ดรุณีน้อย เจ้ามาชมมาลีในอุทยานในสวนใช่ไหม ”

อุรมิลากำลังลังเลใจ คนนี้มาพูดว่านางเป็นเด็กหญิง จะยอมได้อย่างไร ?

“ ที่นี้...ที่นี้เป็นบ้านของข้า ท่านถือสิทธิ์อย่างไรเข้ามาเล่า แถมถือคันศรไว้อีก

สวนแห่งนี้ไม่ใช่สถานที่ล่าสัตว์นะ ถ้าท่านยิงสกุณาน้อยเพียงตัวเดียว

รับรองท่านต้องได้รับโทษหนักแน่ ”

ลักษมัณไม่ประนีประนอมใครนอกจากเจ้าพี่รามจันทราอยู่แล้ว

คิดจะเถียง...กับผู้หญิงคนนี้นะเหรอ...เสียเวลาจะตาย...

“ นางกำนัลน้อยเช่นเจ้าถือสิทธิ์อย่างไรมาต่อขานวาจากับข้า ”

มือเล็กของอุรมิลาจึงกำมือทั้งสองข้างไว้แน่น “ ข้าไม่ใช่นางกำนัลเสียหน่อย

ข้าคือ...อุรมิลา ชนากี ราชธิดาองค์รองแห่งพระเจ้าชนกและราชินีสุนัยนา ”

ชายหนุ่มหัวเราะด้วยอารมณ์ร่าเริงเหมือนได้ของขวัญถูกใจ

“ ท่านขำอะไรล่ะ ? ”

“ ข้าไม่ยักรู้ว่าราชธิดาสีดา ชนากี จะมีน้องสาวเช่นนี้เลย ข้าหัวเราะผิดด้วยเหรอ ? ”

“ ถึงพี่หญิงสีดาจะมาจากผอบในรอยไถที่พระบิดานำมาจากนอกเมือง และข้าก็เกิด

หลังนางเพียงหนึ่งปี แต่ข้ากับนางก็รักและสนิทนางมากนะ ท่านทราบไหม ? ”

ดวงตาสีนิลคมกล้าของชายหนุ่มสบกับของอุรมิลาอีกครั้งแบบหยั่งเชิง

กุมารีน้อยคิดว่าทะเลาะกับหนุ่มคนนี้ ไม่คุ้มกับการไปหาบุรุษที่พี่นางสีดา

กำลังอยากพบหรอก ชายคนนี้ถึงจะหล่อเหลาก็ไม่ใช่คนที่เราอยากพบ !

ฝีเท้าบางจึงสาวหนี แต่ก็สู้ความเร็วของบุรุษผิวกายสีนวลนั้นไม่ได้

“ ท่านอย่ายืนขวาง ข้ากำลังช่วยพี่หญิงของข้าอยู่นะ ” นางทักท้วง

บุรุษหนุ่มถือคันศรยิ้มแป้น “ ลักษมัณ อนุชาแห่งองค์ราม อภัยท่านด้วย ราชกุมารี ”

อุรมิลาตกใจยิ่ง เพราะมารยาทในการต้อนรับครั้งแรกก็ไม่ถูกต้องเสียแล้ว

“ ท่านเป็นอนุชาของรามแห่งอโยธยา ข้าควรอภัยท่านมากกว่าเพคะ ”

มือเล็กทั้งสองข้างรีบแตะปลายรองบาทสีทองนั้น มือเรียวของลักษมัณกลับเป็น

ฝ่ายรั้งร่างเพรียวบางให้ลุกขึ้น เจ้าหญิงอุรมิลาขยับกายออกจากเกาะกุมของร่างสูง

“ หม่อมฉันแค่มาเดินเล่นตรงมุมนี้เท่านั้นเพคะ องค์ลักษมัณทรงมีธุระอันใด ”

“ ทีอย่างนี้เรียบร้อยเลยนะ ราชกุมารีน้อย ข้ากำลังมาเด็ดดอกไม้เพิ่ม

ตามรับสั่งของท่านพี่เท่านั้นเอง เมื่อครู่นี้ เจ้ายังดุข้าไม่หยุดเลย ”

“ ก็ข้าเห็นท่านถือธนูกับคันศรมานี่ ข้าก็ต้องคิดว่าท่านต้องมายิงนกในสวนแน่เลย ”

ลักษมัณยิ้มให้อีกครั้ง “ ข้าไม่ล่าสัตว์เพื่อความสนุกหรอก ให้สังหารพวกรากษสยังจะดีกว่า

เจ้ารู้ไหม พวกนั้นทำลายสำนักของท่านคุรุเทพมากเพียงไหน ถ้าไม่ได้ท่านพี่ราม

ช่วยไว้ ป่านนี้พวกมันคงบุกมาถึงนครมิถิลาแล้วล่ะ ”

อุรมิลานึกหมั่นไส้เจ้าชายแสนอวดดีคนนี้เสียจริง นางจึงเด็ดดอกจำปากะสีเหลืองไปถูก

เรียวแขนขององค์ชายลักษมัณ พลางหัวเราะเสียงใสน่ารัก

“ อุรมิลา ชนากี ! ” เจ้าชายหนุ่มอุทาน

“ ฮ่าๆ ข้ารู้ว่าท่านเก่งจริง ลักษมัณแห่งอโยธยา ข้าเชิญให้ท่านเก็บดอกจำปากะ

ไปได้เลยเพคะ ส่วนข้าคงต้องรีบกลับก่อนพี่สีดาจะดุข้าอีก ”

ลักษมัณจึงได้แต่มองร่างเพรียวเล็กนั้นวิ่งไปยังถนนสายเล็กเบื้องหน้าแล้ว

เจ้าชายแห่งอโยธยาจึงเก็บดอกจำปากะนั้นขึ้นมาสูดดม

รับกลิ่นหอมหวาน...อุรมิลา ขนิษฐาของสีดา...ข้าขอภาวนาต่อมหาเทวะ

โปรดบันดาลให้เจ้าพี่รามชนะในการยกสหัสถามธนูด้วยเถิด

ให้ข้าได้พบอุรมิลาอีกครั้งหนึ่งด้วย...น้ำเสียงของนางช่างไพเราะดุจเสียงพิณ

และดวงตาหวานหยดย้อยของนาง...ข้าละเมอจนได้ซิเนี่ย...

มือเรียวจึงวางดอกจำปากะสีเหลืองนวลไว้แนบอุระ...ถ้าพี่รามได้สมรสกับ

ราชกุมารีสีดา เจ้าหญิงองค์นี้ก็คงได้อยู่ใกล้ชิดกับเรา กามเทพและนางรตี

ได้โปรดเมตตาข้าเถิด...เพราะว่าลักษมัณผู้นี้หลงรักสตรีเข้าแล้ว...

~*~*~*~*~*~

เพื่อนๆที่อ่านรามเกียรติ์อาจจะสงสัยว่า พระลักษมณ์ทรงมีสาวคนรักตอนไหนเนี่ย ?

ในฉบับรามายณะ ลักษมัณได้แต่งงานกับอุรมิลา เจ้าหญิงแห่งมิถิลานะครับ

นางเป็นราชธิดาแท้ๆของท้าวชนกกับราชินีสุนัยนาที่เกิดหลังสีดาเล็กน้อย

สีดาเป็นธิดาบุญธรรมที่ได้มาจากผอบฝังดินตอนท้าวชนกทำพิธีแรกนาขวัญ

นอกจากนี้เจ้าหญิงทั้งสองยังมีลูกพี่ลูกน้องชื่อ มันดาวีและศรุตกีรติที่แต่งงานกับองค์ภรต

และศัตรุฆน์พร้อมกันกับองค์รามด้วย...บรรยากาศโรแมนซ์กว่าของไทยอีกเหอะๆ

ลักษมัณออกจะเป็นบุรุษแสนซึนเดเระ... มาเปลี่ยนให้เป็นหนุ่มหวานๆบ้างก็เข้าท่าดีนะ ^^