คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Star In The Twilght : Part 1
ณ ปราสาทสีขาวที่โดดเด่นราวกับไข่มุกแสนล้ำค่าแห่งท้องทะเล อยู่เหนือทุ่งหญ้าทุมลาเดนสีเขียวอ่อน
อันเป็นที่ตั้งของนครกอนโดลินตรงระเบียงบนสุดของหอดูดาวเอเลนทารีอันแสนงดงาม
ร่างสูงเพรียวของหนุ่มน้อยคนหนึ่งคาดเดาจากสายตาได้ว่ามีอายุไม่น่าจะเกินสิบหกปี
เรือนผมสีทองเข้มเหยียดตรงมัดรวบด้วยริบบิ้นสีครามรับกับเสื้อทูนิคสีฟ้าและผ้าคลุมไหล่สีดำ
ด้านข้างนั้นก็มีเจ้าตุ่นตัวหนึ่งกำลังนั่งเล่นอย่างเพลิดเพลิน
“ เออาเรนดิล ทำไร ”โนลปาถาม เมื่อเห็นเด็กหนุ่มใช้สายตาแบบพรายของตนมองท้องฟ้ายามราตรี
“ ข้ากำลังใช้ความคิดหากลุ่มดาวอยู่นะ โนล ”
แต่ว่าในใจของเออาเรนดิลฮาล์ฟเอลฟ์ผู้นี้คิดเป็นอย่างอื่น...ตอนที่ยังเป็นเด็ก...
~*~*~*~*~*~
ยามที่พระอาทิตย์ตกลงจากฟากฟ้าลงที่หุบเขาวงแหวนส่งให้แสงสีทองค่อยจางๆ ไป
“ ท่านน้าๆ ” มือขาวนวลของเด็กชายจับชายผ้าคลุมสีดำของมายกลินไว้
“ ว่าไงล่ะ ? เออาตัวแสบ ”
เอลฟ์หนุ่มร่างสูงสง่า เรือนผมสีดำขลับมัดรวบไว้ยาวจรดกลางหลัง
เออาเรนดิลน้อยก็อ้าแขนเล็กน่าเอ็นดูให้น้าชายของเขาอุ้ม “ กวานัวร์ – นานา หนูอยากดูวิว”
มายกลินก็ยกตัวเขามายืนบนกำแพงหินสีขาวอ่อนของปราสาทสีขาว
“ เออาจะตกไหม ? ” เด็กชายถามเสียงสั่นเมื่อเห็นว่าจากข้างล่างตัวเองอยู่ที่สูงจากพิ้น
“อย่ากลัวไปเลย น้าไม่มีวันทำเจ้าตกหรอก "
“ อ๋อ .. ” เออาเรนดิลอุทาน เมื่อมือขวาของท่านน้าโอบรอบเอวน้อยไว้แน่น
และศีรษะกลมมนสีทองก็ซบที่ไหล่แกร่งของพรายหนุ่มโนลดอร์
ดวงตาสีฟ้าใสแจ๋วจับจองที่รูปหน้าเรียวงามคมคายของมายกลินแทน
" ท่านหล่อจังเลย "
" เจ้าก็ด้วย " เจ้าชายรู้ดีว่า เออาเรนดิลก็ได้รับความงามจากพี่หญิงอิดริลมา
และดวงตาสีฟ้า
แบบชาวฮาดอร์คนธรรมดาจากพ่อของเขา แต่มันก็เปล่งประกายมากกว่า...ราวกับแสงดาว...
" องค์ชายๆๆๆ " เจ้าตุ่นโนลปารีบวิ่งมา และก้าวมาหามายกลินผู้เป็นเจ้าของ
" มาซิ โนลปา "
เจ้าตุ่นสีดำก็ปืนขึ้นมาเกาะไหล่ของเจ้าชายหนุ่ม " ดูอนาร์ ( ดวงอาทิตย์ ) กันเหรอ ? "
" โนลปา มาช้า แปร้ๆ" เออาเรนดิลแลบลิ้นใส่โนลปา
เจ้าตุ่นก็ทักท้วงว่า " ดูเถอะ องค์ชายน้อยเยาะเย้ยข้า "
มายกลินนั้นไม่ได้สนใจ ดวงตาสีดำสนิทก็มองที่แสงสีทองกระจ่างอย่างดื่มด่ำ
" ท่านน้า รักอนาร์เหรอ ? "
เมื่อเด็กชายถาม มายกลินก็หันมาหาร่างเล็กป้อม
" น้าไม่รู้จักดวงตะวันมาตั้งแต่เกิด
อยู่ป่ามืดที่มีแต่แสงดาว และเทวีอาริเอนก็คือเทพธิดาที่งดงามยิ่งนัก"
แต่สำหรับเขา..พี่หญิงอิดริลนั้น..งดงามที่สุด...เพราะนางคือแสงสว่างแห่งองค์เทวีของข้า..
เออาเรนดิลน้อยตอบไปว่า “หนูรักดวงดาวมากกว่า ชอบกลางคืนครับ "
" เหรอ ? " มายกลินก็โอบตัวไว้แนบอก " เพราะอะไรล่ะ หลานรัก ? "
" ก็กลางคืน มีแต่แสงดาวและดวงจันทร์ ไม่ร้อนและแสบตาเหมือนพระอาทิตย์ "
โนลปาก็พยักหน้า " ใช่เลย ข้าเองก็ชอบยามราตรีนะ สายตาจะเห็นได้ดีกว่าแหล่ะ "
เจ้าชายมายกลินก็คิดว่า...คิดแปลก..ทั้งสองคน...แต่ข้ารักดวงตะวันอยู่ดี
" และอีกอย่างกวานัวร์ - นานา คือ โลมีออน บุตรแห่งรัตติกาล "
เด็กชายกระซิบริมข้างหูเรียว
"เออาอยากอยู่เวลากลางคืนกับท่าน จะดีกว่ามั้ง ? ”
เข้าข้างน้าคนนี้ตลอดเวลา...ดีใจเหลือเกิน...อย่างน้อยเขาก็รักข้า....
มายกลินก็จูบที่แก้มนวลของเออาเรนดิลอย่างรักและเอ็นดู
“ ขอบใจเซลเล – ยอนโด หลานน้า "
" อือม...เออารักเวลาที่มีแต่ดวงดาวที่สุด "
ส่วนโนลปาก็เกาะไหล่หนาของเจ้าชายมายกลิน และยิ้มกับแสงตะวันที่หมดลง ณ ขอบฟ้านั้นเอง
~*~*~*~*~*~
เออาเรนดิลก็สะดุ้งเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงเรียก..เสียงทุ้มกังวานของท่านน้า
" เออา.. "
เด็กหนุ่มก็หันไปมองก็พบว่าท่านน้ามาอยู่ใกล้แล้ว ก็รีบโค้งศีรษะลง
" กวานัวร์ - นานา เอเลน ซิลา ลูเมนเทียลโว "
" แสงดาราส่องสว่างยามเราพบกัน " ร่างที่สูงมากกว่าเอ่ยขึ้น
แขนเรียวของตนก็กอดอกไว้ และกล่าวว่า
" ดูดาวอยู่เหรอ หนุ่มน้อย ? "
ตั้งแต่เออาเรนดิลได้เข้าสู่วัยรุ่นของมนุษย์...ท่านน้าก็เรียกแบบนี้แหละ...
" ครับ.. โนลปาก็อยู่เป็นเพื่อน " เออาเรนดิลตอบ
เจ้าชายผู้ใหญ่กว่าก็ยกโนลปาขึ้น
" เจ้ากับเออาอยู่กันดีไหมล่ะ ? โนล "
เจ้าตุ่นสีดำก็ชูสองนิ้ว " ดีตามเคยแหละ มายกลิน "
" อยากได้ชาอุ่นๆทานไหม ? "
" เอ่อ..ก็ได้ครับ ฮานนอน เล ( ขอบคุณ ) ท่านน้า "
ร่างสูงใหญ่ก็ก้าวเดินออกไป พร้อมกับเจ้าตุ่นผู้เป็นสหายที่นั่งบนไหล่กว้างในชุดสีดำ
ริมฝีปากบางของเออาเรนดิลก็ยิ้มเล็กน้อยและใช้สายตามองหาหมู่ดาวบนท้องฟ้าต่อไป
~!~!~!~!~!~!~!~
ความคิดเห็น