~ รวมฟิคประกอบมหากาพย์รามายณะและมหาภารตะ ~

ลำดับตอนที่ #2 : ( Ramayana ) The Golden Plate

( Ramayana ) The Golden Plate

Summary : องค์ภรตและองค์ศัตรุฆน์ทรงระลึกถึงความทรงจำในวัยเยาว์

ก่อนจะทราบว่าพระเชษฐาองค์รามได้รับคำสั่งจากนางไกยเกยีให้ไปอยู่ป่าถึงสิบสี่ปี

~*~*~*~*~*~

ร่างโปร่งเพรียวและสูงสง่ายิ่งในชุดราชกุมารสีแดงเลือดนกแห่งอโยธยา

กำลังยืนข้างเสาหินอ่อน แรงวายุในยามอรุณกระทบใบหน้าคมคายงามสง่านิ่ง

สงบ ไม่หวั่นต่อสิ่งใดรอบกาย เพียงพระเกศาสีรัตติกาลหยักศกปลิวว่อนเท่านั้น

จนกระทั่งได้สดับเสียงทุ้มใสไพเราะของบุรุษหนุ่มอีกองค์หนึ่ง แววเนตรประกายใส

“ ภรต ! อีกไม่นาน พี่รามจะได้เป็นยุพราชโดยสมบูรณ์ และครองราชย์ต่อจาก

พระราชบิดาของเรา ”

ดวงเนตรงามสีนิลหันมาสบกับของพระอนุชาองค์สุดท้อง

องค์ภรตและองค์ศัตรุฆน์ต่างสนิทสนมมาแต่เยาว์วัย เช่นเดียวกับ

องค์ราม และแฝดผู้พี่ของศัตรุฆน์ คือ ลักษมัณ นั้นเอง พระอัยกาขององค์ภรต

ทรงชราภาพมากแล้ว จึงทรงขอให้พระราชนัดดามาช่วยรับราชการที่นครไกยเกษ

และข่าวสารที่น่ายินดีก็คือ...องค์ราม พระราชโอรสองค์ใหญ่แห่งท้าวทศรถ

กำลังจะได้เป็นกษัตริย์แห่งอโยธยา นี้คือ ความปรารถนายิ่งของพระบิดาและประชาชน

ทั้งปวง พวกเขาต่างรักองค์ราม พระอนุชาที่เหลือต่างก็ได้รับความรักนั้น...

“ อา...ศัตรุฆน์ เจ้าถือเศษจานจารึกนามของเรามาหรือ ? ”

พระอนุชายิ้ม และถวายเศษจานสองส่วนที่สลักพระนามของพระองค์

“ น้องนึกถึงพี่ราม พี่รามผู้มีเมตตากรุณายิ่งกว่าสายธาราทั้งปวงบนโลก

และสว่างไสวดุจสุริยเทพ น้องนึกถึงวันที่เชษฐาใหญ่ของเราประทานให้ซิ ”

องค์ภรตหลับพระเนตรงามนิ่ง เอนวรกายบนระเบียงหินอ่อนแผ่วเบา

พลางกอดชิ้นส่วนของแผ่นจานทองคำ สลักพระนามสีชาดขององค์เองไว้แนบอุระ

เช่นเดียวกับพระอนุชาศัตรุฆน์ ริมพระโอษฐ์งามรำพันในสายลม

“ ราม...เชษฐาที่รักยิ่งของน้อง...”

~*~*~*~*~*~

“ ฮ่ะๆ เย้ๆ ” เสียงของพระกุมารน้อย ฉวีวรรณผ่องดุจสีงาของพญาไอยรา

กำลังวิ่งเล่นไปรอบห้องบรรทม จนชายพระภูษาสีม่วงอ่อนปลิวสะบัด

“ ศัตรุฆน์ ! ศัตรุฆน์ ! เจ้าควรเข้านอนได้แล้วนะ ”

เจ้าชายภรตที่ยังทรงเยาว์วัยตามไล่จับพระอนุชาด้วยพระพักตร์วิตกยิ่ง

“ น้องยังไม่ง่วง เพราะว่าคืนนี้จันทราเต็มดวง และก็ได้ฟังพี่รามเล่านิทานสนุกด้วย

น้องจะเล่นจนกว่าจันทราจะลับฟ้าเลย ! ”

“ พี่ราม พี่ราม ”

พระราชกุมารองค์โต วรกายสีน้ำเงินงดงามดุจกลีบบัวนิลุบลทรงอักษรกับนิทานปรัมปรา

มีเจ้าชายน้อยอีกองค์ พักตร์ละม้ายคล้ายองค์ชายน้อยศัตรุฆน์อิงพระเขนย

ทำท่าว่าจะบรรทมก่อนใครแล้ว ถ้าไม่ได้ยินเสียงเรียกขององค์ภรต

“ อา..น้องลักษมัณ ท่าทางน้องเล็กของเรายังซุกซนเชียว ”

ดวงเนตรดำขลับของเจ้าชายลำดับสองแห่งอโยธยากระพริบขึ้นลง

“ ศัตรุฆน์ไม่ค่อยฟังน้องเหมือนกัน ปกติเขาฟังแต่พี่ภรต ”

องค์รามสรวลสดใสดังระฆังเงิน “ จริงซิ ภรตจับน้องเล็กของเราให้มานอนเถิดจ๊ะ ”

ราชกุมารลำดับหนึ่งเข้าพระทัยดีว่า น้องคนสุดท้องมักจะซุกซนมากที่สุดเสมอ

“ เห็นไหม พี่รามบอกให้น้องแล้ว”

“ น้องเล็กคนนี้ยังไม่อยากนอน ! ”

องค์ภรตเลยขึ้นสุรเสียงดัง “ พี่สัญญากับพระชนนีสุมิตตราไว้แล้วนะ ว่าดูแลน้องให้ดี ”

เมื่อได้ยินนามของพระมารดาแล้ว ฝีเท้าน้อยจึงหยุดวิ่ง

“ จับน้องเล็กได้แล้ว ! ” แล้วพี่น้องทั้งสี่ก็สรวลยิ้มพร้อมกัน

ดวงเนตรกลมโตไร้เดียงสาของศัตรุฆน์ก็เห็นแผ่นจานใบหนึ่งข้างพระแท่นบรรทม

“ พี่ราม ! นั้นอะไรเหรอ ? ”

ราชกุมารองค์ใหญ่จึงทรงหยิบแผ่นจานใหญ่นั้นให้เหล่าพระอนุชาทอดพระเนตร

“ นี้คือจานทองคำสลักนามของเราทั้งสี่ พระบิดาประทานให้พี่เป็นผู้รักษา

เพราะว่าพระองค์รักพวกเรามากทีเดียวนะ ”

ภาชนะที่ทำจากทองคำประดับอัญมณีเลอค่า และมีพระนามของราชกุมาร

ราม เป็น สีเขียวอมคราม ภรต เป็นสีแดงเข้ม ลักษมัณ เป็นสีเหลืองใส และศัตรุฆน์

เป็นสีม่วงอ่อน ...และองค์ศัตรุฆน์น้อยทรงยกจานมาทอดเนตรให้เห็นชัดขึ้น

“ สวยจัง ! ภรต น้องอยากได้บ้าง ลักษมัณ น้องก็อยากมีบ้าง ”

องค์ชายน้อยลักษมัณถอนพระทัยกับคู่แฝด “ ไม่ได้หรอก ”

“ ทำไมเหรอ ? ”

“ จานแผ่นนี้ พระบิดาให้พี่รามเป็นผู้รักษานะ และมีเพียงจานเดียวด้วย ”

องค์ภรตยืนยัน แต่ดวงตากลมโตก็เว้าวอนพระเชษฐาองค์ใหญ่

“ น้อง...อยาก...”

รอยยิ้มหวานละมุนขององค์รามปรากฏ “ ศัตรุฆน์น้อย อยากได้ พี่ก็ให้นะ ”

“ ไม่ได้ ! ” องค์ภรตว่า “ จานแผ่นนี้เป็นของพี่รามนะ ถวายคืนเดี๋ยวนี้ ! ”

“ แต่พี่รามให้น้องแล้ว ”

หัตถ์บางของลักษมัณก็ดึงจานทองคำจากพระอนุชา แต่องค์ศัตรุฆน์ก็รั้งไม่ให้

“ คืนพี่รามนะ ” และองค์ภรตก็มาถึงขอบจานอีกฝั่งหนึ่งด้วย

“ คืนพี่ชายรามของเราเดี๋ยวนี้เลย ! ”

“ น้องไม่คืน ! พี่รามให้น้องแล้วนะ ”

“ ไม่ถูกต้อง จานนี้เป็นของพระบิดาประทานพี่ราม พี่รามต้องรักษามันไว้ให้ดี

มันเป็นทรัพย์มีค่าของพี่ชายของเรา ไม่ใช่ของเจ้านะ ”

องค์ภรตทรงดุอีก แถมเจ้าชายน้อยลักษมัณก็ดึงจานให้แรงตาม

แรงฉุกยื้อจานของราชกุมารน้อยทั้งสาม จนอุบัติเหตุก็บังเกิด !

เพล้ง ! จานทองคำประดับพระนามร่วงลงสู่พิ้นห้องบรรทมแตกกระจาย

สิ่งล้ำค่าหมดสิ้นแล้ว...องค์ภรตถึงกับพักตร์ซีด

“ พี่ราม...พี่ราม...น้องขอโทษ ศัตรุฆน์ขอโทษพี่ชายเราเดี๋ยวนี้ ! ”

องค์ชายสุดท้องกันแสงไห้อย่างสำนึกผิด แถมพระเชษฐาฝาแฝดทรงเขกกระหม่อมให้อีก

“ น้อง...เสียใจ...น้องขอโทษ...ขอโทษนะ...”

แต่เจ้าชายรามจันทรากลับทรงยิ้มอย่างดีพระทัยยิ่ง

“ ดีออก น้องเรา ”

“ แต่มันแตกแล้ว จานทองคำนี้จะมีค่าอะไรอีกล่ะ ? ” องค์ภรตถาม

“ นั้นซิจ๊ะ พี่ราม ” ลักษมัณเสริม

องค์รามทรงลูบกระหม่อมของพระอนุชาองค์เล็กสุด “ ศัตรุฆน์ได้ทำให้จานแตกออก

เป็นสี่ส่วน และนามของเราก็ถูกแบ่งชัดเจนแล้ว นั้นหมายความว่าน้องๆ ต่างได้เป็น

เจ้าของจานทองคำแผ่นนี้ และพี่ก็คงรักษามันไว้ไม่ได้ หากไม่มีน้องๆ ”

หัตถ์งามน่ารักทรงหยิบเศษจานจากพิ้น ประทานให้กับพระอนุชาทั้งสาม

และของพระนามคือ “ ราม ” ทรงทาบไว้กับพระอุระ

“ น้องๆ ต่างเป็นเจ้าของจานทองคำนี้กับพี่แล้ว ดังนั้น เราจะรักษานครที่รักของเรา

ให้เหมือนกับจานแผ่นนี้ แม้สิ่งใดๆ ในโลกอาจแตกสลาย แต่ว่าความรักของพี่

ยังคงเป็นของน้อง ศัตรุฆน์ ! น้องอย่าร้องไห้อีกนะ เจ้าเป็นผู้ครองจานใบนี้เช่นกัน

รวมถึงลักษมัณกับภรตด้วย อย่าร้องนะ ”

ดัชนีงามเช็ดอัสสุชลใส องค์ชายน้อยศัตรุฆน์จึงทรงแตะพระบาทขององค์ราม

และแตะบนกระหม่อมอีกครั้ง “ น้องขอบพระทัยมาก...น้องรักพี่รามที่สุดเลย”

องค์ชายลำดับหนึ่งแห่งอโยธยาสรวลและทรงดึงร่างน้อยมาจูบพระปราง

“ พี่ก็รักเจ้านะ ศัตรุฆน์ ”

“ น้องด้วยคน น้องจะไม่จากพี่รามไปไหน เลย”

องค์ชายน้อยลักษมัณทรงทำตามคู่แฝด แล้วทั้งสองพระองค์ก็สรวลยิ้มในอ้อมกร

ของพระเชษฐาองค์ใหญ่ โดยองค์ภรตทรงหน้าแดงด้วยความยินดี

และกอดเศษจานชิ้นส่วนที่เป็นนามสีชาดพระองค์ไว้แนบอกบาง

“ ...พระทัยงามและกรุณาจริง...พี่รามของน้อง...”

ราชโอรสแห่งอโยธยาต่างก็ขึ้นพระแท่นบรรทม พระกรประคองกันและกัน

โดยองค์รามทอดเรียวพาหาให้พระอนุชาทั้งสามหนุน และอีกข้างหนึ่งก็ทรงโอบไว้อย่าง

ปกป้อง องค์ภรตยิ้มให้กับพระหัตถ์บางกลีบนิลุบลที่แตะบนกระหม่อม

แล้วเข้าสู่นิทราบนแท่นบรรทมแสนนุ่มและอบอุ่น...

~*~*~*~*~*~*~

นั้นคือเวลาในวัยเยาว์ของพวกเราทั้งสี่คน ผ่านไปเร็วดุจยามอรุณรุ่่นสีทอง

สีทองบริสุทธ์สดใสดังจานที่สลักนามของเรานี้

องค์ราม...น้องเข้าใจแล้ว...พี่รักพวกเรามากเพียงใด ถึงพี่จะเป็นที่โปรดปรานของ

พระบิดามากที่สุด แต่ว่าน้องกลับไม่เคยอิจฉาแม้เพียงครั้งเดียวเลย

ความรักขององค์รามยิ่งใหญ่นัก น้องไม่อาจเปรียบเทียบได้ว่าเท่ากับอะไร

แต่น้องศรัทธา...ศรัทธา...พี่ชายจะเป็นกษัตราผู้ยิ่งใหญ่แห่งอโยธยา

เมื่อนั้น น้องก็มีโอกาสรับใช้พี่เยี่ยงพระบิดา และองค์ราชาของเหล่าประชาราษฎร์

น้องเชื่อ...ถ้าพระองค์ครองราชย์แล้วในอนาคตอันใกล้นี้ น้องจะมีความสุขในดวงใจ

เช่นเดียวกับแผ่นดินแห่งอโยธยา มารดาที่เราเคารพรักยิ่งชีวา...

เราทั้งสามคน ภรต โอรสแห่งไกยเกยี ลักษมัณและศัตรุฆน์ โอรสแห่งสุมิตตรา

รับใช้เคียงราชบัลลังก์สุริยวงศ์...โอ...ราม...ราม...

“ องค์ภรต ! องค์ศัตรุฆน์ ! เร่งเถิด ขบวนรถเทียมอาชาพร้อมแล้วพระเจ้าข้า ”

เจ้าชายแห่งอโยธยาแย้มสรวล พลางจูงพระหัตถ์ให้ขึ้นจากการประทับบนระเบียง

แต่ว่าชิ้นส่วนจานทองคำสองชิ้นต่างร่วงลงสู่พิ้น ราชอนุชาทั้งสองแห่งองค์ราม

ตกพระทัยยิ่งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...เกิดอะไรขึ้น...

คำถามเกิดขึ้นในแววเนตรดำสนิทของศัตรุฆน์ เมื่อสบกับของพระเชษฐา

องค์ภรตก็ทรงพระพักตร์ซีด...มันเป็นลางสังหรณ์อะไร ?...

พระองค์ต้องเร่งกลับอโยธยาให้ได้รับคำตอบ...

นั้นคือ...องค์ราม พระพี่นางสีดาและองค์ลักษมัณจากพระองค์ไปสู่พนาไพร...

~*~*~*~*~*~

จบแล้วครับ พอดีอ่านรามายณะฉบับแปลอยู่เลยต้องปรับพระนามให้ตามหนังสือ

จะได้เข้าบรรยากาศแบบภารตะหน่อย องค์ภรตเนี่ย ไรเตอร์สงสารท่านมากนะ

เพราะว่าต้องได้บัลลังก์มา เพราะว่าพระมารดาไกยเกยีบังคับพระบิดาแท้ๆ

แถมเชิญองค์รามให้ออกไปอยู่ป่า เพื่อให้พระองค์เป็นราชาแทนแบบนี้

...ทำให้พระองค์โศกพระทัยมากแบบว่าทำเช่นนี้ไม่แฟร์เสียเลย ~

ไม่ว่าอะไรที่เป็นสิทธิอันชอบธรรมขององค์ราม พระภรตก็ไม่ยอมแตะต้อง

จึงเป็นข้อคิดสอนใจว่า แม้เป็นน้องก็ต้องเสียสละตัวเองเพื่อรักษาเกียรติยศของพี่

เพราะมันคือความรักที่ดีงามที่สุดอย่างหนึ่งที่ทำให้ครอบครัวมีความสุขนั้นเอง...