~ รวมฟิคประกอบมหากาพย์รามายณะและมหาภารตะ ~

ลำดับตอนที่ #8 : ( Ramayana ) Brothers & Pair Paduka

( Ramayana ) Brothers & Pair Paduka

Summary : องค์รามประทานบาทุกาเป็นสิ่งแทนพระองค์ในการ

ครองราชย์ประทานพระอนุชาองค์ใหญ่ “ ภรต ” แล้วทรงระลึกถึงความจงรักภักดี

ที่หาเปรียบได้ยากนัก รวมถึงความรักที่ยิ่งใหญ่กว่าราชบัลลังก์สุริยวงศ์...

~*~*~*~*~*~*~

ดวงเนตรงดงามราวกลีบบัวของเจ้าชายลำดับหนึ่งแห่งอโยธยาก้มลงมองยัง

ร่างโปร่งแข็งแรงของพระอนุชาองค์รอง โอรสแห่งรานีไกยเกยี

น้องชาย...พระองค์ทำให้ภรตต้องร้องไห้อยู่เบื้องบัวบาทของพระองค์

“ เจย์ ศรี ราม เจย์ ศรี ราม ” สายอัสสุชลของภรตก็ตกต้องพระบาทงาม

“ ภรต น้องรักของพี่ ”

พระเชษฐาประคองร่างสูงโปร่งของภรตขึ้นแล้วกอดไว้แนบพระอุระแน่น

พลางจุมพิตนลาฎ เช็ดน้ำตาที่ไหลรินด้วยความรักของพี่ชาย

“ เจ้าโตแล้วนะ ร้องไห้เหมือนกุมารน้อย ไม่อายเลยหรือ ”

องค์ชายภรตกราบทูลว่า “ หม่อมฉันมารับพี่กลับบ้าน กลับอโยธยาพระเจ้าข้า ”

“ พี่กลับไม่ได้ พี่ต้องรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับท่านพ่อของเรา พี่ต้องอยู่ป่าสิบสี่ปี

ภรต และน้องศัตรุฆน์กลับไปดูแลท่านพ่อและท่านแม่ของเรา...”

ประโยคนี้ยิ่งทำให้เจ้าชายลำดับที่สองแห่งอโยธยากันแสงหนักขึ้นอีก

“ มิได้อีกแล้ว เจ้าพี่ราม สายเสียแล้วกระหม่อม ”

เจ้าชายหนุ่มวรกายคล้ำจึงรับสั่งถามอีก “ เกิดอะไรขึ้นกับท่านพ่อของเรา ?

ภรต เกิดอะไรขึ้น ? ”

เมื่อพระองค์ได้สดับความจริงทั้งหมด รามจันทร์ก็ถึงกับล้มลงหมดสติ

เพียงได้ยินเสียงแว่วของสีดาและลักษมัณมาใกล้...

ราม...ราม...เจ้าพี่ราม...เจ้าพี่ราม...

~*~*~*~*~*~*~

หลังเสร็จพิธีศราทธ์คือ นำอาหารและผลไม้อุทิศแด่ราชบิดาผู้ล่วงลับนั้นคือ

พระเจ้าทศรถที่ริมแม่น้ำคงคาแล้ว เจ้าชายทั้งสี่ก็ทรงไม่ได้รับสั่งอะไรมากนัก

จนกระทั่งพระอาจารย์วสิษฐ์หรือท่านคุรุเทพวสิษฐ์ที่เคารพยิ่งของชาวอโยธยา

ได้จัดประชุมหน้าอาศรมซึ่งเป็นที่พักของพระรามขึ้น โดยมีพระมารดาทั้งสาม

มีเพียงรานีไกยเกยีเท่านั้นที่ได้แต่ก้มพักตร์ด้วยความอับอายยิ่ง

นางสำนึกผิดแล้ว...หากมันสายเกินไป...

ดวงเนตรคมกล้าขององค์ภรตจึงหันไปยังพระเชษฐาที่เป็นประธานในการประชุม

“ หม่อมฉันมีความปรารถนาที่จะพาเจ้าพี่ พี่หญิงสีดาและลักษมัณกลับอโยธยา

หม่อมฉันเตรียมเครื่องราชูปโภคมาพร้อมแล้ว เจ้าพี่รามกลับไปครองบัลลังก์

พระองค์เป็นพี่คนโต พระองค์สมควรเป็นกษัตริย์ของเรา ”

องค์รามส่ายพระพักตร์ด้วยความอ่อนโยน “ ไม่ได้หรอก ภรตเอ๋ย พี่ต้องรักษาสัตยา

ที่ได้ไว้กับท่านพ่อแล้ว ท่านพ่อรักษาไว้ให้กับท่านแม่ไกยเกยีของเรา

พี่ไม่อาจตระบัดสัตย์ได้ ”

รานีเกาสัลยาและสุมิตราพยายามเก็บอารมณ์โศกเศร้าของมารดาที่ต้องพลัดพราก

จากบุตรชาย แต่ว่าอีกนางนั้นแหละถึงกับน้ำตาไหลพรากไม่หยุด

“ รามลูกแม่ แม่ผิดไปแล้ว อภัยให้แม่ด้วย...”

พระภรตไม่ยอมกลับไปเหลียวมองพระมารดาบังเกิดเกล้าของพระองค์เลย

พระเชษฐาองค์รามจึงทรงถอนพระทัยเบาๆ

“ มาตาไกยเกยีของลูก ลูกต้องรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับท่านพ่อ มิฉะนั้น พระองค์

จะเสียพระเกียรติยศของความเป็นราชา ราชาคือผู้รักษาสัตยา

ภรต พี่ไม่อาจกลับไปยังอโยธยาได้ น้องต้องรับ...”

คราวนี้ พระภรตจึงลุกขึ้นประกาศลั่น

“ ถ้าพระองค์ไม่กลับ น้องจะขออดอาหารตาย อยู่ที่นี้เสีย ”

“ ไม่ได้นะ น้องชาย ” องค์รามปรามด้วยความตกพระทัย

ท่านคุรุเทพจึงออกวาจาผ่านเครายาวสีขาวโพลนบ้าง

“ ราม สิ่งที่ท่านกล่าวไว้เป็นสิ่งถูกต้องแล้ว กษัตริย์ต้องรักษาสัญญา

รักษาความจริง ท่านได้ทำหน้าที่กตัญญูต่อบุพการีนับว่าถูกแล้ว

แต่ว่าอโยธยาจะขาดราชันย์ได้อย่างไร ประชาราษฎร์จะขาดผู้นำได้อย่างไร...

ภรต ท่านเป็นอนุชาที่ดียิ่ง สุริยวงศ์เจริญด้วยนามของท่านแล้ว

เพราะท่านไม่นึกถึงบัลลังก์ไปมากกว่าเชษฐาเลย ต่อจากนี้ นามของท่านทั้งสอง

จะได้รับกล่าวขานนานเท่านาน อา...แต่ว่าหน้าที่ของกษัตริย์ ”

เจ้าชายภรตจึงกลับไปคุกเข่าของพระอาจารย์

“ ท่านคุรุเทพ ข้าไม่ต้องการเป็นราชา ข้ามิได้เลวทราม แต่ว่า...พี่รามเปี่ยมด้วย

คุณธรรม และความดีงามทั้งปวง พี่ชายของข้าควรได้รับราชาภิเษกไม่ใช่หรือ...”

ท่านวสิษฐ์ประคองให้เจ้าชายหนุ่มลุกขึ้น

“ เช่นนั้น องค์ชาย ท่านก็ปกครองด้วยสิ่งอื่นซิ ”

คำเอ่ยนี้ เจ้าชายภรตจึงกลับไปหมอบลงต่อเบื้องบาทของพระเชษฐาอีกครั้ง

เจ้าชายศัตรุฆน์ก็เช่นกัน องค์รามประคองพระอนุชาให้ลุกขึ้น

“ ภรต น้องรักของพี่ ”

“ ถ้าเช่นนั้น หม่อมฉันขอเป็นเพียงผู้สำเร็จราชการของเจ้าพี่ ปกครองอโยธยาในนาม

ของเจ้าพี่ ประชาชนทุกคนจะได้ระลึกว่า พี่ไม่ได้จากไปไหน...”

พระหัตถ์เรียวขององค์รามประคองไหล่ของพระอนุชา

“ เช่นนั้น พี่จะให้สิ่งใดแก่น้อง...”

พระองค์ระลึกครู่หนึ่ง แล้วหันพักตร์ไปยังลักษมัณ

“ หยิบรองเท้าไม้ในอาศรมให้พี่ที ”

เมื่อได้รับมาแล้ว องค์ภรตจึงกล่าวอีกครั้ง “ เจ้าพี่สวมเพียงหนึ่งครั้ง ”

องค์รามปฏิบัติตาม พระอนุชาทรงรับฉลองพระบาทมาวางเหนือพระเศียร

“ รองเท้าไม้ของพระองค์คือมงกุฎของหม่อมฉัน ”

บาทุกาเหนือเศียรเกล้าเกศา

องค์รามาสะอื้นพระทัยหาย

อันว่าความรักน้องพี่ไม่มีคลาย

หรือแตกสลายตามกาลเวลา

องค์รามจึงทรงได้แตะเช็ดน้ำพระเนตรประทานองค์ภรตอีกครั้ง

ส่วนเจ้าชายศัตรุฆน์ก็เดินไปกล่าวอำลาต่อคู่แฝด...ลักษมัณ...

“ พี่ชายของน้อง ”

ผู้เป็นพี่แฝดก็โอบกอดน้องด้วยความรัก เจ้าชายผู้แสนเข้มงวดต่อหน้าที่อย่างลักษมัณ

เพิ่งมาพระทัยอ่อนจนทุกคนในบริเวณอดร่ำไห้ด้วยความโศกาไม่ได้เลย...

หลังจากนั้น พระอนุชาภรตและศัตรุฆน์ พร้อมพระมารดาทั้งสามในชุดหญิงม่าย

ประชาชนที่นำโดยพรานกุขันก็ลาจากสามกษัตราไป องค์รามทอดเนตรจนลับตา...

“ สวามี องค์ราม ” สีดาประคองพระหัตถ์ ทว่าองค์รามกลับดำเนินเข้าในอาศรม

ด้านในที่สถิตพระรูปของพระเป็นเจ้าคือ พรหมา วิษณุ และศิวศังกร

พระองค์ทรงภาวนาแล้ว ภาพของภรตที่นำบาทุกาเหนือเกล้านั้นเวียนวนในพระดำริ

ทำให้องค์รามต้องซบพระพักตร์แลสะอื้นไห้เหมือนกุมารน้อยไร้เดียงสาทีเดียว

“ ท่านพ่อ...ภรต...ภรต...”

~*~*~*~*~*~*~*~*~
 

                 เจ้าชายภรตรับบาทุกาแทนการครองราชย์ขององค์รามจันทร์