คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : The First Sight ตอนที่ 4
ลอร์ดเคียร์ดันได้นำยารักษาให้กับเด็กหญิงผมดำร่างบาง เมื่อนางกำลังนอนหลับสนิท
เอลวิงก็สับสนเล็กน้อย เมื่อเจ้าชายพรายประคองไหล่ให้เดินออกไปรอข้างนอกพร้อมกัน
“ เอลน้อย หนูไม่ต้องเครียดไปนักหรอก ดิเรียลนางก็ชอบเจ็บกระเสาะกระแสะอย่างนี้เรื่อยๆ”
พรายน้อยผมดำเท้าคาง “ พี่ดัมร็อดว่านางไม่อย่างนั้น นางก็ไม่ต้องสลบ”
หลังจากที่ลอร์ดเคียร์ดันได้สนทนากับชายหนุ่ม ที่เอลวิงรู้ได้ทันทีว่าเขาเป็นมนุษย์วัยหนุ่ม
ร่างสูงใหญ่ หน้าตาก็ไม่ได้จัดว่างดงามแต่อย่างใด และแววตาสีฟ้าที่ออกจะซีดไปด้วยซ้ำ
ในมือของเขานั้นมีสิ่งที่น่าสนใจนั้นคือ “ พิณไม้ ” เอลวิงประหลาดใจมาก เพราะนางนึกมา
ตลอดว่ามีแต่เอลฟ์ที่เล่นดนตรีเป็น มนุษย์คนนี้ก็เล่นด้วย!
“ นางเป็นโรคประจำตัวดังเคยนั้นแหละ ดีร์ฮาเวล ให้นางพักผ่อนเถอะ ”
“ ดัมร็อดเนี่ยนะ ข้าต้องดุเขาหน่อยแล้ว ท่านลอร์ด ”
“ เฮ้ย ! ดุเจ้าเด็กหัวแข็งอย่างดัมร็อดมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร ” เคียร์ดันปราม “ ให้เขาได้คิดเองเถอะ
พี่ๆ น้องๆ ปรับความเข้าใจกันดีกว่าเราเป็นผู้ใหญ่เข้าไปยุ่งเกี่ยวนะ ”
เมื่อบิดาของคู่แฝดเห็นพรายน้อยผมดำยืนข้างทายาทแห่งกษัตริย์โนลดอร์
เขาก็ทำความเคารพ โดยการคำนับลง พอเขาเห็นยิ้ม เอลวิงน้อยจึงจับมือทักทาย
“ องค์หญิงน้อย ธิดาแห่งดิออร์ ยินดีต้อนรับสู่บ้านของกระหม่อมขอรับ ”
“ พี่ดัมร็อดไปไหนแล้วก็ไม่รู้ค่ะ เอาไงดีคะ ? ”
ชายหนุ่มชาวฮาดอร์คำนับลง “ เดี๋ยวเขาก็มา องค์หญิง ”
~*~*~*~*~*~
เด็กชายขี้โมโหเตะทรายไป และทำหน้าย่นให้กับทะเลที่อยู่ตรงหน้า
โฮ่งๆ ...เจ้าอายกลอสมาอีกแล้วเหรอ ?...
“ ข้าไม่ต้องการจะคุยกับใคร แม้แต่เจ้ากลอสซี่ไปไกลๆ ไปเล้ยยย !!! ”
เจ้าสุนัขน้อยหงอยลงและหมอบตัวเองกับพิ้นทราย ดวงตาสีดำสนิททำยังกับจะร้องไห้
ดัมร็อดจึงเมินหน้า “ พี่หญิงชอบว่าข้าทุกทีอะไรนิดอะไรหน่อยก็ไม่ได้ ”
“ ถ้าหนูว่าบ้างจะโกรธไหมคะ ? ”
เสียงหวานใสของเด็กตาโตคนนั้น...ดังพอให้เขาอยากกลับไปมอง...คิดอีกที อย่าดีกว่า
“ พี่ร็อดอ่ะ พี่ไปคืนดีกับพี่เรียลเถอะ พี่น้องโกรธกันน่าเบื่อจะตาย”
ร่างสูงโปร่งเข้ามาสบทบ มือใหญ่เรียวขยี้ผมหยิกสีทอง
“ ไปหาพี่หญิงและพ่อซิ ” ดวงตาสีน้ำเงินอมเทากระพริบขึ้นลง “ แดดอ่อนลงแล้ว
เอลวิง เราต้องกลับได้แล้วล่ะ ”
พรายน้อยรู้สึกสับสน ลังเลว่าจะกลับก่อนดีไหม...อ้อมแขนเรียวก็อุ้มนางขึ้น
สวมหมวกให้ แล้วก้มลงจับมือของดัมร็อด เด็กชายทำท่าว่าจะดื้ออีกรอบ
“ ถ้าไม่ยอมลุก พี่จะให้เจ้ากลอสซี่ดึงขากางเกงอีกครั้งนะ ! ”
เด็กชายจึงต้องยอมให้เจ้าชายพรายกึ่งจูงกึ่งลาก และมีอายกลอสตามหลังมาติดๆ
มือเล็กของเอลวิงโอบไหล่ของเอเรย์นิออน เมื่อเห็นแสงตะวันจับโหนกแก้มสูง
ส่องประกายที่แสนดูดีแบบนี้...นางจึงยอมซบเรียวบ่าซ้ายอย่างไว้ใจ
พอส่งเจ้าเด็กชายตัวปัญหาของเรื่องนี้ให้กับบิดาแล้ว ลอร์ดเคียร์ดันจึง
รับลูกศิษย์ของตนเพื่อกับยังสำนักของตน “ หนูกิล วันพรุ่งนี้เจ้าต้องไปต่อเรือกับข้านะ ”
“ ข้าทราบขอรับ อาจารย์ เอ้อ ! ข้าอยากขออนุญาตบางอย่างได้ไหมครับ ? ”
ผู้ปกครองชายฝั่งทะเลเลิกคิ้วสูง “ อะไรนะ ”...ถ้าเขาคาดการณ์ไม่ผิด...
“ ให้หนูเอลน้อยค้างคืนกับเราได้ไหม ข้าไม่สบายให้นางและแม่นมแวร์นินอยู่แค่สองคน
ในกระท่อมหลังนั้น ถึงจะมีทหารคอยดูแลก็ตามที อาจารย์เห็นอย่างไรครับ ”
ดวงตาสีน้ำทะเลสบกับสีเทากลมใหญ่ “ หนูเอลวิงจะว่าไหม ถ้าลุงจะให้เจ้าอยู่กับพี่ ”
“ ดีคะ เอลอยากอยู่กับพี่หนูกิล ลุงเคียร์เล่านิทานให้หนูฟังได้หรือเปล่าคะ ? ”
“ ได้ซิ นิทานของลุงมีตำนานเกี่ยวกับทะเลที่เจ้าต้องชอบ ”
เด็กหญิงทำตาลุกวาวทันที “ เย้ๆ คืนนี้ไม่ต้องนอนให้แวร์นินบ่นแล้ว ~~ ”
~*~*~*~*~*~*~*~
ท่านจะเล่าเรื่องอะไรเหรออออ...ท่านเคียร์ดัน ?
ความคิดเห็น