~ รวมฟิคประกอบมหากาพย์รามายณะและมหาภารตะ ~

ลำดับตอนที่ #3 : ( Ramayana ) The poison of Hunckback Maid

( Ramayana ) The poison of Hunckback Maid

Summary : นางค่อมมันทรา แม่นมของราชินีไกยเกยี

มีจิตอกุศลต่อราชกุมารองค์ราม ก่อนเข้าราชวังแห่งอโยธยา

~*~*~*~*~

เสียงร้องสรรเสริญราชกุมารทั้งสี่พระองค์ที่กำลังอยู่บนราชรถเพื่อกลับมาเข้าเฝ้า

พระราชบิดานั้นคือ พระเจ้าทศรถ และราชินีสามพระองค์ ซึ่งจากเมืองไปเพื่อศึกษา

ณ อาศรมอันสงบแห่งฤาษีวสิษฐ์ บัดนี้สำเร็จการศึกษาในวันพระชนม์สิบหกปีนั้นเอง

ทุกพระองค์จึงเสด็จกลับมายังอโยธยา...มาตุภูมิแห่งนี้...

ใบหน้าของเหล่าประชาชนต่างแต่งแต้้มรอยยิ้มด้วยความสุขใจ

เปี่ยมล้นยิ่งนักเมื่อได้ยมพระสิริโฉมอันงดงามเหนือกว่าเอกบุรุษใดบนพิ้นพิภพ

และผู้ที่เป็นที่รักที่สุดยิ่งคือ “ องค์ราม ”

ราม...ราม...พระนามศักดิ์สิทธิ์เสมือนคำสวดโบราณหาค่ามิได้ดังจากเรียวปาก

ของเหล่าประชาชนทุกเพศทุกวัยตามริมถนน พร้อมกับมาลีหลายสีสัน ส่งกลิ่นหอม

อบอวลโปรยปรายไปยังพระราชโอรสแห่งกษัตริย์อโยธยา

หากเสียงทุ้มที่ฟังดูเงอะงะออกมาจากปากกว้างของสตรีชราในชุดสีน้ำตาลเข้ม

ดวงตาเบิกกว้าง หากไร้ประกายแห่งความยินดี รอยยิ้มที่ดูน่าชังด้วยฟันร่วงไปตั้งหลายซี่

พยายามเบียดกลุ่มชาวบ้านจากทางเดินฝั่งซ้าย ตะโกนว่า “ ภรต ! องค์ภรต ! ”

และนางก็ใช้ไม้เท้าดันตัวเองไปจนถึงราชรถสีทองคำที่ราชกุมารทั้งสี่ประทับ

“ หยุดรถก่อนซิ ตาสารถี ข้าจะหาองค์ภรต เจ้าชายน้อยสุดที่รักของข้า ! ”

สุรเสียงกังวานใสดังขึ้นจากเจ้าชายหนุ่มวรกายสีครามผุดผาด

“ ท่านหยุดรถเราด้วยเหตุนี้เหรอ มันทรา ”

หญิงชราหลังค่อมสะดุ้ง เมื่อได้ยลดวงพักตร์งดงามยิ่งราวเทวบุตรของราชกุมารทั้งสี่

แววตาสีดำสนิทดุจดวงเนตรมฤคีของทุกพระองค์มีแววขบขัน เมื่อนางค่อมกำลัง

อ้าปากค้าง เพราะบุรุษทั้งสี่ช่างคล้ายคลึงกันจนแทบนึกไม่ออกสำหรับ

คนแก่ที่ใกล้ความจำเสื่อมบางเรื่องเท่านั้นอย่างมันทรา

...องค์นี้มีฉวีววรณสีคล้ำดุจสีกลีบนิลุบล พัสตราภรณ์สีทองงามจรัสรับแสงตะวัน

ส่งผลให้ราชกุมารหนุ่มองค์นี้งามปานสุริยเทวาบนท้องนภากาศเบื้องบน

ใช่ ๆ องค์ภรตของนางแน่ๆ !

มือเหี่ยวย่นตรงเข้าไปจับหัตถ์งาม “ องค์ชายภรตน้อยของหม่อมฉัน ”

“ ฮ่ะๆ ท่านอายุมากจริงๆ แล้ว มันทราจนจำผิดคนแล้ว ”

เจ้าชายหนุ่มหนึ่งในฝาแฝดที่มีผิวพรรณสว่างดังทองนพคุณหัวเราะกังวาน

“ อะไรนะท่าน ? องค์ภรตของข้าต้องงามแบบนี้ต่างหากล่ะ ”

เจ้าชายภรตองค์จริงประทับอีกด้านหนึ่งของพระเชษฐา

“ แม่นมมันทรา ข้าคือภรต ส่วนผู้ที่ท่านจับหัตถ์คือ พี่ชายใหญ่องค์ราม ”

หญิงชราจึงหันไปยังเจ้าชายองค์นั้น ก็คล้ายคลึงกับเจ้าชายที่นางจับมือทักทาย

แต่ดวงหน้าไม่ได้เจิดจรัสด้วยแสงสว่างเท่า และร่างบอบบางกว่าอีก...

สุรเสียงนุ่มนวลจึงทักทาย “ แม่นมมันทรา ข้าคือ ราม มิใช่ ภรต ”

หญิงชราหลังค่อมถึงกับชะงัก และดึงมือที่วางบนหัตถ์งามผุดผ่องนั้นทันที

แววตาสีเข้มของนางละอาย เพราะว่า...ข้าชิงชังองค์ราม

ข้าต้องการให้องค์ภรตเป็นรัชทายาท ยุพราชที่ถูกต้องแห่งอโยธยา แคว้นโกศล

ไม่ใช่ราม โอรสแห่งรานีเกาสัลยา องค์รามที่เคยแกล้งข้าให้ข้าต้อง...ฮึม !

“ ประทานอภัยเพคะ ราชกุมารราม แต่ข้า...รอ องค์ภรต อา ! ราชกุมาร

แห่งไกยเกยีของหม่อมฉัน รับขวัญแม่นมแก่ๆ คนนี้หน่อยเถอะเพคะ ”

เจ้าชายหนุ่มลำดับที่สองแห่งอโยธยาทรงก้าวฝีบาทลง

เพื่อดำเนินมาจับมือเหี่ยวย่นของนางมันทราด้วยใบหน้าอันแสนยินดี

“ แม่นมของชนนีข้า รับการคารวะจากหลานของท่าน ”

มันทราปลาบปลื้มใจจนหยิบผ้าเช็ดหน้าจากส่าหรี่ของนางมาซับน้ำตา

เมื่อองค์ชายภรตคุกเข่าและแตะมือบนปลายเท้าของนาง

“ หม่อมฉันเข้าใจผิดเองเพคะ องค์ภรต ทรงพระเจริญเถิดเพคะ ”

แม้นางจะเห็นสายพระเนตรสีนิลสว่างแสนอ่อนหวานขององค์รามจันทรา

หญิงชราค่อมก็เมินหน้าหนี พร้อมกับจับไม้เท้าของตนเองไว้แน่น

“ มันทรา เราคือ ราม ส่วนด้านหลังของเราคือลักษมัณและศัตรุฆน์

ที่ท่านชอบตำหนิว่าเด็กจอมแก่น วิ่งเล่นชนท่าน จำได้ไหม ? ”

นางค่อมเกาศีรษะ ด้วยนึกไม่ถึงเลย กุมารแฝด โอรสแห่งสุมิตตรา

จะเติบโตขึ้นมาด้วยสิริโฉมมากขนาดทำให้นางต้องสับสนขนาดนี้ ?

ข้าชิงชังองค์ราม...อะไรๆ ก็องค์ราม ทุกคนนั้นแหละ ตั้งแต่พระเจ้าทศรถ

เหล่านางกำนัล มหาดเล็ก ราชองครักษ์ ประชาชนแม้แต่ขอทานตาดำๆหรือ

พวกวรรณะศูทร แม้แต่จัณฑาลที่สังคมรังเกียจ ! ก็ต้องเอ่ยคำว่า “ ราม ”

หญิงชราขมวดคิ้ว บีบไม้เท่าตัวเองไว้แน่น เมื่อมองราชรถลับตาไปยังราชวัง

ข้าจะแก้แค้นท่านองค์ราม จันทรา ! ให้ท่านอับอายแบบที่ข้าเคยได้รับ

~*~*~*~*~

เสียงหัวเราะร่าเริงของราชกุมารทั้งสี่กำลังหัดซ้อมยิงธนูไม้ที่ได้รับพระราชทาน

จากพระราชบิดา ตามด้วยเหล่าบุตรอำมาตย์ที่ได้ถวายตัวเป็นสหายกำลังชื่นชม

การยิงธนูของเจ้าชายราชกุมารโดยเฉพาะองค์รามราชกุมาร

“ องค์รามๆ ยิงธนูไม้พระเจ้าข้า ทรงถือคันศรงดงามจริงๆ ”

ราชกุมารแห่งอโยธยาทรงยิ้มแย้มแล้วทรงขึ้นสายธนูให้ตรงเป้าหมายข้างกำแพงวัง

ขณะที่นางมันทรากำลังเดินค่อมๆ อย่างสบายอารมณ์ ลูกธนูก็ดันถึงดันค่อมของนาง

“ ตายแล้ว ๆๆ พระเจ้าาาาาา !!! ” ส่วนเนื้อค่อมของนางมาอยู่ตรงท้อง

ทำให้เหล่านางกำนัลและมหาดเล็กที่ยืนรายล้อมต่างหัวเราะดัง

“ แม่นมมันทรา ! อภัยเถิด เราจะคืนสภาพให้ท่าน ” องค์รามรับสั่งกังวานใส

แค่นิ้วดัชนีตวัดกลับ ลูกศรไม้ก็ดัดให้เนื้อค่อมของมันทราคืนไปสู่ด้านหลัง

แม่นมชราได้แต่หน้าแดงเมื่อได้ยินเสียงสรวลของเหล่าเจ้าชายน้อย

หัวเราะกันเข้าไป ไม่เว้นองค์ชายภรตน้อยที่รักของนาง พวกเขาเยาะเย้ย

ในรูปลักษณ์น่าเกลียดของข้ามาพอแล้ว องค์รามน้อย ผิวน้ำเงินนั้นยังมาตอกย้ำ

ข้าอีก...ข้าจะหาโอกาสให้พระองค์ต้องอับอายเหมือนข้า...มันทราหลังค่อมคนนี้

จะไม่ยอมเห็นท่านครองบัลลังก์อโยธยา ต้องเป็นองค์ชายภรตเท่านั้น

จะได้เหรอ ? ราชินีไกยเกยีก็เข้าแต่รักองค์รามยิ่งกว่าภรต นางรักเขายิ่งกว่า

บุตรในอุทรแท้ๆ ของนาง ให้องค์ชายน้อยๆ บรรทมเคียงข้าง แต่รามจะได้การรับ

ขวัญจากไกยเกษีทุกครั้ง...ส่วนข้าได้แต่มองด้วยความรู้สึกเจ็บใจ !

องค์ชายภรต สายโลหิตแห่งนครไกยเกษต้องได้รับตำแหน่งยุพราช !

คอยดูเถอะ องค์ราม !

~*~*~*~*~*~

ดวงเนตรงดงามปานกลีบบัวทอดเนตรยังพระอนุชาองค์รอง ดวงพักตร์งามสง่า

ขององค์ภรตสลดลงขัดกับเมื่อครู่นี้ องค์รามจึงทรงโอบไหล่

“ น้องเอ๊ย ! ไงเจ้าถึงคร่าเครียดเล่า พวกเราทั้งสี่กำลังเข้าเฝ้าพระบิดาและพระมารดา

ทั้งสามแล้ว พี่รู้สึกปิตีนักหนา เรากลับบ้านแล้ว เจ้าเองก็มีแม่นมมันทรา

ที่รักเจ้าและห่วงใยถึงขนาดเดินมาหาเจ้าเอง ”

เจ้าชายหนุ่มจึงตอบว่า “ ท่านพี่...น้องไม่ชอบสายตาของนางเวลามองท่านเลย

แววตาดูแสดงถึงความร้ายกาจชอบกล เจ้าเห็นไหม ? ลักษมัณ ”

“ ใช่ ! นางก็มองพี่ภรตด้วยสายตาคาดหวังมากมาย ข้ารู้สึกไม่ดีข้างในใจ...”

“ อย่ากล่าวอัปมงคลซิ ลักษมัณ ” องค์ชายศัตรุฆน์แตะเรียวพาหาของคู่แฝด

ทั้งที่ๆ พระหทัยก็เริ่มกังขา ในที่สุดองค์รามจึงรับสั่ง

“ อนุชาน้อยๆ ของพี่ อย่ากังวล พี่เข้าใจดีว่ามันทราอาจเคืองพี่บ้าง เมื่อครั้งพี่เคยแกล้ง

นาง แต่นางไม่มีทางคิดร้ายอันใดแน่ นางรับใช้มารดาไกยเกยี จงรักภักดีต่อราชบิดา

นางไม่มีจิตคิดร้ายใดๆ กับพวกเรา ”

รอยสรวลระบายบนริมโอษฐ์งาม ทำให้พระอนุชาทุกพระองค์แย้มยิ้มตอบ

ทว่าองค์ภรตทรงรู้สึกไปเองไหมว่า...จะมีเหตุการณ์พลิกผันชีวิตของพระองค์

และเชษฐารามจันทรา จะมีเหตุมาจากมันทรา เพราะว่าสายตาของนางค่อม

ผู้เป็นแม่นมของพระมารดาเป็นสายตาแสดงอาฆาตมาดร้ายต่อองค์ราม

และทำให้พระองค์กลัวจนไม่อยากให้นางมาใกล้แม้แต่น้อย

หวังว่า พระมารดาไกยเกยีจะทรงให้อภัยว่าตนนั้นไม่ต้องการให้นางค่อมมันทรา

อยู่ใกล้ชิดพระองค์ พระอนุชาแฝด โดยเฉพาะอย่างยิ่งองค์ราม !

~*~*~*~*~*~

สาเหตุที่พระรามต้องไปอยู่ป่าก็คือ โดนแม่นมแก่ๆ หลังค่อมน่าเกลียดใส่ร้ายครับ

นางมันทรา ( ในรามเกียรติ์ไทยเรียก กุจจี ) หล่อนช่าง...เป็นคนเดียวในอโยธยา

มั้งที่เกลียดองค์รามที่สุดตามสาเหตุนี้ และยุยงให้ท่านแม่ไกยเกยี ซึ่งรักและสนิท

องค์รามมากที่สุดให้ท้าวทศรถทำตามสัญญานั้นเอง

จริงๆ ชาติก่อน นางค่อมเกิดเป็นแม่กวางที่เสียลูกเขยไปด้วยน้ำมือของท้าวอัศวบดี

( พ่อของท่านแม่ไกยเกยี ) ชีเลยแช่งให้เสียพระราชาต้องเสียลูกเขยแทน

นางเลยเกิดมาเป็นนางค่อมยุยงแบบนี้แหละ // ในบรรดาตัวละครหญิง

ไรเตอร์จึงอยากเตะยายแก่นี้ที่สุดน่ะ >O<

ยายแก่มันทรายุยงรานีที่ตนเลี้ยงมาอย่างไกยเกยีให้...เนรเทศองค์รามไปอยู่ป่า...

และเจ้าชายภรต  โอรสแท้ๆ ของนางเป็นราชาอโยธยาแทน