คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : The First Sight ตอนที่ 1
เช้าวันหนึ่ง...ท้องฟ้าก็ยังคงเป็นสีส้มแกมชมพูระบายทาไว้ด้งแก้มละมุนของดรุณีน้อยวัยเยาว์
เสียงคลื่นที่ดังกระทบหาดทรายขาวเป็นเสียงดนตรีแสนไพเราะสำหรับลอร์ดพรายผู้นี้
เขามีนามว่า “ เคียร์ดัน ฟาลัสธริม ” หลายคนกล่าวว่า เขาเป็นหนึ่งในเหล่าพรายที่มีถิ่นกำเนิดมาจาก
ทะเลสาบคุยเวนิเอนหรือทะเลสาบชาคริตเมื่อนานมาแล้ว ก่อนจะเกิดสงครามกับจอมมารทมิฬเสียอีก
เขาได้เป็นผู้ปกครอง แต่ไม่ได้รับการขนามนามว่า “ ราชา ” เพราะว่ากษัตริย์ชาวเทเลรีนั้นมีเพียง
พระองค์เดียว ทรงนามว่า “ ธิงโกล เสื้อคลุมเทา ” และเคียร์ดันมีหน้าที่ดูแลเหล่าพรายเทเลรีที่รักการอาศัยริม
ชายฝั่งทั้งสองด้านนามหนึ่งคือ อากลาร์เรสท์ และบริธอมบาร์ ถึงกระนั้น เขาก็ต้องมีหน้าที่สำคัญยิ่ง
ที่เพิ่งได้รับมา...หน้าที่นั้นคือ พิทักษ์หน่อเนื้อเชื้อกษัตริย์พรายชาวโนลดอร์และซินดาร์
“ ท่านอาจารย์ ” เสียงทุ้มใสของเด็กหนุ่มผู้หนึ่งทำลายความเงียบในบรรยากาศ
ลอร์ดคีร์ดันส่ายเคราสีขาวยาวประอกของตน “ เจ้าฟื้นจากภวังค์แล้วหรือ ? เจ้าหนูกิล ”
“ ข้ามาชมแสงของอนอร์ยามเช้าตามที่ท่านบอก ” เด็กหนุ่มยิ้ม “ แต่เด็กน้อยคนนั้นยัง ...”
เขากำลังก้าวเข้าสู่วัยหนุ่มของเหล่าเอลฟ์ เรือนผมสีน้ำตาลเข้มจนเกือบเป็นสีดำถักเปียด้วยริบบิ้นสีทอง
ใบหน้าเยาว์วัยประกอบด้วยคางเรียวแหลม แต่ไม่ได้เชิดเกินไป และดวงตาสีน้ำเงินเข้มเจือเทา
ฉายแววมุ่งมั่นและความร่าเริงที่ซ่อนอยู่ภายในนั้นเอง
“ แม่หนูคนนั้นคงกำลังเหนื่อยจากการเดินทาง ให้นางพักต่อไปเถอะ ”
กิลค้อมศีรษะลงแด่ท่านอาจารย์ เมื่อก้าวถอยหลัง เขาก็สังเกตว่าท่านอาจารย์
มีควันสีขาวออกจากกายเป็นรูปวงกลมสามวงกลางอากาศ
...ท่านสูบไปป์เล่นอีกแล้วซิ...อาจารย์เนี่ยนะ...
พรายหนุ่มเดินเข้าไปยังบ้านไม้ที่สร้างขึ้นมาเพื่อรองรับผู้อพยพจากอาณาจักรที่เพิ่งล่มสลาย
ไปได้ไม่นานอาณาจักรโดริอัธที่เคยรุ่งเรือง และมั่นคงมานานหลายพันปีหมดสิ้นแล้ว...
ผู้รอดชีวิตคือเหล่าพรายซินดาร์ที่ได้รับคำสั่งจากกษัตริย์องค์สุดท้ายให้นำพระธิดาเสด็จหนีมาพร้อมกับ
อัญมณีเลอค่า และต้องจ่ายด้วยชีวิตของเหล่าบุตรแห่งพระเป็นเจ้า มีนามว่า “ ซิลมาริล ”
“ องค์ชายเอเรย์นิออน ! ” พรายสาวผู้หนึ่งวางมือจากไม้กวาดเพื่อถอนสายบัวต่อหน้าเด็กหนุ่ม
“ ไม่ต้องมากพิธีหรอกจ๊ะ แวร์นิน ข้าแค่มาดูว่านางตื่นหรือยัง ? ”
แวร์นินจึงบอกว่า เด็กหญิงคนนั้นยังไม่ได้ตื่นจากภวังค์ แต่ก็เชิญให้เขาขึ้นไปได้
พรายหนุ่มแอบยิ้ม เมื่อได้ก้าวไปในห้องนอน แล้วเห็นร่างน้อยที่กำลังห่มผ้า คลุมโป่งหนีแสงตะวัน
ร่างสูงโปร่งจึงคลานไปใกล้เป้าหมายนั้น พลางแตะเบาๆ “ ตื่นไปทานข้าวเช้าได้แล้วจ๊ะ ”
“ อือ...อือ...” เสียงใสขานรับ แล้วก็มุดใต้ผ้าห่มต่อไปอีก
“ แม่หนูน้อย ถ้าไม่ตื่นตอนนี้ พี่จะไม่มีเวลาว่างเล่นด้วยนะ ” หนุ่มน้อยกิลกล่าว เหมือนจะได้ผล
เด็กหญิงคนนั้นยอมออกจากผ้าห่ม ปอยผมสีดำเป็นมันเงายุ่งเหยิง ยาวประแก้มอิ่ม
เปลือกตาบางกระพริบตาเบาๆ “ ใครเหรอ ? ”
“ พี่หนูกิลงั้ย ” พรายหนุ่มตอบ มือวางบนไหล่ของเด็กหญิงตัวน้อย “ ตื่นได้แล้ว ”
~*~*~*~*~*~
เด็กหญิงได้รับการหวีผมจากแม่นมของนาง ซึ่งก็ยังคงเรียกนางว่า “ องค์หญิงน้อย ”
หากนางไม่ค่อยชอบเท่าไร แถมยังต้องทำหน้าเบี้ยวทุกที
“ หนูไม่ไปหาใครทั้งนั้นแหละ ”
“ ไม่ได้นะเพคะ ” แม่นมของนางกล่าวแกมดุ “ ท่านลอร์ดคีร์ดัน และเจ้าชายเอเรย์นิออน
อุตส่าห์รับพวกเราทุกคนให้มาอยู่ชายฝั่งนี้อย่างปลอดภัย อย่าทรงดื้อนะเพคะ ”
หวีที่ดึงผมแสนยุ่งเหยิงจนเป็นสังกะตังไปทั่วศีรษะ ทำให้เด็กหญิงร้องมาด้วยความรู้สึกเจ็บ
และวิ่งหนีแม่นมออกจากบ้านพักของตน...แม้จะหกล้มก็ต้องวิ่งต่อไป...
~*~*~*~*~*~
ฮือ...ฮือ...
ร่างเล็กนั้นยังคงน้ำตาไหลออกมาอาบแก้มนิ่มทั้งสองข้าง นางซบหน้าลงบนโขดหิน
ใต้ต้นไม้ใหญ่ สายลมพัดเส้นผมปลิวไหว...เสียงคลื่นของทะเลเข้าสู่ชายฝั่ง...ได้ยินแว่วๆ
โฮ่งๆ ! โฮ่งๆ !
สาวน้อยร่างเล็กตกใจกับเสียงของลูกสุนัขตัวหนึ่งที่ดูคล้ายกับสุนัขล่าเนื้อ แววตาสีเข้ม
ขนเป็นสีขาวสะอาดเจือน้ำตาลอ่อน เด็กหญิงจึงพยายามปัดจมูกชื้นๆ ที่มันดมใส่ แต่มันก็ไม่ยอมไป
“ เจ้าหิวใช่ไหม อย่ากินข้าเลยนะ ...อย่ากิน...”
เสียงทุ้มใสก็ตอบกลับมา “ อายกลอส ไม่กินเจ้าหรอก แม่หนูน้อย อีกอย่างเจ้าก็ตัวเล็กเกินไป ”
นางจำได้ว่า....หนุ่มร่างสูงโปร่งผู้นั้นกลับมาอีกแล้ว...
นางรู้ทันทีว่าเป็นผู้ชายที่ตามมาปลุกนางนั้นเอง...เขามาบอกว่าจะชวนเราไปเล่นด้วยนี่นา...
...เขาก็เล่นกับเราจริงๆ เหรอ หรือแค่ปลอบใจกันล่ะ ?...
“ หนู...กลัว...หนูกลัว...” นางก้มหน้างุด และตั้งหน้าตั้งตาว่าจะร้องไห้อีก
พรายหนุ่มผู้นั้นจึงลูบผมนางเบาๆ และยกร่างเล็กบอบบางของนางขึ้น
“ เจ้าไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น เราอยู่ที่อาร์แวร์นิเอนแห่งนี้แล้ว พวกนั้นจะไม่มีวันมาทำร้ายเจ้า”
น้ำตาหยดน้อยหยดแปะลงบนแขนเสื้อทูนิคหลายหยด...นางก็ยังไม่หยุดร้องไห้
“ พี่หนูกิลคนนี้จะพาเจ้ากลับแล้ว ถ้าง่วงก็นอนต่อเถอะ เอลวิงแห่งโดริอัธ ”
แล้วเด็กหญิงร่างเล็กกระจิริดก็เข้าสู่ห้วงภวังค์ของตนไปอีกครั้ง...
~*~*~*~*~*~
ติดตามตอนต่อไปนะครับ ^^
ความคิดเห็น