คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 (100%)
เวลา 16.00 น ณ บ้านที่(ควรจะ)เงียบสงบ แต่ตอนนี้…
“กร๊ากกก แกดูนั่นดิแดซอง”
”ฮ่าๆๆ ทำไปได้อ่ะ โอยย ปวดท้องๆ”
หนุ่มน้อยร่างบางนาม จียง กำลังนอนแผ่หลาอยู่บนเตียง เริ่มกระพริบตาถี่ๆ แล้วบ่นพึมพำดั่งสาปแช่งคนที่ทำให้เขาตื่นจากนิทราแสนหวาน
”อืออ หัวเราะอะไรกันนักหนาว้า” เสียงยานคางตามปกติของคนเพิ่งตื่นนอนดังมาจากจียง เขาพลิกตัวไปอีกไปอีกข้างหนึ่ง แล้วเอาหมอนสองข้างอัดหูเอาไว้ แล้วกดหน้าตัวเองจนจมลงไปในเตียง
”ฮ่าๆ แดซองแกดูมันทำหน้าดิ ยังกับผีอ่า 55” โอ้ย รำคาญ! ในที่สุดผมก็ทนเสียงหัวเราะบ้าระห่ำของพวกมันไม่ไหว ต้องลุกขึ้นไปล้างหน้าแล้วลงไปดูตัวต้นเหตุ
”พวกแกจะหัวเราะอะไรกันวะเนี่ย” ผมตบหัวมันสองตัวให้รู้จักสำนึกและเกรงใจซะบ้าง แต่เปล่าเลย…
”อ้าว พี่จีตื่นแล้วหรอ มาๆดูนี่ดิ โคตรฮาอ่ะ” แดซองพูดแล้วหัวเราะจนตาหยี มีชี้ไปที่ทีวี อ้อ ไอนี่เองใช่ไหมที่ทำให้กรูไม่ได้หลับได้นอน และที่สำคัญขอบคุณมากๆที่พวกแกรู้ว่าฉันหลับอยู่ก็ยังแหกปากได้ซะลั่นบ้าน
”โธ่ จีมาๆ” ยองเบเห็นผมทำหน้าทำตาอย่างกับจะกินแดซองเข้าไป(เฮ้ย!) ก็ตบโซฟาเบาๆเชิงให้มานั่งดูกับพวกมันด้วย ผมกรอกตาไปมา แต่ก็ยอมนั่งแต่โดยดี
10 นาทีผ่านไป
”กร๊ากก ไอแดซอง ยองเบ ฮ่าๆ ทำไปได้อ่ะเอาหัวแม่เท้ามาดูดแทนไอติม ไม่ไหวละ ปวดท้องๆ”ไม่ต้องตกใจไปหรกครับ ผมเองอ่า ถือว่าผมให้อภัยมันแล้วกันเพราะฮาสมคำร่ำลือจริงๆ
ก๊อกๆ
เสียงเคาะที่ประตูทำลายเสียงหัวเราะของพวกเราไป ผมใช้เท้าสะกิดยองเบที่นั่งอยู๋ข้างผมเบาๆ เชิงว่า แกไปเปิดดิ
ยองเบขอคุย:
ก๊อกๆ เสียงนี้ดั่งกับเสียงนรก มาขัดจังหวะผมซะได้ พวกนี้ชอบใช้งานผมยังกับผมเป็นทาสพวกมันอ่ะ ครั้งที่แล้วผมก็ออกไปเปิด นึกว่าคนสวยที่ไหน กลับกลายเป็น คุณป้าร่างท้วมแก่ๆ ถือกระดาษใบเล็กๆแล้วพูดว่า ‘มาเก็บค่าเช่าบ้านจ๊ะ’ คุณอาจจะว่าผมบ้า แต่ผมเชื่อย่างนั้นจริงๆว่าอธิฐานก่อนเปิดประตูแล้วจะได้สิ่งนั้นจริงๆ (writer:เหมือนครั้งคุณบ้าหน่ะหรอ ยองเบ: ไปตายซะ! Writer: แอ๊ก!) ครั้งนี้ พระเจ้าครับ ขอให้ความดีของผมที่มีอันน้อยนิด ช่วยทำให้ผมเปิดแล้วเจอนางฟ้าด้วยเถิดนะครับ ผมอยากมีแฟนเป็นตัวเป็นตนกับเขาสักครั้ง (writer: แกจะบอกเขาทำไมว่าแกไม่เคยมีแฟน โหๆๆ)
แอ๊ดด
โอ้ นางฟ้าตัวจริง เฮ้ย ม่ายช่ายยยย เด็กผู้ชายหน้าตาหน้ารัก กำลังยิ้มแป้นแล้นอยู่ ขอบตาที่ดูคล้ำๆจนดูเหมือนแพนด้าตัวน้อยๆ ผมเผ้าที่ดูยุ่งไม่ค่อยเป็นทรง และข้าวของพะรุงพะรังซะหมด น่ารักจิงๆเลย^^
”เฮ้ ใครมาหน่ะ” เสียงจียงทำลายฝันหวานของผม พร้อมมือหนักๆที่แตะลงบนไหล่ผม
”อะ เอ่อ หวัดดี ผมชื่อซึงฮยอน หรือมักเน่ครับผม” พูดแล้วโบกมือไปมา ทำไมนายนั่กขนาดนี้นะ
”หวัดดี ว่าแต่นายมาทำไมอ่ะ มักเน่”ใช่ๆ จียงถามได้แจ๋ว นางฟ้าผม(?)มาทำไมเนี่ย
ต่อตรงนี้จ๊ะ ^^
“เอ่อ พอดีผมเพิ่งกลับมาจากอเมริกาหน่ะครับ แล้ว… แล้วผมกะจะมาเซอร์ไพรซ์แม่เค้าสักหน่อย ตะ แต่..แต่ว่า ”มักเน่พูดติดๆกันหลายครั้ง แล้วเอานิ้วชี้ตัวเองมาจิ้มกัน จึ๊กๆ
”นายไม่รู้ที่อยู่ของตัวเอง” สมแล้วหล่ะที่เป็นคนฉลาดอย่างนาย จียง
”อ่า ก็บ้านมันเพิ่งย้ายเมื่อต้นปีที่แล้วอ่ะ ตั้งแต่ผมไปอเมริกา ผมก็ไม่เคยกลับเกาหลีอีกเลยอ่ะครับ ” มักเน่รีบพูดต่อทันที ที่เห็นจียงเริ่มขมวดคิ้ว
”ขอผมอยู่ด้วยนะครับ ผมทำงานบ้านได้ทุกอย่างเลย นะๆ ผมไม่กวนพวกพี่หรอกครับ นะน้า” มักเน่เห็นจียงขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม ก็ทำท่าจะร้องไห้ขึ้นมาจริงๆ
”คะ คือ ฮึก ผมขออยู่แค่ ฮึก คืนเดียวนะครับ ผมจะ ฮึก ผมจะ …พยายามติดต่อกับที่บ้าน ฮึก แล้วจะกลับไปให้เร็วที่สุดเลย” ซวยแล้วไง น้ำตาหล่นเผาะๆ เลย
“ตามใจนายแล้วกัน ยองเบ” อ้าวว โยนขี้กันง่ายๆอย่างงี้เลยหรอวะ จียง! เพราะนางฟ้าเปลี่ยนเป้าหมายทันที หันมาทางผม ฟึบ น้ำตายังคลอเบ้าอยู่เลย ผมนี่ใจอ่อนยวบไปแทบเท้าของนาวฟ้าอยู่แล้ว
”อะ เข้ามาข้างในก่อนละกัน” สุดท้ายผมก็ทนดูนางฟ้ามีน้ำตาตกตรงนี้ไม่ได้ อย่างไงก็เข้าไปคุยกันนก่อนแล้วกัน ที่เหลือค่อยคิดเอาดาบหน้า
”ขอบคุณครับ ผมคิดไว้แล้วเชียว ว่าพี่ต้องใจดีมากๆแน่ๆ !” มักเน่ยิ้มกว้าง ทั้งๆที่ยังมีคราบน้ำตาติดอยู่ที่แก้มอยู่เลย แล้วเข้ามาโถมตัวกอดผมไว้ซะแน่น!
ผม โดน นางฟ้า กอด ครับ ! 0_0!!
มาต่อแล้วนะค๊า
เม้นท์ๆกันด้วยอ่า
สิบเม้นท์ๆ ได้มะๆ
ขอบคุนทุกคนที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้นะคะ
ขอบคุณที่ช่วยเม้นท์ให้เหมียว
ถ้าอยากรู้ว่าเป็นยังไง
ก็ต้องติดตามใช่ป่ะ ?
I love everybody everytimes every hour every second
I LOVE TEMG !!
ความคิดเห็น