แตกต่าง หลงทาง คำปรารถนา และ ความรัก

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องหรือแต่งขึ้นเพื่อเสียดสีอะไร ทุกอย่างไม่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์จริง แต่งเพื่อความเพลิดเพลิน นะจ๊ะ

เนื้อเรื่อง

“เธอผู้เป็นที่รัก ขอโปรดจงหยิบศาสตรา ขึ้นมาเพื่อเข่นฆ่า กันและกันเถิด”

เธอกับฉัน เราคือคนเดียวที่แยกออกมาเป็นสอง เราทั้งคู่คือฝาแฝดสาวที่รักกันมาก พวกเรานั้นเกิดในตระกูลที่ร่ำรวยมหาศาล เราเกิดมาพร้อมกัน มีพ่อและแม่ผู้ใจดี พวกท่านเลี้ยงเราให้เติบโตมาด้วยกัน ไม่ว่าจะใบหน้า ส่วนสูง สีผม หรือสิ่งที่ชอบกับเกลียดต่างก็เหมือนกันจนบางครั้งฉันเองก็สับสนว่าเธอคือฉันหรือว่าฉันคือเธอ เราคือใครกันแน่ แม้แต่หมอทำคลอดหรือพ่อกับแม่ก็ไม่อาจจะแยกพวกเราออกได้ พวกเรามักจะอยู่ด้วยกัน ติดกันดั่งแสงและเงา พวกเราทั้งคู่นั้นรักกันมาก 

จนกระทั่งในวันที่พวกเราอายุได้ 20 ปี พวกเราสองสาวที่เดินเล่นในสวนบ้านตัวเองก็บังเอิญไปพบกับชายหนุ่มแปลกหน้าที่หลงเข้ามาในสวนแห่งนี้ ชายแปลกหน้าผู้นั้นท่าทางจะรุ่นราวคราวเดียวกับพวกเราสองพี่น้อง

“พวกเธอเองก็หลงเข้ามาเหมือนกันอย่างงั้นหรือ^^” ชายหนุ่มคนนั้นถามพวกเราด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ในวินาทีนั้นฉันกับเธอ ได้ตกหลุมรักเขาเข้าซะแล้ว

พวกเราทั้งสองคนนึกสนุกขึ้นมาจึงได้หลอกชายคนนั้นไปว่าพวกเราสองพี่น้องก็หลงเข้ามาเช่นกัน หาทางออกจากสวนอันกว้างใหญ่นี้ไม่เจอ

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวนไปนะ พวกเรามาช่วยกันหาทางออกเถอะ^^” เขาช่างเป็นคนที่ใจดีอะไรเช่นนี้

จากนั้นฉันและเธอก็พาเขาเดินไปในสวนของพวกเราโดยแสร้งทำเป็นไม่รู้ว่าทางออกอยู่ที่ใด แกล้งเดินวนไปเรื่อย ๆ เพื่อใช้เวลาอยู่กับเขาผู้เป็นที่รักของเราทั้งสองนาน ๆ  น่าแปลกที่เขาไม่ได้สงสัยอะไรในตัวพวกเราทั้งสองเลย และที่พิเศษที่สุดเลยคือชายหนุ่มแปลกหน้าคนนี้แยกพวกเราออกทั้งที่พบกันครั้งแต่กลับไม่มีทายผิด รู้ว่าฉันไม่ใช่เธอ และ เธอไม่ใช่ฉัน เพราะเหตุผลนี้ทำให้ฉันและเธอยิ่งรักชายคนนี้ยิ่งขึ้นไปอีก

จากนั้นมาเราทั้งสองก็บอกความจริงกับเขาว่าสวนนี้คือสวนของเราสองพี่น้อง เขาตกใจเล็กน้อยและยังยิ้มให้พวกเราแทนที่จะโกรธหรือสงสัยในพวกเรา เขาช่างใจดีอะไรเช่นนี้

จากวันนั้นมา ชายหนุ่มคนนั้นก็มาหาพวกเราสองพี่น้องทุกวัน

“ช่วยมาเดินหลงไป ในสวนแห่งนี้กับผมทุกวันจะได้ไหม”

ช่วงเวลาที่เราสามคน เธอกับฉันและเขา อยู่ด้วยกันนั้นแสนมีความสุขยิ่งนัก เหมือนดั่งความฝันอันแสนงดงามในสวนแห่งนี้

แต่เมื่อเวลาผ่านไป เมื่อความรักเข้ามากั้นกลางระหว่างพวกเรามากจนเกินไป พวกเราทั้งสองจึงต้องการให้แน่ชัด ว่าเขาต้องการที่จะเคียงคู่กับใครกันแน่ เธอกับฉันจึงเอาอกเอาใจเขา พยายามที่จะคว้าชายผู้เป็นที่รักมาครอง แต่เขานั้นสามารถแยกพวกเราออกได้โดยสิ้นเชิง ไม่สับสนแม้แต่น้อย เพราะอะไรกันนะ ฉันกับเธอต่างกันตรงไหน ขนาดตัวฉันเองบางทียังแยกตัวเองกับเธอไม่ได้แล้วทำไมเขาถึงได้แยกพวกเราได้กันนะ

เขาใจดีกับฉันและเธอเท่า ๆ กันก็จริงแต่ทำไมถึงรู้สึกปวดใจกันนะ ความรู้สึกนั้นทั้งฉันและเธอสามารถรับรู้ได้ ก็เรารักกันมากนี่นาและตอนนี้พวกเรากำลังแย่งชิงของที่มีเพียงชิ้นเดียวกันอยู่ ความรักที่เราสองคนฝาแฝดเคยมีให้กันตั้งแต่เกิดจนถึงตอนที่ได้เจอกับเขาคนนั้นได้เปลี่ยนแปลงเป็นความแค้น ฉันและเธอตัดสินใจแล้ว ว่าเขา ควรคู่ที่จะอยู่กับใคร และใครควรคู่กับเขา ฉันและเธอจะห้ำหั่นกันเพียงเพื่อเขาและตัวของพวกเราสองพี่น้องเองด้วย

“ขอจงหยิบดาบขึ้นมา ฉันและเธอ ผู้เป็นที่รักของกันและกัน เธอที่เป็นฉันและฉันที่เป็นเธอ เรามาฆ่ากันเพื่อเขาและตัวพวกเราเถิด”

เธอและฉันต่างหยิบดาบขึ้นมาฟาดฟันเข่นฆ่ากันด้วยความปรารถนาของตัวเอง พวกเราฝาแฝดต่างรู้ดี ไม่ว่าใครจะเป็นผู้ชนะ ไม่วาใครจะเป็นผู้ฆ่าหรือถูกฆ่า สุดท้าย พวกเราจะตายไปครึ่งหนึ่ง และบางทีอาจจะไม่เหลืออะไรเลยก็เป็นได้

ฉันและเธอฟาดฟันกันด้วยทั้งหมดที่มี แต่ฝีมือดาบและสิ่งที่เรียนมากลับเหมือนกัน ทำให้เป็นการฆ่ากันที่ยืดเยื้อไม่มีใครเสียเปรียบหรือได้เปรียบ เธอและฉันต่างก็มีบาดแผล ดาบก็บิ่นเทาลง เหนื่อยล้าเหลือเกิน

ขณะที่ฉันและเธอจะเข้าสู่การเข่นฆ่าชี้ผลเป็นตาย เขาก็เข้ามาขัดขวาง “ทำไม! ทำไมพวกเธอต้องฆ่ากันด้วย หยุดเดียวนี้” หลังจากสิ้นประโยค พวกเราทั้งสองไม่อาจยั้งดาบที่ฟาดฟันกันลงได้ทำให้เขาโดนลูกหลงจากการเข่นฆ่ากันของพวกเรา เขานอนร้องไห้จมกองเลือด เขาไม่มีแววว่าจะรอดเพราะแผลที่พวกเราเป็นคนฟาดฟันนั้นหนักหนามาก

“ความสุข...ในสวนแห่งนี้...หลงทาง...กันสามคน...ตลอดไป” หลังจากสิ้นเสียงนั้นของเขา ฉันและเธอก็ได้รับรู้ถึงความปรารถนาที่แท้จริงของชายหลงทางผู้เป็นที่รักคนนั้น แต่มันสายไปแล้วที่เราสามคนจะมาเดินหลงทางด้วยกัน ฉันและเธอต่างก็เกิดความเคียดแค้น ความเศร้าโศก

“ยังไม่รู้ผลเลย เรามาจับศาสตรา เข่นฆ่ากันต่อเถิด”

เธอและฉันจับดาบขึ้นมาในมือ พวกเราพร้อมที่จะลงดาบสุดท้ายเพื่อปลิดชีวิตของกันและกัน ความปรารถนาที่ไม่มีวันเป็นจริงมันกำลังจะจบลง

ฉั๊วะ!!!

น่าแปลกที่พวกเราทั้งสองเหมือนกันทุกอย่างเหมือนเป็นคน ๆ เดียวแยกเป็นสอง ผลของการดวลดาบฆ่ากันน่าจะออกมาเสมอ แต่คนที่ล้มลงหลังการลงดาบสุดท้าย กลับเป็นเธอ ฉันคือผู้ยืนอยู่เป็นคนสุดท้าย และความจริงที่ฉันได้รู้ก็คือ เธอตั้งใจใช้มือข้างที่ไม่ถนัดในการลงดาบสุดท้าย เธอจงใจที่จะตาย

สุดท้ายแล้ว ฉันคือคนที่ไม่เหลืออะไร ฉันได้ตายไปแล้วด้วยน้ำมือของตนเอง ฉันเดินหลงทางอยู่ในสวนของตัวเองเป็นเวลานานจนเรียกได้ว่าชั่วนิรันด์

เธอผู้เป็นที่รักของฉัน กับเขาที่เป็นที่รักของฉันเช่นกัน กลับต้องมาตายด้วยฝีมือของฉัน

เอาหละ พวกเราสามคน ฉันกับเธอและเขา เรามาหลงทางอยู่ในสวนแห่งนี้ด้วยกันตราบชั่วนิรันด์

-Fin-