คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ลูกสาวห้างทอง ( intro )
“อาเซฮุนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!!”
เสียงตะโกนที่มักจะเกิดขึ้นทุกเช้าในร้านทองตระกูลอู๋ ร้านทองชื่อดังย่านเยาวราชจนเป็นที่ชินหูของผู้คนที่อาศัยอยู่ในละแวกนั้น คริส อู๋ เถ้าแก่เจ้าของร้านทองแห่งนี้กำลังโชว์พลังเสียงปลุกลูกชายคนเล็กให้ตื่นจากความฝันเสียที
“อะไรอ่ะป๊า!!!” เซฮุนหรือหมวยเล็กแห่งตระกูลอู่ เดินเช็ดน้ำลายลงมาจากห้องนอนก่อนจะชะงักแทบตาสว่างนี่ป๊าเค้าเป็นอะไร คิดยังไงลุกขึ้นมาแต่งชุดนี้เฝ้าร้านทอง
“ลื้อน่ะตื่นสาย อาหมวยเล็ก ลื้อจำไม่ได้หรอวันนี้วันอะไร” คริส อู๋ผู้เลื่องชื่อในดินแดนเยาวราชลุกขึ้นถามลูกชายด้วยท่าทางหงุดหงิดเกินทน
“อั๊วรู้ แต่พี่อี้ชิงกว่าจะถึงก็ตั้งบ่าย ป๊าจะปลุกอั๊วขึ้นมาทำไมตั้งแต่ร้านปาท่องโก๋เจ๊จวงนี่ยังไม่ปิดห๊ะ!!! แล้วนี่แต่งตัวอะไร อั๊วบอกแล้วใช่ไหม ไอ้การแต่งตัวแบบสบายๆสไตล์ยุโรปเนี่ย ป๊าเลิกแต่งได้แล้ว มันเชย!!!!!!” มันเชย!!!!! มันเชย!!!! เชย!!! เชย!!! คำนี้ดังก้องในหัวจนทำให้เถ้าแก่ร้านทองเดินเซไปแปะอยู่กับตู้โชว์ทองฝังเพชรของตัวเอง
“เฮีย เป็นอะไรไปยืนพิงตู้ทำไมอั๊วเพิ่งเช็ดไปนะ...”
“ชานยอลอ่า~~~ หมวยเล็กอีว่าเฮีย อีว่าเฮียแต่งตัวไม่ดี” เมื่อโดนลูกว่า ก็จำเป็นต้องหันมาอ้อนเมียล่ะว่ะจุดนี้ หน้าหล่อของเถ้าแก่ร้านทองเอนไปซบอยู่ตรงหน้าอกนุ่มๆของภรรยาก่อนจะเอ่ยฟ้องออกมาเพื่อหวังจะอ้อนในเมียคนสวยปลอบใจ
“อั๊วบอกว่าอย่าพิงตู้เฮีย กว่าอั๊วจะเช็ดให้เพชรมันขึ้นเงาแวววาวเรียกลูกค้าขนาดนี้ มันลำบากรู้ไหม แล้วนี่อะไร อั๊วบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าแต่งตัวแบบนี้ มันแก่!!!!!!” มันแก่!!! มันแก่!!! แก่!!! แก่!!! ทำไมใครๆก็ต้องว่าคริส อู๋ แม้กระทั่งเมียรักยังว่าคริส อู๋ คริส อู๋ ผิดอะไร!!!!!!!!
“เฮียแต่งแบบนี้ เฮียไม่หล่อหรอชานยอล....” ชานยอล คุณนายร้านทองที่กำลังปัดกวาดเช็ดถูร้านหันมามองก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเห็นสามีทำหน้าจ๋อยเพราะโดนว่าว่าแก่
“มันก็หล่อนะเฮีย แต่................” เห็นไหมบอกแล้วว่าชานยอลชอบทุกอย่างในตัวเถ้าแก่คริสคนนี้ เอ๊ะ แต่ว่าตอนเรียนกับท่านอาจารย์ ท่านสอนว่า ใจความสำคัญจะอยู่หลังคำว่าแต่นี่หว่า..........
.
.
.
.
.
“แต่มันเหมือนเด็กเสริฟร้านติ่มซ่ำชายโฮเลยอ่ะเฮีย...” คุณนายคนสวยพูดเสร็จก็หันไปทำงานของตัวเองต่อโดยไม่ได้สังเกตุอาการความดันสูงกำเริบของสามีเลย ลูกชายว่าแก่มันเจ็บไม่เท่า เมียว่าเหมือนเด็กเสริฟ!!!!! โธ่ ชุดทักซิโด้ที่อุตส่าห์ไปเช่ามา ไอ้เจ้าของร้านมันบอกว่า ใส่แล้วยังกับพระเอกเจมส์ บอร์น 007 เลยเฮีย!! ไหนเจมส์ บอร์น มีแต่ไอ้แก่เด็กเสริฟร้านติ่มซ่ำ!!
“กูจะเอาระเบิดไปปาร้านมึงงงงงงง!!!!!!”
“อาม๊า~~ ป๊า คลุ้มคลั่งอะไรอีก” เซฮุนเดินลงมาถามอาม๊าคนสวยเมื่อเห็นคนเป็นพ่อวิ่งเตลิดออกจากร้านไป ทำไมอาป๊าต้องอาการกำเริบตลอดเลยอ่ะ!!!
“ม๊าก็ไม่รู้ ม๊ามัวแต่ขัดเพชร” เอิ่มมมมมมมม นี่ก็ห่วงเพชรจนลืมผัว ==
“ม๊า งั้นอั๊วไปหาจงอินก่อนนะ ป๊าไม่อยู่แบบนี้ทางสะดวกเมื่อวานกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย ป๊ามาเห็นพอดี!! แบบนี้เมื่อไรอั๊วจะเสียซิงกับเค้าซักที!!” อาหมวยเล็กยืนบ่นอย่างอารมณ์เสียก่อนจะเช็คเสื้อผ้าหน้าผมของตัวเองว่าเซ็กซี่พอจะไปเจอกับแฟนหนุ่มหรือยัง
“เออ ลื้อจะไปไหนก็ไปเถอะ ม๊าก็สอนไปตั้งเยอะแล้วไอ้วิธีรวบหัวรวบหางผู้ชายน่ะ หัดเอามาใช้ซะบ้าง อย่าไปสนใจป๊าลื้อเลย คร่ำครึก!!!” ชานยอลหันมาพูดก่อนจะสำรวจร่างกายลูกคนเล็กว่าพร้อมจะออกไป เอ่อ.....เสียซิงหรือยัง
“อั๊วก็อยากจะรวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัวมาตั้งนานแล้ว จงอินน่ะ ปล่อยไว้นานไม่ได้หรอก นังแพคฮยอนลูกชายร้านขนมจีบน้องแพคน่ะมันรอเสียบอยู่ ม๊ารู้มะ มันน่ะเห็นจงอินทีไรเล่นหูเล่นตาตลอดเลย อั๊วล่ะไม่ชอบ!! ถ้าพี่อี้ชิงกลับมานะอั๊วจะพาไปตบให้เรียบเลย!!!” ร่างบางพูดก่อนจะเดินเฉิดฉายออกไปทำการรวบหัวรวบหางจงอินหนุ่มฮอตประจำตลาด วันนี้เซฮุนต้องได้!!!! ไม่ได้อย่ามาเรียกเซฮุนว่า ทายาทร้านทองตะกูลอู๋เลย!!
อีกด้านนึง ณ ดินแดนแห่งทอง หรือเรียกอีกชื่อนึงว่า สุวรรณภูมิ~~~~ ชายหนุ่มร่างระหงเดินเชิดฉายออกมาจากฝั่งผู้โดยสารขาเข้าอย่างโดดเด่นเป็นที่จับตามองของทุกคนไม่ว่าจะชายหนุ่มหรือหญิงสาว ก่อนที่ร่างบางจะเดินตรงไปเรียกแท๊กซี่แล้วบอกจุดหมายปลายทางที่ต้องการ
“ เยาวราชฮะ” ถึงซักทีแผ่นดินเกิด 4 ปีที่จากไปมันนานมาก นานจนลืมไปแล้วว่าเยาวราชในตอนนั้นเป็นยังไง ตอนนี้จำได้แต่ความศิวิไลซ์ของมหานครนิวยอร์กที่เพิ่งจากมาเมื่อไม่กี่ชม.
ใช้เวลาเพียงไม่นานร่างบางก็ถึงจุดหมายที่ต้องการ เยาวราชบ้านเกิด อ่า~~เปลี่ยนไปจนแทบจำไม่ได้ แล้วนี่จะเดินกลับบ้านถูกไหมน้า ร่างบางลากกระเป๋าลงมาจากรถก่อนจะเดินคลำทางไปเรื่อยๆ อืม~~ แค่สี่ปีเปลี่ยนไปมากจังเลยยย แล้วอย่างนี้อี้ชิงคนนี้จะกลับบ้านถูกไหมเล่า
“เดินไปเรื่อยๆคงเจอมั้ง บ้านเราใหญ่จะตาย” ร่างบางเดินลากกระเป๋าไปเรื่อยๆตามทางที่ตัวเองคิดว่ามันถูก .......แล้วมันถูกใช่ไหม?????
“โอ๊ะ~~~นั่นร้านอะไร คนเยอะแยะเลย” ระหว่างทางเดินหาบ้านตัวเองสายตาของร่างบางก็ไปสะดุดกับร้านร้านนึงที่ตอนนี้คร่าคร่ำไปด้วยผู้คนที่ส่วนใหญ่จะเป็นเหล่านักเรียนหญิงที่มาต่อคิวเข้าร้าน
“ป้าฮะๆ นั่นร้านอะไรหรอฮะ??” มือเล็กเอื้อมไปสะกิดคุณป้าที่ต่อคิวอยู่ข้างหน้าอย่างสงสัย
“ร้านบะหมี่จ๊ะ ร้านเสี่ยวลู่ บะหมี่หมูแดงลูก” บะหมี่หมูแดง???? ที่เยาวราชมีร้านแบบนี้ประมาณร้อยล้าน แล้วทำไมร้านนี้คนเป็นแสน??
“แล้วทำไมคนถึงเยอะแบบนี้ล่ะฮะ อร่อยมากเลยหรอ??”
“ความอร่อยไม่เท่าความแซบของคนทำหรอกลูก เดี๋ยวหนูก็รู้ว่าเสี่ยวลู่แซบแค่ไหน!!!” เอิ่มมมมมมม คุณป้าเริ่มน่ากลัวแล้วอ่ะ ทำไมต้องพูดไปเลียปากไปด้วย บรืออออ~~~~ สยองว่ะ ลองดูหน่อยแล้วกันว่าจะแซบแค่ไหน!!
“เอ้าน้อง!!!!! กินไรสั่ง อย่าชักช้าเสียเวลาคนข้างหลัง!!!!!!”
“ =[]=”
“ทำหน้าตกใจทำไมน้อง จะกินอะไร? ไม่กินก็ถอยไปคนรอเยอะแยะ!!” โธ่ ~~~~ นี่แหละสิ่งที่มหานครนิวยอร์กไม่มี ยอดชายแห่งเยาวราช ยอดชายของอี้ชิง!!!! โอ๊ยยยยยย~~~~ หัวใจดวงน้อยๆของอี้ชิงจะกระเด็นออกมาแล้ว ทำไมพี่ถึงหล่อเหลือแสนมาดแมนแฮนด์ซั่มแบบนี้ !!!! อี้ชิงงอยากจะกระโจนเข้าใส่ยัดเยียดความสาว ความสวยของอี้ชิงให้กับพี่จังเลย~~
“กิน.............”
.
.
.
.
.
.
.
“ถ้าอั๊วจะกินเฮียต้องเสียเท่าไรฮะ?????????”
:) Shalunla
ความคิดเห็น