คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : MY Sweet BaBy [15]
*** มันเป็นการเขียนฟิกที่ยาวนานมากๆเลยอ่ะ ตอนนี้อ่ะค่ะ มายแบบว่า ขอโทษนะค่ะที่ไม่ได้มาอัพตั้งหลายวัน ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องทงบังอ่ะแหละค่ะ มันไม่สามารถทำอะไรได้จริงๆค่ะ ตกใจเหลือเกินเลย แต่ตอนนี้หายแล้ว 55 มาอัพฟิกให่นะค่ะ ตอนนี้ไม่มีอะไรเลย เฮ้อมายไม่เข้าใจนะว่าทำไมมายถึงเขียนฟิกได้ไม่ยาวกับเข้าซักทีเริ่มเครียดแล้วล่ะ แต่งยังไงก็ไม่ยาว เฮ้อ คนอื่นเค้าแต่งกันยาวๆทั้งนั้นเลยอ่ะ นี่ไม่หนุกด้วยไม่ยาวด้วยไม่ไหวนะเนี่ย 555***
หลังจากที่ทานข้าวเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ยูชอนก็ขึ้นมาเก็บกวาดห้องนอนของตัวเอง ที่ดูเหมือน 2 พ่อลูกจะทำไว้ยุ่งเหยิงกันเมื่อเช้า ท่าท่างจะตื่นสายทั้ง 2 คนเลย โดยลืมไปว่าตนนั่นแหละตื่นสายกว่าใครเพื่อนเลย มือเล็กหยิบชุดนอนทั้งของเด็กทั้งผู้ใหญ่ที่ถอดไว้เรี่ยราดเข้าตระกร้าผ้า สงสัยเมื่อเช้าจะอาบน้ำพร้อมกันแหะ 2 คนนั่น คิดแล้วคนน่ารักก็อดยิ้มขึ้นมาไม่ได้
“ยูชอนครับ.....” ยุนโฮที่เปิดประตูห้องเข้ามาเรียกยูชอน พร้อมทั้งเดินเข้ามาดึงตระกร้าผ้าออกมาจากมือเล็กๆนั่นแล้วหันไปตะโกนเรียกคนรับใช้ให้ขึ้นมาเก็บข้าวของพวกนี้แทนยูชอน
“อ่ะ...คุณป้าโบรัม เดี๋ยวผมเก็บเองฮะ คุณป้าไปทำงานอย่างอื่นเถอะฮะ...” ยูชอนหันไปบอกแม่บ้านเก่าแก่ของตระกูลชอง ที่กำลังเก็บผ้าใส่ตระกร้าต่อจากเค้า หญิงชราเมื่อได้ยินคำพูดของเจ้านายคนใหม่ก็ได้แต่ยิ้มอย่างเอ็นดู คุณยูชอนน่ารัก น่าเอ็นดูไปซะทุกเรื่องจริงๆ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณยูชอนเดี๋ยวป้าเก็บเองนะค่ะ ดูซิท่าทางคุณยุนโฮของป้าคงอยากจะเอาตัวคุณยูชอนไปแล้วล่ะค่ะ นั่นเก็บของให้คุณยูชอนหมดแล้วด้วย” โบรัมยิ้มให้ยูชอนก่อนจะพยักพเยิดไปทางยุนโฮที่ตอนนี้ในมือมีทั้งแล็ปท็อปของยูชอนและของใช้ส่วนตัวยูชอนไว้เรียบร้อยแล้ว
“ไปกันยูชอน พร้อมแล้ว!!!!” ว่าแล้วยุนโฮก็จูงมือยูชอนให้ตามตัวเองไปโดยที่มีคนตัวเล็กร้องโวยวายเล็กน้อย จะเอาเค้าไปไหนล่ะเนีย่ ยุนโฮนี่อย่างนี้ตลอดเลยเอาแต่ใจไม่เคยเปลี่ยนจริงๆ ร่างสูงจับร่างบางยัดเข้ารถยนต์คันหรูแล้วหันมายิ้มให้ยูชอนที่ทำหน้าบึ้งอยู่อย่างเอาใจ
“ไม่ต้องมายิ้มเลย จะบังคับอะไรผมอีกล่ะฮะ ยุนโฮก็รู้ว่าผมไม่ชอบไปกองถ่ายของยุนโฮเพราะว่าผมไม่ใช่คนที่ทำงานในนั้นนะฮะ” ยูชอนทำหน้ายู่อย่างงอนๆแล้วหันหน้าหนีหมีหนุ่มจอมเอาแต่ใจ ยุนโฮดึงมือเล็กมากุมไว้ก่อนจะกดจูบลงไปบนมือนั้นแล้วแนบหน้าหล่อๆของตัวเองลงไปด้วย
“โธ่ ก็ผมไม่อยากห่างจากยุชอนนะ ไปถ่ายแปบเดียวเองวันนี้อ่ะนะครับคนดี” ยุนโฮออดอ้อนภรรยาราวกับตัวเองเป็นหมีเชื่องๆตัวนึงเท่านั้น ยูชอนถอนหายใจเบาๆก่อนจะดึงมือตัวเองออกมาจากหน้าของยุนโฮ.....
“ไปก็ไปสิฮะ ผมเคยขัดใจยุนโฮได้หรอไง” พอได้ยินแบบนั้นยุนโฮก็รีบออกรถทันที เหมือนกับว่าจะกลัวยูชอนเปลี่ยนใจอย่างนั้นแหละ วันนี้ร่างสูงมีถ่ายแบบแค่ช่วงเช้าเท่านั้นเลยคิดว่าจะพายูชอนไปเที่ยวด้วยกันตอนบ่ายแล้วค่อยไปรับมินฮวาน โดยที่ร่างสูงไม่รู้เลยว่าวันนี้กองถ่ายได้เพิ่มคิวให้เค้าช่วงบ่ายเป็นการถ่ายแบบคู่กับสเตฟานี่ ซึ่งยุนโฮไม่ได้รับรู้กับงานครั้งนี้เลย
ทันทีที่รถยนต์คันหรูของยุนโฮมาจอดเทียบหน้าสตูดิโอ พนักงานหญิงที่ยูชอนรู้จักก็รีบวิ่งมาหาทันทีแต่ไม่ได้มารับของยุนโฮอย่างเคยกลับเดินเข้ามาช่วยยูชอนถือของแทน
“อ่ะ พี่ยูนนา ไม่ต้องหรอกฮะ ไปช่วยยุนโฮเถอะเดี๋ยวโดนดุนะฮะ” ยูชอนรีบพูดเมื่อหญิงสาวดึงเอาของทั้งหมดที่ตัวเองสมควรที่จะเป็นคนถือไปไว้ซะเอง โดยที่ยุนโฮนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไร ร่างสูงเดินตรงมาหายูชอนก่อนจะรวบมือเล็กนั้นไปกุมไว้อีกครั้งเพราะอากาศมันหนาวเดี๋ยวยูชอนของเค้าไม่สบายเอา
“ฝากของยูชอนด้วยนะ ยูนนา” พูดจบยุนโฮก็ดึงร่างบางเข้าไปในสตู แล้วพายูชอนไปนั่งที่เดิมก่อนที่ตัวเองจะเดินไปแต่งตัวเหมือนเดิม ตอนนี้ร่างบางเริ่มมีคนรู้จักเพิ่มขึ้นแล้ว เพราะความน่ารักแล้วก็ความไม่ถือตัวของยูชอนทำให้ใครหลายๆคนหลงรักยุชอนเป็นอย่างมาก
“ทำไมวันนี้คุณยุนโฮพายูชอนมาล่ะค่ะ พี่ว่าวันนี้คุณยุนโฮท่าท่างจะกลับดึกนะ” ยูนนาที่ถือของตามหลังทั้งคู่เข้ามาพูดขึ้น เพราะว่าวันนี้ยุนโฮมีงานทั้งวันนี่หน่าแถมมีงานกับสเตฟานี่ซะด้วย ทำไมถึงยังเอายูชอนมาด้วยล่ะเนี่ย
“ก็เห็นยุนโฮบอกว่า ถ่ายแค่ตอนเช้านี่ฮะ” ยูชอนถามอย่างสงสัยก็ยุนโฮบอกเค้าอย่างนั้นนี่หน่า ยูนนาเริ่มเอะใจตะงิดๆว่า ยุนโฮคงไม่ได้จดงานชิ้นนี้ไว้ในตารางงานแน่ๆเลย ซวยแล้วล่ะค่ะคุณยุนโฮ
“เอ่อ พี่ว่าคุณยุนโฮคงลืมล่ะค่ะ เดี๋ยวพี่ขอตัวไปบอกคุณยุนโฮก่อนนะค่ะ “ ว่าแล้วร่างเพรียวของยูนนาก็เคลื่อนที่ไปทางห้องแต่งตัวทันที คุณยุนโฮคร้า ทำไมต้องลืมเรื่องสำคัญขนาดนี้ด้วยนะ
“อะไรของพี่เค้านะ” ร่างบางส่ายหัวไปมาอย่างไม่เข้าใจแล้วลงมือจัดการทำงานของตัวเองอย่างสบายใจ ทำงานไปดูยุนโฮไปนี่มีความสุขจังเลย
ภายในห้องแต่งตัว ยุนโฮที่พอรู้ว่าตัวเองลืมว่ามีอีกงานก็เริ่มจะโวยวายทันที เพราะเค้าไม่แคร์อยู่แล้วกับงานอะไรแบบนี้ยกเลิกได้ก็ยกเลิกถึงจะยกเลิกไม่ได้แล้วเค้าไม่อยากทำก็ยกเลิก
“ไม่ได้นะค่ะ คุณยุนโฮจะยกเลิกได้ยังไงกันค่ะ” พนักงานสาวอีกคนเริ่มคัดค้านเหมือนยุนโฮเริ่มที่จะไม่ทำงานชิ้นนี้แล้ว
“ฉันจะไม่ทำไม่มีใครกล้าขัดฉัน เธอเป็นใครอย่ามาจุ้นจ้าน” ชายหนุ่มตะคอดใส่อย่างไม่สนใจความรู้สึกของหญิงสาวเลย เค้าไม่อยากทำเค้าก็จะไม่ทำ มาบังคับกันไม่ได้หรอก
“ใจเย็นๆนะค่ะคุณยุนโฮ ถ้ายังไม่เย็นหรือยังไม่ยอมทำงาน จะให้ดิฉันไปช่วยเรียกคนข้างนอกมาคุยเอาไหมค่ะ เพื่อว่าคุณยูชอนเค้าจะช่วยอะไรพวกพี่ได้บ้าง” ยูนนาพูดขึ้นเพราะเธอรู้แล้วว่าตอนนี้จุดอ่อนของยุนโฮคือคนน่ารักที่นั่งอยู่ข้างนอกนั่นเอง พอยูนนาพูดจบ ยุนโฮที่กำลังของขึ้นโวยวายกลับสงบลงอย่างไม่น่าเชื่อจริงๆ
“จะทำอะไรก็ทำ จะถ่ายอะไรก็ถ่ายเร็วๆเลย” ว่าแล้วร่างสูงก็กระแทกตัวลงบนเก้าอี้ไว้สำหรับแต่งหน้าอย่างแรง ทีมงานทุกคนแอบยกนิ้วให้ยูนนาที่แก้สถานการณ์นี้ไปได้ ซึ่งหญิงสาวก็ยิ้มอย่างดีใจที่แผนของเธอได้ผล การทำงานดำเนินไปอย่างรวดเร็วเพราะว่า ยุนโฮคือมืออาชีพบวกกับได้กำลังใจดีอย่างยูชอนที่เข้ามาคอยเสริฟ์น้ำให้เข้าอยู่เรื่อยๆ
“น้ำไหมฮะ ยุนโฮ” ร่างบางถือแก้วน้ำมายื่นให้ยุนโฮเป็นครั้งที่หลายสิบแล้วเพราะรู้สึกว่ายุนโฮจะหิวน้ำบ่อยเหลือเกิน จนพนักงานเสริฟ์ตัวน้อยเริ่มหงุดหงิดจนต้องเดินเอาน้ำมาให้หน้าบึ้งๆอย่างไม่สบอารมณ์ซะแล้ว
“หน้าบึ้งอย่างนี้ไม่มีแรงใจทำงานเรยอ่ะ ยูชอนขอกำลังใจหน่อยเร็วเข้า” ไม่ต้องรอรับคำอนุญาตใดๆทั้งสิ้น ร่างสูงก้มหน้าลงมาฝังริมฝีปากลงบนแก้มนุ่มๆอย่างแรงโดยไม่อายสายตาใคร แล้วยิ้มร่าเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต่างกับยูชอนที่ตอนนี้กำลังโกรธและอาย
“ยุนโฮบ้า !!! โกรธแล้วนะ ไม่คุยด้วยแล้ว....ไปหาน้ำกินเองเลยไป๊!!!” ว่าแล้วร่างบางก็เดินไปนั่งที่เดิมอย่างงอนๆโดยไม่สบสายตาล้อเลียนจากใครๆเลย ทีมงานทุกคนดูยูชอนแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี ทำไมน่ารักขนาดนี้นะเนี่ย
“ยุนโฮ!!!!ค่ะ สเตมาแล้วค่ะ...” ยังไม่ทันที่บรรยากาศน่ารักๆหายไป ร่างเพรียวของสเตฟานี่ นางแบบที่ใครๆก็ขยาดเดินเข้ามาหายุนโฮอย่างรวดเร็ว โดยที่คงยังไม่ทันมองว่ายูชอนก็อยู่ด้วย ร่างเพรียวตรงเข้าไปหอมแก้มยุนโฮทำให้หน้าหล่อๆเปื้อนลิปสติกสีสดร้อนถึงช่างแต่งหน้าต้องเดินมาเช็ดด้วยท่าทีที่ไม่พอใจอย่างแรง
“ยังไม่ถึงคิวถ่ายคุณเลยจะมาทำไมกัน” ยุนโฮเอ่ยทักอย่างเย็นชา มันก็จริงๆอย่างที่เค้าพูดนี่หน่า คำพูดของยุนโฮทำเอาทีมงานทุกคนถึงกับแอบยิ้มอย่างสะใจ
“ก็คิดถึงยุนโฮนี่ค่ะ งั้นเดี๋ยวสเตไปนั่งรอนะค่ะ” ว่าแล้วหญิงสาวก็หมุนตัวไปหาที่นั่งที่ตอนนี้เธอไปสะดุดตากับหนุ่มร่างเล็กที่นั่งก้มหน้าอยู่ ยูชอนอีกแล้วหรอ ยุนโฮพาไอ้นี่มากองอีกแล้วหรอ
“นี่นาย!!!” มือเรียวสะกิดยูชอนอย่างแรง ร่างบางเงยหน้าขึ้นมามองแล้วก็ตกใจนิดๆที่สเตฟานนี่มาเรียกตัวเอง
“ทำไมหรอครับ” ยูชอนเอ่ยถามอย่างสงสัยว่าจะมาเรียกเค้าทำไมกัน สเตฟานี่ยิ้มนิดๆก่อนจะฉุดยูชอนให้ลุกขึ้นแล้วตัวเองก็นั่งลงไปแทนที่ทันที
“ก็จะให้นายลุกไง ฉันจะนั่งมีปัญหาอะไรไหมล่ะ อ่อ ยูชอนฉันหิวน้ำจังเลยขอน้ำให้ฉันหน่อยสิ” ยูชอนพยักหน้าแล้วเดินไปหยิบน้ำมาให้สเตฟานี่ทันที เค้าไม่มีเหตุผลที่จะต้องไปทะเลาะกับหญิงสาวนี่เพราะร่างเพรียวนั้นมาก่อนเค้าอยู่แล้ว
“นายจะบ้าหรือไง ฉันไม่กินน้ำสปรกๆแบบนี้หรอกนะ น้ำแร่นะมีไหม นางแบบดังอย่างฉันต้องกินน้ำแร่เท่านั้นไปเอามา” โชคดีของสเตฟานี่ที่ช่วงนี้ทุกคนหันไปให้ความสนใจกับยุนโฮแทนที่จะมาให้ความสนใจกับสิ่งรอบข้าง เป็นโอกาสให้หญิงสาวกลั่นแกล้งยูชอนได้อย่างเต็มที่ ยูชอนเดินไปหยิบน้ำของยุนโฮมาให้สเตฟานี่แทนแล้วเดินหนีไปเพราะไม่อยากให้มีเรื่อง
“ฮัลโหล จุนซุแกทำไรอยู่อ่ะ” เมื่อไม่มีอะไรทำ การโทรศัพท์หาเพื่อนสนิทคือเรื่องที่ยูชอนชอบทำที่สุด ด้านดูเหมือนว่าจุนซุนั้นจะไม่ว่างคุยกับเค้าเพราะว่าเพื่อนรักดูจะวุ่นวายไปหมด
(ยูชอน เดี๋ยวฉันโทรกลับนะ ทำงานแปบนึง) พอพูดจบจุนซูก็วางโทรศัพท์ทันที ยูชอนมองโทรศัพท์ของตัวเองอย่างเบื่อๆแล้วจำต้องเดินเข้าสตูดิโอไปอีกครั้งนึง
“ยูชอน!!! หายไปไหนมา” ยุนโฮเข้ามาหายูชอนอย่างรวดเร็วเพราะว่าพอเค้าถ่ายเสร็จ ร่างบางที่น่ารักของเค้าก็หายไปเสียแล้ว
“ไปโทรหาจุนซุมาแต่จุนซุไม่ว่างคุย..” เสียงใสๆเอ่ยขึ้นอย่างเหงาๆจนยุนโฮจับความเหงาในกระแสเสียงนั้นได้ มือใหญ่ถูกยกขึ้นลูบไล้ใบหน้าสวยอย่างแผ่วเบา ก่อนจะประทับจูบลงไปบนแก้มนุ่มๆอีกครั้งอย่างไม่สนใจใคร
“เหงาหรอครับคนดี....” ยุนโฮถามเบาๆ คนหน้าหล่อก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเหมือนกันเพราะว่าเค้าก็มีงานเกือบทุกวันไม่ค่อยมีเวลาให้ยูชอนเลย ยิ่งพอมินฮวานไปเรียนอย่างนี้ยูชอนก็เหงาเป็นธรรมดาแหละ เค้าเข้าใจ
“ไม่หรอกฮะ ยุนโฮไปทำงานต่อเถอะนะ” ว่าแล้วร่างบางก็รีบผละตัวออกจากยุนโฮแล้วไปหาที่นั่งที่ไกลๆสเตฟานี่แทน ยุนโฮเหมือนเห็นว่าภรรยาเหงา ก็เลยโทรให้เพื่อนสาวคนสนิท ฮโยรินให้เอามินฮวานมาส่งที่กองถ่ายให้หน่อยอย่างน้อยๆมีมินฮวาน ยูชอนก็คงไม่เหงา ทางด้านฮโยรินมื่อยุนโฮโทรมาขนาดนี้จะรอช้าได้อย่างไร หญิงสาวรีบพามินฮวานไปส่งทันทีตามคำขอของยุนโฮ
“คุณครูจะพามินฮวานไปไหนหรอฮะ” เด็กน้อยที่อยู่ในชุดนอนลายหมีหันมาถามคุณครูสุดสวยอย่างสงสัย
“ไปหาคุณแม่ของมินฮวานไงค่ะ” ฮโยรินยิ้มให้มินฮวานอย่างใจดี มินฮวานเมื่อได้ยินว่าจะหาคุณแม่ก็ร้องตื่นเต้นใหญ่ ใช้เวลาไม่นานทั้ง 2 คนก็มาถึง โดยมียูนนาพนักงานคนเดิมออกมาต้อนรับ หญิงสาวดูจะถูกใจกับมินฮวานมากๆเพราะเด็กน้อยน่ารักสุดๆ
“พามินฮวานไปหาคุณแม่ยูชอนหน่อยสิฮะคุณพี่สุดสวย” มินฮวานพูดอย่างน่าเอ็นดูจน ยูนนาอดไม่ไหวต้องอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาทันที เมื่อมินฮวานก้าวเข้าไปในสตูก็กลายเปนที่สนใจของทุกคนทันทีเพราะว่าเด็กน้อยน่ารักน้อยซะเมื่อไรล่ะ
“มินฮวาน!!!! มาที่นี่ได้ยังไงลูก” ยูชอนเมื่อเห็นมินฮวานก็รีบเดินเข้าไปหาทันที เด็กน้อยโผกอดแม่อย่างน่ารัก
“คุณครูฮโยรินพามาฮะ คุณแม่....” คำตอบของมินฮวานไม่ได้ไขของข้องใจให้ยูชอนซักเท่าไรเลย แล้วฮโยรินจะพามินฮวานมาทำไม
“เป็นไงบ้างยุชอน หายเหงาหรือยังครับคนดี ฉันอุตส่าห์ไปขโมยตัวเด็กดื้อมาจากโรงเรียนเลยนะเนี่ย” มินฮวานเมื่อเห็นหน้าป๋ะป๊าก็กระโดดใส่ทันที ยุนโฮรับลูกเข้ามากอดก่อนจะหอมแก้มยุ้ยๆนั่นเบาๆ อย่างหมั่นไส้
“ยุนโฮ ทำให้ลูกนิสัยเสียนะฮะ” ยูชอนดุยุนโฮเบาๆที่บังอาจพามินฮวานโดดเรียนขนาดนี้อย่างอุจอาจ แต่ร่างสูงก็ไม่กลัวอะไรที่ทำให้เค้าเห็นรอยยิ้มของยูชอนเค้าจะทำทุกอย่าง ทางด้านฮโยรินที่เดินเข้ามาก็ไม่มีใครสนใจก็เดินดูอะไรไปเรื่อยๆ
โครม!!!! “โอ๊ย เดินยังไงไม่มีตาหรอ นังบ้านี่!!!” สเตฟานี่ที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จโวยวายอย่างไม่พอใจเมื่ออยู่ๆก็มีคนมาเดินชนเธออย่างนี้ ด้านฮโยรินเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใครก็ไม่ขอโทษ
“ว่าไง สเต....” เสียงสุดแสนจะคุ้นหูของฮโยรินไปสะดุดหูสเตฟานี่เข้าอย่างจัง ร่างเพรียวรีบเงยหน้ามองแล้วเบิกตากว้างอย่างตกใจ ฮโยรินมาได้ไง!!!
“ฮะ..ฮโยริน!!!” ขายาวๆก้าวถอยหลังไป 2 ก้าวอย่างตกใจ แล้วรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติพลางจ้องตาฮโยรินอย่างเหนื่อกว่า เพราะยังไงตอนนี้เธอก็คือคุ่หมั้นของยุนโฮไม่ใช่ฮโยริน
“ว่าไง คุณแมวขโมย....4 ปีมานี่กินของชาวบ้านเค้าสบายเลยนะจ๊ะ” ฮโยรินก้าวไปหาสเตฟานี่ช้าๆพลางจ้องมองร่างเพรียวด้วยสายตาที่เยือกเย็นจนคนถูกมองนั้นต้องถอยหนี ไปจนติดกำแพง!!!
“ฉันไม่ได้ขโมยของใคร ยุนโฮมาขอฉันหมั้นเองนะ” ถึงแม้จะหวาดกลัวแต่สเตฟานี่ก็ไม่ถอย ฮโยรินยิ้มเยาะก่อนจะเลื่อนมือขึ้นไปลูบแก้มเนียนๆของร่างเพรียวเบาๆ
“เธอก็รุ้อยู่แก่ใจนะสเตว่าที่เธอได้หมั้นกับยุนโฮเพราะฉัน ไม่ใช่เธอ!!!” ฮโยรินตะคอกเสียงดังจนสเตฟานี่สะดุ้งอย่างตกใจ ร่างเพรียวรวบรวมพลังทั้งหมดก่อนจะผลักฮโยรินออกแล้วรีบวิ่งออกไปแต่ก็ยังช้าอยู่ดีเมื่อ ฮโยรินหมุนตัวกลับไปดึงผมยาวๆของสเตฟานี่ไว้อย่างแรงแล้วกระแทกร่างเพรียวกับกำแพงโทษฐานที่คิดจะหนีจากเธอ
“โอ๊ย!!! ปล่อยนะ ยัยโรคจิต!!!” ร่างเพรียวยกมือดึงมือฮโยรินออกแล้วด่าทออย่างหวาดกลัวฮโยรินไม่แค่จะไม่ปล่อยแล้วยังลงแรงดึงเข้าไปให้มากขึ้นอีก จนสเตฟานี่หน้าเบ้อย่างเจ็บปวด
“ยัยแมวขโมย เธอก็รุ้นะว่าถ้าวันนั้นฉันไม่หนียุนโฮไป ยุนโฮเค้าคงไม่เอาเธอมาหมั้นแก้ขัด อย่ามาผยองกับฉัน อย่าลืมว่าเธอไม่ใช่เจ้าของที่แท้จริงของยุนโฮ เจ้าของของยุนโฮคือฉันต่างหาก สำนึกตัวเองไว้บ้างก็ดีนะ สเตฟานี่!!!” ฮโยรินก้มตัวกระซิบข้างหูของสเตฟานี่อย่างแผ่วเบาแต่น่ากลัว สเตฟานี่กัดฟันข่มความเจ็บปวดแล้วเอ่ยเถียงออกไป
“ก็เพราะเธอมันโง่ทิ้งยุนโฮตอนนั้นไงล่ะ แล้วตอนนี้จะมาเรียกร้องอะไรอีก เค้าเปนของฉันอ่ะดีแล้วฮโยริน” แม้จะเจ็บปวดแต่เธอก็ขอที่จะได้ตอบโต้บ้าง ฮโยรินเป็นคนยังไงเธอนี่แหละรู้ทุกอย่างว่าหญิงสาวคนนี้เป็นคนยังไง ฮโยรินน่ากลัว ใช่ ฮโยริน ร้ายกาจ แน่นอน ฮโยริน ไม่เคยหวังดีกับใคร เป็นความจริง!!! ถ้าเธอจะไม่รู้จักเพื่อนที่เคยสนิทของเธอก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว ฮโยรินคือคนที่เธอเคยสนิทด้วยแต่ด้วยความที่เธฮแอบรักยุนโฮแฟนของฮโยรินทำให้เธอทั้งคุ่เลิกคบกันและกลายเป็นศัตรูกันในทันที ฮโยรินหวงยุนโฮมากใครๆก็รุ้แต่วันนี้ที่ฮโยรินหายไปในวันหมั้นเธอก็ไม่รู้เหตุผล รู้แต่ว่าวันนั้นเธอได้หมั้นกับยุนโฮแทนเพราะตระกูลชองต้องการรักษาหน้าตาของตระกูลไว้ เธอไม่เคยคิดว่าถ้าฮโยรินกลับมาเธอจะเป็นยังไงเลย
“ยุนโฮไม่เคยเปนของใครนอกจากฉันเข้าใจไว้ซะสเตฟานี่ ไม่ว่าใครก็แย่งเค้าไปจากฉันไม่ได้ แม้กระทั่งยูชอนหรือเด็กนั่นก็ไม่มีทาง เข้าใจไว้ซะด้วย” ฮโยรินพูดอีกครั้งก่อนจะผลักร่างของสเตฟานี่ให้ปะทะกับกำแพงแล้วเดินออกมา พอถูกปล่อยร่างเพรียวของนางแบบสาวสวยก็ทรุดลงกับพื้นทันที สเตฟานี่พยายามลุกขึ้นอย่างไร้เรี่ยวแรง
“อ้าวไปไหนมาอ่ะ ฮโยริน” ยุนโฮเอ่ยทักขณะที่กำลังป้อนขนมให้มินฮวานอยู๋ตอนนี้กองถ่ายรอสเตฟานี่ที่ยังไม่มาซักที แต่ก็นะ นางแบบคนนี้ไม่เคยมาตรงเวลาอยู่แล้ว
“ไปเดินเล่นน่ะยุนโฮ “ ยุนโฮยิ้มก่อนจะส่งขนมไปให้ฮโยรินแต่สาวไม่ใช้มือรับกลับโน้มหน้าลงไปใช้ปากกัดแทน ยูชอนมองอย่างตกใจ ส่วนยุนโฮก็ชักมือกลับมาแทบไม่ทัน ฮโยรินยังคงยืนอย่างไม่สนใจราวกับไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรลงไป
“อร่อยดีนะเนี่ย ยุนโฮซื้อร้านประจำของเราใช่ไหม” หญิงสาวเอ่ยถามอย่างคุ้นเคย คราวนี้คำถามมันกระแทกใจยูชอนอย่างหนัก ร้านของเรา ใช่สิ เค้า 2 คนเคยเป็นของกันและกันนี่หน่า
“ใช่ ร้านประจำของฉันกับยูชอนน่ะ ขนมร้านนี้อร่อย ยูชอนชอบทาน มินฮวานก็ชอบฉันแวะไปซื้อบ่อยๆน่ะเพื่อภรรยากับลูกที่แสนน่ารัก ฮ่าๆๆ ใช่ไหมยูชอน” ยุนโฮหัวเราะแล้วยังไม่วายหันไปถามยูชอนอีก ร่างบางได้แต่พยักหน้าเบาๆเพราะว่าตอนนี้เค้ารู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินระหว่าง ยุนโฮ ฮโยริน และมินฮวานเหลือเกิน ...
“ทานเยอะๆสิครับ คนดี ทานน้อยขนาดนี้เดี๋ยวผอมแย่หรอก” ยูชอนถลึงตาใส่ยุนโฮ เพราะว่าร่างสูงล้อเค้าอีกแล้ว เค้าไม่ได้อ้วนซักหน่อยแต่มีเนื้อมีหนังเองนะ ยุนโฮไม่เข้าใจเขาเลย
“ยุนโฮบ้า!!!” แต่ปากอิ่มก็ยังอ้ารับขนมที่ถูกส่งมาจากมือแกร่งอย่างเต็มใจ ไม่รู้ว่าที่รับเพราะยุนโฮป้อนหรือเพราะว่า จะแสดงให้ฮโยรินรู้กันแน่ว่า ตอนนี้ใครเหนือกว่าใคร .....ทั้งหมดนั่งคุยเล่นกันไปเรื่อยๆจนยูนนาวิ่งเข้ามาบอกว่าสเตฟานี่โทรมาบอกว่า ปวดท้องอย่างรุนแรงไม่สามารถถ่ายแบบได้ จำเป็นยกเลิกกองถ่าย ทำเอายุนโฮหัวเสียอย่างหนัก
“อะไรกัน!!! ให้ผมนั่งรอทำอะไรเนี่ย” เสียงเข้มตวาดดังก้อง เป็นเรื่องให้เด็กน้อยที่นั่งอยู่บนตักอุ่นๆร้องไห้จ้าออกมาทันทีเพราะไม่คุ้นเคยที่ป๋ะป๊าเสียงดังขนาดนี้ ยุนโฮเมื่อได้ยินเสียงลูกร้องก็ได้สติรีบคว้าตัวมินฮวานมากอดปลอบแล้วอุ้มเด็กน้อยขึ้น ยูชอนหันไปโค้งตัวลาทุกๆคนแล้ววิ่งตามยุนโฮไป วันนี้มีทั้งแม่ทั้งลูกทำให้ยุนโฮอาละวาดใส่ใครไม่ได้เลย เมื่อเลิกงานเร็ว เด็กน้อยก็ร้องขอให้ป๋ะป๊าพาไปร้านเค้กทันที แต่โดนยูชอนห้ามไว้
“ไม่เอานะ ยุนโฮตามใจมินฮวานไม่ได้นะ พอทานเค้กก็ไม่ทานข้าวเลย “ ยูชอนเอ่ยท้วงเมื่อเห็นว่าสามีสุดหล่อจะตามใจเจ้าลูกชายเหลือเกิน แต่มินฮวานก็งอแงไม่ยอมยังไงก็จะทานเค้ก จนยุนโฮต้องห้ามทัพระหว่าง 2 แม่ลูกทันที
“งั้นมินฮวานต้องทานข้าวก่อนแล้วค่อยทานเค้กนะครับ ถ้าลูกไม่ทานข้าวป๋ะป๊าจะไม่ให้ทานเค้กนะครับเด็กดี” ยุนโฮพูดกับมินฮวานเด็กน้อยทำท่าคิดก่อนจะพยักหน้าออกมา แล้ว ชูนิ้วเล็กๆขึ้น 2 นิ้ว
“2 ชิ้นนะฮะป๋ะป๊า” ว่าแล้วเด็กน้อยก็หัวเราะอย่างอารมดี โดยมียูชอนนั่งหน้าบึ้งอยู่ เค้าพูดเท่าไรไม่เคยฟังเลยทีกับยุนโฮพูดคำเดียวเชื่อเลย ใช่สิ เค้ามัน พ่อลูกกันนี่!!!!
“คุณแม่ไม่โกรธมินฮวานนะคร้าบบบบบบบบบบบบบ” เด็กน้อยพูดก่อนจะหันไประดมหอมแก้มคุณแม่คนสวยหลายๆทีเป็นการง้อ ยุนโฮมองแล้วยิ้มอย่างเอ็นดู ในขณะที่ยูชอนก็อดจะแกล้งลูกคืนบ้างไม่ได้โดยการหอมแก้มใสๆนั่นไปหลายๆที
“หอมลูกแล้วอย่างลืมหอมพ่อนะครับ คุณแม่....” ยุนโฮพูดจบก็หันไปตั้งใจขับรถต่อ โดยมีมือหนักๆของยูชอนฟาดตามไปติดๆเป็นรางวัลที่ทำให้เค้าอายอยู่เรื่อยๆ ยุนโฮได้แต่หัวเราะอย่างชอบใจ ที่แกล้งยูชอนได้ ส่วนยูชอนก็หันกลับมานั่งฟังลูกน้อยพูดโน้นพูดนี่เกี่ยวโรงเรียนและเพื่อนไหม่อย่างสนใจพร้อมกับยิ้มไปกับลูกด้วยบ้าง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
*** วันนี้ของดตอบคอมเม้นนะค่ะ ยังไงก็ขอบคุณสำหรับกำลังใจทุกๆลังใจที่ให้มานะค่ะ ขอโทษที่ไม่ได้ตอบคอมเม้น คือนั่งงมกับตอนนี้มา 4 ชั่วโมงได้แล้วอ่ะค่ะ มายปวดตา แหะๆขอโทษนะค่ะ รักคนอ่านนะค่ะ จู๊บๆๆ***
ความคิดเห็น