คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : MY Sweet BaBy [13]
***สวัสดีคร้าทุกคน วันนี้ร้อนจังเลยค่ะ ร้อนสุดๆเลยอ่า!!! จะได้ครบเม้นครบ 200 แล้วค่ะ ใกล้จะ 200 แล้วกรี๊ดดดดดดด นึกว่าจะไม่มีวันนี้ซะแล้วจริงๆน้า ดีจัยจังเลยค่ะ ได้ข่าวว่ายังไม่ถึงเลย 555 ตอนนี้มายเขียนงงๆนะค่ะ ตอนแรกๆกับตอนท้ายๆเหมือนจะไม่ปะติดปะต่อกันเท่าไรเลยค่ะ 55 แต่ยังไงก็ขอให้ทุกคนสนุกกับฟิกนะค่ะ
ขอบคุณค่ะ***
ยูชอนยังคงนอนหลับอยู่บนโซฟาของห้องรับแขกเพื่อรอยุนโฮ โดยที่ยุนโฮไม่รู้เลยว่ากระต่ายน้อยของเค้ารอเจ้าของอย่างเค้ากลับไปพาเข้านอนอยู่ ยุนโฮยังคงระลึกความหลังอยู่กับฮโยริน
“เธอหายไปไหนมาฮโยริน....ตั้งแต่วันนั้นฉันไม่ได้เจอเธอเลยนะ” ยุนโฮถามหญิงสาวตรงหน้าแล้วกระดกน้ำสีอำพันเข้าปากอีกครั้ง ฮโยรินเงยหน้ามองยุนโฮก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้ง เป็นอีกครั้งที่ยุนโฮได้รับคำตอบจากหญิงสาวเป็นรอยยิ้ม รอยยิ้มที่เค้าเคยคิดถึง เคยหลงใหลไปกับรอยยิ้มนี้จนโงหัวไม่ขึ้น แม้กระทั้งยังเคยโวยวายเหมือนคนบ้าเพราะร้อยยิ้มนี้มาแล้ว
“ก็ไม่ได้ไปไหนยุนโฮ ฉันไปต่างประเทศมาน่ะ จากวันนั้นฉันคิดว่านายคงเกลียดฉันจนไม่อยากมองหน้า ฉันเลยตัดสินใจไปเมืองนอกเพื่อเรียนต่อ แต่ฉันก็รอนะ รอวันที่ฉันคิดว่านายจะหายโกรธฉัน...” ฮโยรินยิ้มอีกครั้ง รอยยิ้มครั้งนี้เปรียบเหมือนรอยยิ้มที่แทนคำขอโทษ แทนความเสียใจ แทนความรู้สึกทั้งหมดของเธอในตอนนี้ เธอรู้ รู้ว่าวันนั้นเธอทำอะไรไว้กับผู้ชายตรงหน้าไว้บ้าง รู้ว่ายุนโฮเจ็บปวดแค่ไหนไม่ใช่ว่าเธอไม่เจ็บซะหน่อยนี่หน่า
“ฉันจะโกรธเธอได้ไง รู้ไว้นะฮโยริน ฉันไม่เคยโกรธเธอเลย ซักครั้ง แค่ครั้งเดียวก็ไม่เคย” ยุนโฮยกแก้วขึ้นมาจรดปากอีกครั้ง ฮโยรินคงรู้สึกผิดมากกับเรื่องในวันนั้น ผมไม่โกรธเธอหรอก จะโกรธได้ยังไงในเมื่อวันนั้นผมมันผิดเองไม่ใช่เธอ
“ยุนโฮ......อ่ะ!!! ฉันว่านี่มันก็ดึกมากแล้วนะนายกลับบ้านเถอะ ฉันรู้ว่าพรุ่งนี้นายก็มีงานเช้าใช่ไหมล่ะนายนี่อย่างนี้เสมอเลยนะ ชอบมานั่งดื่มทั้งๆที่มีงานเช้า” หญิงสาวบ่นเบาๆก่อนจะหยิบกระเป๋าสีดำของชายหนุ่มมาเปิดเพื่อหยิบบัตรเครดิตใบเดิมที่เธอคุ้นเคยเมื่อ 4 ปีที่แล้วให้กับบริกรไป ยุนโฮไม่เอ่ยปากว่าอะไรเพราะมันเป็นเรื่องปกติที่เค้าก็คุ้นเคยอยู่แล้ว
“เธอพักที่ไหนล่ะ” ยุนโฮหันไปถามเพื่อนสาวที่มายืนชะเง้อชะแง้อยู่ข้างๆดูเหมือนว่าคงจะหาแท็กซี่ล่ะมั้ง ส่วนเค้าไม่ต้องห่วงหรอก ชางมินส่งรถมารับแล้ว
“ฉันพักโรงแรมน่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้คงย้ายเข้าบ้านพักครูของโรงเรียนน่ะ ฉันจะได้สอนมินฮวานด้วยนะยุนโฮ” ฮโยรินยิ้ม เธอยังไม่รู้ว่ามินฮวานคือลูกยุนโฮหรือป่าวยังไม่รู้ว่าเด็กน้อยเป็นอะไรกับยุนโฮแต่เธอก็ไม่ถามหรอก ยุนโฮพยักหน้า
“งั้นฉันส่งเธอขึ้นรถก่อนและกัน” ทั้งคู่ยืนอยู่ข้างกันนิ่งๆไม่มีคำพูดไม่มีการสื่อสารใดๆมีแต่เพียงความอบอุ่นที่ยุนโฮถ่ายทอดให้หญิงสาวเท่านั้น มือใหญ่กุมมือเล็กของฮโยรินไว้เพราะเค้ารู้ว่าฮโยรินไม่ชอบอากาศเย็นๆเพราะมันจะทำให้เธอไม่สบายแล้วยุนโฮจะรู้บ้างไหมว่ายูชอนก็ไม่ชอบอากาศเย็นเพราะมันจะทำให้ยูชอนไม่สบายเหมือนกัน
“ยุนโฮ....ยังไม่กลับอีกหรอ” ยูชอนที่สะดุ้งตื่นขึ้นมาดูนาฬิกาที่ตอนนี้บอกเวลา ตีสองกว่าแล้ว ยุนโฮไปไหนนะ จะเป็นอะไรหรือเปล่า ความกังวลใจเริ่มเข้ามาเกาะกุมหัวใจดวงน้อยๆของยูชอน กลัวว่ายุนโฮจะเป็นอะไรไป ป่านนี้ยังไม่กลับอีก ร่างบางลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไปหน้าบ้านเพื่อรอยุนโฮทั้งๆที่ชุดนอนที่ใส่อยู่บางแสนบางและไม่อาจจะต้านทานความหนาวเหน็บของอากาศได้เลย ยูชอนก็ยังทนที่จะยืนรอ ทั้งๆที่เข้าบ้านไปเอาเสื้อคลุมก็คงใช้เวลาไม่นานแต่เค้ากลับไม่ทำเพราะว่าอยากรอยุนโฮอยากเห็นว่ายุนโฮไม่เป็นอะไร หนาวแค่นี้เค้าทนได้น้า แขนเรียวถูกยกขึ้นมากอดเจ้าตัวเพื่อให้ความอบอุ่นแก่ตัวเอง ให้ได้มากที่สุด
“ยุนโฮ!!!” เสียงหวานเอ่ยเรียกเมื่อดวงตาเค้าเห็นแสงไฟจากหน้ารถสาดส่องเข้ามาทางประตูรั้วบานใหญ่ ร่างบางรีบวิ่งเข้าไปหาทันทีที่รถจอดทั้งๆที่ยังไม่ได้ใส่รองเท้า หนาวไหม หนาวแต่ความเป็นห่วงนั้นมีมากกว่าหลายเท่านัก ยุนโฮเมือเห็นนางฟ้าตัวน้อยๆของเค้าวิ่งมากก็รีบลงจากรถเดินเข้าไปหาทันที
“ยูชอน!!! ทำไมยังไม่นอน แล้วนี่อะไรมายืนอยู่ตรงนี้นานหรือยังทำไมไม่ใส่เสื้อหนาๆห๊ะ!!!” มือใหญ่จับแขนของร่างบางตรงหน้าก็รู้ว่า คนตัวเล็กของเค้าคงมายืนอยู่ตรงนี้นานแล้วเนื่องจากแขนเล็กเย็นเชียบจนหน้ากลัว คนตัวโตถอดเสื้อคลุมตัวเองมาคลุมร่างบางไว้ก่อนจะอุ้มยูชอนเข้าบ้านไปเมื่อเห็นว่าร่างบางไม่ได้ใส่รองเท้า
“ยูชอน...ทำไมทำตัวแบบนี้ ไม่สบายขึ้นมาจะทำยังไงห๊ะ!!” เสียงร่างสูงบ่นไปตลอดทางที่เดินเข้าห้อง ยูชอนที่ซบหน้าอยู่บนหน้าอกของยุนโฮก็ได้แต่นิ่ง ก็เค้าเป็นห่วงนี่หน่า จะไม่ให้รอได้ยังไง ยุนโฮใจร้าย ยังมาดุเค้าอีก
“ก็ผมรอยุนโฮอยู่นี่ฮะ....” หลังจากที่ถูกยุนโฮวางลงบนเตียงข้างๆลูกชายแล้ว ยูชอนก็เอ่ยคำแก้ตัวออกมาแต่ดูเหมือนยุนโฮจะไม่ฟังเลย เอาแต่ไปหยิบถุงเท้าในตู้มาแล้วมาใส่ให้ยูชอนเพราะว่าเท้าเล็กแดงเสียงจนน่ากลัวเค้าจึงต้องรีบให้ความอบอุ่นมันก่อน
“ยุนโฮโกรธผมหรอฮะ..” คนน่ารักคลานเข้าไปหายุนโฮที่นั่งปลดกระดุมเสื้ออยู่ปลายเตียง แล้วช้อนตามองยุนโฮอย่างออดอ้อนจนยุนโฮทนไม่ไหวต้องยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูภรรยาขี้อ้อนของตัวเอง
“ไม่โกรธหรอครับ..วันนี้ขอโทษนะที่ให้รอนาน นอนซะนะเดี๋ยวไม่สบาย..” ยุนโฮดันตัวยูชอนให้นอนลงบนเตียงห่มผ้าให้แล้วจุมพิตเบาๆตรงหน้าผากราวกับจะร่ายมนต์ให้ร่างบางได้ฝันดีในคืนนี้ ก่อนจะมอบจุมพิตให้ลูกชายอีกคนแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป โดยยูชอนตอนนี้ก็หลับสนิทลงไปแล้วหลักจากกที่นอนหนาวอยู่ข้างล่างอยู่นาน พออาบน้ำเสร็จใช่ว่ายุนโฮจะนอนเลย ร่างสูงกลับตรงไปที่โต๊ะทำงาน ก่อนจะเปิดลิ้นชักชั้นที่สองของโต๊ะแล้วหยิบอัลบัมรูปเล่มนึงออกมา
“ฮโยริน...เธอรู้ไหมว่าฉันไม่ได้ใช้อัลบัมรูปนี้แทนตัวเธอมาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ 2 คนนั้นเข้ามาในชีวิตฉันนั่นแหละ แต่ทำไมวันนี้ฉันกลับต้องใช้มันอีกครั้งนะ ฮโยรินเธอกลับมาครั้งนี้เพื่อที่จะทำอะไรกัน” ยุนโฮพูดกับรูปภาพหญิงสาวคนเดิมที่เค้าดื่มด้วยเมื่อกี้อย่างครุ่นคิด ก่อนจะมองไปที่ยูชอนและมินฮวาน 2 แม่ลูกที่ทำให้ชีวิตเค้าเปลี่ยนไป ก่อนจะวางอัลบัมนั้นลงแล้งไปแทรกตัวลงบนที่นอนนุ่มข้างๆมินฮวานแทน ร่างสูงโอบทั้งแม่และลูกเข้าอ้อมกอดของตัวเองแล้วหลับลงไป วันนั้นมันไม่เหมือนวันนั้นอยู่อย่างนึง ไม่เหมือนตรงที่วันนี้เค้ามียูชอนกับมินฮวาน แต่วันนั้นเค้าไม่มีใครเลย...
“อือ.......เช้าแล้วหรอฮะพี่...” ยูชอนนอนบิดตัวหันหลังให้หน้าต่างที่ถูกเปิดออกรับแสงแดดตอนเช้า ยุนโฮมองคนบนเตียงที่กำลังงอแงอย่างเอ็นดู ดูสินี่เค้าไปส่งลูกจนกลับมาแล้ว ร่างบางยังไม่ตื่นเลย เค้าไม่โทษหรอกในเมื่อเมื่อคืนร่างบางรอเค้าตั้งนานจนไม่ได้หลับไม่ได้นอนนี่หน่า
“พี่ที่ไหนหืม....ยูชอน ตื่นได้แล้ว มินฮวานไปโรงเรียนแล้วนะ” ยูชอนเดินไปทรุดนั่งข้างๆคนขี้เซาแล้วพูดเบาๆแต่ไม่มีท่าทีว่ายูชอนจะตื่นเลย ร่างบางยังคงเอาหมอนมาปิดหน้าเพื่อนจะหลับต่อ
“อ่า...จะนอนนะฮะ” ร่างบางยังคงงอแงต่อไปเรื่อยๆ ยุนโฮได้แต่ยกยิ้ม เหมือนเด็กจริงๆเลย ยูชอน นายนี่น้า เด็กกว่ามินฮวานอีกซะแล้วมั้งเนี่ย
“ตื่นๆๆๆ ไม่นอนแล้วเร็วเข้า...” ยุนโฮดึงตัวร่างบางขึ้นมานั่งแต่ไม่วายที่ยูชอนยังเอนตัวไปนอนพิงอกแกร่งของยุนโฮอีก หน้าสวยๆซบอยู่บนไหลแกร่งก่อนที่เจ้าตัวจะหลับลงไปอีกครั้ง ยุนโฮแทยทนไม่ไหวกับท่าทางขี้อ้อนโดยไม่รู้ตัวของยูชอน ก่อนที่เค้าจะตัดสินใจอุ้มร่างบางขึ้นทั้งอย่างนั้นแล้วไปวางไว้ในอ่างน้ำ แล้วลงมือถอดเสื้อตัวบางออกจากร่างกายยูชอน ส่วนร่างบางเมื่อรู้สึกถึงความเย็นของอากาศเข้ามากระทบตัวก็เริ่มที่จะตื่นก่อจะตื่นเต็มตาเมื่อท่อนบนถูกถอดไปหมดแล้ว!!!!
“ คุณยุนโฮ!!!!!!! ทำอะไรน่ะ” ยูชอนกระเถิบตัวไปชิดขอบอ่างอีกด้านก่อนจะยกมือมาปิดหน้าอกเนียนของตัวเอง แล้วส่งสายตาโกรธๆไปให้ยุนโฮ
“อาบน้ำให้ไง เห็นปลุกเท่าไรก็ไม่ตื่นเลยจะอาบน้ำให้” ร่างสูงยิ้มอย่างเจ้าเลห์ไปให้คนน่ารัก ยูชอนได้แต่ค้อนคนแผนสูงตรงหน้าแล้วออกปากไล่ยุนโฮ
“คุณยุนโฮออกไปก่อนสิฮะ ผมจะอาบน้ำ” ยุชอนพูดขึ้นมา ให้นั่งถอดเสื้อเนี่ย เค้าก็หนาวเหมือนกันนะแล้วยังจะมานั่งจ้องอีก
“ทำไมเรียกซะห่างเหินเลยยูชอน เมื่อคืนนายยังเรียกฉันว่ายุนโฮเฉยๆอยู่เลยนะ เรียกยุนโฮก่อนสิยูชอนแล้วฉันจะออกไปนะ....” ยุนโฮยิ้มไปให้ยูชอนเมื่อคืนเค้าหลุดปากไปหรอเนี่ย เป็นไงล่ะยูชอนนายนี่มันหาเรื่องจริงๆเลย
“ยุนโฮ๊!!!!!! ออกไปเลยนะ!!!” ร่างบางเริ่มที่จะเสียงดังพร้อมๆกับการเรียกยุนโฮเฉยๆ ร่างสูงหัวเราะก่อนจะเดินออกไปเพื่อเตรียมชุดน่ารักๆให้ยุชอนได้ใส่ ร่างสูงเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าก่อนจะยืนเลือกเสื้อผ้าอยู่นานทั้งๆที่ในความคิดเค้าแล้วไม่ว่ายูชอนจะใส่อะไรก็น่ารักอยุ่แล้ว ยิ่งไม่ใส่นี่โดนใจเค้าเลยล่ะ 555 ร่างสูงหัวเราะเบาๆกับวันนั้นที่ยูชอนลืมผ้าเช็ดตัวไว้ในห้องน้ำ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น ยุนโฮที่เลือกเสื้อผ้าเสื้อแล้วก็หันไปบอกกับคนที่มาเคาะว่าให้เปิดเข้ามาเลย ประตูไม่ได้ล็อก
“ยุนโฮ....ทำไรอยู่” ยุนโฮหันไปตามเสียงที่พูดก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจ ฮโยริน!!!ขึ้นมาบนห้องเค้าได้ไงเนี่ย แต่มาคิดอีกทีก็ไม่แปลกเมื่อแต่ก่อนหญิงสาวก็ขึ้นมาหาเค้าบ่อยหรือแม้กระทั่งที่จะนอนค้างด้วยกันยังบ่อยเลย นี่คนในบ้านคงให้ขึ้นมาเพราะ เวลา 4 ปีคงไม่ได้ทำให้แม่บ้านเค้าจะลืมหน้าหญิงสาวผู้นี้ได้
“ฮโยริน....เอ่อ...” ยังไม่ทันที่ยุนโฮจะได้พูดอะไร เสียงคนในห้องน้ำก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะสนทนาของทั้งคู่ไว้ซะแล้ว
“ยุนโฮ!!! ขอผ้าเช็ดตัวหน่อยสิฮะ ผมหนาวแล้ว.....” ตอนที่ยุนโฮอุ้มยูชอนเข้าไปเค้าก็ไม่ได้เอาผ้าเช็ดตัวเข้าไปด้วย เมื่อได้ยินดังนั้น ยุนโฮก็รีบหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วก็เสื้อผ้าที่เตรียมไว้เข้าไปให้ยูชอนทันที เพราะกลัวว่าร่างบางจะไม่สบายเอา
“แต่งตัวให้เรียบร้อยนะ ฉันอุตส่าห์เลิกเสื้อผ้าให้นะเนี่ย” ยุนโฮเอาเสื้อผ้าไปให้คนที่ยังแช่ตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำที่มีฟองฟูเต็มไปหมดจนเค้าไม่ได้มีโอกาสเห็นสัดส่วนของร่างบางเลย ร่างสูงวางเสื้อผ้าไปที่ชั้นวางของก่อนจะรีบออกไป
“ใครหรอยุนโฮ....” ฮโยรินเอ่ยถามขึ้นมา ด้วยท่าทางปกติ ยุนโฮมองไปทางห้องน้ำแล้วก็ยิ้มออกมา
“แม่ของมินฮวานน่ะ...” ร่างสูงตอบ ในสิ่งที่เป็นความจริงๆ ใช่ยูชอนเป็นแม่ของมินฮวานจริงๆนี่หน่า ฮโยรินเมื่อฟังอย่างนั้นก็หน้าเสียใปนิดนึง
“อ่อ หรอ นี่มินฮวานไปเรียนแล้วใช่ไหม” หญิงสาวนั่งลงบนเตียงที่เป็นที่นอนของยูชอนแล้วเอ่ยถามขึ้นมายุนโฮพยักหน้าแทนคำตอบ พร้อมๆกับเสียงประตูห้องน้ำถูกเปิดออก
“ยุนโฮ...ทำไมเลือกชุดนี้ล่ะฮะ มันไม่เข้ากับยูชอนเลยน้า!!!” ยุชอนที่ก้าวมาจากห้องน้ำด้วยชุดที่ยุนโฮเลือกเปิดปากบ่นทันที ดูชุดที่ยุนโฮเลือกสิ ชมพูซะขนาดนั้น เห็นเค้าเป็นขนมหวานหรือไงกันนะ ถึงให้แต่งตัวแบบนี้น่ะ
“น่ารักจะตายไป...” ยุนโฮพูดก่อนจะไปดึงตัวยูชอนออกมาจากห้องน้ำ ซึ่งมันทำให้ยูชอนเห็นคนที่กำลังนั่งอยู่บนที่ของเค้า ฮโยรินเมื่อเห็นยูชอน ดูเหมือนว่าต่างฝ่ายต่างตกใจ ยูชอนหลบสายตาฮโยรินอย่างรวดเร็วพอๆกับฮโยรินที่ดูเหมือนจะตกใจค่อนข้างมากอยู่เพราะหญิงสาวจ้องยูชอนไม่วางตาเลย
“ยูชอนนี่ ฮโยรินเพื่อนเก่าฉันเอง ฮโยรินนี่ยูชอนภรรยาของผมเอง” ยูชอนยืนมือไปจับมือฮโยรินเป็นการทักทาย ซึ่งฮโยรินเมื่อได้ยินยุนโฮแนะนำก็ดูเมือนหน้าเสียไปนิดนึงแต่ก็ยังยิ้มออกมาจนได้ ยูชอนก็ยิ้มให้หญิงสาวตรงหน้าอย่างที่ตัวเองคิดว่าน่ารักแล้ว ทั้งคู่คุยกันนิดๆหน่อยๆก่อนที่ยุนโฮจะเป็นฝ่ายชวนทั้งหมดลงไปทานอาหารเช้า เพราะดูเหมือนยูชอนจะหิวแล้วเพราะคนน่ารักของเค้าหน้าซีดๆอย่างผิดปกติ....
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ปล. สำหรับคนอ่านที่อยู่ในช่วงสอบทุกคน ขอให้ทำข้อสอบได้นะค่ะ ได้คะแนนดีๆนะค่ะ สู้ๆนะค่ะทุกคน ไฟท์ติ้ง ง ง ง
สวัสดีค่ะttt อย่าเพิ่งโกรธหมีคร้า 555 ใจเย็นๆนะค่ะคนอ่าน ขอบคุณที่เป็นห่วงมายนะค่ะ ขอบคุณนะ ยังไงก็ขอบคุณสำหรับกำลังใจด้วยค่ะ ขอบคุณคร้า
สวัสดีค่ะเลิฟโรมานซ์ 555 มีแต่คนว่าพ่อหมีของเรา ฮ่าๆๆ หมียังดีอยู่ค่ะ แตกไปนิดเดียวเองเนอะค่ะ ใจเย็นๆค่ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะค่ะ
สวัสดีค่ะbabalic 2u รู้ไหมค่ะมายอยากเขียนตอนชอนนี่ไม่สบายสุดๆอ่ะค่ะ เพราะว่ายุนโฮจะได้ดูแลแต่คิดไปคิดมา เดี๋ยวก่อน รออีกนิดก่อนค่อยเขียน 555 ขอบคุณนะค่ะ
สวัสดีค่ะMoO_Ain ไม่ด้ายคบชู้คร้า!!! ยังไม่ถึงขั้นน้านนนนนนน 55 ตอนนี้เหมือนแรงโกรธหมีรุนแรงมากเลย 55 ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะค่ะ
สวัสดีค่ะKeNgIIZ เส้าแล้วหรอค่ะ แงะ แล้วต่อไปถ้ามันเส้ากว่านี้จะทำไงล่ะค่ะเนี่ย 55 ตอนนี้ยุนไม่ได้ตั้งใจทำกับน้องหรอกค่ะ จริงๆน้า ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะค่ะ
สวัสดีค่ะCandilolli นู๋ผักกาด เหมือนพี่จะทำบาปนะเนี่ย มีแต่คนเส้า ขอโทษ...มาอัพต่อแล้วค่ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะ รักนู๋เหมือนกันจ่ะ
สวัสดีค่ะ~~หมีกินผัก~~2U อย่าฆ่าหมีนะค่ะ อย่าโกรธหมีเลยค่ะ แฮะๆ ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะค่ะ ขอบคุณคร้า
สวัสดีค่ะYmaniaZ อัพเดตวันต่อวันค่ะ 555 มายพยายามอัพค่ะ มันสั้นหรอ..เค้าไม่รู้เปนไรเขียนยาวๆได้แค่นี้ 555 มายไร้ความสามารถจริงๆค่ะแงๆ อย่างอนหมีค่ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะค่ะ
สวัสดีค่ะ~นู๋น้องน่ารัก~ หมีกลับบ้านน้าไม่ใช่ไม่กลับ แค่กลับช้าไปหน่อยเองค่ะ 55 อย่าโกรธหมีน้า ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ
สวัสดีค่ะ**nuupla** โกรธหมีหรอค่ะพี่ปลา อย่าโกรธเลยค่ะ 55 พี่ปลาตอนที่แล้วมันจัดหน้าไม่ได้เหมือนจะอยู่กับเด็กดีอ่ะค่ะ แก้ก็ไม่ได้ ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะค่ะพี่สาว รักพี่ค่ะ
สวัสดีค่ะMangweez.R มาต่อแล้วค่ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะค่ะ
สวัสดีค่ะคิมแจวีคนผู้นี้คือเมียแจ มาต่อแล้วคร้า ขอบคุณสำหรับการติดตามนะค่ะ
สวัสดีค่ะkan2u กานต์ ยังไม่ดีแตก อีกแปบนึงก่อน 55 ฟิกมายไม่คึกคักหรอกค้า 55 ฟิกกานต์สนุกกว่าเยอะเลยเนอะค่ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะค่ะ
สวัสดีค่ะaimin มายก็สงสารมิกเหมือนกันค่ะ ผู้หญิงคนนี้เปนใครต้องติดตามค่ะ 55 ติดตามๆ เด่วได้รู้กัน ขอบคุณนะค่ะ
สวัสดีค่ะricebird ไอซ์ สอบมันผ่านไปแล้วค่ะ 55 แย่ไปแล้วด้วย แงๆๆ ทำไม่ได้ 55 ฮโยรินจะเป็นคนรักยุนหรือป่าวมายไม่บอกหรอกค่ะ 555 ไอซ์ก็รักษาสุขภาพนะค่ะ ตัวเองเคยคิดไหมว่าเรารู้จักกันมานานเท่าไรแล้วผ่านตัวหนังสือเหล่านี้อ่ะค่ะ มายว่านานแล้วนะ ขอบคุณนะค่ะที่ยังไม่ทิ้งกันไปขอบคุณนะค่ะที่ยังรักและห่วงใยไรท์เตอร์ผู้งี่เง่าคนนี้อ่ะค่ะ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น