คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : MY Sweet BaBy [12]
*** ทุกคนต้องคิดว่า ทำไมอัพอีกแล้วล่ะ 55 ใช่ไหมค่ะ มายไม่รู้สิค่ะ ช่วงวันหยุดนี่อัพได้จะพยายามอัพอ่ะค่ะ แบบว่า วันธรรมดาคงไม่ค่อยได้เล่นซักพักเพราะว่าจากการสอบที่ผ่านมาทำให้มายสำนึกในตัวเองแล้วว่าต้องอ่านหนังสือบ้างอะไรบ้างไม่งั้นไม่ไหวนะ 55 พูดเหมือนดูดีแต่ไม่ใช่ ฮ่าๆๆ อัพให้แล้วนะค่ะ ไม่รุ้ว่ามันดีไหมแต่ว่า ขอให้สนุกกับฟิกนะค่ะ***
ตึก ตึก ตึก เสียงวิ่งลงบันได ทำให้จุนซุต้องหันไปมองว่าใครมันจะรีบร้อนขนาดนี้นะ แล้วคนน่ารักก็ถอนหายใจออกมาอย่างเอือมระอาเพื่อน ยูชอนนี่เอง ร่างบางวิ่งลงบันไดมาด้วยชุดที่พร้อมจะออกไปข้างนอกทำเอาจุนซุเสียวสันหลังวาบรู้สึกเหมือนจะโดนใช้เลยอ่ะ
“จุนซุ!!!!!!!!!!” ร่างบางของยูชอนพุ่งตรงไปหาเพื่อนตัวเล็กทันทีแล้วเกาะแขนจุนซุอย่างออดอ้อน จุนซุหันไปมองเพื่อนอย่างระอาใจ พอมินฮวานไม่อยู่บ้านก็ทำตัวเป็นตัวแทนลูกเลยนะยูชอน นายนี่มัน ไม่ไหวจริงๆเลย
“จะไปไหนอีกล่ะ” จุนซุหันไปถามเพื่อนที่ยืนทำหน้าอ้อนอยู่ข้างๆตั้งแต่เจ้าเพื่อนรักมาเกาหลีนี่เค้าก็ไม่ค่อยได้รับงานหรือทำงานซักเท่าไรเพราะอยากอยู่เป็นเพื่อน เพื่อนซะมากกว่า บ้านเบินนี่ก็ไม่ได้กลับเลย มาอาศัยบ้านตระกูลชองอยู่ไปวันๆเนี่ย
“ไปซื้อของ พาฉันไปซื้อของหน่อยน้า จะทำกับข้าวเย็นอ่ะนะแก แล้วของในตู้เย็นมันหมดไม่มีของโปรดมินฮวานเลย ไปซุปเปอร์มาเก็ตใกล้ๆบ้านนี่ก็ได้นะแกนะ” ยูชอนเอาหน้าถูแขนเพื่อนพลางทำตาปริบๆอย่างออดอ้อนจนจุนซุใจอ่อนต้องยอมพยักหน้าจนได้ ทั้งๆที่ใจจะดัดนิสัยยูชอนบ้างก็เหอะ
“ก็ได้ๆ แกนี่มันจริงๆเลยว่ะยูชอน” ถึงแม้จะว่าแต่ก็ยอมเดินนำเพื่อนไปที่รถจนได้โดยมียูชอนเดินตามไปอย่างอารมณ์ดี วันนี้มีแต่อะไรดีๆ แจจุงกับริกกี้ ตอนนี้ก็ควงแขนกันไปบ้านแจจุงเพื่อไปหาพ่อหมออะไรซักอย่างที่แจจุงบอกว่าเค้าจะแก้เรื่องผิดผีได้ ใจจริงก็แอบสงสารริกกี้แต่เค้าก็ไม่อยากขัดความสุขเพื่อนจริงๆ
“จุนซุ วันนี้แกอยากกินอะไรหรือป่าว ฉันทำให้เอาม้า!!!” จุนซุมองหน้าเพื่อนที่ไม่รู้เป็นอะไรนึกคึกอยากทำอาหารซะมากมายขนาดนี้ แต่ก็ไม่ขัดสรัทธาเพื่อนโดยการบอกชื่ออาหารที่ตนอยากกินไป
“ได้เรย เดี๋ยวจะทำให้นะ” ขับรถพามาซื้อแล้วไม่พอ ยังต้องมาช่วยมันถือของ ขนของ เลือกของ และอีกมากมาย ที่ยูชอนไม่สามารถจะทำได้โดยตัวคนเดียว ได้ ยูชอนเลือกนู้นเลือกนี่อยู่นานจนจุนซุที่เข็นรถอยู่นั้นถึงกับนั่งยองๆลงกับพื้นพร้อมกับทิ้งมาดนายแบบดังทันที มาเดินซื้อของกับยูชอนเหมือนเค้าถ่ายแบบทั้งวันเลยแหะ แต่มันก็มีความสุขดี อย่างน้อยเค้าก็ได้อยู่กะเพื่อน
“จุนซุ เสร็จแล้ว” จุนซุลุกขึ้นก่อนจะรีบเข็นรถไปที่เคาท์เตอร์จ่ายเงินทันทีก่อนที่เพื่อนรักจะเกิดอยากได้อะไรอีก ยุชอนหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาเพื่อจ่ายเงินแล้วช่วยเพื่อนถือของไปไว้ที่รถ
“ยูชอนวันนี้แกเกิดนึกอะไรขึ้นมาถึงลุกมาทำอาหารเยอะแยะขนาดนี้เนี่ย” ร่างบางมองเพื่อนก่อนจะเหม่อมองออกไปบนท้องฟ้า วันนี้น่ะหรอ วันที่เค้ามีความสุขไง
“ก็แค่อยากทำอ่ะแก ฉันมีความสุขก็แค่นั่น” ยูชอนยิ้มให้เพื่อนอย่างน่ารักแล้วเอนตัวพิงเบาะแล้วหลับตาลง วันนี้เค้าคิดถึงคนคนนึง คนที่เค้ารัก คนที่เค้ารักจนยอมแลกทุกอย่างแม้กระทั่งชีวิตตัวเอง วันนี้คือวันที่ทำให้เค้ามีมินฮวาน วันนี้ทำให้เค้าได้เป็นแม่ของมินฮวาน ยุชอนคิด ถึงแม้มันจะเจ็บปวดแต่เค้าก็มีความสุข
“ถึงบ้านแล้วแก เหม่ออะไรเนี่ย....” ยูชอนสะดุ้งแล้วมองนาฬิกาปรากฏว่ามันจะบ่ายแล้ว อ่า มินฮวานจะเลิกเรียนแล้ว จะทำเค้กของโปรดให้ลูกทันไหมน้า!!!!!!!!
“อ่า....เร็วจุนซุ!!! ไม่ทันแล้ว ต้องรีบๆๆๆๆ” ยูชอนรีบเปิดประตูลงจากรถแล้วขนของอย่างรวดเร็ว ร้อนถึงจุนซุที่ต้องเร่งรีบด้วย จุนซุช่วยเพื่อนอย่างเร่งรีบเช่นกัน ทั้ง 2 คนคลุกอยู่ในครัวกันเกือบทั้งวัน แม้จุนซุจะทำอะไรไม่เป็นก็ยังช่วยงานเล็กๆน้อยๆได้
“พี่ยุนโฮ!!!!!!!!! จะรีบไปไหนฮะ” ชางมินวื่งตามพี่ชายที่พอเลิกประชุมก็พุ่งตัวออกมาทันทีโดยไม่ล่ำลาใครทั้งสิ้นอย่างแปลกใจว่ายุนโอจะไปไหน ร่างสูงก้าวเท้าอย่างเร่งรีบมือก็ปลดเน็กไทออกจากคอตัวเองอย่างอึดอัดก่อนจะก้าวขึ้นรถที่ รปภ.ไปนำมาให้
“ไปด้วยดิพี่!!!! รีบไปหนายยยยยยย” ชางมินก้าวขึ้นมาบนรถบยนต์คันหรูของพี่ชายแทบไม่ทันแล้วก็ต้องกระตุกเกร็งไปทั่วร่างเมื่อ ยุนโฮกระชากรถให้ออกตัวอย่างรวดเร็ว เร็วจนชางมินกลัว อ้ากกกกกกก พี่ยุนโฮพี่จะรีบไปไหนนนนน ผมไม่น่าตามพี่ขึ้นมาเลยนะเนี่ย แล้วช่วงเวลาที่ทรมานของชางมินก็จบลงซึ่งมันมาจบลงที่ ระ..โรงเรียนอนุบาลโซลอย่างนั้นหรอออออออออ พี่ยุนโฮ๊!!!!!! พี่รีบมารับลูกอย่างนั้นหรอ โห้ คุณพ่อตัวเอง ชางมินแอบประชดพี่ในใจ
“มินฮวานอยู่ไหนหรอครับ คุณครู” ยุนโฮรีบลงไปถามครูคนนึงที่ยังยืนอยู่ตรงหน้าประตูเวลานี้นักเรียนคงเริ่มกลับไปกับเยอะแล้วเค้ากลัวมินฮวานจะกลัว จะเหงาเลยรีบมา
“ตรงโน้น นะค่ะคุณยุนโฮ” คุณครูผู้ใจดีชี้ไปที่ม้าหินอ่อนที่ยุนโฮเห็นมินฮวานกำลังนั่งหัวเราะอย่างอารมณดีกับใครก็ไม่รุ้ที่เค้าคาดว่าน่าจะเป็นครูที่นี่ล่ะมั้ง
“ป๊ะป๋า!!!!!!!!” ยุนโฮยิ้มก่อนจะกางแขนรับลูกที่กำลังวิ่งมาอย่างดีใจเมื่อเห็นเค้า มินฮวานโถมตัวใส่ผู้เป็นพ่อก่อนจะโดนยุนโฮอุ้มไว้ ชางมินที่เดินตามพี่ชายมาก็มองอย่างดีใจ นี่ไง ภาพของพี่ยุนโฮที่เค้าไม่เคยเห็น
“วันนี้เป็นไงบ้างครับมินฮวาน ดื้อหรือป่าว....” ยุนโฮเช็ดหน้าตามอมแมมของลูกชายเบาๆ แล้วยิ้มอย่างเอ็นดู ลูกชายเค้านี่น่ารักจริงๆเลย มินฮวานยิ้มอย่างน่ารักไปให้พ่อ
“มินฮวานไม่ดื้อเลยค่ะ คุณยุนโฮ” หญิงสาวที่ตอนแรกนั่งอยู่กับมินฮวานหันหน้ามาพูดกับยุนโฮ ชายหนุ่มมองหน้าเธอคนนั้นก่อนจะวางมินฮวานลงกับพื้น แล้วตรงเข้าไปหาหญิงสาวตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
“ฮโยริน!!!!!!!!!เธอหายไปไหนมา!!!” ยุนโฮตรงเข้าไปรวบตัวหญิงสาวผู้นั้นมากอดไว้แน่นราวกับว่าจะไม่อยากให้เธอหายไปอีก ฮโยรินยิ้มก่อนจะซบหน้าลงกับไหล่ยุนโฮ ยุนโฮกระชับตัวหญิงสาวตรงหน้าให้แน่นลงไปอีกราวกับจะทำให้เธอเป็นคนคนเดียวกับเค้าเลยที่เดียว ชางมินที่ตอนแรกยืนอึ้งก็เดินมาอุ้มมินฮวานไว้ เด็กน้อยมองพ่ออย่างสงสัยแต่ด้วยความที่ยังเด็กเลยไม่คิดอะไร
“ปล่อยก่อนยุนโฮ....” หญิงสาวดันตัวชายหนุ่มออกก่อจะยิ้มออกมา ยุนโฮยกมือขึ้นลูบใบหน้าสวยของฮโยรินเบาๆแล้วก็ยิ้มออกมาเช่นกัน
“ยัยบ๊อง!!!นึกจะไปก็ไปนึกจะมาก็มานะ” มือแกร่งยกขึ้นขยี้ผมหญิงสาวอย่างหมั่นไส้ ซึ่งฮโยรินก็ได้แต่หัวเราะอย่างชอบใจ ทั้งคุ่ดูเหมือนจะไม่สนใจคัยเลยจนกระทั่ง
“ป๊ะป๋าฮะ มินฮวานหิวข้าวแล้ว!!!!!!” เด็กชายที่ตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดของชางมินร้องขึ้น ส่งผลให้ยุนโฮหันมาสนใจลูกชายได้บ้าง ร่างสูงเลยตรงเข้าไปหาลูกชายก่อนจะเอามาอุ้มไว้เองแล้วจูบขมับลูกชายเบาๆ
“งั้นไปกินข้าวกันดีกว่า ไปกันเร็วฮโยรินไปกินข้าวกัน!!!!” ยุนโฮหันไปจูงฮโยรินไว้ข้างกายด้วยแล้วพาทุกคนไปที่รถ ชางมินมองพี่ชายอย่างกังวลใจ ยังไงล่ะพี่ยุนโฮ!!! ที่บ้านตระกูลชอง ยูชอนแกะผ้ากันเปื้อนออกมาเอวพร้อมๆกับจุนซุที่นอนราบไปกับเก้าอี้อย่างบ่งบอกว่าเหนื่อยมากกกกกกก
“อ่า!!! เสร็จแล้ว นี่ของโปรดมินฮวาน นี่ของ คุณพ่อ คุณแม่เล็ก คุณแม่ใหญ่ ของชางมิน จุนซุและก็ของคุณยุนโฮ!!!! ยูชอนมองอาหารบนโต๊ะที่ถูกจัดเตรียมไว้อย่างภูมิใจ ทุกอย่างมาจากความตั้งใจของเค้าทั้งหมดเลย โดยเฉพาะของมินฮวานกับคุณยุนโฮ ที่ดูจะตั้งใจเป็นพิเศษ
“เหนื่อยเป็นบ้าเลยยูชอน!!!!!!!” จุนซุพูดขึ้นมาการเข้าครั้ววันนี้เค้าเหนื่อยมากจริงๆ ไม่รุ้ว่ายูชอนชอบทำไปได้ไงไอ้เรื่องงานบ้านเนี่ย เป็นเค้าล่ะวิ่งหนีเลยยังง่ายกว่าเลยนะเนี่ย
กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง!!!!!! เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น ยูชอนเช็ดมือก่อนจะรีบวิ่งไปรับก่อนที่สายจะหลุดไป
“สวัสดีครับ บ้านตระกูลชองครับ” ยุชอนรับโทรศัพท์เสียงหวานเชียว
(ยุชอนใช่ไหม...) คุณยุนโฮงั้นหรอ โทรมาทำไมอ่ะ!!!!!!
“ฮะ คุณยุนโฮ มีอะไรหรือฮะ” ร่างบางพูดกลับไปก่อนจะยิ้มเหมือนคิดว่าวันนี้ 2 พ่อลูกคงดีใจที่ได้ทานอาหารที่ตัวเองชอบ แต่ประโยคต่อไปของยุนโอทำเอารอยยิ้มนั้นแทบจะโดนทดแทนด้วยน้ำตา
(วันนี้ฉันกับลูกแล้วก็ชางมินไม่กลับไปกินข้าวบ้านนะ บอกแม่ด้วย แค่นี้แหละ บะบายนะครับเดี๋ยวเจอกัน) เสียงโทรศัพท์ที่วางไปแล้วทำเอายุชอนถึงกับอึ้ง นี่ลูกเค้าก็ไม่กลับมากินข้าวบ้านหรอเนี่ย แล้งที่ทำไปทั้งหมดเพื่ออะไรกัน
“ยูชอนเป็นไรไป” จุนซุเงยหน้ามองเพื่อนที่เดินตาแดงๆเข้ามาอย่างร้อนใจ ไปรับโทรสัพท์แปบเดียวร้องไห้อีกแล้ว เป็นไรไปยูชอน
“ป่าวหรอก จุนซุไปเรียกคุณพ่อกะคุณแม่มาทานข้าวเหอะ” ยูชอนปาดน้ำตาก่อนจะยิ้มให้เพื่อน แต่จุนซุกลับไม่เชื่อเลย ไม่รุ้ว่ายูชอนเป็นอะไรไปอีก
“เกิดอะไรขึ้น บอกฉันมาก่อนสิ” จุนซุเดินมาจับแขนเพื่อนรักที่ยังยืนตาแดงอยู่อย่างยังงั้นอย่างไม่เข้าใจ ยูชอนซบหน้าลงกับไหล่เพื่อนก่อนจะสะอื้นออกมาเบาๆอย่างน้อยใจ
“คุณยุนโฮกับมินฮวานไม่มากินข้าวบ้านน่ะ” เสียงหวานๆเอ่ยไปสะอื้นไป จุนซุฟังแล้วก็ลูบหลังเพื่อนอย่างปลอบใจ ทำไมแกอ่อนแออย่างนี้ว่ะยูชอน เรื่องแค่นี้เอง เค้าเข้าใจว่าทุกอย่างที่เพื่อนเค้าทำในวันนี้มันใช้ความพยายามมากแต่ในเมื่อเค้าไม่กลับมากินจะทำไงได้ล่ะ ให้คนอื่นกินก็ได้นี่
“ไม่เปนไรหรอกยูชอน เข้มแข็งหน่อยสิ ฉันจะไปเรียกคุณพ่อคุณแม่มาทานข้าวแล้วนะ แกก็เช็ดน้ำตาด้วยเดี๋ยวพวกท่านสงสัย” ยูชอนพยักหน้ารับก่อนจะเช็ดน้ำตาตัวเองออก ในที่สุดอาหารเย็นมื้อนั้นก็ได้รับคำชมจากทุกคนว่ามันอร่อยมาก แม้จะไม่มีอีก 3 คนมาร่วมโต๊ะก็ตาม หลังกินข้าวเสร็จ ยูชอนก็มานั่งรอลูกและสามีที่ห้องนั่งเล่น ซึ่งมันก็ดึกแล้วทำไมยุนโฮยังไม่พามินฮวานกลับบ้านกัน ในที่สุดเวลาที่รอคอยก็มาถึงเมื่อมีรถมาจอดหน้าบ้าน
“อ้าวชางมิน....” คนที่อุ้มมินฮวานมาไม่ใช่ยุนโฮแต่เป็ฯชางมินแทนที่อุ้มลูกชายเค้าที่ดูเหมือนจะหลับสนิทอยู่เข้ามา แล้วยุนโฮไปไหนล่ะ ชางมินมองหน้าพี่สะใภ้ก่อนจะบอกอย่างลำบากใจ
“พี่ยุนโฮยังไม่กลับน่ะครับ เค้าเจอเพื่อนเก่า” ยูชอนหน้าเศร้าไปนิดนึงก่อนจะ ยิ้มแล้วรับมินฮวานมาอุ้มไว้เองพร้อมบอกขอบคุณน้องชายสามีแล้วให้ชางมินไปอาบน้ำอาบท่านอนได้แล้ว มันค่อนข้างดึกแล้ว ส่วนตัวเองก็พาลูกขึ้นไปอาบน้ำแล้วส่งมินฮวานเข้านอนแล้วลงมานั่งรอยุนโฮอีกครั้ง สี่ทุ่มแล้วก็ยังไม่มา ห้าทุ่มแล้วก็ยังไม่เห็น เที่ยงคืนแล้วยุนโฮก็ยังไม่กลับ ร่างบางนั่งรอจนทนไม่ไหวหลับลงไปกับโซฟาที่ห้องรับแขกเพื่อรอสามีของตัวเองที่ป่านนี้ยังไม่กลับบ้าน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น