คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : BE MINE [OH SEHUN]
หลังจากหายป่วยอี้ชิงก็กลับมาใช้ชีวิตปกติเช่นเดิม ตอนเช้าลู่หานมาส่งตอนเย็นคริสมารับ วันนี้ก็เช่นกัน คนตัวเล็กเดินมารอคนรักคนพี่ที่โทรมาบอกว่าวันนี้จะเป็นคนมารับ
“มองอะไรว่ะ” เสียงเรียกมาจากชายหนุ่มตัวสูงคนนึงที่กำลังเดินไปลานจอดรถเพื่อขับรถกลับบ้านดั่งเช่นทุกวันแต่กลับชะงักเมื่อเพื่อนสนิทไม่เดินตามมาด้วย
“นั่นใครอ่ะจงอิน คนนั้น” คนตัวสูงนามว่าจงอินหันไปมองตามนิ้วยาวๆของเพื่อนก่อนจะเบิกตากว้าง
“จาง อี้ชิง ปี2 คหกรรม เซฮุนมึงอย่าแม้แต่จะคิดนะเว้ย!”
“ทำไมว่ะ มึงจะเสียงดังทำไมเนี่ย” เซฮุนเป็นชื่อของชายหนุ่มร่างสูงโปร่งผมสีควันบุหรี่ที่กำลังยืนมองอี้ชิงด้วยแววตาสนใจอย่างปิดไม่มิด น่ารักแบบนี้ อย่าปล่อยให้หลุดมือเชียว
“เค้ามีแฟนแล้ว”
“แล้ว??” จงอินแทบจะยกมือกุมขมับกับนิสัยเพื่อนตัวดี เซฮุนอยากได้อะไรต้องได้ มีแฟนแล้วก็จะแย่ง แต่นี่ อี้ชิงไม่ได้ธรรมดานะ มีแฟนถึงสองคน!!
“เค้ามีแฟนแล้ว แถมมีสองคนด้วย แฟนเค้าก็ไม่ได้ไก่กานะไอ้ฮุน มึงอย่าเลย”
“เหอะ.....นั่นน่ะหรอแฟนเค้าที่มึงว่า ก็ไม่เห็นมีอะไรที่กูสู้ไม่ได้” เซฮุนมองตรงไปยังผู้ชายตัวสูงที่เดินลงจากลงมารับอี้ชิงก็จะเอ่ยขึ้นมาอย่างมั่นใจ
“เอาเถอะ ถ้ามึงดื้อจะเอา กูก็ไม่ห้าม แต่ถ้าเจ็บกูไม่ช่วยนะ”
“เรื่องแบบนี้ไม่เสี่ยงก็ไม่รู้นะจงอิน” เซฮุนหันไปตบไหล่จงอินหนักๆสองทีก่อนจะเดินไปนั่งประจำที่คนขับ ฮึ จาง อี้ชิง เดี๋ยวก็รู้ว่าจะใจแข็งแค่ไหน
.
.
.
.
.
“จงอิน วันนี้ไปส่งกูหน้าคหกรรมนะ” เซฮุนเอ่ยบอกเพื่อนที่กำลังเลี้ยวรถไปจอดหน้าคณะนิเทศน์ของเซฮุนแล้วขับตรงไปที่วิศวะคณะตัวเองอย่างที่ทำเป็นประจำ แต่วันนี้ไม่ใช่
“ตกลงมึงเอาจริง?” หนุ่มนิเทศตอบรับด้วยการพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะยกมือขยับเน็คไทค์ให้เข้าที่ เจอกันครั้งแรกต้องดูดี
“แล้วเจอกันจงอิน อีกสองวัน มึงรอดูความสำเร็จของกู” พูดจบขายาวๆของเซฮุนก็ก้าวลงจากรถหรูขอเพื่อนสนิท ได้เวลาแล้วจางอี้ชิง ได้เวลาที่จะเจอกัน
“เย็นนี้พี่ลู่มารับอี้ใช่ไหมฮะ แล้วเจอกันนะฮะ” เซฮุนหันไปทางต้นเสียงก่อนจะแสยะยิ้มมุมปาก มาเร็วทันใจดีจริงๆ ฮึ ร่างบอบบางของอี้ชิง ยืนมองรถยนต์คันหรูของคนรักให้ขับออกมาจนลับตาก่อนจะหอบหิ้วข้าวของพะรุงพะรังเดินเข้าตึกขณะ แต่แล้ว.....
“เฮ้ย!!!! ขอโทษนะครับๆ” ร่างบอบบางของอี้ชิงล้มลงไปพร้อมๆกับข้าวของมากมายเพราะมีผู้ชายที่ไหนไม่รู้เดินเข้ามาชนอย่างแรง คนตัวเล็กรีบลุกขึ้นมาเก็บข้าวของสำหรับวิชาเอกของคณะโดยมีผู้ชายคนนั้นเข้ามาช่วยอย่างกระตือรือร้นพร้อมทั้งเอ่ยคำว่าขอโทษไม่ขาดปาก
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมากๆที่ช่วยเก็บนะครับ” คนตัวเล็กยิ้มอย่างไม่ถือสาก่อนจะเดินหันหลังไปทางเข้าตึกคณะ
“เดี๋ยวก่อนครับ!!” หืม??
“ครับ มีอะไรหรือเปล่า” อี้ชิงหันหลังมาถามชายหนุ่มที่ช่วยเหลือเค้าอย่างตกใจที่คนตัวสูงตะโกนเสียงดังแบบนั้น
“ผม..ผมชื่อโอ เซฮุน นิเทศ ปี 2 ถ้าไม่รังเกียจเย็นนี้ผมเลี้ยงไอติมเป็นการขอโทษได้ไหมครับ”
“อ๋อ ไม่ต้องหรอกฮะ เราไม่ได้โกรธอะไร เราชื่อจาง อี้ชิงนะ คหกรรม ปี 2 เหมือนกัน ยินดีที่ได้เจอนะเซฮุน” ใบหน้าสวยแย้มยิ้มให้เซฮุนอย่างไม่ถือตัวทำเอาร่างสูงโปร่งตาพร่าไปพักใหญ่ๆ
“ไม่...เอ่อ คือเรารู้สึกผิดน่ะ อี้ชิง ให้เราเลี้ยงขอโทษเถอะนะ แค่แปบเดียวก็ได้” ใบหน้าสำนึกผิดของเซฮุนร้อนให้อี้ชิงลำบากใจ อืมมม ถ้าแค่แปบเดียวคงไม่เป็นไรมั้ง
“ก็ได้เซฮุน เราเลิกเรียนบ่ายสามนะ เซฮุนจะมารอเราที่นี่ก็ได้ แต่ตอนนี้เราไปก่อนนะ สายแล้วล่ะ” อี้ชิงตอบตกลงก่อนจะยกมือบ๊ายบายเพื่อนใหม่แล้วรีบวิ่งขึ้นตึกไป
“ฮึ........ไม่เห็นจะยากซักนิด”
ตกเย็นเซฮุนมารออี้ชิงที่คณะจริงๆซึ่งความจริงแล้วเซฮุนเปรียบได้กับหนุ่มหล่อประจำมหาวิทยาลัยไม่ว่าจะย่างกายไปไหนก็มีแต่คนมอง ซึ่งตอนนี้ร่างสูงกำลังยืนกดโทรศัพท์อยู่หน้าตึกคหกรรม
“อ๊ะ....เซฮุน มาแล้วหรอ” อี้ชิงที่วิ่งลงมาจากตึกคณะร้องเรียกคนตัวสูงเสียงดังก่อนที่เซฮุนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้
“ไม่นะ เพิ่งมาเมื่อกี้เอง ห้านาทีๆ”
“รอเราตั้ง 5 นาทีเลยหรอ เมื่อยแย่ งั้นไปกันเถอะเดี๋ยวพี่ลู่หานจะมารับเราแล้ว”
“ใครหรอ พี่ลู่หาน” เซฮุนแกล้งถามขณะเดินมาร้านไอติมหน้ามหาลัย
“อ๋อ แฟนเราเอง เย็นนี้เค้ามารับเราน่ะ พี่ลู่หานกับพี่คริส”
“หืมมม? ลู่หานกับคริส??” อี้ชิงหันไปมองหน้างงๆของเซฮุนก่อนจะยิ้มออกมาแล้วอธิบาย
“ใช่ เรามีแฟนสองคนน่ะ ชื่อพี่ลู่หานกับพี่คริส โชคดีไหมล่ะ” ภาพอี้ชิงที่ยิ้มแย้มอย่างมีความสุขทำเอาเซฮุนนึกอิจฉาชายหนุ่มสองคนนั้น
“งี้เราก็ไม่มีโอกาสอ่ะสิ”
“หือ??” คนตัวเล็กหันไปมองหน้าเซฮุนที่ทำหน้าเศร้าเสียจนน่าสงสาร
“เราชอบอี้ชิง ชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเลย” คำสารภาพของชายหนุ่มสุดหล่อทำเอาอี้ชิงชะงัก หลายครั้งที่มีคนเข้ามาหาเค้าแต่น้อยครั้งที่จะมีใครสารภาพตรงๆเช่นนี้
“เอ่อ......”
“เรารู้นะว่าอี้ชิงมีแฟนแล้ว แต่เราขอเป็นเพื่อนอี้ชิงได้ไหม เผื่อว่าซักวันอี้ชิงจะสนใจเราบ้าง” คนตัวเล็กอ้าปากค้างกับคำขอร้องของชายหนุ่ม
“คือ...คือว่า เรา....”
“เราอยากให้อี้ชิงให้โอกาสเราบ้าง นะครับ” ไม่รู้ว่าเพราะอะไรคนตัวเล็กถึงพยักหน้าตอบรับเซฮุนไปแบบนั้น ตลอดช่วงเย็นอี้ชิงใช้เวลาอยู่ในร้านไอติมกับเซฮุน โดยลืมไปว่ามีใครบางคนมารอรับอยู่นานแล้ว
“อ่ะ.....กี่โมงแล้วเซฮุน ตายแล้วจะห้าโมงแล้วหรอ เราไปก่อนนะ แล้วเจอกัน” ภาพคนตัวเล็กที่หอบข้าวหอบของวิ่งออกไปไม่ได้ทำให้เซฮุนแปลกใจซักเท่าไรในเมื่อเค้าตั้งใจ ตั้งใจชวนร่างบางคุยนู้นคุยนี่จนลืมเวลาเอง
“ฮัลโหล จงอิน........ไหนมึงบอกยาก วันแรกกูก็ได้เบอร์แล้วนะ ฮึ มารับด้วยหน้ามหาลัย” จาง อี้ชิง ดอกไม้ต้องห้าม.......ซักวันจะต้องกลายมาเป็นดอกไม้ของโอ เซฮุน คนนี้คนเดียว
.
.
.
.
“โธ่.....พี่ลู่ฮะ อี้บอกแล้วไงว่าอี้ไม่ได้ตั้งใจนะ อี้แค่คุยกับเพื่อนเพลินไปหน่อย” อี้ชิงส่งเสียงออดอ้อนก่อนจะซบหน้าลงบนต้นแขนของลู่หานเบาๆเพราะรู้ดีว่าแฟนหนุ่มกำลังโกรธที่เค้าไปตามนัดช้า
“ไม่ต้องมาอ้อนเลยครับพี่ลู่โกรธนะเนี่ย โกรธ”
“โกรธแล้วให้ง้อไงอ่า ง้อยังไงดีเอ่ยย” คนตัวเดินมานั่งตักลู่หานก่อนจะเอ่ยง้อเบาๆเรียกรอยยิ้มของแฟนหนุ่มได้เป็นอย่างดี
“จูบก่อน” ว่าล่ะ........
“ได้ฮะ สุดหล่อของอี้ชิง” ในขณะที่อี้ชิงกำลังเลื่อนหน้าเข้าไปกดจูบเพื่องอนง้อลู่หานนั้น
ครืด ครืด เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูของตัวเล็กก็ดังขึ้นทำให้ร่างบางทำได้แต่จุ๊บเบาๆที่ริมฝีปากชายหนุ่มเท่านั้น ก่อนจะวิ่งไปรับโทรศัพท์
“ฮัลโหล”
“สวัสดีครับอี้ชิง เราเองนะเซฮุน”
“อ่า...นายเองหรอ แปบนึงนะ” อี้ชิงหันไปหาลู่หานก่อนจะชี้ว่าออกไปคุยข้างนอกนะ แล้วเดินไปนอกระเบียง
“ว่าไงเซฮุน มีอะไรหรอ”
“คือเรา...คิดถึงน่ะ เรานึกว่าอี้ชิงจะไม่รับโทรศัพท์เราด้วยซ้ำ” จากนั้นเซฮุนก็ชวนอี้ชิงคุยโทรศัพท์อยู่นานสองนานซึ่งคนตัวเล็กก็หัวเราะบ้าง ทำหน้าบึ้งบ้างแต่ไม่มีท่าทีว่าจะวางสาย คุยกันตั้งแต่เย็นจนมืด
“น้องอี้ครับ ทานข้าวได้แล้วนะ” อ่า....พี่ฟานกลับมาแล้ว อี้ชิงหันไปหาคนรักคนพี่ก่อนจะกระซิบกระซาบกับโทรศัพท์แล้วเดินเข้าไปคล้องแขนคริสเข้าห้อง ปากอิ่มเจื้อยแจ้วเล่าเรื่องราวที่มหาลัยวันนี้ให้คนรักฟัง แต่ไม่ได้เล่าเรื่องโอ เซฮุน บอกตรงๆอี้ชิงก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ยอมปฎิเสธเซฮุนไปแบบคนอื่นที่เข้ามา อาจจะเพราะเวลาคุยกับเซฮุนแล้วเค้ารู้สึกสนุก รู้สึกผ่อนคลาย รู้สึกว่าเซฮุนเข้าใจเค้า รู้สึกเหมือนไม่ได้คุยแบบนี้กับใครมานานแล้วเพราะว่าชีวิตเค้าก็มีแต่พี่ฟานพี่ลู่เท่านั้น
ผ่านมาหลายอาทิตย์แล้วที่อี้ชิงรู้จักกับเซฮุน ร่างบางปฎิเสธไม่ให้ลู่หานและคริสไปรับที่มหาลัยบ่อยขึ้น แต่แฟนหนุ่มทั้งสองก็ไม่ได้ติดใจอะไรเพราะเข้าใจว่าชีวิตวัยเรียนต้องอยากอยู่กับเพื่อนเป็นเรื่องปกติ
“วันนี้ไปดูหนังกันไหมอี้ชิง” เซฮุนเอ่ยถามขึ้นขณะที่กำลังเดินมาส่งอี้ชิงที่คณะ
“อ่า...แต่เราต้องโทรบอกพี่ฟานก่อนนะ ช่วงนี้พี่ลู่หานไม่อยู่พี่คริสจะมารับเราทุกวันล่ะ”
“หรอ อืม จริงๆแล้วนะอี้ชิง เวลาเพื่อนเรามีแฟนน่ะไม่เห็นต้องโทรขออนุญาตแฟนทุกอย่างเลยนะ เพราะมันเหมือนว่าเป็นการบังคับกันเกินไปล่ะมั้ง” อี้ชิงนิ่งคิดไปครู่นึง บังคับหรือ....แต่พี่คริสบอกว่าเป็นห่วงนี่หน่า
“หรอ แต่พี่ฟานบอกว่าเป็นห่วงเรานะ”
“อี้ชิงครับ ความเป็นห่วงคือข้ออ้าง จริงๆแล้วคนพวกนี้เค้าเห็นแก่ตัวไม่อยากให้แฟนไกลหูไกลตา อี้ชิงคิดดีๆนะถ้าการมีแฟนแล้วเราอยากทำอะไรก็ทำไม่ได้มีคนห้ามไปเสียทุกอย่าง มันจะเรียกว่าแฟนหรอ เซฮุนว่ามันเหมือนพ่อหรือไม่ก็พี่ชายมากกว่า” พี่ชายหรือ.....ร่างบอบบางนิ่งคิดก่อนจะเดินขึ้นตึกคณะไปด้วยใจเหม่อลอย ใช่ เวลาเค้าอยากไปไหนเค้าจะโทรบอกพี่ลู่พี่คริสถ้าแฟนหนุ่มไม่ให้ไปเค้าจะไม่ไป แต่ถ้ากับเซฮุนเวลาเค้าปรึกษาว่าไปนี่ดีไหมนั่นดีไหม เซฮุนจะให้ลองทำลองตัดสินเอง หรือบางทีความรักมันไม่ใช่แบบที่เราคิดมาตลอด.....
Talk : เอาล่ะ.........ดราม่ากันดีกว่า น้องเซฮุน คือก็นะมาทำให้น้องอี้ของเราไหวหวั่น แต่เอาจริงๆเราอยากเขียนไคฮุนมากเลย เราขออนุญาตทำให้ฟิกเรื่องนี้ดราม่าซักพักนะคะแล้วมาพบกับฉากที่ทุกคนรอคอยกันมากคอมเม้นท์และติดแท๊กด้วยนะคะ #พลีสบีมาย
a href="http://writer.dek-d.com/loveprettygang/story/view.php?id=595078" target="_blank">:) Shalunla
ความคิดเห็น