คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : CHAPTER 6
CHAPTER 6
ยูชอนกับจุนซูเมื่อมีเรื่องทุกข์ใจขนาดนี้ ทั้งคู่เลยตัดสินใจใช้ของมึนเมามาเป็นเครื่องระงับอารมณ์ทุกข์ ทั้งเหล้าทั้งเบียร์ถูกจุนซูขนมาวางบนโต๊ะตัวใหญ่ทันที ยูชอนหยิบขวดใสๆมาพิจารณาก่อนจะเทใส่แก้วแล้วยกดื่มทันที ใบหน้าสวยเย้เกก่อนจะรินใส่แก้วแล้วดื่มไปเรื่อยๆ แม้จะนั่งดื่มด้วยกันแต่ทั้งสองคนก็ปล่อยอารมณ์ไปตามความรู้สึกตัวเอง ไม่มีคำพูด ไม่มีการสื่อสารกัน มีแต่การขยับร่างกายไปตามความต้องการสิ่งมึนเมาเท่านั้น
ติ่งหน่อง.....เสียงกริ่งหน้าประตูเรียกให้ทั้งคู่หลุดออกมาจากความคิดของตัวเองก่อนที่จุนซูจะลุกเดินปัดเป๋เกาะไปตามผนังห้องเพื่อเปิดประตู
“มาหาคะ...” ร่างเล็กชะงักก่อนจะกระพริบตาถี่ๆเมื่อตรงหน้าเค้าคือ ผู้ชาย 2 คนที่ทำให้เค้ากับยูชอนมานั่งเมานั่งร้องไห้กันขนาดนี้ ยุนโฮมองสภาพของเพื่อนน้องชายก่อนจะแทรกตัวเข้าห้องไปอย่างรวดเร็ว
“ทำไมเมาขนาดนี้ล่ะ จุนซู” แจจุงพยุงน้องก่อนจะเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง ระยะหลังนี้เค้าเจอจุนซูทีไร ก็เห็นเมาทุกทีไม่รู้มีอะไรกลุ้มใจนักหนา
“ก็แค่อยากเมา มันไปเกี่ยวอะไรกับพี่ล่ะ” คำพูดของจุนซูทำเอาแจจุงส่ายหน้าอย่างระอาใจกับความดื้อด้านของน้องชายตัวเล็กก่อนจะพาจุนซูนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ที่ข้างๆเป็นยูชอนที่ท่าทางจะเมาจนไม่รู้เรื่อง
“ยูชอน ใครใช้ให้ทำตัวแบบนี้กันนะ!!!” ยุนโฮบ่นเสียงดังแต่ยูชอนก็ไม่มีสติจะรับฟังแล้ว ร่างบางได้แต่ชูมือชูไม้โยกย้ายไปตามอารมณ์ตัวเองจนยุนโฮหงุดหงิด
“ยูชอนฟังพี่!!! ทำไมถึงเมาแบบนี้” ยุนโฮจับหน้ายูชอนให้มองตัวเองก่อนจะเอ่ยถาม ร่างบางมองหน้าพี่ชายก่อนจะยิ้มแล้วหัวเราะคิกคัก
“ครายอ่า...หน้าเหมือนพี่ชายเค้าเลยยยย” คนเมาพูดเสียงอ้อแอแล้วจับหน้ายุนโฮบิดไปบิดมาก่อนจะสวมกอดยุนโฮไว้ ร่างสูงรู้สึกแปลกใจกับอารมณ์น้องชายมากที่แปรปรวนแบบนี้
“ยูชอน....” ยูชอนเอ่ยเรียกน้องชายเมื่อตอนนี้กลายเป็นว่ายูชอนกลับสะอึกสะอื้นร้องไห้อยู่กับอกเค้าแทน
“อึก...ฮืออออ พี่ยุน ยูชอน....รัก..อุ๊ แหวะ!!!!!!!” ยังไม่ทันที่ยูชอนจะพูดอะไรจบ ความพะอืดพะอมส่งผลให้ยูชอนอาเจียนออกมาจนเลอะเสื้อผ้ายุนโฮหมด แจจุงรีบพยุงจุนซูออกไปทันทีปล่อยให้ยุนโฮจัดการกับน้องชายเจ้าปัญหาคนเดียว
“ยูชอน ทำอะไรลงไปรู้ตัวบ้างไหมเนี่ย” ยุนโฮบ่นก่อนจะอุ้มน้องชายเข้าห้องน้ำเพื่อทำความสะอาดให้ยูชอน มือหนาลงมือถอดเสื้อผ้าของน้องชายออกแล้วเปิดน้ำใส่อ่างจนเต็ม ตอนแรกจะแกล้งเปิดน้ำเย็นแต่ก็กลัวว่าคนตัวเล็กของเค้าจะไม่สบายเอาเลยเปิดน้ำอุ่นให้แทน ร่างบางยังคงบิดไปบิดมา ไม่ยอมอยู่นิ่งให้ยุนโฮชำระล้างร่างกายให้แต่โดยดี แต่มีหรือที่พี่ชายคนนี้จะยอม ร่างสูงถอดเสื้อตัวเองออกก่อนจะโยนไปมุมห้องน้ำแล้วก้าวลงไปนั่งในอ่างกับยูชอนทันที
“ดื้อนักนะเราน่ะ..” คนตัวโตบ่นไปก็ลูบไล้ผิวนุ่นลื่นของน้องชายไป ไอ้มือของยูชอนก็ใช่ว่าจะอยู่เฉยเดี๋ยวก็ปัดไปโดนนู้นโดนนี่ของยุนโฮจนร่างสูงแทบจะระงับอารมณ์ไม่ได้
“อื้อออ พี่ยุนโฮฮะ....” เด็กขี้เมาเอนหน้าซบลงกับซอกคอของยุนโฮแล้วเรียกยุนโฮเบาๆจนพี่ชายอดยิ้มไปกับความน่ารักของน้องไม่ได้
“หืมมมม มีอะไรครับ...”
“ยะ..อย่าทิ้งผะ..ผมไปนะฮะ” ร่างบางเอยออดอ้อนทั้งๆที่ยุนโฮก็ไม่รู้ว่ายูชอนจะรู้ไหมว่าเค้าคือยุนโฮ จะรู้ไหมว่าตอนนี้อยู่กับเค้า ร่างสูงยิ้มก่อนจะจูบหน้าผากเนียนเบาๆ
“ไม่ทิ้งหรอกครับ พี่รักยูชอนไง...” ยูชอนส่งยิ้มหวานมาให้ยุนโฮก่อนจะหันไปเล่นฟองสบู่นุ่มๆแทน
“พี่ยุนโฮ โกหก....” เสียงใสๆเอ่ยขึ้นเบาๆก่อนจะหันไปหัวเราะคิกคักตามประสาคนเมา ยุนโฮชะงักนิดๆเมื่อได้ยินคำพูดที่เศร้าสร้อยของยูชอน ร่างสูงโอบกระชับร่างบางไว้ก่อนจะพรมจูบบนกลุ่มผมนุ่มอย่างแสนรัก อยากให้รู้เหลือเกินว่าเค้ารักยูชอนยิ่งกว่าใคร
“ยุนโฮ..ฉันเอาเสื้อผ้ามาให้ วางไว้หน้าห้องนะ รีบๆออกมาได้แล้วเดี๋ยวยูชอนก็ไม่สบายหรอก” แจจุงบอกกล่าวก่อนจะไปเตรียมผ้าไปเช็ดตัวให้จุนซู แม้ว่าจุนซูจะไม่เมามากมายเหมือนยูชอนแต่น้องชายของเค้าก็ดื่มไปพอตัวเหมือนกัน
“เอามาทำไม...” เสียงใสถามห้วนๆ จนแจจุงคิดว่าถ้าดวงหน้าสวยไม่แดงก่ำหรือดวงตาไม่ฉ่ำเยิ้มขนาดนั้นเค้าจะไม่คิดเลยว่าจุนซูเมา
“มาเช็ดตัวให้จะได้นอนสบายๆไง” ร่างโปร่งทรุดตัวนั่งข้างๆจุนซูก่อนจะเอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อตัวสวยทันทีโดยไม่สนใจคำคัดค้านจากจุนซูเลย
“ปล่อยเค้านะ..เค้าทำเองได้!!!” แจจุงยิ้มให้น้องชายจอมดื้อที่เถียงนู้นเถียงนี่ ทั้งๆที่สติสตังก็ไม่ครบถ้วนเท่าใดนักอย่างชอบใจ
“พี่ทำให้เอง เราเป็นน้องพี่นะ...ให้พี่ทำนี่แหละดีแล้ว” จุนซูมองหน้าคนพูดก่อนจะหลบสายตาอ่อนโยนของแจจุงทันที น้ำตาพาลจะไหลเสียให้ได้พออยู่ใกล้คนคนนี้ทีไร ความเข้มแข็งของเค้ามันไปไหนหมดนะ
“พะ..พี่จะมาทำดีกับผมทำไม” เสียงเล็กๆเอ่ยถามก่อนที่น้ำตาหยดน้อยจะร่วงลงกระทบหลังมือของแจจุง ชายหนุ่มชะงักก่อนจะดึงร่างน้องชายเข้ามาโอบกอดอย่างอ่อนโยน จุนซูซบหน้าลงบนแผ่นอกของพี่ชายแล้วปล่อยหยาดน้ำแห่งความเสียใจออกมา
“ ทำไม..ทำไมผมถึงอ่อนแอขนาดนี้ ทำไม!!!!” จุนซูทุบแจจุงแรงๆเผื่อปลดปล่อยอารมณ์โกรธร่างสูงมองน้องอย่างสงสารแล้วโอบกอดจุนซูแน่นขึ้นไปอีก
“พี่ขอโทษจุนซู พี่ขอโทษ.....” ทั้งสองคนนั่งกอดกันนิ่งเพื่อปลดปล่อยอารมณ์โศกที่ต่างฝ่ายต่างยัดเหยียดให้กัน จุนซู..ผู้ที่ไม่อยากจะยอมรับเลยว่าหลงรักพี่ชายต่างสายเลือดคนนี้มาตลอด แจจุง..ผู้ที่ไม่รู้ว่าตัวเองรักน้องชายคนนี้ไหม แต่ยังไงก็ขอดูแลไม่ให้จุนซูเสียใจเค้าต้องทำให้ได้
“ยูชอนครับ อย่าดิ้นสิครับ...” ยุนโฮพยายามดันให้น้องชายน้องลงบนเตียงแล้วห่มผ้าให้ แต่ร่างบางก็ถืบผ้าห่มร่วงทุกครั้งแถมยังดิ้นจนแทบจะตกเตียงซะอีกแน่ะ
“อื้อออ หนาว..ยูชอนหนาววว” ยุนโฮถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจกับน้องชาย มันจะไม่หนาวได้ไงห่มพาให้ก็ถีบออกแบบนี้เนี่ย
“มันก็ต้องหนาวนะซิเด็กดื้อ....ห่มพาซะนะ โอ๋ๆๆไม่งอแงนะครับ เด็กดีของพี่ยุนนะครับ...” ยุนโฮห่มผ้าให้น้องชายอีกครั้ง ยูชอนยิ้มตาหวานให้ยุนโฮแต่ก็ดึงผ้าห่มออกจนยุนโฮเริ่มหงุดหงิด
“กอดนะ...กอดกัน อุ่นๆๆ” แขนเรียวถูกชูขึ้นก่อนที่คนชูจะเอ่ยเชิญชวนพี่ชาย ยุนโฮแทบจะระทวยไปกับความน่ารักของยูชอนตอนเมาแล้วเนี่ย ทำไมตอนปกติๆมันไม่อ้อนแบบนี้มั้งว่ะเนี่ย
“ถ้ากอดแล้วจะหลับไหมครับ หืมมม” ยุนโฮทิ้งตัวนอนกอดน้องชาย ยูชอนยิ้มพยักหน้าแล้วซุกซบกับอกเปลือยเปล่าของพี่ชาย แต่ร่างบางก็ยังไม่หลับอยู่ดีนั่นแหละ
“เขียนอะไรครับ ทำไม่ไม่หลับล่ะ” ยุนโฮเอ่ยถามคนน่ารักที่ใช้นิ้วเล็กๆวาดนู้นวาดนี่ เขียนนู้นเขียนนี่ลงบนแผ่นอกของเค้าอย่างสนุกสนาน
“วาดยูชอน..กับพี่ยุนโฮล่ะ คิกๆๆ หะ..หาววว” ยูชอนพูดเบาๆก่อนจะหลับลงไปในทันที ยุนโฮมองหน้าน้องชายอย่างรักใคร่ปนเศร้าใจ พี่ทำให้เราเจ็บปวดมากขนาดไหนยูชอน พี่ขอโทษ...พี่รักเรานะ พี่ชายกดจูบราตรีสวัสดิ์ให้น้องชายก่อนจะหลับลงไปเช่นกัน
เช้ารุ่งขึ้นแจจุงตื่นขึ้นมาก่อนเพื่อจะตื่นมาทำอาหารให้น้องชายที่เมื่อวานร้องไห้กอดเค้าจนหลับไป
“ตื่นแต่เช้าเลยหรอว่ะ” ยุนโฮเดินงัวเงียออกมาจากห้องเอ่ยถามแจจุงที่กำลังหันผักอยู่ในห้องครัว ร่างโปร่งยกมืดเป็นการตอบรับแล้วถามถึงยูชอน
“ยูชอนเป็นไงบ้างอ่ะ”
“เมาไม่รู้เรื่องเลย...เค้าจะรู้หรือป่าวว่านอนกอดฉันทั้งคืนน่ะ” ยุนโฮตอบแล้วเดินมาช่วยแจจุง ร่างสูงหยิบหอมใหญ่ออกมาจากมือแจจุงเมื่อร่างโปร่งทำท่าจะใส่ลงไปในกระทะ
“ไม่ต้องใส่หรอก ยูชอนไม่ชอบกินน่ะ...” ยุนโฮพูดแล้วเทหอมใหญ่หันฝอยทิ้งถังขยะจนหมด แจจุงได้แต่อึ้งกับท่าทางเอาแต่ใจของยุนโฮแล้วหันไปทำกับข้าวต่อ จนกลายเป็นว่ายุนโฮและแจจุงทำไปคัดเลือกของที่น้องชายตัวไม่ชอบไปเรื่อยๆ ช่วยกันทำช่วยกันชิมจะได้ออกมาดีเพื่อน้องชายตัวเอง
“ยูชอนครับ..ตื่นได้แล้วนะ” ยุนโฮเข้ามาปลุกน้องชายที่ยังนอนขี้เซาอยู่ทั้งๆที่จุนซูตื่นแล้ว ฝ่ายนู้นตื่นมาตาบวมตุ่ยจนเค้าต้องไปแอบต่อว่าแจจุงที่ไปทำให้น้องร้องไห้ขนาดนั้น
“อือออ จานอนนน” ยูชอนบิดตัวแล้วเอาหมอนมาปิดใบหน้าตัวเอง ยุนโฮเลยต้องดึงให้น้องชายลุกขึ้นนั่งก่อนที่จะหลับลงไปอีก
“อืออ จุนซูอ่า...เค้าจะนอนนะ” ร่างบางขยี้ตาอย่างงัวเงียยุนโฮยิ้มอย่างเอ็นดูกับท่าทางน่ารักของยูชอน
“ตื่นแล้วไปทานข้าวได้แล้วครับ..” ยูชอนชะงักก่อนจะหันมาหาคนปลุกตัวเอง ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างอย่างตกใจที่คนตรงเค้าไม่ใช่จุนซูแต่เป็นพี่ยุนโฮ!!!!!!!!!!!
“พะ..พี่ยุนโฮมาได้ไง!!!” ยูชอนกระโดดไปมุมห้องแล้วเอ่ยถามเสียงดังจนยุนโฮขำ นั่นไง ไอ้เมื่อคืนน่ะไม่ได้จำเลยล่ะซิเนี่ย
“ก็มาดูแลคนเมาไม่รู้เรื่อง รู้ไหมเราน่ะอ้วกใส่พี่ด้วยนะ” ยุนโฮพูดก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวส่งให้น้อง
“ไปอาบน้ำแล้วออกไปทานข้าว จุนซูกับแจจุงรออยู่”
“อะไรนะ!!!!!!! พี่แจจุงหรอฮะ.....” ยุนโฮยิ้มกับท่าทางตกใจของน้องชายแล้วดันยูชอนเข้าห้องน้ำไปทันทีก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะสงสัยอะไรมากกว่านี้
“พี่ก็ไปดูแลยูชอนซิ มายุ่งกับผมทำไม” ด้านนอกจุนซูก็สะบัดใส่แจจุงอย่างโมโหที่พี่ชายมายุ่งกับเค้า แทนทีจะไปยุ่งกับคนที่ตัวเองชอบ
“ยูชอนเค้ามี ยุนโฮดูแลอยู่น่า เราน่ะ ดื่มนี่ไป แก้แฮงค์ๆ” แจจุงยื่นน้ำสูตรพิเศษของตัวเองให้น้องชาย จุนซูสะบัดหน้าหนีแต่ก็ไม่วายมีมือใหญ่ๆมายื่นให้จนเค้าต้องยกดื่ม
“อย่ามายุ่งได้ไหมเล่า!!!!!!” จุนซูตะวาดแว้ดๆจนแจจุงแอบขำแต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้โต้เถียงอะไรกันมากเมื่อยูชอนกำลังเดินออกมาจากห้องพร้อมกับยุนโฮ
“อ่า ยูชอน พี่ยุนโฮ มาทานช้าวเถอะฮะ..” จุนซูเอ่ยชวนก่อนจะไปดึงยูชอนมานั่ง ซึ่งร่างบางก็โค้งตัวทักทายแจจุงไปด้วย แจจุงยิ้มก่อนจะตักข้าวให้คนทั้งหมด
“นี่พี่แจจุง!!!! ไอ้ดำๆนี่เอามาทำไม กินได้หรอไงไม่ได้เรื่องเลย!!!” จุนซูต่อว่าแจจุงเมื่อบนโต๊ะมีไข่ทอดดำๆหน้าตาน่าเกลียดอยู่ด้วย คำพูดของจุนซูทำเอาแจจุงหัวเราะแล้วยุนโฮก็ยิ้มเจื่อนๆให้
“นั่นพี่ทำเองน่ะ ถ้ากินไม่ได้เดี๋ยวพี่กินเอง” ยูชอนแอบขำน้อยส่วนจุนซูก็ได้แต่หน้าเจื่อน
“ยูชอนวันนี้มีเรียนบ่ายนี่ ไปพี่ไปส่ง...” ยุนโฮบอกน้องหลังจากกินข้าวกันเสร็จแล้ว ยูชอนพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปเก็บของแล้วเอ่ยลาจุนซูที่พี่แจจุงคงไปส่งเอง
“เจอกันที่มหาลัยนะจุนซู...ลานะครับพี่แจจุง” ยุนโฮจับมือยูชอนก่อนจะเดินไปด้วยกัน จุนซูมองเพื่อนจนลับสายตาแล้วก็หันมาค้อนใส่เจ้าพี่ชายตัวแสบที่จ้องเค้าอยู่ได้
“ไอ้พี่บ้า ตามมาทำไมนักหนา!!!!!!”
OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO
สวัสดีค่ะทุกคน มายมาแล้วววว 555 ดีใจอะไรเนี่ย
ทำไมค่ะ ทำไมยิ่งลง เม้นยิ่งหดหาย จริงๆไม่อยากจะพูดแต่
มันก็ต้องพูดอ่ะ เพราะคนอ่านเริ่มเงามากขึ้นเรื่อยๆ เชอะ
งอนแล้วนะค่ะ มายก็เหนื่อยนะที่เขียนเนี่ยทำไมทุกคนไม่เห็นใจมายเลย
ก็รู้ว่ามันไม่สนุกเท่าไร แต่ก็อยากได้กำลังมั้งอ่ะ เฮ้อออ ไม่เป็นไรค่ะ
สุดท้ายอ่ะ ยังไงมายก็รักคนอ่านอยู่ดีแหละ เฮ้อ
colors grace.
ความคิดเห็น