คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : CHAPTER 4 [100%]
CHAPTER 4
บนเตียงนอนหลังใหญ่ ร่างบอบบางของยูชอนกระตุกสุดตัวก่อนจะหมดแรงซบลงบนอกของพี่ชาย การลงโทษของยุนโฮดำเนินมาตลอดช่วงค่ำคืนจนยูชอนแทบหมดแรง แต่เมื่อพี่ชายเรียกร้องจะลงโทษไม่ว่าจะรุนแรงแค่ไหนเค้าก็ต้องยอม
“อื้อออ.....พี่ยุนโฮ ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ” ยูชอนกระซิบข้างหูยุนโฮอย่างออดอ้อนเพราะว่าเค้าไม่ไหวจริงๆบทรักที่ยุนโฮมอบให้ตั้งแต่ช่วงค่ำจนนี่จะเข้าสู่ช่วงเช้าของอีกวันแล้วพี่ชายยังคงไม่ปล่อยเค้าออกจากอ้อมกอดเลย
“ไม่ไหวแล้วหรอครับ คนเก่ง..” ชายหนุ่มถามเสียเบาพร้อมกับจูบซับเหงื่อบนขมับเนียนให้น้องชายอย่างอ่อนโยน ใบหน้าหวานขยับขึ้นลงเป็นคำตอบให้พี่ชายก่อนที่ยุนโฮจะถอนแกนกายออกจากร่างของน้องชายแล้วจัดแจงให้ยูชอนนอนให้สบายที่สุด
“พี่ยุนฮะ....” มือเล็กเกี่ยวแขนของยุนโฮไว้ก่อนที่พี่ชายจะลุกออกไปทำให้ยุนโฮต้องกลับมานั่งข้างๆน้องชายอีกครั้ง
“ครับ คนเก่ง”
“พี่ยุน รัก ยูชอนหรือเปล่าฮะ” คำถามของยูชอนเรียกรอยยิ้มจากร่างสูงเป็นอย่างดี ยุนโฮจุมพิตบนริมฝีปากอิ่มเบาๆก่อนจะเอ่ยตอบน้องชาย
“รักสิ พี่รักยูชอน”
“แล้วพี่ยุน รัก พี่กาอินหรือเปล่าฮะ” ยูชอนมองยุนโฮอย่างรอคำตอบซึ่งยุนโฮก็ไม่พูดอะไรนอกจากยิ้มให้น้องชายแล้วห่มผ้าให้คนตัวเล็กอีกครั้ง
“นอนซะนะครับ คนเก่ง....” ยูชอนหันหลังให้ยุนโฮทันทีที่ไม่ได้คำตอบ พี่ยุนไม่เคยตอบคำถามเค้าเลยซักครั้ง ไม่เคยเลยซักครั้งเดียว เค้ารู้ว่าเค้ารักพี่ชายไม่ได้แต่เค้าก็อยากรู้ว่าตอนนี้เค้าเป็นตัวอะไรสำหรับยุนโฮ
“พี่ยุนโฮไม่เคยเห็นคุณค่าผมเลยใช่ไหมฮะ” ยุนโฮถอนหายใจเบาๆก่อนจะเดินออกจากห้องไป ไม่ใช่ไม่เห็นคุณค่าของน้องชาย ถ้าไม่เห็นคุณค่าถ้าไม่ได้รักเค้าจะมาสร้างตราบาปให้ยูชอนทำไม ความรักของพี่น้อง ความรักของคนสายเลือดเดียวกันไม่มีใครหรอกที่รับได้ ถ้าเค้าไม่รักยูชอนจริงๆเค้าคงไม่ฉุดน้องลงมาในวังวนนี้หรอก
“รอหน่อยนะยูชอน รอให้กาอินมีในสิ่งที่พี่ต้องการแล้วพี่จะไม่ทำแบบนี้กับยูชอน” ยุนโฮพูดกับประตูห้องนอนของน้องชายเบาๆ ก่อนจะเดินออกไป
เช้าวันรุ่งขึ้นแจจุงมารับยูชอนอีกวันเพราะไม่รู้ว่ายูชอนหายกลุ้มใจหรือยังทำให้ต้องมาเจอกับจุนซูที่ยูชอนโทรไปเรียกมาทานข้าวเช้าด้วยกัน
“มาทำไม!!!” จุนซูเอ่ยถามแจจุงเสียงแข็งเหมือนจุนซูคนที่ไม่ชอบแจจุง ตอนนี้เค้าเข้มแข็งแล้วไม่จำเป็นต้องทำตัวเหมือนที่ผ่านมา
“มารับยูชอน นายล่ะ” ร่างโปร่งมองคนที่ยืนขวางตัวเองอยู่อย่างขำๆ ดูก็รู้ว่าพยายามแค่ไหนที่จะทำเหมือนคนไม่รู้จักกัน นายนี่มันยังไงกันแน่นะจุนซู
“มากินข้าว พี่กลับไปเถอะ เดี๋ยวผมพายูชอนไปมหาลัยเอง” จุนซูพูดกับแจจุงเสียงดังพร้อมกับชี้นิ้วไล่ร่างสูงซะด้วยแน่ะ เก่งจริงๆตัวแค่เนี้ย!!!
“เดี๋ยวนายก็พากันโดดเรียนอีกน่ะซิ เจ้าเด็กอ้วน!!!”
“ไอ้พี่แจจุง ไอ้คนบ้า!!!! กลับไปเลยนะไม่งั้นเค้าจะไปเรียกพี่ยุนโฮมาต่อยหน้าพี่!!!!!!!” จุนซูกระโดดไปมาอย่างอัดอั้น แจจุงหัวเราะเบาๆกับท่าทางของเจ้าเด็กอ้วนตรงหน้า
“ไม่กลัวซักหน่อย เด็กอ้วนถอยไปเลยๆๆ” ชายหนุ่มผลักไหล่จุนซูเบาๆ ร่างเล็กยืนกอดอกมองหน้าแจจุงอย่างไม่พอใจที่ยังเห็นไอ้พี่บ้ายังยิ้มอยู่ได้
“ไอ้พี่บ้า !!!!! ไปเลยไป๊!!! ผมจะพายูชอนไปเองไง จะมาทำไม อยากให้ยูชอนมีปัญหาหรือไงเล่า!!!!” จุนซูตะโกนใส่แจจุง ทำเอาคนหน้าหล่อสงสัยว่าปัญหาอะไรแค่เค้ามาหาไม่ได้เลยหรอ
“ปัญหาอะไรจุนซู....” จุนซูมองหน้าแจจุงก่อนจะยิ้มออกมาเหมือนแจจุงเป็นเด็ก 3 ขวบที่ไม่รู้อะไรเลย คนน่ารักสาวเท้าเข้าไปหาร่างโปร่งก่อนจะกระซิบเบาๆให้แจจุงได้ยิน
“ปัญหาเหมือนพี่กับผมไง ไอ้พี่แจจุง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ถึงแม้ต้นประโยคจะแผ่วเบาแต่ท้ายประโยคจุนซูกลับตะโกนเต็มเสียงจนแจจุงอุดหูแทบไม่ทัน ร่างโปร่งมองเด็กอ้วนเอาแต่ใจที่เดินเข้าบ้านไปอย่างหมั่นไส้ก่อนจะเดินไปที่รถก่อนจะขับรถกลับไปพร้อมครุ่นคิดเรื่องของยูชอนไปด้วย เรื่องเดียวกับเรางั้นหรอจุนซู มันเรื่องอะไรล่ะ???
OOOOOOOOOOOOOO 50% OOOOOOOOOOOOOOO
“อ้าว พี่จุนซู พี่ยูชอนยังไม่ลงมาเลยฮะ มานั่งก่อนฮะ” ยูฮวานกวักมือเรียกเพื่อนพี่ชายก่อนที่จุนซูจะเดินไปนั่งข้างน้องชายที่น่ารักของยูชอน ที่ตอนนี้กำลังผูกเน็กไทให้พี่ชางมินหรือจะเรียกดีๆก็ คนรักของยูฮวานนั่นล่ะ
“ไม่ได้กันนานเลยนะฮะพี่ชางมิน” จุนซูเอ่ยทักพี่ชายตัวสูงที่ตนเองก็คุ้นเคยเป็นอย่างดีอยู่แล้วแต่พอชางมินเข้าไปรับช่วงต่อจากบิดาจนมีงานรัดตัวไม่มีเวลาให้ใครนอกจากยูฮวานแล้วเค้าก็ไม่ค่อยได้เจอชางมินเลย
“ใช่ๆ ผอมลงหรือป่าวเราเนี่ย ไม่สบายหรอ” ชางมินเอ่ยถามน้องชายคนสนิทที่ดูผอมลงไปบ้างอย่างเป็นห่วง จุนซูยิ้มก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ
“ผมลดความอ้วนน่ะ ฮ่าๆๆ”
“ทรมานตัวเองไม่ดีนะจุนซู ดูเด็กแถวนี้สิ กินเอากินเอาไม่เคยสนใจเลยไอ้เรื่องรูปร่างเนี่ย” คนถูกพาดพิงเงยหน้าขึ้นมาจากอาหารเช้าสุดอร่อยก่อนจะทุบไหล่ของคนรักไปแรงๆทีนึง จุนซูมองทั้งคู่ก่อนจะยิ้มออกมา คนมีความรักนี่ดูมีความสุขจังเลยนะ
“อ้าว จุนซูมาแล้วหรอ!!!” เสียงใสๆของยูชอนดังขึ้นอย่างค่อนข้างร่าเริงผิดกับไอ้ท่าทางการเดินที่ดูเชื่องช้าอยู่มาก จุนซูมองเพื่อนอย่างเข้าใจก่อนจะส่งเสียงตอบไป
“มาก่อนแกตื่นอีก ไอ้จอมขี้เซา” ยูชอนหัวเราะเล็กน้อย ก่อนที่แขนเรียวจะถูกจับจูงไว้โดยใครคนนึงที่ทนเห็นท่าเดินอย่างไร้เรี่ยวแรงของยูชอนไม่ได้
“เดินดีๆสิ เดี๋ยวตกบันไดไปจะทำยังไง” ยุนโฮเอ่ยเสียงเข้มก่อนจะส่งกระเป๋างานให้กาอินเพื่อตัวเองจะประคองน้องชายได้ถนัด ซึ่งหญิงสาวก็รับไปอย่างโดยดีพร้อมทั้งมาจัดอาหารเช้าให้ยูชอนและยุนโฮอย่างรวดเร็ว
“ผมเดินเองได้..” คล้อยหลังกาอิน ร่างบางก็กระซิบกับยุนโฮอย่างไม่พอใจ ที่พี่ชายมาทำตัวมีพิรุธต่อหน้าพี่สะใภ้แบบนี้
“อย่าดื้อ จะให้พยุงหรือให้อุ้ม!!!” คนสวยสะบัดหน้าหนีก่อนจะปล่อยให้พี่ชายพยุงไปอย่างโดยดีเพราะกลัวว่ายุนโฮจะอุ้มเค้าจริงๆ
“ยูชอนวันนี้แกไปค้างกับฉันนะเพราะงานของอาจารย์แชริมยังไม่เสร็จเลย ได้ไหมฮะพี่ยุนโฮ” ประโยคแรกจุนซูพูดกับยูชอนแต่ประโยคหลังกับหันไปขอยุนโฮที่กำลังดื่มกาแฟอยู่จนร่างสูงเกือบสำลัก
“มันจะ.....”
“ทำไมแค่ไปค้างบ้านพี่จุนซูต้องขอพี่ยุนโฮด้วยล่ะฮะ ยูฮวานไปนอนค้างกับพี่ชางมินยังไม่เห็นต้องขอพี่ยุนโฮเลยอ่ะ” ยูฮวานพูดออกมาก่อนจะหันไปพยักเพยิดกับคนรักซึ่งชางมินก็ยิ้มตอบ คนรักเค้าทำอะไรมันก็น่ารักไปหมดนั่นแหละ
“ใช่ จะไปก็ไปเถอะ เดี๋ยวงานจะไม่เสร็จเอา” ยุนโฮพูดเสียงเรียบ ก่อนจะจ้องหน้ายูชอนให้รู้ว่ากำลังไม่พอใจที่ทำอะไรไม่ขอเค้าก่อน ยูชอนหลบตาพี่ชายก่อนจะทำเป็นชวนจุนซูคุยเรื่อยเปื่อย
“ยุนโฮค่ะ...วันนี้คุณมีประชุมนี่ค่ะ รีบไปเถอะค่ะ” กาอินวิ่งเข้ามาบอกสามีก่อนจะจัดเสื้อผ้าให้ยุนโฮให้เรียบร้อย ชายหนุ่มยิ้มกับหญิงสาวก่อนจะหอมแก้มของกาอินไปเพื่อเป็นรางวัลแห่งความน่ารัก
“ขอบคุณมากครับ เจอกันเย็นนี้นะครับ...” กาอินยิ้มอย่างเขินอายก่อนจะเดินตามไปส่งยุนโฮที่รถ ยูชอนมองตามพี่ชายไปด้วยสายตาที่ไม่มีใครรู้ได้ว่าร่างบางคิดอะไร จุนซูเอื้อมมือไปจับมือเพื่อนก่อนจะบีบเบาๆเพื่อให้กำลังใจ ยูชอนยิ้มให้เพื่อนบางๆก่อนจะหันไปคุยกับยูฮวานเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“จุนซู ยูชอนงานตรงนี้พวกนายไปเตรียมตัวพรีเซ็นต์นะ เดี๋ยวชิ้นงานพวกเราจะทำเอง อ่ะนี่เนื้อหางาน” เพื่อนคนนึงเดินมาบอกจุนซูก่อนจะส่งชีทเนื้อหางานให้ ทั้งคุ่ยิ้มรับเพราะทั้งแต่มาเรียนที่นี่พวกเค้าก็ได้แต่พรีเซ็นต์ๆๆ ถ้าเป็นงานกลุ่ม ไม่ค่อยมีใครให้พวกเค้าทำอะไรกันเลย โดยเฉพาะถ้าเป็นเพื่อนๆผู้ชายด้วยแล้ว ชอบมาคุยๆแล้วหน้าแดงกลับไป เหมือนกับตาคนเมื่อกี้เนี่ย
“ฮ่าๆๆ คืนนี้เราก็ไม่ต้องทำงานแล้วล่ะซิ ดีจริงๆ แค่เตรียมพรีเซ็นต์” จุนซูพูดอย่างอารมณ์ดีก่อนที่ทั่งคู่จะพากันกลับห้องของจุนซูเพราะยังไงๆวันนี้ก็ไม่มีเรียนอยู่แล้ว กลับบ้านไปนอนเล่นกันดีกว่า
“จุนซู หิวข้าวทำไรกินด้วยนะ ฉันจะนอนแปบนึงเหนื่อยจัง” ยูชอนพูดก่อนจะถอดเสื้อแขนยาวออกเนื่องจากอึดอัดมานานแต่ต้องใส่ จุนซูจะหันมาว่าเพื่อนแต่เมื่อเห็นร่องรอยบนตัวยูชอนก็ทำเอาพูดไม่ออกกันเลยทีเดียว
“ยูชอน นี่แกอย่าบอกนะว่า.....พี่ยุนโฮ...” ร่างเล็กถลาไปสำรวจร่างกายเพื่อนที่ปรากฏสารพัดรอยอยู่เต็มตัว ทั้งเรียวแขนและคอขาวๆ ยูชอนพยักหน้าอย่างเหนื่อยๆก่อนจะซบหน้าลงกับหมอนนุ่มๆทันที
“โรคจิตหรือป่าวว่ะ พี่ชายแกเนี่ย!!” ร่างเล็กบ่นเบาๆก่อนจะเดินไปเตรียมอาหารให้เพื่อนรักและตัวเองทันที ยูชอนที่จุนซูคิดว่าหลับไปแล้ว ตอนนี้กลับนอนร้องไห้อย่างสุดกลั้น ทั้งๆที่เป็นพี่น้องกันแท้ๆ ทำไมพี่ชายยังทำแบบนี้กับเค้า คิดเท่าไรเค้าก็คิดไม่ออก เค้าอยากจะหวังให้มันเหมือนในละครน้ำเน่า ที่เค้ากับพี่ยุนโฮจะไม่ใช่พี่น้องกัน แต่มันไม่ใช่ ทุกอย่างมันเด่นชัดว่าเรา 2 คนเป็นพี่น้องกันจริงๆ แล้วทำไมพี่ชายยังทำแบบนี้อยู่อีก...
ติ่งหน่อง ง ง ง ง เสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้นทำเอายูชอนต้องลุกขึ้นไปเปิดเพราะจุนซูกำลังตั้งใจทำอาหารจนไม่รับรู้อะไรเลย มือเล็กปาดน้ำตาออกก่อนจะเดินไปเปิดประตูทันที
“มาหาใครครั..อ้าวว พี่แจจุง!!!! มาได้ไงฮะ” ยูชอนถามอย่างแปลกใจ ส่วนแจจุงก็ผงะไปนิดนึงที่คนเปิดประตูเป็นยูชอนไม่ใช่จุนซู
“พี่จะเอาของมาให้จุนซูน่ะ เรียกให้พี่หน่อยได้ไหมครับ”
“จุนซู พี่แจจุงมาหา” เสียงเรียกของยูชอนทำเอาร่างเล็กวิ่งออกมาหน้าตาตื่น จุนซูมองแจจุงอย่างคาดโทษก่อนจะส่งทัพพีให้ยูชอน
“แกไปคอยคนแกงหน่อยเดียวมันจะไหม้ ฉันคุยกับพี่แจจุงแปบนึง” ยูชอนรักทัพพีไปอย่าง งงๆก่อนจะเดินไปทางห้องครัวทันที จุนซูก็หันมาลากแขนแจจุงออกมาด้านนอกอย่างรวดเร็ว
“มาทำไม!!!”
“มาหานายไง....จุนซูพี่คิดออกแล้วเรื่องเมื่อเช้า”
“เป็นไงล่ะ พี่นั่นล่ะจะทำให้ยูชอนเดือดร้อน”
“แต่ยูชอนกับพี่ชายเค้าเป็นพี่น้องกันแท้ๆไม่ใช่หรอ มันไม่เหมือนเรานะจุนซู” แจจุงเอ่ยถามเสียงเครียด ยังไงซะยูชอนก็ยังคงเป็นคนที่เค้ารู้สึกดีๆด้วยอยู่ดี
“มันเกิดขึ้นไปแล้ว พี่ยุนโฮหวงยูชอนมาก พี่อย่าไปยุ่งเลย” ร่างเล็กพยายามที่จะห้ามแจจุงไม่ร็ว่าห่วงยูชอนหรือว่ารู้สึกอย่างอื่นกันแน่
“แต่ยูชอนดูไม่มีความสุข จุนซูพี่ตัดสินใจแล้ว”
“อะไร” จุนซูเอ่ยถามแจจุงอย่างไม่เข้าใจว่าพี่ชายเค้าจะตัดสินใจอะไร
“ในเมื่อยูชอนเจ็บปวด พี่จะเป็นคนดูแลยูชอนเอง!!!” จุนซูหันไปมองหน้าแจจุงก่อนจะเม้มริมฝีปากแน่นอย่างขัดเคือง ยูชอนเจ็บปวด ยูชอนยังมีพี่แจจุง แล้วเค้าล่ะ เวลาเค้าเจ็บปวดเค้ามีใคร
“แล้วผมล่ะ......พี่เคยคิดไหม ว่าทุกครั้งผมก็เจ็บปวด แล้วเวลาผมรู้สึกแบบนั้นพี่เคยดูแลผมบ้างไหม แล้วพี่จะมีปัญญาไปดูแลยูชอนได้ยังไง กับไอ้แค่น้องชายพี่ คนที่เจ็บปวดเพราะพี่ พี่ยังไม่เคยดูแลได้เลย ผมกับเพื่อน เราดูแลกันและกันได้ พี่อย่ามายุ่ง!!!!!” จุนซูพูดเสียงดังก่อนจะวิ่งเข้าห้องไปอย่างรวดเร็ว ความรู้สึกเจ็บแล่นเข้ามาสู่หัวใจที่บอบช้ำอย่างรุนแรง ไม่รู้ว่าเจ็บเพราะอะไร ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร แต่พอได้ยินว่าแจจุงจะเป็นคนดูแลยูชอน หัวใจเค้ากับสั่นไหวอย่างรุนแรง เหมือนมันจะขาดใจซะให้ได้ นี่มันอะไรกัน!!!!! จุนซูปิดประตูก่อนจะทรุดลงร้องไห้อย่างเสียใจ จนยูชอนที่อยู่ในครัวต้องวิ่งมาดู
“จุนซู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO
~~ อ่า ครบ 100 % แล้วนะค่ะ อาจจะช้าหน่อยเพราะมายไป ตจวมาอ่ะ
ขอโทษนะค่ะ แล้วอีกอย่างเกรดเต็มๆออกมาแล้ว ช็อกหนักเลย เกือบไป
รู้สึกว่ายิ่งแต่งยิ่งแย่อ่ะ -*- พอแย่แล้วคนอ่านก็เริ่มไม่เม้น คนอ่านเงาเลยเยอะขึ้น
ไม่เข้าใจเลยอ่ะ เอาเถอะค่ะ จะยังไงก็ทำกันไป แล้วแต่จิตสำนึกของคน
ขอบคุณมากนะค่ะ
ปล. มองข้ามเสียงกริ่งไปนะค่ะ มายคิดไม่ออก 555
colors grace.
ความคิดเห็น