คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 2 [100%]
CHAPTER 2
“อ๊ะ..อื้อ!!!! ระ..แรงกว่านี้หน่อยสิ..อ๊า!!!!” ร่างเล็กเอ่ยเร่งเร้า ชายหนุ่มตัวโตที่กำลังขยับเข้าออกในร่างกายตัวเองอย่างหงุดหงิด ลำตัวบางบิดไปตามแรงกระแทก ริมฝีปากอิ่มร้องครางอย่างเสียวซ่านที่อีกคนปรนเปรอให้ตนอย่างถึงใจ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก “จุนซู ทำอะไรอยู่น่ะ ทานข้าวได้แล้วลูก” คุณแม่คนสวยเดินมาเรียกลูกชาย คิมจุนซู ผลักชายหนุ่มออกทันทีที่ตัวเองเสร็จก่อนจะเอ่ยตอบคุณแม่ไปแต่งตัวไป
“เล่นของเล่นฮะแม่ เดี๋ยวลงไปฮะ” มือบางหยิบเสื้อขึ้นมาใส่ก่อนจะโยนเสื้อผ้าของชายหนุ่มใส่หน้าเจ้าของแล้วเดินออกจากห้องไป
“จุนซู เรากับพี่ชายนี่ยังเล่นของเล่นกันเป็นเด็กๆไปได้นะลูก โตแล้วนะ”
“ใช่ลูก อีกอย่างพี่ชายเรานะ จะย้ายไปอยู่ข้างนอกแล้วนะ” คุณพ่อผู้ใจดี พูดลูกชายตัวเล็ก จุนซูพอได้ยินพ่อพูดเช่นกันก็เบิกตากว้างอย่างตกใจ
“ทำไมฮะพ่อ”
“เพราะพี่ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วไงจุนซู ไม่มีพี่นายคงเหงาซินะ” พี่ชายแสยะยิ้มมุมปากก่อนจะลุกออกจากโต๊ะอาหารไปทิ้งให้จุนซูมองตามอย่างไม่ชอบใจ ที่ตัวเองโดนทิ้งแบบนี้
“ทำไมยังฝันเรื่องนี้อยู่อีกว่ะจุนซูเอ๊ย!!!” ร่างเล็กเดินสะบัดหัวมาแต่ไกลก่อนจะมากอดทักทายมารดาอย่างที่ทำเป็นประจำ
“ปวดหัวหรือลูก ส่ายหัวมาเชียว” คิม โบรัม ถามลูกชายสุดที่รักที่หน้านิ่วคิ้วขมวดมาแต่เช้าแต่จุนซูเพียงแค่ส่ายหน้าเท่านั้น
“ป่าวหรอกฮะ ผมแค่ฝันร้าย”
“ฝันถึงพี่ชายอีกแล้วล่ะซิเรา ถ้าคิดถึงก็ไปหาซิ พี่เค้าก็อยู่.....”
“หยุดนะฮะแม่ ผมไมได้คิดถึงคนใจร้ายคนนั้นเลย ซักนิด ผมไปเรียนก่อนนะฮะ” ร่างเล็กเสียงดังใส่แม่อย่างโมโหก่อนจะเดินออกจากบ้านไป วันนี้ใครขับรถปาดหน้าคุณหนูจุนซูล่ะก็ มีแต่ตายกับตายขนานเดียวเท่านั้นล่ะ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~80%~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“อืม...เช้าแล้วหรอฮะแม่” ร่างเล็กผลิกตัวบนเตียงนอนนุ่มเมื่อรู้สึกถึงแสงตะวันเข้ามาแยงตา คงเป็นมารดาที่ชอบมาเปิดม่านตอนเช้าแน่ๆเลย
“เช้าแล้วจ๊ะ ตื่นไปมหาลัยได้แล้วน้า” คนถูกถามเอ่ยตอบกลับมาอย่างใจดีผิดกลับยูชอนที่รีบคว้าผ้าห่มมาคลุมตัวให้มิดชิด ก็ในเมื่อตอนนี้เค้าอยู่ห้องพี่ยุนโฮและคนที่มาปลุกเค้าคือพี่กาอิน เค้าจะให้พี่กาอินเห็นสภาพเค้าตอนนี้ไมได้แน่ๆ
“ฮะ พี่กาอิน....เดี๋ยวผมขออาบน้ำก่อนนะฮะ” กาอินหันมามองน้องสามีอย่างเอ็นดู ร่างเพรียวเดินมานั่งข้างๆยูชอนก่อนจะปัดผมนุ่มออกจากดวงตาคู่สวย
“หนาวขนาดนี้ ยูชอนยังนอนถอดเสื้ออีกหรอจ๊ะ เดี๋ยวไม่สบายเอานะ ยุนโฮนี่ก็เหลือเกินจริงเชียว ตามใจน้องอยู่ได้” มือบางลูบผมนุ่มๆของยูชอนอย่างเอ็นดู การที่ยูชอนมานอนห้องนี้เวลาเธอไม่อยู่มันไม่ใช่เรื่องผิดปกติเพราะใครๆก็รู้ว่ายุนโฮติดน้องจะตายไป
“เมื่อคืนผมอึดอัดนะฮะ...พี่กาอินทำข้าวต้มทะเลให้ผมหน่อยสิฮะ เดี๋ยวผมอาบน้ำแล้วจะรีบลงไปนะฮะ” ร่างบางเอ่ยอย่างออดอ้อนจริงๆแล้วเค้าอยากให้กาอินออกไปจากห้องนี้โดยเร็วมากกว่า
“ได้จ๊ะ รีบอาบน้ำนะ พี่ไปเอาชุดนักศึกษามาให้แล้ว เดี๋ยวพี่ไปทำข้าวต้มรอนะจ๊ะ” หญิงสาวยิ้มก่อนจะเดินออกไป ยูชอนมองตามพี่สะใภ้ออกไปก่อนจะปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอย่างเสียใจ พี่กาอินดีขนาดนี้เค้ายังทรยศเธอได้ แกมันเลวจังยูชอน แกจะเกิดมาทำไมยูชอน!!!!!!!!
“ที่รัก ทำอะไรครับ” ยุนโฮเข้ามากอดกาอินที่กำลังทำข้าวต้มให้ยูชอน หญิงสาวยิ้มก่อนจะหันไปรับจูบอรุณสวัสดิ์จากสามี
“ข้าวต้มให้ยูชอนน่ะค่ะ รายนั้นเค้าอยากทาน” ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินไปนั่งอ่านหนังสือพิมพ์รอน้องชายที่ตัวเองต้องไปส่งทุกวัน
“พี่กาอิน!!!! ว้าวววว ข้าวต้มหรอฮะ ทำเพื่อยูฮวานหรือป่าวอ่ะ” เจ้าน้องคนเล็กของตระกูลวิ่งเข้าไปในครัวก่อนจะพูดเสียงดัง
“ทำซิจ๊ะ” กาอินหันมายิ้มก่อนจะเอียงแก้มให้ยูฮวานหอม ซึ่งเป็นกิจวัตรประจำวันของทั้งคู่ไปเสียแล้ว
“อ่ะ พี่ยูชอน หน้าซีดมาเชียวไม่สบายหรอ” ยูฮวานเอ่ยถามเมื่อเห็นพี่ชายเดินหน้าซีดเซียวลงมา ยูชอนยิ้มบางๆให้น้องก่อนจะนั่งลงข้างๆเจ้าตัวเล็ก
“ป่าวหรอก เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อยน่ะ” ยูชอนพูดก่อนจะหันไปขอบคุณกาอินที่ยกข้าวต้มมาให้พอดี มือบางคนข้าวต้มก่อนจะตักเข้าปากอย่างเหม่อลอย
“โอ๊ย!!! ร้อนอ่า...” ลิ้นแดงๆถูกยื่นออกมาตากลมภายนอกเมื่อกินข้าวต้มร้อนๆไปทั้งๆที่ยังไม่ได้เป่า ยุนโฮเงยหน้ามองน้องอย่างตกใจก่อนจะส่งน้ำเย็นให้ยูชอน ใครจะรู้ไหมนะว่าเค้าใจเต้นกับไอ้ลิ้นแดงๆนั่นน่ะ
“ระวังหน่อยสิ ยูชอน มานี่มาพี่ป้อน” ข้าวต้มชามโตถูกพี่ชายหน้าหล่อคว้าไปทันที ชายหนุ่มตักข้าวต้มขึ้นมาเป่าก่อนจะป้อนให้ยูชอนซึ่งร่างบางก็เบือนหน้าหนี
“ผมกินเองได้ฮะ..” คนโดนลวกปฏิเสธแผ่วเบาแต่แต่ยุนโฮยังคงดึงดันที่จะป้อนจนยูชอนต้องอ้าปากรับ
“พี่ยูชอน ผมว่านะพี่เนี่ยเกิดทีหลังผมแน่ๆเลย พี่ทำตัวเป็นเด็กๆอยู่เลยอ่ะ” ยูฮวานบ่นก่อนจะตักอาหารเข้าปากต่ออย่างไม่สนใจ
“อ่าๆๆ พี่ยุนโฮ พี่ยูชอน พี่กาอิน ผมไปก่อนน้า พี่ชางมินมารับแล้วอ่า!!!!!” ยูฮวานมองนาฬิกาก่อนจะลุกขึ้นโวยวายนี่มันเวลาที่พี่ชางมินเพื่อนพี่ยุนโฮ คนรักของเค้าจะมารับแล้วนี่ ตายแน่ๆเลยยูฮวาน...
“แล้วจะเอาข้าวต้มไปทำไมยูฮวาน” ยุนโฮตะโกนถามน้องที่รีบแต่ยังหอบชามข้าวต้มไปด้วย
“ไปกินในรถพี่ชางมิน เสียดายๆ ไปก่อนนะ เดี๋ยวเพื่อนพี่จะลงโทษผมอีก” ยูฮวานยิ้มก่อนจะวิ่งออกไป ยูชอนยิ้มให้น้องอย่างอิจฉาปนเศร้าใจ ยูฮวานมีความรักและมีความสุข ส่วนเค้า ที่เค้าเป็นอยู่ตอนนี้มันใช่ความสุขงั้นหรอ???
“สายแล้วยูชอนไปเรียนได้แล้ว...ที่รักครับผมไปทำงานก่อนนะครับ” กาอินยิ้มรับก่อนจะเดินเข้ามาหอมแก้มยุนโฮเบาๆ ยูชอนเบือนหน้าหนีภาพตรงหน้าก่อนจะเดินออกไปรอที่รถแทน
“เดินหนีมาทำไม ไม่ชอบหรอ” ยุนโฮเอ่ยถามน้องขณะที่กำลังคาดเข็มขัดนิรภัยให้ยูชอน
“ป่าวนี่ ผมแค่ไม่อยากขัดจังหวะ”
“หรอ..งั้นก็แล้วไป หลับไปก่อนก็ได้นะ เมื่อคืนไม่ได้นอนเลย พี่ขอโทษ...” ร่างสูงจับมือนุ่มๆมาหอมอย่างอ่อนโยนแต่ก็โดนดึงออกอย่างแรงเช่นเคย
“รีบๆไปเถอะฮะ..ผมสายแล้ว” เสียงใสๆเอ่ยก่อนจะหลับตาลง ไม่รู้เพราะง่วงหรือเพราะไม่อยากสนทนากับคนข้างตัวกันแน่ ยุนโฮยิ้มบางๆก่อนจะออกรถไปอย่างรวดเร็ว
“จุนซู แกเป็นอะไร” ยูชอนเดินเข้ามาหาเพื่อนที่วันนี้ซึมผิดปกติทั้งดวงตายังแดงก่ำเหมือนผ่านการร้องไห้มาอย่างนั้นล่ะ
“ป่าวนี่....วันนี้ฉันไม่อยากเรียนเลยยูชอน” เสียงที่เคยสดใสเอ่ยกับเพื่อนอย่างเศร้าสร้อยมีไม่มากนักที่คนร่าเริงอย่างคิม จุนซูเพื่อนเค้าจะเศร้าขนาดนี้ หนึ่งในนั้นเป็นเรื่องของพี่ชายต่างสายเลือดนั่นเอง เค้าเองก็ไม่รู้ว่าพี่ชายคนนั่นคือใคร รู้แต่ว่าเป็นลูกติดพ่อของจุนซูและเรียนอยู่ที่นี่
“ไม่อยากเรียน งั้นก็โดดเรียนไหมล่ะ เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องร้องไห้เลย” ยูชอนฉุดแขนเพื่อนให้ลุกขึ้น ถ้าวันไหนเค้าเศร้าจุนซูจะร่าเริงและถ้าวันไหนจุนซูเศร้าเค้าก็สมควรร่าเริงซิใช่ไหม
“จะไปไหนกันครับ..” เสียงที่คุ้นเคยเอ่ยทักมาแต่ไกล ยูชอนหันไปยิ้มรับส่วนจุนซูหันหน้าหนีทันทีที่แจจุงเดินเข้ามาหา
“วันนี้ว่าจะโดดอ่ะครับพี่แจจุง” ยูชอนหันไปพูดกับพี่ชายใจดี แจจุงยิ้มก่อนจะมองจุนซูอย่างสงสัยที่วันนี้ไม่เห็นมากวนอารมณ์เค้าเลย
“วันนี้จุนซูเค้าไม่สบายครับ เลยสงบขึ้นเยอะเลย” แจจุงหัวเราะก่อนจะหันมาคุยกับยูชอนต่อ
“ไม่สบายก็กินยาซะนะ เดี๋ยวเป็นหนัก เรามันอ่อนแอจะตายไป” แจจุงพูดขึ้นมาลอยขณะที่ยูชอนเดินไปเอารถจุนซูมารับเจ้าตัว
“ผมไปก่อนนะฮะ...ขอบคุณที่เป็นห่วง” แจจุงยิ้มก่อนจะลูบผมนุ่มๆของจุนซูเบาๆ ร่างบางหลับตาก่อนจะวิ่งไปขึ้นรถทันที
“ยูชอน!!!! ฉันเจ็บ.......” ยูชอนมองเพื่อนอย่างแปลกใจแต่ก็ปล่อยให้จุนซูร้องไห้ออกมาให้หมด
“ถ้านายเจ็บปวด...ขอให้นายรู้ไว้นะว่ามีคนเจ็บปวดกว่านายหลายเท่านักจุนซู นายน่ะโชคดีแล้ว..ที่เค้าไม่ใช่พี่แท้ๆของนาย” ยูชอนเอ่ยขึ้น จุนซูหันมามองเพื่อนก่อนจะยิ้มออกมา ใช่เค้ารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับยูชอน รู้ว่ายูชอนเป็นเช่นไร แต่เค้าช่วยอะไรเพื่อนไม่ได้ เหมือนกับที่ยูชอนก็ช่วยเค้าไม่ได้
“ฮ่าๆๆ ตลกอ่ะยูชอนดูซิๆๆ” ยูชอนมองเพื่อนตัวดีที่ชวนเค้าโดดเรียนมานั่งดื่มจนเมาอยู่ที่คอนโดของเจ้าตัว และมีวี่แววว่าวันนี้จะไม่กลับบ้านซะด้วย
“จุนซูเมาแล้วนะรู้ตัวบ้างไหม”
“ไม่เมาซักหน่อย เสียดายจังที่นายไม่กินเหล้า นายรู้ไหมไอ้น้ำขมๆนี่ล่ะช่วยเราได้ดีเหลือเกิน ถ้าวันไหนทนไม่ไหวใช้บริการได้นะ ฮ่าๆๆ” จุนซูพูดตาลอยก่อนจะหันไปหัวเราะกับรายการทีวีที่มันไม่ได้ตลกซักนิด ยูชอนถอนหายใจมองเพื่อนอย่างปลงๆ ก่อนจะเดินไปหยิบมือถือที่ดังมาตั้งแต่ช่วงบ่ายของวันแต่เค้าไม่คิดจะรับมันซักนิด สงสัยครั้งนี้ต้องรับแล้วล่ะ
“ครับ”
(อยู่ไหน พี่มารับไม่เห็นเจอเลย) เป็นอย่างที่คิด พี่ยุนโฮโวยวายมาตามสายจนเค้าต้องดึงมือถือให้ออกห่างตัว
“อยู่คอนโดจุนซูฮะ พี่ไม่ต้องมารับหรอก วันนี้ผมไม่กลับบ้าน พี่กลับไปเหอะ”
(ไม่ได้ พี่จะไปรับนาย!!! อยู่กับพี่นายไม่มีสิทธิ์เลือกยูชอน...) พูดจบชายหนุ่มก็วางหูไป ทิ้งให้ยูชอนถือโทรศัพท์ค้างไว้อย่างนั้น จนกระทั่งมีมือเล็กของเพื่อนตัวดียืนแก้วที่มันบอกว่าช่วยได้มาให้ ยูชอนมองแก้วเล็กอย่างชั่งใจก่อนตัดสินใจยกดื่ม
“มันช่วยได้จริงๆนะยูชอน อย่างน้อยมันก็ช่วยให้นายลืม” จุนซูพูดก่อนจะหันไปอยู่ในโลกส่วนตัวของตัวเอง ทุกวันนี้จะพูดก็ได้ว่าเค้าอยู่ได้เพราะการหลอกตัวเอง สร้างโลกของตัวเองขึ้นมาเพื่อป้องกันความเจ็บปวด
“ฉันไม่อยากลืมจุนซู แต่ฉันไม่อยากมีความทรงจำอะไรแบบนี้” ยูชอนพูดก่อนจะร้องไห้ออกมา จุนซูยกมือลูบผมเพื่อนเบาๆ นี่มันอะไรกัน โชคชะตาเล่นตลกอะไรกับชีวิตเค้ากันแน่ ทำไมให้พวกเค้าทรมานกันแบบนี้!!!
เมื่อยูชอนกลับไปแล้ว จุนซูก็นั่งดื่มคนเดียว วันนี้เค้าจะคิดถึงไอ้พี่บ้านั่นเป็นครั้งสุดท้ายและจะไม่คิดถึงอีกต่อไปแล้ว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูทำเอาคนเมาต้องเดินเกาะผนังไปเปิดเพราะคิดว่ายูชอนคงลืมของเลยกลับมาเอา
“ลืมอะไรยูชอน” ตัวบางเซไปพิงกับประตูก่อนจะเอ่ยถาม แต่ไม่มีเสียงตอบรับจุนซูเลยเงยหน้าขึ้นไปมองก่อนจะรีบปิดประตูอย่างตกใจ แต่ก็นะคนไร้สติกับคนที่มีสติครบถ้วนใครมันจะชนะล่ะ
“ตกใจอะไร” คนที่บุกรุกเข้ามาในห้องเอ่ยถามจุนซูตวัดสายตามองอย่างไม่พอใจก่อนจะเดินนำผู้บุกรุกเข้ามาในห้อง
“มาทำไม...”
“อะไรกันน้องชาย เดี๋ยวนี้พูดแบบนี้กับพี่แล้วหรอ” จุนซูยิ้มก่อนจะยกน้ำเปลี่ยนนิสัยขึ้นมาดื่มอีกครั้งแต่คราวนี้โดนมือแกร่งคว้าไปซะก่อน
“พี่จะมายุ่งกับผมทำไม ไปแล้วก็ไปลับซิ”
“ถ้านายไม่ทำตัวอ่อนแอแบบนี้พี่ก็ไม่มายุ่งหรอกจุนซู”
“พี่มันก็แค่ของเล่นของผม อย่าสำคัญตัวผิด ที่ผมเป็นแบบนี้ก็เพราะว่าวันนี้ไม่มีของเล่นมาให้เล่นหรอกนะ” ร่างเล็กพูดเสียงดังก่อนจะยกขวดเหล้าดื่มมันซะเลย เอาแก้วไปไม่เอาขวดไปนิ
“ว้าวๆๆ เดี๋ยวนี้เก่งจังนะครับ มีของเล่นไหม่ด้วย....แต่ว่ามันจะสู้ของเคยมืออย่างพี่ได้หรอ” ชายหนุ่มดึงน้องชายมานั่งตักก่อนจะกระซิบข้างหูแผ่วเบา จุนซูกัดฟันก่อนจะเมินหน้าหนี
“อะไรกันจุนซู วันนี้ของเล่นมาให้เล่นถึงที่จะไม่อยากเล่นหน่อยหรอครับ” มือใหญ่ลูบไล้เนื้อเนียนภายใต้เสื้อตัวบางของจุนซูอย่างแผ่วเบา ร่างบางกัดริมฝีปากอย่างระงับอารมณ์ก่อนจะระทวยไปตามแรงปลุกเร้าของพี่ชาย
“อ่ะ...พี่แจจุง!!!” ชายหนุ่มยิ้มก่อนจะพลิกตัวน้องมาให้มารับจูบตัวเองอย่างอ่อนโยน จุนซูรับจูบพี่ชายทั้งน้ำตา รู้ว่าพี่ไม่ได้รักตัวและรุ้ว่าทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะตัวเอง แจจุงจูบซับน้ำตาน้องชายอย่างอ่อนโยนก่อนจะทุกอย่างจะเกิดขึ้นไปตามอารมณ์ของทั้งคู่ ในที่สุดจุนซูก็ได้กลับมาเล่นของเองของตัวเองอีกครั้งโดยไม่สนใจว่าจะเจ็บปวดมากกว่าเดิมหรือไม่ แต่ขอแค่ซักครั้งที่ได้กอดพี่ชายแบบนี้ ขอซักครั้งก็พอแล้ว.....
Oooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo
~มาต่อให้ครบ 100% แล้วนะค่ะ หวังว่าจะได้คอมเม้นนะค่ะ ^____^
ไม่เม้นไม่อัพ เห็นไรท์เตอร์หลายคนเขียนเลยอยากเขียนมั่ง 555555
จริงๆอยากเขียนเอ็นซีทูคิม แต่กลัวว่ามันจะถี่ไปเลยไม่เขียนซะ 55555
ยังไงก็ช่วยเม้นหน่อยนะค่ะทุกคน ^____^ ขอบคุณค่ะ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~80%~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ความคิดเห็น