คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : MY Sweet BaBy [1] (รีไรท์)
*** ดีจัยจังเลย มีคนชอบฟิกเรื่องนี้ของเรา 555 ขอบคุณนะค่ะ สำหรับการสนับสนุนค่ะ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นด้วยค่ะ ยังไงก็ช่วยเป็นกำลังใจและติชมกันตลอดไปนะค่ะ ขอบคุณค่ะ ปล.เรารีไรท์ช่วงท้ายนะค่ะ ขอบคุณค่ะ***
“เอาจริงหรอจุนซุ...” ปาร์ค ยูชอนหันไปถามเพื่อนรักอย่างขอความเห็นใจเพราะตอนนี้เค้าอยู่หน้าบ้านของคู่กรณีอย่างชอง ยุนโฮแล้ว แต่มีหรือที่คิม จุนซุจะเห็นใจ คนน่ารักรีบผลักไสใล่ส่งเพื่อนรักทันที
“ยูชอน นายคิดว่าการที่นายกลับมาจากเมกา เพราะว่านายจะมาท้อถอยอย่างนี้น่ะหรอ นายท่องไว้สิ มินฮวานต้องมีพ่อและนายก็รู้อยู่เต็มอกว่าชอง ยุนโฮเป็นพ่อของมินฮวาน นายจะใจร้ายกับลูกได้ลงคอหรอ” จุนซุพูดพลางชี้ไปที่มินฮวานที่นอนหลับสนิทอยู่ ยูชอนมองลูกชายอย่างสงสาร ใช่ เค้าจะปล่อยให้ลูกขาดพ่องั้นหรอ แต่ว่า...
“ฉันก็เป็นได้ทั้งพ่อและแม่ของมินฮวานนะจุนซุ ลูกคนเดียวฉันเลี้ยงได้ ไม่ต้องไปง้อคนที่เค้าไม่สนใจหรอก” ยูชอนพูด เค้าก็ไม่อยากจะไปง้อยุนโฮเหมือนกัน
“มินฮวานครับ!!!ตื่นเร็วๆลูก..” จุนซูเขย่าร่างเด็กน้อยเบาๆไม่นานมินฮวานก็ลุกขึ้นมาขยี้ตาตัวเองอย่างง่วงงุน
“อะไรหรอครับน้าจุนซุ..” เด็กน้อยเอียงคอถามคุณน้าคนสวยอย่างสงสัยว่าปลุกเค้าทำไมกัน
“เมื่อกี้คุณแม่ของมินฮวานบอกว่า จะเป็นทั้งพ่อและแม่ให้มินฮวาน..มินฮวานจะว่างยังไงลูก” จุนซุยิ้มอย่างเอ็นดูเด็กน้อย ส่วนมินฮวานก็หัวมามองแม่ตัวเองแล้วพูดออกมาว่า...
“คุณแม่จะเป็นพ่อให้มินฮวานได้ยังไง ก็คุณแม่สวยขนาดนี้อ่ะ!!!! แงๆๆ ไม่เอา มินฮวานอยากมีพ่อ มีพ่อหล่อๆๆคุณแม่จะมาเป็นพ่อของมินฮวานได้อย่างไงล่ะครับ..” เด็กน้อยเบะปากร้องไห้จ้า จนยูชอนต้องรีบดึงลูกมากอดไว้เพื่อปลอบใจ ร่างบางหลับตาอย่างคิดหนัก ใช่ เค้าคงเป็นพ่อของมินฮวานไม่ได้จริงๆ
“ครับ.. คุณแม่รู้แล้วมินฮวาน นี่ไงครับวันนี้คุณแม่พาหนูมาหาป๋ะป๊าไงครับ” ยูชอนรีบพูดก่อนที่ลูกชายจะร้องไห้ไปมากกว่านี้ มินฮวานเมื่อได้ยินคำว่าปะป๊าก็เลิกร้องไห้ทันที มือเล็กถูกยกขึ้นเช็ดน้ำตาตัวเองลวกๆก็จะยิ้มออกมาอย่างดีใจ
“จริงนะครับคุณแม่...” ยูชอนพยักหน้าเพื่อเสริมความมั่นใจให้ลูกชายตัวน้อยของเขา
“เอ้า ถึงเวลาแล้วยูชอน ฉันมีถ่ายแบบต่อตอน 10 โมงเช้า เดี๋ยวฉันกลับมารับนายแล้วกันนะ ไฟท์ติ้งเพื่อน” จุนซุรีบดันยูชอนออกจากรถตัวเอง คิม จุนซุคือนายแบบสุดฮอตของเกาหลี งานเยอะจนแทบไมได้หลับได้นอนกันเลยที่เดียว ยูชอนเมื่อลงมาจากรถแล้วก็สูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะตัดสินใจเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ทันที
ห้องนอนของชอง ยุนโฮ ร่างสูงยังคงนอนหลับอุตุไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น แม้ว่าวันนี้เค้าจะมีงานหรือไม่มีงาน ยุนโฮก็ไม่สนใจเพราะร่างสูงสนใจแค่ตัวเองคนเดียว
ปังๆๆๆ “พี่ยุน!!!เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!!!!!!” ชอง ชองมินวิ่งมาเคาะประตูห้องพี่ชายอย่างเร่งรีบ แต่ไม่มีท่าทีว่ายุนโฮจะตื่นเลย ร่างสูงกลับนอนต่อทั้งๆที่น้องชายตะโกนดังขนาดนั้น
“พี่ยุนเว้ยยยยยยยยยยยยย” ชางมินยังคงใช้พลังเสียงเรียกพี่ชายต่อไป จนยุนโฮทนไม่ไหวต้องลุกขึ้นมาเปิดประตูด้วหน้าตาที่เซ็งสุดขีด
“ใครมันจะตายก็ช่างมันสิว่ะ!!!!” ร่างสูงตะคอกเสียงดังแต่ไม่มีท่าทีว่าชางมินจะเกรงกลัวเลย ร่างโปร่งกลับฉุดพี่ชายเข้าห้องน้ำไปปากก็พูดว่า..
“พี่นั่นแหละครับที่จะตาย...พี่รู้ไหมว่าตอนนี้ข่างล่างเกิดอะไรขึ้น” ชางมินพูดพลางจะถอดเสื้อให้พี่ชายตัวเอง ยุนโฮรีบดันน้องออกจากห้องน้ำส่วนตัวเองก็อาบน้ำต่อไป
“ทำไมว่ะ ชางมิน” ร่างสูงถามมาจากในห้องน้ำ
“เอาเหอะ รีบๆแต่งตัวแล้วรีบๆลงไปนะครับพี่ มันเป็นเรื่องที่พี่ต้องช็อกที่สุดแน่ๆ ผมรับรอง” ชางมินพูดแล้วถอนใจ แล้วที่นี้จะทำยังไงล่ะเนี่ย ดูท่าทางฝ่ายนั้นก็ไม่ยอมปล่อยมือซะด้วย
ครึ่งชั่วโมงต่อมายุนโฮเดินลงบันไดบ้านมาเพื่อจะไปดูซิว่าไอ้เรื่องใหญ่ของชางมินนั่นมันคืออะไรกันแน่ แต่ไม่ทันที่จะเดินพ้นบันได้ขั้นสุดท้าย เค้าก็ได้ยินเสียงเด็กลั่นบ้านเลย
“คุณย่าเล็ก คุณย่าใหญ่” เสียงเด็กชายเรียกคุณแม่ของเค้ากับชางมิน ยุนโฮขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“มินฮวาน หลานย่าเก่งจังเลย..” เสียงของฮานึน คุณแม่ของเค้าดังขึ้นอย่างชอบใจ ยุนโฮนิ่งคิด เด็กที่ไหนว่ะเนี่ย!!
“มีอะไรกันครับคุณแม่ เสียงดังเชียว..” ยุนโฮเดินยิ้มเข้ามาหาแม่ตัวเองพลันสายตาเหลือบไปเห็นเด็กชายคนนึงนั่งอยู่บนตัก คุณแม่เล็ก คุณแม่ของชางมินก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ
“นะ นาย!!!!มาที่นี่ทำไม..” ยุนโฮชี้ไปที่ยูชอนที่นั่งอยู่ข้างๆคุณแม่เล็กของเค้า
“อย่าเสียงดังสิยุนโฮ..พ่อกำลังจะถามลูกเลยว่า ทำไมมีลูกแล้วไม่บอกพ่อกับแม่ ต้องลำบากหนูยูชอนพามินฮวานมาหาพ่ออย่างนี้” ประมุขของบ้านเอ่ยเสียงเข้ม จะให้ไม่เชื่อก็ไม่ได้ก็มินฮวานดันหน้าตาถอดบล็อกมาจากยุนโฮกันเรยที่เดียว เค้าจะปฎิเสธได้อย่างไร
“ไม่ใช่นะครับคุณพ่อ คนพวกนี้เป็นพวกต้มตุ๋นฮะ..” ยุนโฮเสียงดัง มินฮวานมองพ่อตัวเองก่อนจะยิ้มออกมา
“ป๋ะป๊า!!!” เด็กน้อยร้องเรียกยุนโฮเสียงดัง ยูชอนรีบดึงลูกชายนั่งตักตัวเองไว้เพราะตอนนี้ยุนโฮดูโกรธมาก ถ้าปล่อยลูกชายเข้าไปมีหวังมินฮวานเจ็บตัวแน่ๆ
“ยุนโฮ!!! มีเหตุผลหน่อยสิลูกแล้วมองหน้ามินฮวานให้ดีๆ เด็กคนนี้หน้าตาเหมือนลูกอย่างกับแกะ ลูกจะปฎิเสธหรือ นี่น่ะเลือดเนื้อเชื้อไขของลูกนะ!!!” คุณนายใหญ่เอ่ยเสียงเข้ม เมื่อเห็นว่าเจ้าลูกชายตัวดีเริ่มรวนเรไม่ยอมรับ
“แต่คุณแม่ครับ...ผมจำไม่ได้ว่าผมไปมีอะไรกับนายคนนี้ตั้งแต่เมื่อไรนี่ครับ แม่จะให้ผมรับหรอถ้าเด็กนี่ไม่ใช่ลูกของผมจะทำยังไงล่ะครับ คุณแม่” ยุนโฮโอดครวญกับมารดาอย่างขอความเห็นใจ
“ผมไม่ได้มาร้องขอความเป็นภรรยาจากคุณหรอกครับ คุณยุนโฮ ผมแค่มาขอความเป็นธรรมกับลูกก็เท่านั้น” ยูชอนก้มหน้าพูดเบาๆ
“ลูก?? ลูกของใครก็ไม่รู้น่ะหรอ..” ยุนโฮย่างฝีเท้าเข้าไปใกล้ยูชอนมากขึ้น
“ลูกของป๋ะป๊าไงครับ มินฮวานเป็นลูกของป๋ะป๊ายุนโฮไงครับ” เด็กชายเอ่ยอย่างไร้เดียงสา แขนเล็กชูขึ้นเพื่อจะ
ให้ยุนโฮอุ้มแต่ไม่มีท่าทีว่าร่างสูงจะสนใจใดใดทั้งสิ้น
“สอนกันมาดีเชียวนะ !!! ไหนฉันขอดูหน้านายชัดๆหน่อยสิ เพื่อจะจำได้ว่าเคยไปมีอะไรๆกับนายตอนไหน” มือใหญ่เชิดหน้ายูชอนขึ้นอย่างแรงก่อนจะจ้องไปในดวงตาหวานของคนตรงหน้า ร่างบางได้แต่หลบสายตาคมที่มองมาอย่างเกรงกลัว
“ไม่เห็นจะจำได้เลย...ไม่มีอยู่ในความทรงจำซักนิด..” ยุนโฮพูด คนตรงหน้าเค้าเป็นคนที่น่ารักมาก น่ารักจนเค้าแทบล่ะสายตาไม่ได้เลย ถ้าเจอกันในสถานการณ์ที่ดีกว่านี้ เค้าอาจจะเอาคนตรงหน้านี้มาเป็นคู่ควงซักวันสองวันก็เป็นได้
“กะ..ก็ตอนนี้คุณเมานี้หน่า” เสียงหวานเอยค้านอย่างแผ่วเบา ยุนโฮหันกลับมามองยูชอน
“เมา?? งั้นหรอ” ยุนโฮเสียงสูงเค้าไม่เคยเมาจนจำอะไรไม่ได้ขนาดนี้เลย
“คุณเมามากๆเลย ล่ะ คุณเลยจำไม่ได้ล่ะมั้ง เพราะตอนนั้นคุณเมามากๆเลย” ยูชอนเอ่ยเสียงสั่น ไม่ได้มีความมั่นใจในน้ำเสียงเลย ยุนโฮถูคางตัวเองอย่างใช้ความคิด ก่อนที่ร่างสูงจะอุ้มเด็กชายในอ้อมกอดของยูชอนไปวางไว้บนตักของแม่เล็ก แล้วฉุดแขนยูชอนขึ้นมา...
“คุณจะทำอะไรครับ!!!” ร่างบางเสียงดังอย่างตกใจ
“ก็ไปรำลึกความหลังครั้งก่อนของเราไงเผื่อฉันจะจำได้ว่าไปมีอะไรกบนายตอนไหน” ร่างสูงลากร่างบางขึ้นไปชั้นบนของบ้านทันที โดยมีเสียงร้องโวยวายของยูชอนดังขึ้นเป็นระยะๆ
“นั่นป๋ะป๊าทำอะไร คุณแม่หรอครับ คุณปู่” เด็กชายถามอย่างสงสัย
“ป๋ะป๊ากะคุณแม่กำลังเล่นกันน่ะลูก อย่างไปสนใจเลย มินฮวานไปทานข้าวเช้ากะปู่กะย่าดีกว่าเนอะ” คุณชองอุ้มหลานคนเล็กไว้ก่อนจะเดินไปทางห้องอาหาร
ด้านยุนโฮกะยูชอน ร่างสูงลากร่างบางเข้าห้องก่อนจะโยนร่างบางลงบนเตียงอย่างแรง คนตัวโตกว่าทิ้งตัวทับยูชอนไว้เพื่อไม่ให้ร่างบางหนีไปไหนได้
“คุณจะทำอะไรน่ะ” ยูชอนถามอย่างตื่นตระหนก พลางคิดไปถึงคำพูดของเพื่อนตัวดีของตัวเอง ที่บอกว่า “คนที่เจอกันครั้งสองครั้งเค้าไม่ลากแกขึ้นห้องหรอก ยูชอน” เสียงจุนซุดังขึ้นในความคิด เค้าไม่ลากฉัรขึ้นห้องหรอกแต่เค้าลากฉันขึ้นเตียงตั้งหากล่ะ คิมจุนซุ เอ๊ย!!!!!!!
“ฉันไม่ยักจะจำนายได้เลย กลิ่นก็ไม่คุ้นจมูก หน้าก็ไม่คุ้น ฉันว่าฉันคงไม่เมาขนาดจำอะไรไม่ได้ขนาดนั้นหรอกนะ” ยุนโฮพูดเบาๆพลางเลื่อนหน้าหล่อๆของตัวเองไปใกล้ๆยูชอนมากขึ้น
“คะ..คุณเมามากขนาดนั้นจะจำอะไรได้ล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันจะลงไปดูลูก” ยูชอนท้วงเสียงสั่น ร่างบางกลัวจับใจว่าจะโดนยุนโฮทำอะไร
“นายชื่ออะไร”
“ปะ..ปาร์ค ยูชอนครับ” ยูชอนเบือนหน้าหนียุนโฮเพราะดูเหมือนว่าร่างสูงจะเลื่อนเข้ามาใกล้เสียจนรับรู้ถึงลมหายใจของกันละกันแล้ว
“ยูชอนอย่างนั้นหรอ ชื่อก็ไม่คุ้นหูแหะ...” ยุนโฮครุ่นคิด เด็กนั่นหน้าเหมือนเค้าจริงๆแต่ทำไมเค้ากลับจำแม่ของเด็กไม่ได้เลยซะนิดนะ
“คะ..คุณปล่อยผมก่อนจะได้ไหมครับ.” ยุนโฮมองหน้ายูชอนอีกทีนึงก่อนจะเหลือบมองริมฝีปากช่างเจรจาของยูชอน น่าจูบชะมัดเลย คนอะไรเนี่ย ไวเท่าความคิด ยุนโฮโน้มหน้าลงไปประกบจูบยูชอนอย่างแผ่วเบาในตอนแรก ก่อนจะกล้ายเป็นจูบที่ร้อนแรงในภายหลัง ยูชอนพยายามที่จะหันหน้าหนีจูบของยุนโฮแต่ร่างสูงกลับไม่ให้ยุชอนหลุดรอดไปได้ง่ายๆ ริมฝีปากหยักยังคงบดขยี้ริมฝีปากอ่อนนุ่มของยูชอนอย่างรุนแรง ก่อนที่ร่างสูงจะถอนจูบออกมาก
“รสจูบก็ไม่คุ้น หวานขนาดนี้ฉันไม่เคยเจอเลยนะเนี่ย..” ยุนโฮพูดพลางมองริมฝีปากแดงช้ำของยูชอนอย่างชอบใจ คนอะไรหวานขนาดนี้เนี่ย!!!
“คะ..คุณปล่อยผมได้แล้วครับ เดี๋ยวมินฮวานร้อง” ยูชอนเริ่มดิ้นแต่มีหรือที่ยุนโฮจะปล่อย ไม่มีทางซะหรอก มือเรียวทุบลงไปบนแผงอกของยุนโฮอย่างแรงแต่ไม่มีท่าทีว่ายุนโฮจะสะดุ้งสะเทือนเลยซักนิด แต่ก่อนที่ยูชอนหรือยุนโฮจะทำอะไร.....
“ตายุน หนูยูชอน ทานข้าวละ....ลูก” คุณนายใหญ่กับคุณนายเล็กของบ้านที่รับหน้าที่มาเรียกทั้ง 2 คนทานข้าวยืนอึ้งอยู่หน้าประตูเมื่อเห็นท่าท่างล่อแหลมของยุนโฮกับยูชอน
“มะ..แม่ขอโทษนะลูก สงสัยเข้ามาขัดจังหวะ!!!” คุณนายใหญ่รีบปิดประตูทันที ยูชอนอาศัยช่วงที่ยุนโฮเผลอผลักยุนโฮออกจากตัวก่อนจะ รีบวิ่งออกมาเปิดประตูห้อง ดีที่คุณนายทั้ง 2 ยังไม่เคลื่อนกายไปไหน ยูชอนจึงมีที่พึ่ง
“ผะ..ผมหิวข้าวแล้วครับ คุณน้า!!!” ยูชอนรีบพูดก่อนที่จะรีบหลบข้างหลังคุณนายใหญ่อย่างกลัวยุนโฮ
“ยูชอน!!!ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ” ยุนโฮพูดเสียงดัง แต่มีหรือที่ยูชอนจะออกไปไม่มีทางซะหรอก
“ตายุน..หนูยูชอนแกหิวข้าวก็ให้เค้าไปทานสิ จะมาทรมานกันอยู่ทำไม ใช่ไหม คุณเล็ก..” คุณนายใหญ่หันไปถามความเห็นจากคุณนายเล็ก
“ใช่ค่ะ คุณพี่ใหญ่..”พูดจบคุณนายทั้ง 2 ก็พาว่าที่ลูกสะใภ้ลงไปทานข้าว โดยมียุนโฮมองตามอย่างแค้นใจ
“ฝากไว้ก่อนเถอะ ปาร์ค ยูชอนนายได้เห็นดีกับฉันแน่” ยุนโฮมองตามร่างบางไปก่อนจะคิดอะไรได้บางอย่าง เอาล่ะปาร์ค ยูชอน นายอยากได้พ่อของลูกล่ะก็....ต้องมาสู้กะฉันดูซักตั้งแล้วละ ปาร์คยูชอน ยุนโฮยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินไปที่ห้องของน้องชายตัวเอง
“ชางมิน...เปิดประตูหน่อย” สิ้นคำพูดยุนโฮ ชางมินก็รีบเดินมาเปิดประตูให้พี่ชาย....
“มีอะไรครับพี่ยุน...”
“ฉันมีเรื่องจะปรึกษา..” ร่างสูงเดินนำน้องชายเข้าห้องไป พลางเล่าแผนการที่ตัวเองคิดเอาไว้ ชางมินฟังพี่ชายไปก็ต้องอ้าปากค้างอย่างอึ้งๆ
“เอาจริงหรอพี่ชาย ทำอย่างงี้ระวังจะโดนตัดออกจากกองมรดกนะครับ” ชางมินท้วงพี่ชายเพราะดูแล้วพ่อแม่ของเขาจะปลื้มยูชอนกับมินฮวานมากๆๆ
“แต่ฉันม่ายยอมหาห่วงมาผูกมัดตัวเองหรอกนะ ชางมิน” ยุนโฮหัวเราะอย่างร้ายกาจ ชางมินมองหน้าพี่ชายอย่างไม่เข้าใจ คนหล่อดูเหมือนจะเห็นความวุ่นวายที่จะเกิดในภายภาคหน้า ถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม นี่พี่คิดจะทำอะไรนะพี่ยุนโฮ!!!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
*** ยุนโฮจะทำอะไรก็ ตามลุ้นกันต่อไปนะค่ะ 555 ***
ความคิดเห็น