เกมวุ่นลุ้นรัก

เนื้อเรื่อง

เกมวุ่นลุ้นรัก
ณ ชมรม  Tennis

    ฉันมิยามากิ ซากุระ เป็นนักกีฬาเทนนิสหญิงมือ1 ของโรงเรียน(โม้ชะมัด) วันนี้ก็เป็นเหมือนทุกวันที่ต้องมาซ้อมที่โรงเรียน
เปี๊ยบ!! เปี๊ยบ!! เปี๊ยบ!!(เสียงฉันตีเทนนิสนะ)
“55+ นี่นะเหรอนักเทนนิส เธอตีอย่างงี้แล้วเมื่อไหร่จะเก่งเล่า” เสียงกวนปราสาทแบบนี้มีคนเดียวเท่านั้นแหละ ตาอาลาดินบ้า (เฮ้ย!! ฉันชื่อบดินทร์ ไม่ใช่อาลาดิน แล้วก็ไม่ได้บ้าด้วย)
“แล้วนายยุ่งอะไรด้วย”
“ก็ไม่ได้อยากยุ่งหรอกนะ ก็เธอน่ะตีอย่างงี้ มันรำคาญตา”
“แล้วใครเขาใช่ให้นายมาดู”
“…”
“พอเลยๆ ทำไมต้องทะเลาะกันด้วยฮะ เจอหน้ากันทีไรก็ทะเลาะกันทุกที” นายเตี้ยนี่มาเจือกทุกทีเลย
“นี่นายเตี้ย นายมายุ่งไรด้วยฮะ”
“อาร์ตครับอาร์ต ไม่ใช่เตี้ย แล้วที่มายุ่งเนี้ย ก็เธอกำลังทะเลาะกับพี่ของฉัน!!”  อ้อ ลืมบอกไป ตาอาร์ตเป็นน้องตาเอ(บดินทร์นั่นแหละ)
“แล้วทำไมย่ะ”
“พี่เอ อาร์ต ครูเรียกน่ะ” ยัยมีมี่ แฟนนายอาร์ต เอ๊ย!! ไม่ใช่ เพื่อน(สนิท)นายอาร์ต วิ่งมาตาม 2 คนนี้
“เธอด้วยนะซากุระ”
“ฉัน??”
“ใช่ ครูเรียกเธอ 3 คนเลย”
“เรียกทำไม”
“จะรู้ไหมล่ะ” เอ้า ยังนี่กวนบาทาซะแล้ว
“ไปเถอะน่า เดี๋ยวก็รู้เองแหละ” หลังจากจากที่ตาเอเงียบมาชาติ 1 ก็เอ่ยปากพูดจนได้
แล้วเราทั้ง 4 คน ก็วิ่งไปหาครูที่ห้องศิลป์ พอดีครูเขาสอนศิลป์แล้วก็คุมนักเทนนิสด้วย น่ะ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เชิญ” เสียงครู (ไม่ได้ตั้งชื่อ) บอกให้พวกเราเข้าไป
“ครูมีอะไรเหรอครับ/ค่ะ” ฉันกับตาเอพุดพร้อมกัน
“นายพูดตามฉันทำไม”
“เธอนั้นแหละพูดตามฉัน”
“เธอนั้นแหละ”
“นายนั่นแหละ”
“เธอ”
“นาย”
“หยุด!! เธอ 2 คนนี้เป็นอะไรฮะ กัดกันอยู่ได้” โดนครูว่าจนได้
“ก็ตาเอ เอ๊ย!! พี่เอ เริ่มก่อนนี่ค่ะครู”
“เธอนั่นแหละ”
“นายนั่นแหละ”
“พอๆๆ หยุดทะเลาะกันได้แล้ว” โดนอีกแล้ว
“อาทิตย์หน้า จะมีการแข่งเทนนิสที่*** เป็นการแข่งคู่ ไม่จำกัดว่าหญิงหรือชาย อายุไม่เกิน 15”
“ครับ/ค่ะ??”
“ครูจะให้พวกเธอ 4 คนไปแข่ง”
“ค่ะ แล้วครูจะให้ใครครูกับใครล่ะค่ะ” ฉันถาม
“ตอนแรกครูจะให้บดินทร์คู่กับบพิธ (เอกับอาร์ต) แล้วให้มีมี่คู่กับมิยามากิ แต่ครูเปลี่ยนใจแล้ว ครูจะให้บพิธคู่กับมีมี่แล้วบดินทร์คู่กับมิยามากิ” อ่าว เป็นงั้นไป
“ทำไมล่ะครับ ผมคู่กับอาร์ตก็ดีอยู่แล้ว ทำไมต้องให้คู่กับยัยนี่ด้วย” นายเอชี้หน้าฉัน
“ก็เธอ 2 คน สูงใกล้เคียงกันน่ะสิ ขืนให้บดินทร์กับบพิธคู่กัน ก็แพ้กันพอดี” พอดีนายเอสูงกว่านายอาร์ตเยอะด้วยแหละ ฉันถึงเรียกนายอาร์ตว่านายเตี้ยไงล่ะ แต่นายอาร์ตก็ยังสูงกว่ามีมี่นะ (ไม่น่าจะเกิน 10 ซม.)
“แล้วมันเกี่ยวกับความสูงด้วยเหรอคะ”
“เกี่ยวสิ” ตรงไหนฟะ
“เอาเป็นว่า ใน 1 อาทิตย์ นี้ พวกเธอก็ซ้อมหนักหน่อยแล้วกัน อาจจะกลับบ้านดึกหน่อยนะมิยามากิ” ที่ถามฉันคนเดียวเพราะอีก 3 คนเป็นเด็กประจำน่ะ
“คะครู” เฮ้อ!! ปกติก็กลับดึกอยู่แล้ว(3 ทุ่ม) คราวนี้คงได้กลับ 5 ทุ่มแน่เลย
“ไปซ้อมกันได้แล้ว ซ้อมคู่นะ”
“ครับ/ค่ะ”
“ไปกันเถอะมีมี่” นายอาร์ตเดินจับมือมีมี่ออกไปเลย
“ปะ ไปกันเถอะ” ตาเอเดินมาจับมือฉัน
“ไม่ต้องจับ ฉันเดินเองได้” ฉันสะบัดมือตาเอออก
“งั้นก็เดินมาเร็วๆ” ทำไมตานี่หน้าแดงๆวะ
“นายเป็นไร ไมหน้าแดงๆ”
“ปะ ปะ เปล่า พอดีอากาศมันร้อนน่ะ” แก้ตัวน้ำขุ่นๆเลยนะเนี้ย – ผู้แต่งจ้า
“ไปวิ่งกันเถอะ” อาร์ตพูดขึ้น
“ได้ครับคุณอาร์ต” พี่เอพูดติดตลก เอ๊ย!! ไปเรียกตาบ้านี่ว่าพี่ได้ไงนะ
แล้วพวกเราก็วิ่งกันคนละ 10 รอบ เป็นการวอร์มร่างกายที่ดีเลยทีเดียว
“แฮ่กๆ เหนื่อยชะมัดเลย” ฉันบ่น
“เป็นนักกีฬาก็ต้องอดทนหน่อยเซ่ แค่นี้เหนื่อย แล้ววันแข่งเธอจะไหวไหมเนี้ย ฉันไม่น่าคู่กับเธอเลย” โอ๊ย!! ตาเอกวนบาทาฉันอีกแล้ว
“ทำยังกับนายไม่เหนื่อย”
“ก็ไม่เหนื่อยไง”
“เนี้ยนะ ไม่เหนื่อยของนาย เหงื่อออกเต็มตัวซะขนาดนี้”
“ใช่แล้ว” โห นายนี่หนิ ฟอร์มจัดชะมัด
“2 คนนี้จู๋จี๋กันอยู่ได้ ไปซ้อมได้แล้ว” ตา 2 คนนี้หน้าตาคล้ายกัน แถมยังกวนบาทาเหมือนกันอีก (ก็เขาเป็นพี่น้องกันหนิยัยเบ๊อะ – ผู้แต่งงับ)
“จู๋จี๋ป๊าเมิงดิ”
“พ่อผมก็พ่อพี่เหมือนกันนั้นแหละ” ตาเอนี่ด่าไม่คิดเล้ย
“ไปซ้อมกันเถอะอาร์ต” ดีนะที่ยัยมีมี่มาห้ามทัพซะก่อน ไม่งั้นฆ่ากันตายแน่ๆ
1 ชม. ผ่านไป
“พี่เอ แข่งกันไหม” นายอาร์ตท้าพี่ตัวเองซะแล้ว
“ก็ได้”
แล้วพวกเราก็แข่งกัน สรุปคือ คู่อาร์ตกับมีมี่ชนะ
“เย้!! ชนะแล้ว” อาร์ตกับมีมี่ดีใจกันใหญ่เลย
“ไม่เป็นไรนะพี่ แต่ผมว่าพี่ควรจะปรับตัวเข้ากับซากุระซะหน่อยนะ”
“อืม ถ้าทำได้”
“เธอก็ต้องปรับตัวให้เข้ากับพี่เอเหมือนกันนะ ไม่ใช่ให้พี่เอปรับตัวคนเดียว”
“จะพยายามนะมีมี่”
แล้วพวกเราก็แข่งกันทุกวัน 2-3 วันแรก คู่อาร์ตกับมีมี่ชนะตลอด แต่ 2-3 วันหลังเราเสมอกันตลอด จนวันสุดท้าย เรา 2 คน เอ๊ย!!! ฉันกับนายเอ ก็ชนะอาร์ตกับมีมี่
“แพ้จนได้” นายอาร์ตบ่น
“ไม่เป็นไรหน่า แค่นี้ก็เก่งแล้ว” เป็นคำปลอบที่ดีมากเลยนะตาเอ
“ผมว่า ผมน่าจะเป็นคนพูดนะพี่”
“มี่ก็ว่างั้นนะคะพี่เอ”
“55+”
“เธอขำไรฮะ แทนที่เธอจะช่วยฉัน”
“ทำไมฉันต้องช่วยนายด้วย”
“ก็เธอเป็น...”
“เป็นอะไร”
“เป็น...เป็น...”
“เป็นอะไรเล่า”
“เป็นเพื่อนน้องชายฉัน” ปัดโธ่!! ตาเอนี่ซื่อบื้อจริงๆ – ผู้แต่ง
“งั้นฉันก็ควรช่วยน้องนายสิ ไม่ใช่นาย”
“ไม่ต้อง”
“ทำไม”
“ก็ไอ้อาร์ตมันมีมีมี่ทั้งคน จะไปช่วยมันทำไม” เกิดอาการหึงครับทุกท่าน
“ใช่ๆ ฉันมี มี่ทั้งคน จริงไหมมี่”
“จะ จริงจ๊ะ”
“นี่เธอ 2 คนเป็นแฟนกันแล้วเหรอ” ฉันถามขึ้น
“อืม ใช่” อาร์ตตอบ
เปี๊ยบ!!!
“โอ๊ย!! เจ็บนะมี่”
“ก็นายมันปากไม่ดี”
“แล้วพูดเรื่องจริงมันผิดเหรอ”
“ผิด!!”
“ผิดตรงไหน”
“เอาเป็นว่าผิดแล้วกัน”
“ครับๆ คุณมีมี่” อาร์ตพูดกับมีมี่แล้วหันมาพูดกับตาเอ
“หาแฟนเร็วๆนะพี่”
“หาได้แล้วเว้ย”
“ใคร!!” ทำไมเราต้องโกรธด้วยฟะ
“ก็เธอไง”
“บ้าเหรอ ฉันเป้นแฟนนายตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เมื่อใจสั่งมา”
“แหวะ เลี่ยนชะมัด”
“แล้วไม่ชอบหรือไง”
“ไม่ชอบ!!”
“ปากนี่ไม่ได้ตรงกับใจเลย”
“แล้วในโลกนี่มีคนที่ไหนปากตรงกับใจล่ะ”
“เธอก็หันซ้ายสิ จะได้ตรง”
“นี่นาย”
“อะไรครับ”
ฉันชี้หน้านายเอ แล้วกระทืบเท้า 1 ที แล้วไปเลย ก็คนมันวิปนี่หน่า
“ตามไปง้อสิพี่เอ” นายอาร์ตพูด
“ได้ที่ไล่ ก็ไล่เลยนะเมิง”
“ไปได้แล้ว!!!”
แล้วตาเอก็ก็เดินออกมา
“อีตาอาลาดินบ้าเอ๊ย!!”
“ถ้าพี่เป็นอาลาดิน ซากุระก็ต้องเป็นจัสมินสิ” ไม่พูดเปล่า ตานี่ยังกอดฉันอีก (กอดจากข้างหลังนะ คิดภาพออกเปล่า)
“ปล่อยนะพี่เอ”
“ยอมเรียกพี่แล้วเหรอ”
“หรือจะให้เรียกน้องล่ะ”
“หายโกรธพี่ยังครับ”
“ยัง”
“งั้นพี่จะทำให้หายเอง”
จุ๊บ
“อ๊าย!! ทำอะไรน่ะพี่เอ”
“ก็หอมไง หายโกรธยังล่ะ”
“ไม่มีทาง”
“งั้นอีกที”
“หายแล้วๆ”
จุ๊บ
“ช้าไป”
“พี่เอบ้า”
“บ้ารักซากุระอ่ะเหรอ”
“แหวะ”
“แหวะเหรอ”
จุ๊บ
“อ๊าย!! พอแล้วๆ”
“เชื่อยังล่ะว่ารัก”
“เชื่อก็ได้”
“อย่างงี้ค่อยน่ารักหน่อย”
มาทางอาร์ตกับมีมี่มั้งนะ
“ไมคู่นี้เขาสวีตกันจัง” อาร์ตถามมีมี่
“จะไปรู้เหรอ”
“นี่มี่”
“หือ อะไร”
“อาร์ตหอมมี่บ้างได้ป่ะ”
“บ้า”
“บ้าที่”
“รักเธอ” อาร์ตกับมี่พูดพร้อมกัน
“รู้ได้ไงอ่ะมี่”
“ก็พี่เอพึ่งเล่นเมื่อกี้”
“แป่ว” อาร์ตหงอยไปเลย
“มี่เหนื่อยไหมอ่ะ”
“เหนื่อยที่ไปวิ่งในหัวใจอาร์ตเหรอ”
“รู้อีกและ ไม่เล่นมันและมุกเนี้ย”
จุ๊บ
“อาร์ตบ้า”
“ถึงอาร์ตจะบ้า แต่อาร์ตก็รักมี่”
+-+-+-+-+-+THE END+-+-+-+-+-+
วันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร แต่ 4 คนนี้ จะรักกันเหมือนเสือ กับป่า น้ำกับปลา ตลอดไป