ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ★'chapter 2 : ป่วย//ตลกละ
'chapter 2 : ป่วย//ตลกละ
"นี่นาย! เอาเท้าลงจากโต๊ะเดี๋ยวนี้นะ!"
"ไม่!"
"เอาลงเดี๋ยวนี้! ไม่รู้จักคำว่ามารยาทรึไง!"ร่างบางเริ่มจะทนไม่ไหวกับพฤติกรรมห่ามๆของคุณชายร่วมห้อง
"ฉันจะเอาไว้แบบนี้ ทำไมล่ะ?"ร่างสูงทำหน้ากวนประสาทใส่รา่งบางที่ตอนนี้เริ่มเดือดขึ้นมาแล้ว เกิดมาร่างบางไม่เคยเจอใครไร้มารยาทมากขนาดนี้มาก่อน แล้วต่อไปเค้าจะอยู่ร่วมห้องกับคนๆนี้ได้ยังไงเนี่ย
"นี่นาย! เอาเท้าลงเดี๋ยวนี้นะ! ไม่รู้รึไงว่าโต๊ะมันไม่ใช่ที่วางเท้า แล้วดูเท้านายซิ ไม่รู้ไปเหยียบอะไรมามั่ง คิดว่าตัวเองเป็นเทวดาที่เดินเหินอยู่บนอากาศแล้วเท้าไม่เปื้อนดินรึไงห๊ะ!!"คำพูดที่ร่างบางพูดออกมาทำเอาคุณชายอย่างคิบอมถึงกับอึ้งเพราะไม่เคยมีใครกล้ามาว่าเค้าขนาดนี้
"นายเป็นใครกัน! แล้วมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน! ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉันไม่จำเป็นที่คนอย่างนายจะมาสั่งสอนฉัน! เข้าใจไหม!"ร่างสูงตะคอกกลับเสียงดัง นั่นยิ่งทำให้ดงเฮเดือดขึ้นกว่าเก่า
"ถ้าคนอย่างนายไม่มาเป็นเมทฉัน ฉันคงไม่ต้องมาว่านายอย่างนี้หรอกนะ! จะมาอยู่ร่วมห้องกับคนอื่นก็ควรให้เกียรติกันบ้าง ไม่ใช่มาทำตัวสบายเหมือนอยู่บ้านที่จะมีคนมาคอยรับใช้นายน่ะ!"ร่างบางรู้สึกหัวเสียกับคิบอมมากและเค้าก็เบื่อที่จะเถียงกับร่างสูงแล้วตอนนี้ อาการไม่สบายที่จู่ก็ก่อตัวขึ้นในร่างบางทำให้ดงเฮรู้สึกอยากพักผ่อนมากๆ ร่างบางจึงเลือกที่จะเดินเข้าห้องนอนไปแทนที่จะมายืนเถียงกับคิบอมอยู่ในตอนนี้
"จะไปไหนน่ะ! นายยังคุยกับฉันไม่รู้เรื่องเลยนะ!"
ปัง! ร่างบางปิดประตูอย่างแรงก่อนจะทรุดตัวลงนอนบนเตียงนุ่มและหลับไป
"ชิ! ท่าจะประสาทมาด่าๆแล้วก็หนีไปงั้นเหรอ?"คิบอมได้แต่บ่นอยู่คนเดียวเมื่อร่างบางเข้าไปในห้องแล้ว ร่างสูงนั่งลงบนโซฟาอีกครั้ง ตาคมจ้องไปที่ประตูที่เพิ่งถูกปิดลงราวกับจะมองให้ทะลุเข้าไปถึงข้างในห้อง
"หึ! นายนี่มัน..."ร่างสูงยิ้มอยู่คนเดียวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อบ่าย ร่างบางของใครบางคนที่เค้าเฝ้ามองเมื่องานเปิดตัว Lee's Jewelry กลับมาอยู่ตรงหน้าแถมยังลากเค้าออกมาจากห้อง แล้วยังมาหาว่าเค้าเดินตามอีก บอกตามตรงว่าเค้าเองก็ตกใจเหมือนกันทีี่รู้ว่าร่างบางเป็นรูมเมทของเค้า แต่ก็อดที่จะดีใจไม่ได้เมื่อเจอคนๆนี้
"สามทุ่ม หมอนั่นไม่กินข้าวรึไงนะ?"คิบอมมองไปที่ประตูหนาที่ถูกเมทของเค้าปิดลงเมื่อสองสามชั่วโมงที่ผ่านมา เค้าไม่รู้ตัวเลยว่าตั้งแต่ร่างบางเข้าห้องไป โทรทัศน์ที่ถูกเปิดไว้กลับไม่ถูกชายตามองเลยสักนิด สายตาคมกลับจ้องอยู่ที่ประตูนั่นแทน
ก๊อกๆๆ
"นี่! ไม่กินข้าวรึไง? สามทุ่มแล้วนะ"ร่างสูงตะโกนถามไปหวังว่าคนในห้องจะได้ยิน
"..."
"นี่! นาย! ไม่ออกมากินข้าวเหรอ"ร่างสูงยังคงถามต่อแต่ก็ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับจากคนข้างใน
ก๊อกๆๆๆๆ คิบอมเคาะประตูรัวหวังว่าจะได้ยินเสียงคนในห้องแต่ก็ยังคงเงียบเช่นเดิม
"อาบน้ำอยู่รึไงวะ?"ร่างสูงลองเอาหูแนบประตูแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย
"งั้น ขอเข้าไปหน่อยนะ"มือหนาบิดลูกบิดประตูเข้าไปในห้องทันทีที่ขออนุญาตเจ้าของห้องเรียบร้อยแล้ว(?)
"หลับหรอกเหรอ"คิบอมเมื่อเห็นร่างบางหลับอยู่ก็เลยแอบย่องเข้าไปใกล้ๆ
"หึ! หน้าตอนกลับนี่มันดูน่ารักกว่าตอนที่นายโวยวายใส่ฉันซะอีกนะ"ร่างสูงพึมพำเบาๆ เห็นคิ้วของร่างบางขมวดอยู่ก็อดไม่ได้ที่จะนวดคลายให้ร่างบาง แล้วร่างสูงก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง
"เฮ๊ย! ตัวร้อนจี๋เลยว่ะ ไม่สบายรึเปล่าวะ?"ร่างสูงเอามืออังหน้าผากร่างบางอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ
"ไม่สบายจริงๆด้วย นี่นาย! นาย... ชื่ออะไรวะ?"ร่างสูงคิดจะเรียกร่างบางให้ตื่นแต่่ก็ดันลืมว่ายังไม่ได้ถามชื่อร่างบาง
"ทำไงดีวะเนี่ย!"
"ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อค่ำนะครับ"เสียงหล่อพูดอย่างออดอ้อนเอาใจ
"อื้อ ไม่เป็นไรถือว่าไถ่โทษที่ทำให้ซีวอนต้องเหม็นละกัน ฮะๆ"คนตัวเล็กหัวเราะออกมาน้อยๆ
"พรุ่งนี้ฮยอกแจว่างไหมครับ"
"พรุ่งนี้ก็...ว่างนะ ทำไมเหรอ"ถามออกไปหน้าธรรมดาแต่ในใจกลับตุ้มๆต่อมๆดีใจคิดว่าซีวอนก็คงชอบตน
"ผมว่าจะชวนไปเที่ยวซักหน่อยน่ะ ก่อนเปิดเทอม"
"อ๋อ อื้อไปสิ แต่ว่าชวนดงเฮไปด้วยได้ไหม หลายๆคนสนุกออก"ร่างบางยิ้มโชว์เหงือกอย่างอ้อนๆ
"ได้สิครับ งั้นเดี๋ยวผมชวนเจ้าคิบอมไปด้วยนะ ดงเฮจะได้ไม่เหงา"
"โทรชวนเลยละกัน"ร่างบางบอก ต่างฝ่ายต่างก็โทรบอกเพื่อนของตน
"ดงเฮไม่รับอ่ะ"
"อ่ะ คิบอม พรุ่งนี้มึงว่างไหม"ซีวอนถามไปพอคิบอมรับสาย
"หะ! อื้อๆ แกหาผ้าชุบน้ำไปเช็ดตัวก่อนไป เออๆ กูรู้ อื้อเดี๋ยวกูไป"ซีวอนตอบปลายสายไปตามสิ่งที่ได้ยิน สีหน้าเคร่งเครียดปรากฏแก่สายตาของร่างบาง พลอยทำให้อีกคนสงสัยตามไม่ได้
"มีอะไรกันรึป่าวอ่ะ"ร่างบางถามอย่างเป็นห่วง ร่างสูงไม่ตอบแต่คว้ามือร่างบางมาแล้วลากออกจากห้องไป
"เฮ๊ย! นี่! เดี๋ยว! จะไปไหนน่ะซีวอน!"
ติ้งๆ เสียงออดหน้าประตูดังขึ้น ร่างสูงรีบวางผ้าชุบน้ำในมือแล้วผลุนผลันออกมาเปิดประตูให้ผู้มาเยือน
"ช้าจริงมึง"ร่างสูงเปิดประตูให้แล้วก็รีบกลับไปยังห้องนอนของคนตัวเล็ก
"นี่กูวิ่งมาอย่างเร็วเลยนะมึง"ซีวอนว่าเอา มือก็ลากฮยอกแจเข้าไปในห้องด้วย
"เฮ้ย! ดงเฮมาอยู่นี่ได้ไง??"ฮยอกแจรีบตรงเข้าไปนั่งข้างเตียงดูอาการเพื่อนทันที
"เค้าไม่สบาย นายช่วยดูหน่อยสิ"คิบอมบอกอย่างร้อนรนกลัวว่าคนตัวเล็กจะเป็นอะไรไป
"นายไปเอายามาหน่อยสิ"ฮยอกแจบอก คิบอมก็รีบออกไปหาทันที
"ยาอะไรวะซีวอน กระปุกไหนวะ"คิบอมที่ไม่รู้ว่าต้องเอายาอะไรถามซีวอนใหญ่
"นี่ๆ อันนี้..ยาลดไข้"
"ขอบใจ"
"เฮ้ย! เดี๋ยว!"ซีวอนดึงแขนคิบอมไว้
"อะไรอีกมึง กูรีบ"คิบอมถามอย่างไม่พอใจ
"มึง...ทำไมดูร้อนรนแปลกๆ"ซีวอนถามคำถามที่ทำเอาคิบอมพูดไม่ออก
"..."
"กูไม่เคยเห็นมึงเป็นเดือดเป็นร้อนแบบนี้มาก่อนเลย ตั้งแต่ที่ยุ.."
"มึงหยุด!"คิบอมตะโกนเสียงดังก่อนที่ซีวอนจะพูดบางอย่างออกมา
"เออๆ กูขอโทษ แต่มึงบอกกูได้ไหมว่ามันเพราะอะไร"ที่ซีวอนถามแบบนี้ก็เพราะเขาไม่เคยเห็นคิบอมเป็นแบบนี้มานานแล้ว คุณชายที่แสนเย็นชา เอาแต่ใจ โมโหร้าย ทำไมต้องมาเป็นห่วงคนที่เพิ่งรู้จักกันไม่กี่ชั่วโมงด้วย
"กู... กูไม่รู้"คิบอมตอบอย่างสับสน ตัวเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องเป็นห่วงคนในห้องมากขนาดนี้ ทั้งๆที่ผ่านมาขนาดเพื่อนสนิทอย่างซีวอนเข้าโรงพยาบาลเพราะแขนหัก เค้ายังไม่เป็นมากขนาดนี้
"มึงห่วงเค้า?"
"อือ"
"มึงไม่อยากให้เค้าเป็นอะไร?"
"อือ"
"มึงชอบกวนประสาทเค้า?"
"มั้ง"
"มึงเห็นว่าเค้าน่ารัก?"
"คงงั้น"
"มึงชอบเค้า?"
"..."คิบอมนิ่งไปไม่ได้ตอบคำถาม
"มึงชอบดงเฮใช่ไหม?"
"....ตลกละมึง"คิบอมกระซิบแผ่วเบาก่อนจะเดินหนีไป ซีวอนก็ได้แต่มองตามและพึมพำอยู่คนเดียว
"ประวัติศาสตร์คงไม่ซ้ำรอยนะมึง!"
ลงครั้งแรก_230809
แก้ไข_180909
อันนยอง~
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน
23/08/09
เอาล่ะในที่สุดก็ครบซะที
55+ อ่านแล้วบกพร่องอะไรตรงไหน ชอบไม่ชอบก็บอกกันด้วยนะ
สุขสันต์วันเกิดคิบอมมี่ของลีดงเฮ
ฮี่ๆ มีความสุขค่ะหมวยอัพไซถึงตี๋ด้วย
มีโอบๆ >///<
NO COMENT NO UPDATE
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น