คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : พี่เลี้ยงเด็ก
รักไม่ร้ายของนายไฮโซ 5
หลังจากแขกคนสำคัญมาถึงเรียบร้อยก็ถึงเวลามื้อเมื้อเที่ยง โต๊ะอาหารหรูที่วันนี้มันดูว่างน้อยลงก็เนื่องจากแขกคนสำคัญมาร่วมโต๊ะอาหารด้วยและยังดูคึกคักเป็นพิเศษ และวันนี้คิบอมก็ไม่ได้นั่งหัว
โต๊ะเหมือนเช่นเคย คิบอมนั่งตรงข้ามกับดงแฮ คยูฮยอนนั่งตรงข้ามกับซองมิน ซึ่งแน่นอนว่า ซีวอนกับลีทึกนั่งตรงข้ามกัน( - -!) ต่างฝายต่างส่งสายตาหากัน แต่ไม่ใช่สายตาหวานซึ้งแต่เป็นสายหาเรื่องกัน
ซะมากกว่า(- - ซึ่งอันนี้ลีทึกส่งสายตากวนวอนก่อน)
….ทั้งคู่คิดในใจ. . . .
ลีทึก : คุณชายตะกลูชเวไม่เห็นน่ารักเลย คงมองว่าเราติงต๊องแน่เลย ชิๆๆ (จ้องๆๆๆ)
ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมาสบตาพอดี
ซีวอน: มองอะไรไอติงต๊อง 55+ (จ้องกลับแถมทำหน้ากวนๆ)
ร่างเล็กเองก็ไม่ยอมจ้องกลับ
ลีทึก : อ่าไร ไอไม่หล่อ (แลบลิ้นใส่)
ทันทีที่ลีทึกแลบลิ้น ซีวอนก็ยื้นนิ้วใหญ่ๆไปจิ้มที่ลิ้นของลีทึก ทำเอาร่างเล็กสะดุ้ง
“:p อ๊ากกกก” ร่างเล็กโวยวายพลางเอาเช็ดชู มาเช็ดลิ้นตัวเอง
ทุกสายตามองลีทึกเป็นตาเดียวกันทั้งโต๊ะ รวมทั้งต้นเหตุก็ด้วย ใบหน้าคมยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“ลีทึกเป็นอะไรไปลูก” ซองมินหันไปถามลูก ที่ตอนนี้ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เต็มที่แล้ว ร่างเล็กหันมาตอบเสียงสั่น
“ปะ ปะเปล่าฮะ คุณแม่” ร่างเล็กตอบพลางยิ้มอ้อนๆให้ผู้เป็นแม่
(ไอไม่หล่อเค้าแกล้งลีทึกฮะ T.T)
“ซีวอน” คิบอมมองหน้าลูกชาย ดงแฮเองก็มองไปที่ลูกชายเพราะเค้าเองก็เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดว่าซีวอนแกล้งลีทึก
“ครับพ่อ”
(ผมแกล้งนิดเดียวเองนะ)
“ตักอาหารให้น้องเค้าบ้างสิ น้องเค้าตักไม่ถึง”
“อ่อครับ” ใบหน้าคมจ้องร่างเล็กอย่างเอาเรื่อง จนร่างเล็กเองก็กลัวเหมือนกัน
“เอ่ออ ไม่เป็นไรหรอกฮะ ลีทึกตักได้ฮะคุณอ่า” ลีทึกหันไปยิ้มให้คิบอมกรบเกลื่อน แต่ซีวอนก็ดันขัดจนได้
“ไม่เป็นไรหรอกครับ พ่อผมตักให้ลีทึกก็ได้ ก็เข้าใจครับว่าแขนน้องเค้าสั้น” มือหนาเอื้อมไปตักอาหารใส่จานลีทึก แต่สำหรับร่างเล็กแล้วไม่เคยมีใครกล้าพูดแบบนี้กับเค้าเลย
(อ๊ากกกกเจ็บใจ ว่าฉันแขนสั้นหรอห๊า! -/////-)
“ผะ ผะ ผมก็ไม่ได้” เสียงเล็กสั่นด้วยความโกรธแก้มทั้งสองข้างแดงเป็นแตงโม
“ลีทึก ทำไมแทนตัวเองแบบนั้นหล่ะลูก”คยูฮยอนดุลีทึกที่กำลังจะพูด
“ลีทึกหนิ ไม่น่ารักเลยนะ แทนตัวเองว่าลีทึกสิจ๊ะ” ซองมินหยิกแก้มลีทึกเบาๆเป็นการลงโทษ
“ก็ลีทึก” ร่างเล็กหันกลับจะไปแก้ตัว
“ไม่ต้องแก้ตัวเลยนะเรา(รู้ทันลูก) แล้วอีกอย่างเรียกซีวอนว่า”พี่”ด้วย”
คยูฮยอนจ้องหน้าลูกชายที่กำลังจะเถียงพลางส่งสายตาดุ ส่วนซีวอนแอบหัวเราะในใจ
“อย่าไปว่าน้องเค้าเลยครับ น้องเค้าคงจะเขิลผมหน่ะฮะ ดูสิครับหน้าลีทึกแดงใหญ่เลยฮาๆๆ” ซีวอนจ้องไปที่ร่างเล็กที่กำลังก้มหน้าอยู่ ในที่สุดทุกสายตาก็มองไปที่ร่างเล็กๆที่กำลังก้มหน้าอยู่
“ฮะๆๆๆฮาๆๆๆๆ” ต่างฝายก็ต่างหัวเราะในความน่ารักของลีทึก ทำเอาคนตัวเล็กๆเขิลขึ้นมาจริงๆ ก้มจนหน้าจะทิ่มดิน- -
เห็นแบบนั้นแล้วดงแฮก็อดหวงไม่ได้กลัวลีทึกจะหน้าทิ่มพื้นไปจริงๆ
“ซีวอนตักผัดพักให้น้องสิลูก”
ร่างเล็กรีบเงยหน้าขึ้นตอบ
“ไม่เอาอะฮะคุณป้า ลีทึกไม่ชอบกินพัก” ร่างเล็กยิ้มบางๆก่อนจะมองไปที่คนตรงหน้าแล้วหุบยิ้มลง
“ลีทึก ทำไมหล่ะจ๊ะ กินผักสุขภาพแข็งแรงนะจ๊ะ” ดงแฮยิ้มให้ลีทึกอย่างอ่อนโยนพร้อมกับสรรพคุณของผัก แต่ทีลีทึกไม่อยากกินก็เพราะ
ซีวอนนั่นแหล่ะ ขืนให้ตักให้มีหวังก็ต้องถูกหาว่าแขนสั้นอีก - - ไม่กินคงจะดีว่า ร่างเล็กมองไปที่จานผักที่มีแต่ของโปรดปรานแต่ไม่อยากกินแล้ว
“มีแต่เด็กติงต๊องเท่านั้นที่ไม่อยากกินผัก”ร่างสูงกล่าวพลางทำหน้ากวนๆใส่ร่างเล็กที่นั่งเงียบหลังจากโดนผู้เป็นพ่อดุ
“ลีทึกไม่ได้ติงต๊องนะ” ร่างเล็กเถียงดวงตากลมจ้องกับคนตรงหน้า
“ลีทึก ทำตัวไม่น่ารักเลยนะ”ซองมินหยิกแก้มลีทึกอีกครั้ง
“ขอโทษฮะ”
ร่างเล็กหันไปกอดผู้เป็นแม่
“ลีทึกอิ่มแล้วฮะ”
ซีวอนได้แต่มองพลางคิดในใจ
(ไม่น่าหล่ะตัวถึงได้โตแค่นี้)
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารก็ยังคึกคักเช่นเดิมเพราะผู้ใหญ่ทั้งสองฝายต่างก็สนทนากัน ลีทึกได้แต่นั่งเงียบๆกลัวจะโดนดุอีก ดงแฮจึงหาเรื่องทำให้ทั้งสองสนิทกันมากขึ้น
“ซีวอน พาน้องไปเดินเล่นสิลูก น้องเบื่อจะแย่แล้ว” ยิ้มให้กับซีวอน
“ครับ”ร่างสูงตอบรับอย่างไม่ขัดใจ(แปลกๆๆคิดไรอยู่วอน)ร่างสูงเดินตรงไปที่ร่างเล็กที่นั่งอยู่
“ไปเดินเล่นกัน” ใบหน้าคมก้มลงกระซิบข้างหู
“เอ่อ ลีทึก” ร่างเล็กได้แต่อ่อมแอ่มจะตอบ
“ไม่เห็นรึไง ผู้ใหญ่ท่านจะคุยกัน”
“อื้มมม ก็ได้” ร่างเล็กลุกขึ้นโดยดีและยอมให้อีกฝ่ายจูงไปตามอำเภอใจ -*-
มือหนาจับข้อมือเล็กไว้พาเดินไปที่สวนหลังบ้าน เท้าเล็กๆก้าวตามอย่างไม่ได้หยุด คนที่จูงเองก็ไม่ได้สนใจว่าคนที่ถูกจูงจะตามตนเองทันหรือไม่
“โอ๊ะ!!!” ร่างเล็กล้มลงกับพื้น เมื่อเท้าเล็กก้าวตามไม่ทัน
“อยากให้อุ้มก็ไม่บอก ลงทุนยอมเจ็บตัวเลยหรอไง”ร่างสูงย่อตัวลงถามร่างเล็กที่นั่งอยู่กับพื้นหญ้านุ่ม แล้วจึงปล่อยข้อมือเล็กออกอย่างอิสระทันทีที่ข้อมีเป็นอิสระ มือเล็กกุมไปที่ข้อเท้าพลางบีบมันเบาๆ
“ถามไม่รู้จักตอบ”ดวงตาคมจ้องไปที่ใบหน้าหวานราวกับว่ากำลังจะดุ
“เปล่าซะหน่อยนะ”ร่างเล็กตอบเสียงเบาชิ ใบหน้าคมยิ้มที่มุมปากแล้วช้อนตัวร่างเล็กขึ้นช้าๆ
“จะพาลีทึกไปไหน”ร่างเล็กถามพลางดิ้นไปมา
“อยากตกรึไง ถ้าไม่อยากก็เงียบๆไปซะ”ขายาวก้าวไปเรื่อยๆ
“ซีวอนปล่อยนะ ปล่อยลีทึกนะ”มือเล็กทุบไปที่ไหล่กว้าง แต่ใบหน้าคมยังคงนิ่งเหมือนไม่รู้สึก
“ได้ยิ้มมั้ย!!!-0-“ร่างเล็ตะโกนใส่หู
“โอ๊ยยย ได้ยินแล้วหน่าใครเค้าอยากอุ้มกันห๊ะ”ร่างสูงวางร่างเล็กลงใต้ต้นไม้ใหญ่หลังบ้าน แล้วนั่งลงข้างๆ
“ไหนมาดูสิข้อเท้าแพงรึเปล่า”มือหนากว้าข้อเท้ามาดู
“โอ๊ย!!...เจ็บน้า”
เท้าเล็กชักออก แต่มือหนากับรั้งไว้พลางบีบไปที่ข้อเท้าย่างแรง
“โอ๊ยยยยยเจ็บบบบบT-T” ร่างเล็บดิ้นพยายามให้ข้อเท้าหลุดออกจาการจับกุม
“ทนหน่อยสิ จะได้หาย”
“ก็มันเจ็บหนิ ไม่เอาแล้ว”
“โธ่เอ้ยย เรื่องมากจังงั้นก็อยู่นี้แหล่ะ”มือหนาวางข้องเท้าร่างเล็กลงกับพื้นพลางลุกขึ้น ขายาวกำลังจะก้าวออกจากจุดที่ยืนแต่มันก็ต้องชงักลง
“ซีวอนนนน”ร่างเล็กตะโกนเรียก
“นายจะทิ้งให้หรอ ถ้านายทำลีทึกจะฟ้องคุณลุง” ทันทีที่ได้ยินประโยคนั้นร่างสูงจึงหันกลับมาอีกครั้ง
“จะฟ้องในข้อหาอะไร”
“ก็ กะก็ นายไม่ดูแลฉันบกพร่องในหน้าที่ไง”ร่างเล็กตอบอย่างติดขัดเพราะไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรที่จะหยุดคนตรงหน้าไว้
“งั้นหรอ..แล้วฉันเป็นอะไรถึงต้องดูแลนาย” ร่างสูงเดินมายืนตรงหน้าลีทึก
“พี่เลี้ยงไง ก็ซีวอนต้องดูแลลีทึกไม่ใช่หรอ งั้นซีวอนก็ต้องเป็นพี่เลี้ยงเด็กไง”ร่างเล็กตอบพลางมองคนตรงหน้า
“อื้ทท ยัดเยีดกันชัดๆ”
“ก็คุณลุงบอกแบบนี้หนิ”
“แล้วไงฉันจำเป็นต้องสนใจนายหรอไง”
“ก็มันเป็นคำสั่งหนิ”
“พูดมากชะมัด”ว่าแล้วร่างสูงก็ช้อนตัวร่างเล็กขึ้นอีกครั้ง
“รู้ไว้ด้วยนะคนอย่างฉันไม่ได้อยากเป็นพี่เลี้ยงนาย”
“ใครอยากให้เป็นหล่ะ”ร่างเล็กบ่นเบาๆ
“อะไร พูดมากเดี่ยวโยนทิ้งเลย”
“ซีวอนใจร้าย เชอะ”ร่างเล็กเชิดหน้าขึ้นอย่าสงน่ารัก
“แล้วนายมันน่าใจดีหรือไง ห๊ะ!!!”
“:p”
ร่างสูงอุ้มร่างเล็กเดินไปเรื่อย ลีทึกเองก็กอดซีวอนแน่
(ไอตัวแสบ)ซีวอนยิ้มมุมปาก พลางคิดในใจถ้าเป็นคนอื่นก็คงจะโยนทิ้งไปแล้วเพราะเถียงเค้าซะขนาดนี้ แต่ทำไม?ถึงไม่ยอมปล่อยคน คนนี้ไว้ได้นะแค่คำสั่งมันจะมีผลขนาดนั้นเลยหรอ สมองเล็กๆเองก็
หลุดลอยไปไกลทำไม?ถึงอยากให้เค้าดูแลเรานะ ถ้าบอกพ่อกับแม่ว่าไม่เอายังไงๆพ่อกับแม่ก็ต้องยอมแน่ๆแล้วทำไมถึงเรียกเค้ากับมาอุ้มนะ?
ทั้งคู่ต่างใช้ความคิดอย่างหลุดลอยไปเรื่อย รู้สึกตัวอีกทีร่างเล็กก็หลับไปซะแล้ว
“- -! หลับซะแล้วหรอ มันจะสบายเกินไปหน่อยแล้วนะ”ร่างสูงเขย่าตัวร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมแขน จนลีทึกต้องตื่นขึ้นมา
“อ่า -O-“หัวเล็กๆสั่นไปตามแรง
“อ่า เขย่าทำไมอ่ะคนกำลังหลับสบาย”ใบหน้าเล็กซุกลงที่อกกว้างพลางเอาหน้าถูไปถูมาใบหน้าคมจ้องไปยังร่างเล็ก
“หึ!! ถ้าสบายมากนักก็ลงเดินเองสิ” ซีวอนทำท่าจะปล่อยร่างเล็กลงพื้น
“อ่า....ก็ลีทึกเจ็บขาอ่ะ จะปล่อยให้เดินหรอไง.....คนใจร้าย” ใบหน้าหวานทำแก้มป่องพลางเชิดหน้าไปอีกทาง
“ใครใจร้ายห๊ะ!!!พูดให้มันดีๆใคร”
“ซีวอน ชเวซีวอน”ร่างเล็กตอบพลางซบที่อกกว้า
“พูดมากชะมัด ก็เดินเองสิถ้าฉันใจร้าย”
ร่างเล็กถูกหย่อนลงกับพื้นหญ้าเบาๆใบหน้าคมนิ่งไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ ร่างเล็กเองก็เริ่มกลัวแล้วเหมือนกันทั้งที่ไม่เคยจะรู้สึกแบบนี้
ร่างสูงเดินจากร่างเล็กไปอย่างช้าๆเพราะความรู้สึกหลายอย่างมันแทรกเข้ามา เค้าไม่ควรทำแบบนี้กับใครเพราะไม่ไว้ใจความรู้สึกของตัวเอง ปล่อยตัวให้นิ่งเงียบแบบนี้ดีกว่า เพราะความคิดนี้เท่านั้นซีวอน
จึงไม่หันกลับมามองลีทึกแม้แต่นิดเดียว ดวงตากลมมองไปที่คนที่เดินจากไปและทิ้งเค้าไว้ตรงนี้ ทั้งที่มีเสียงมากมายแต่กลับไม่ยอมเอยเรียกออกมา
“นี่ใช่มั้ย คือตัวตนของซีวอนที่แท้จริง?”
มือเล็กพยายามดันตัวให้ลุกขึ้นอย่างช้าๆเท่าที่จะทำได้ในตอนนี้ เท่าเล็กสั่นเกร็งเพราะความเจ็บหลังจากพยายามอยู่นานลีทึกจึงตัดสินใจนั่งอยู่อย่างนั้นไม่ไปไหน
“นั่งดู ดอกไม้แบบนี้ก็ได้ คนใจร้าย....”น้ำเสียงสั่นคลอที่แสดงถึงความน้อยใจเล็ก ดวงตากลมโตได้แต่เพียงให้ใครก็ได้เดินผ่ายมา หรือจะเป็นเค้าคนนั้นก็ได้ แล้วทำไมต้องเป็นคนคนนั้นหล่ะ ??
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ซีวอนทำไมลูกทิ้งน้องไว้แบบนั้นหล่ะจ๊ะ” ดงแฮมองใบหน้าลูกชายอย่างเหนื่อยใจ
“.....”
“พรุ่งนี้แม่ก็ต้องไปประเทศไทยแล้ว ทำให้แม่สบายใจหน่อยไม่ได้หรอจ๊ะ”
“.....”
ใบหน้าสวยฉายแววงอลขึ้นมานิดๆ
“ไม่ยอมตอบแม่ ไม่รักแม่แล้วใช่มั้ยหล่ะ” เสียงหวานพูดอย่างน้อยใจก่อนจะให้หลังให้ซีวอน แน่นอนถึงเค้าจะไม่ง้อใคร แต่แม่คนเดียวเท่านั้นที่เค้าจะง้อ แขนยาวกอดผู้เป็นแม่จากด้านหลัง
“ก็ผมไม่อยากให้แม่ไปหนิ ผิดหรอครับ”
ใบหน้าสวยยิ้ม ไม่มีใครที่ง้อแบบนี้นอกจากคิบอม คิดแล้วก็น่ารักดีพ่อลูกง้อแม่เหมือนกันเลย
“แต่แม่ต้องไปทำงานนี่หน่า”
“ก็ใช่ครับ ผมไม่เถียงแต่....ทำไมต้องให้ลีทึกมาอยู่กับผมด้วยหล่ะ”
“ก็แม่บอกเหตุผลแล้วหนิจ๊ะ” ดงแฮหันมากอดลูกชาย
“ก็รู้ครับ แต่ผมไม่ใช่พี่เลี้ยงเด็กนะ”
“ทำไมหล่ะ น้องเค้าก็ไม่ได้เด็กอะไรขนาดนั้น”
“แต่...”มือสวยปิดปากริมยิ้มปากหนาไว้ไม่ให้พูด
“ยังไงซะ ลูกก็ต้องค่อยดูแลลีทึก และต้องเป็นพี่เลี้ยงเด็กด้วย”
“แม่ครับ แต่...”
“ไม่รู้หล่ะดึกแล้ว -0- ไปนอนดีกว่า”
“แม่....”
“นอนได้แล้วนะพรุ่งต้องไปส่งแม่ที่สนามบินด้วย”
“- -ครับคุณแม่”
.
.
.
.
.
.
.
ณ สนามบิน
“คุณพ่อฮะ คุณแม่ฮะ”ร่างเล็กโผลกอดซองมินและคยูฮยอนอย่างน่ารัก วันี้ลีทึกใส่เสื้อสีชมพูลายกระต่ายที่คยูฮยอนและซองมินซื้อให้ในวันเกิดหลายปีก่อน แต่ตอนนี้มันก็ยังใส่ได้อยู่ก็คงเพราะลีทึกเองไม่
ได้โตขี้นเลย(- -)
“อยู่กับพี่เค้าเป็นเด็กดีนะลีทึก”ซองมินทั้งหมอซ้าย หอมขวาลีทึกใครเดินผ่านไปมาก็พากันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ซองมิน คนอื่นมองหมดแล้วนะ” คยูฮยอนมองไปตามสายตาของผู้คนที่กำลังจับจ้องภรรยาที่รักกับลูกเค้าอยู่
“ไม่เห็นเป็นเลย แม่จะกอดลูกไม่ได้หรอ”
“ก็เปล่าแต่...”(อิจฉาลูกเล็กๆๆ กอดผมบ้างสิ)
ร่างเล็กมองไปยังหน้าผู้เป็นพ่อก็อ่านออกทันทีว่าพ่อต้องการอะไร
“แม่ฮะ คุณพ่ออยากให้คุณแม่กอดบ้าง” ร่างเล็กกระซิบ
“จริงหรอลูก ลูกรู้ไง”
“ดูที่สายตาสิฮะ” ร่างเล็กเอียงคอมองผู้เป็นพ่ออย่างน่ารัก ซองมินเองก็ได้แต่ยิ้มกับท่าทางน้อยใจของคยู และพ่อแม่ลูกก็กอดกัน
คิบอมกับดงแฮที่เพิ่งเดินมาเห็นก็อดยิ้มไม่ได้ ถ้าเป็นซีวอนหล่ะก็คงไม่ยอมให้กอดแน่ ส่วนซีวอนก็ยืนมองอย่างไม่แสดงสีหน้า
“ได้เวลาไปแล้วหล่ะ”คิบอมยื่นตั๋วเครื่องบินชั้นพิเศษให้ซองมินและคยูฮยอน
คยูฮยอนรับตั๋วเครื่องบินไว้พลางโอบไหล่ซองมิน
“ได้เวลาไปแล้วครับ”คยูพูดกับซองมินพี่กำลังลำลาลีทึก
“ลีทึก”เสียงหวานเอย
“ฮะ”
“พ่อกับไปก่อนนะลูก งานเสร็จแล้วพ่อกับแม่จะรีบมารับลูกนะ”
“ฮะ”ร่างเล็กกอดผู้เป็นแม่ แล้วผละตัวออกอย่างช้าๆ
“เป็นเด็กดีนะครับลูกพ่อ”คยูกอดลูกชาย
“ฮะ รีบมารับลีทึกนะฮะ” ร่างเล็กพูดน้ำเสียงสั่นเพราะกลั้นน้ำตาไว้ คิบอมเองก็สั่งซีวอนอีกหลายๆเรื่อง
“ซีวอน ลูกต้องดูแลลีทึกดีๆหล่ะเข้าใจมั้ย?”
“ครับ” ใบหน้าของซีวอนยังคงนิ่ง
“ซีวอนแม่เป็นแล้วนะลูก ดูแลตัวเองดีๆนจ๊ะ”
“ครับแม่”
จากนั้น คยูฮยอน ซองมิน คิบอม แดงแฮ ก็เดินไปอีกทางเผื่อจะไปขึ้นเครื่อง ตอนนี้เหลือแต่เพียงซีวอนกับลีทึกเท่านั้น มือหนาดึงมือรางเล็กพาเดินไปที่ลานจอดรถ ร่างเล็กเดินตามแต่โดยดี ใบหน้า
หวานนองไปด้วยน้ำตา ร่างสูงจูงพาเดินไปเรื่อย จนถึงรถคันหรูที่จอดอยู่
มือหนาสลัดมือเล็กออกทันที
“ขึ้นรถ” เสียงห้วนๆเอยออกมาอย่างไม่สนใจคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง ขณะที่ซีวอนจะก้าวเดินออกไปอีกด้านของรถเสียงสะอื้นเบาๆของลีทึกก็หลุดออกมา เพราะความเงียบภายนอกที่รอบทั้งคู่อยู่จึงทำให้
เสียงนั้นชัดเจน
“เป็นอะไร” ซีวอนถามพลางจ้องที่ร่างเล็กที่ได้แต่ก้มหน้า
“ฉันถามว่าเป็นอะไร” เสียงที่ห้วนและดูเย็นชาทำให้ร่างเล็กร้องไห้หนักขึ้น ความโมโหเริ่มแล่นมาในสมองของซีวอนมือหนากระสากตัวของอีกฝ่ายเข้าหาตัวเอง ร่างเล็กที่ถูกกระชากอย่างไม่ได้ตั้งตัว
แทบล้มกองกับพื้น แต่ยังดีที่แขนและอกกว้างของซีวอนรับเค้าไว้
“ซีวอน...” ร่างเล็กเอยพลางกอดร่างสูงเอาไว้ เสียงร้องไห้ที่เก็บไว้ทั้งหมดก็ออกมา มือหนาทำได้เพียงแต่รั้งตัวร่างบางไว้และลูบผมนุ่มช้าของร่างเล็ก
“ลีทึกหยุดร้องได้แล้ว”มือหนาเชยคางลีทึกขึ้น พลางใช้นิ้วโป้งปราดน้ำตาที่นองหน้าหวานออก
“อื้มมมม” ใบหน้าหวานยิ้มบางๆ
“หิวรึยัง”ตอนนี้เสียงที่ห้วนๆของซีวอนมันฟังดูอบอุ่นมากขึ้นอีก จนร่างเล็กเองก็เริ่งวางใจในการเป็นห่วงของซีวอนครั้งนี้
“ฮะ ลีทึกหิวแล้ว”เสียงเล็กตอบพลางหลบตาคนตรงหน้า เพราะความเขิล
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ณ ร้านอาหารรถคันหรูเทียบจอดหน้าร้าน มือหน้าเกลี่ยผมของลีทึกร่างเล็กที่หลับมาตลอดทางกลับไม่รู้สึกตัวใดๆ ดวงตาคมจ้องมองไปที่ใบหน้าหวานมุมปากถูกยกขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ จมูกเป็น
สันเตะลงที่ใบหน้าหวานอย่างแผ่วเบา
“ตื่นได้แล้ว”หลังจากที่สูดความหอมเข้าไปเต็มปอดร่างเล็กถูกกลุกจากฝัน
“อ่า….” ร่างเล็กค่อยๆลืมตาขึ้น ดวงตาหวานมองไปยังใบหน้าคมที่ลอยอยู่ตรงหน้า ใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ แต่อีฝ่ายได้แต่ทำหน้านิ่งเหมือนไม่รู้สึกอะไร จนร่างเล็กต้องหลบตาไปเอง
“อื้มม ลีทึกหิวข้าวแล้ว”
“อื้ม” ร่างสูงลงจากรถแล้วเปิดประตูให้เล็ก เท้าเล็กก้าวลงจากลงดวงตากลมโตมองไปรอบทิศมันดูแปลกตาไปจากที่เคยเห็นเพราะลีทึกพึ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรกอะไรๆมันก็ดูแปลกตาไปหมด ร่างเล็กยิ้มเมื่อ
มองไปยังท้องฟ้า แต่สิ่งที่ไม่ต่างจากบ้านที่จากมาคือท้องฟ้าที่ต้อนนี้มันก็ยังฟ้าเหมือนเดิมไม่ต่างไปเลย
“อ๊ะ!!”ร่างเล็กร้องอย่างตกใจ มือหนาจับที่ข้อมือเล็ก
“ไหนว่าหิวไง มองแต่ท้องฟ้าจะกินหรอไง?” มือหนาขยี้หัวเล็กจนสั่นไปมา
“ป่าวนะ”มือเล็กจับหัวตัวเองไว้ แล้วเดินตามร่างสูงเข้าไปในร้าน
ร้านอาหารที่ไม่ที่ภายนอกดูธรรมดาแต่ภายในตกแต่ต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง ภายให้ร้านตกแต่งแบบเรียบง่ายซึ่งแต่ละมุมของร้านก็บอกถึงอาหารในร้านด้วยเช่นกัน ซึงแน่นอนมุมหนึ่งในร้านออก
แบบมาให้คล้ายกับวัฒนธรรมของจีนทั้งลวดลายของกำแพงมุมนั้นสลักเป็นรูปไผ่
ร่างเล็กมองไปยังมุมนั้นพลางยิ้มอย่างแปลกใจ แต่แล้วมือหนาก็พาร่างเล็กไปยังตรงนั้น
“ชอบตรงนี้ใช่มั้ยหล่ะ” ใบหน้าคมมองไปที่ร่างเล็กที่เอาแต่สำรวจข้าวของบนโต๊ะ
“......”ร่างเล็กก็ได้แต่สนใจอยู่กับข้าวของบนโต๊ะ ไม่นานนักพนักงานสาวก็เดินมาพร้อมกับเมนูอาหาร
“รับอะไรดีค่ะ”เสียงสุภาพของพนักงานเอยพลางส่งยิ้มให้ร่างสูง แน่นอนลูกชายคนเดียวของตระกูล ชเว เข้ามาเหยีบถึงในร้าน มือทั้งสองของเธอแทบจะจดเมนูอาหารไม่ถูก
“แค่นี้หล่ะ ขอน้ำเปล่านะ”
“ค่ะ”
ดวงตาคมจ้องมองไปที่ลีทึก ที่กำลังมองออกไปด้านนอนของร้านดวงตากลมโตดูเป็นประกายเมื่อได้เห็นร้านที่อยู่ฝังตรงข้าม ร้านที่ทาด้วยสีชมพูของตัวแต่งร้านน่ารักๆอีกทั้งตุ๊กตาตัวหนึ่งที่วางอยู่ในของ
ร้านมีเพียงแค่กระจกของหน้าร้านเท่านั้นที่กั้นไว้ร่างเล็กเอียงคอมองอย่างหน้าเอ็นดูจนคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามอดยิ้มไม่ได้ ซีวอนเองก็มองตามสายตานั้นไปใบหน้าคมยิ้มขึ้นทันทีเพราะเค้าเริ่มจะเดาออกว่าลี
ทึกต้องการอะไร
“อาหารที่สั่งค่ะ” พนังงานวางจานอาหารอย่างระวัง และเดินถอยห่างออกไปจากโต๊ะอาหาร ร่างเล็กหันกลับมาที่โต๊ะอาหารทันทีใบหน้าหวานทำหน้างง
“ถ้าฉันไม่สั่งให้นายคงไม่ได้กิน”
“อ่อออ....ฮะ ขอบคุณ” ร่างเล็กก้มมองอาหารของตน
“กินได้รึเปล่า ฉันว่านายน่าจะกินได้เพราะจีนก็มีเกี๊ยว”
“-.- ฮะลีทึกกินได้” ร่างเล็กก้มหน้าก้มจัดการอาหารของตน ต่างกับซีวอนที่ทั้งกินทั้งสังเกตอีกฝ่าย
“ไม่ร้อนหรอไง?” ร่างสูงถามพลางเอามือยันหัวร่างเล็กไว้เพื่อไม่ให้ตักอาหารเข้าปากได้ ทำเอาร่างเล็กหงุดหงิดที่โดนขัดขวางการกินของตน
“^3^ ไม่ร้อนฮะ”ร่างเล็กก้มหน้าก้มตากินต่อ ซีวอนยิ้มบางๆออกมากับคำตอบของร่างเล็ก
พนักงานเวียนกันมาเสิร์ฟน้ำและอาหาร ร่างเล็กเองที่จัดการอาหารเรียบร้อยแล้วก็ได้แต่มองไปฝั่งตรงข้าม
“ตุ๊กตาน่ารักจัง” ร่างเล็กได้แต่บ่นพึมพำกับตัวเอง จนสายตาของอีกฝ่ายอดที่จะจ้องไม่ได้
“มีอะไรรึป่าว” ร่างสูงมองไปที่ร่างเล็ก
“อ่อเอ่อออ^_^ ไม่มีอะไรฮะ” ร่างเล็กก้มหน้าลง
“อื้มม งั้นเราไปกัน” ซีวอนวอนเงินจำนวนหนึ่งไว้บนโต๊ะซึ่งกับก็เหลือมากพอกับอาหารแค่จาน มือหนาจูงมือร่างเล็กออกจากร้านพนังงานในร้านต่างซุบซิบกันถึงร่างเล็กที่ตามซีวอนไปด้วย
“นี่ๆๆ นั่นเด็กของคุณซีวอนหรอ”นักงานสาวเปิดประเดน
“ไม่รู้สิ”พนักงานอีกหลายคนลงความเห็น พนักงานพากันไปเกะกระจกดูซีวอนกับลีทึกที่กำลังจะขับรถออกไป
.
.
.
ถึงแม้จะขับรถผ่านร้อนตุ๊กตานั้นไปแล้วแต่ร่างเล็กก็มองจนเหลียวหลัง
“จะไปไหนหน่ะ”จู่ๆร่างสูงก็กลับรถอย่ากะทันหัน
“……….”
รถหรูจอดนิ่งเมื่อถึงที่
“ร้านนี้ใช่มั้ย?
“อะอื้ม” ร่างสูงยิ้มบางๆให้ร่างเล็ก
ซีวอนจูงมือลีทึกเข้ามาในร้าน ลีทึกจับมือซีวอนแน่นพล้างส่งยิ้มหวานอย่างมีความสุขให้อีกฝ่าย
“ชอบมั้ย อยากอย่าตัวไหนหล่ะ”แขนยาวรั้วเอวอีกฝ่ายมาแนบตัว ลีทึกหันมายิ้มให้พลางชี้นิ้วไปที่ตุ๊กตาที่มองมานอน
“ตัวนั้นฮะJ”ร่างเล็กยิ้มอย่างพอใจ แขนเล็กเอื้อมเผื่อจะหยิบแต่มือของอีกฝ่ายหยิบเจ้าตุ๊กตาตัวนั้นลงมาก่อน ทำเอาคนตัวเล็กๆหน้ามุ่ย และยิ้มอีกครั้งที่อีกฝ่ายส่งตุ๊กตาคืนมาให้
“เจ้าหมาตัวนี้หน่ะหรอ” ร่างเล็กพยักหน้ารับ
“มันตัวใหญ่กว่านายซะอีกนะ” ร่างเล็กยิ้มร่าพลางดึงเจ้าตุ๊กตาหมาน้อยมากอดไว้
“ไปจ่ายเงิน”มือหนากุมมืออีกฝ่ายไว้
“เอ่อออ แต่ว่า”มือเล็กดึงมืออีกฝ่ายไว้
“อะไร หื้ม”ใบหน้าคมจ้องไปที่ร่างเล็ก
“ลีทึกไม่มีเงินนะฮะ”
“รู้แล้วหน่า”มือหนาดึงคนตัวเล็กให้เดินตาม
“ตุ๊กตาตัวนี้ราคาเท่าไหร่ครับ”
“อ่อ ตัวที่แม่หนูคนนั้นถืออยู่ราคาสามหมื่นวอนจ๊ะ”หญิงชราที่กำลังจัดของเงยหน้าขึ้นตอบใบหน้ายิ้มจนเห็นริ้วรอยต่างๆ
“ครับ” ร่างสูงยืนเงินให้หญิงชรา
“ซีวอนขอบคุณ”ร่างเล็กโค้งตัวช้าๆ
“ไม่ต้องหรอกหน่า”มือหนาดันหัวร่างเล็กให้เงยขึ้น
“แม่หนูคนนี้น่ารักจัง”
“คุณยายผมเป็นผู้ชายนะฮะ”ร่างเล็กแก้ตัวถึงจะฟังไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่
“ไปกันได้แล้วหน่า”มือหนาดึงมือร่างเล็กให้เดิมตาม
“อื้ม”
“พูดก้ไม่ชัดยังจ๊ะเถียงอีกนะ”เสียงเข้มดุ
“ฮะ”ร่าเล็กเดินตามเซไปเซมาเพราะเจ้าตุ๊กตาหมาที่ตัวมันใหญ่กว่าเจ้าของซะอีก
“มองเห็นทางรึเปล่า?”มือหนาดึงตุ๊กตามากอดไว้เอง ส่วนร่างเล็กได้แต่เดินตามหลัง
“นั่งข้างหลังไปแล้วกัน”
“ทำไมฮะ”ร่าเล็กทำหน้างง
“นั่งหลังนั่นหล่ะดีแล้ว จะได้คู่กับหมานายไง”
“ฮะ”
ตลอดทางกลับซีวอนมองกระจกหลังรถเป็นพักๆเผื่อจะสังเกตคนที่นั่งอยู่ข้างหลัง ลีทึกที่ต้องแรกนั่งกอดตุ๊กตาตอนนี้กลับนอนพาดตัวยาวไปตามเปาะรถดวงตากลมโตปิดสนิททุกอย่างอยู่ในความเงียบมีแต่
เพียงเสียงหายใจอย่าสม่ำเสมอของร่างเล็ก
.
.
.
.
.
.
“ลีทึก ลีทึก”แขนเล็กถูกเขย่า
“ลีทึกตื่นได้แล้ว”มือหนาเพิ่มแรงเขย่า แต่ร่างเล็กกลับไม่รู้สึกอะไร มือหนาจัดหัวเล็กๆแล้วเขย่า
“อ่า ถึงแล้วหรอ”เมื่อได้สติก็สลัดหัวไปมาไล่ความง่วงออกไป
“อื้ม ถึงแล้วกว่าจะตื่นได้” ร่างเล็กอุ่มตุ๊กตาแล้วค่อยๆก้าวลงจากรถแล้วเดินตามซีวอนไป คนใช้ในบ้านพากันมองลีทึกและซีวอน
“เหมือพี่น้องกันดีเนอะ”
“ใช่ๆป้าผมว่าก็เหมือน”ทั้งพ่อบ้านแม่บ้านต่างก็พากันพูดในทำนองเดียวกันหมด
.“ป้าๆเห็นตุ๊กตาที่คุณหนูลีทึกถือมั้ย”ยูริโผล่หน้าออกมาร่วมสนทนา
“เอ่อ ทำไมว่ะ”
“คุณซีวอนซื้อให้คุณหนูหรอป้า?”
“แล้วป้าจะรู้มั้ยเนี่ย แล้วอีกอย่างคุณซีวอนเคยซื้ออะไรให้ใครกัน”
“ก็จริงนะป้า”
.
.
.
.
ร่างเล็กที่ได้แต่เดินตามแต่มองไม่เห็นทางเดินข้างหน้าเพราะเจ้าตุ๊กตาหมาที่มันค่อยบังทางอยู่ เท้าเล็กๆพยายามก้าวไปข้างหน้าอย่างระวัง
“โอ๊ยย!!!” ร่างเล็กล้มลงกับพื้นอย่างจัง
“ลีทึก” มือหนาประคองอีกฝ่ายไว้
“อ่ะ เจ็บบบ”
“เจ็บมารึป่าว?”
“…….”
“ก็บอกแล้วว่ามันใหญ่ไป” แขนแกร่งชอบคนตัวเล็กที่ยังกอดตุ๊กตาไม่ปล่อยขึ้น
“ดื้อซะมัด”
“อย่าดุสิ” ร่างเล็กทำหน้ามุ้ย
“หรือไม่จริง”
“ก็ โอ๊ยยยย” ไม่ทันจ๊ะได้เถียงร่างของตนก็โดนโยนลงกับเตียงซะแล้ว
“เจ็บนะโยนมาได้ T.T” ร่างเล็กจ้องไปที่อีกฝ่าย
“คืนนี้นอนที่นี่นะ” ซีวอนนั่งลงบนเตียงนุ่ม แขนยาวเอื้อมมือหยิบตุ๊กตาตัวแสบต้นเหตุ
“อ้า จ๊ะเอาไปไหนหน่ะ” มือเล็กพยายามจะเอาคืนมา
“ซีวอนเอาของลีทึกคืนมานะ” ร่างเล็กดึงแขนอีกฝ่าย
“อะไร ไม่มีสัมมาคารวะเลยนะ”
“อะไรหล่ะ ก็นายเอา……”มือหนาปิดปากอีกฝ่ายไว้
“ที่จำได้คุณน้ากับคุณอาบอกให้ฉันว่าอะไร” ร่างเล็กสะบัดหน้าหนีมือที่ปิดปากของตัวเองไว้
“พี่ไม่ใชหรอไงห๊ะ!!! ที่ต้องเรียก” ใบหน้าหวานก้หลุดพ้นจากการจับกุม
“ทำไมต้องเสียงดังด้วยหล่ะ”ร่างเล็กซุกหน้าลงกับหมอน
“……”ซีวอนวางตุ๊กตาไว้ข้างๆลีทึกแล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้แต่เพียงห้องที่เงียบกับคนตัวเล็กที่ตอนนี้สั่นไปทั้งตัว
“ฮือออออออออออ” ร่างเล็กร้องไห้โฮออกมาในอ้อมแขนกอดเจ้าตุ๊กตาไว้ จนเวลาผ่านไปร่างเล็กก็หลับไป
.
.
.
.
“คุณหนูจะนอนรึยังค่ะ ป้าจะได้ปิดไฟให้”
“ยังหรอก ผมจะอ่านหนังสืออีกสักหน่อย”
“ค่ะ งั้นป้าขอตัวนะค่ะ”
“ครับ…..เอ่ออ” หญิงรับใช้และยืนฟังว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร
“มีอะไรรึเปล่าค่ะ”
“อ่อ ลีทึกเข้านอนรึยังครับ” หญิงรับใช้ยิ้มหวานเมื่อได้ฟังคำถาม
“ค่ะ เมื่อตะกี้ไปดูมาก็เห็นว่าจะเข้านอนแล้ว”
“อื้มม ครับ” ซีวอนพยักหน้ารับ
“ต้องการอะไรอีกมั้ยค่ะ”
“ไม่ครับ” หญิงรับใช้เดินออกจากห้องพร้อมกับปิดประตู แล้วทุกอย่างก็อยู่ในความเงียบอีกครั้ง
.
.
.
.
.
.
ร่างเล็กนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงนุ่มเค้าทำแบบนี้มาเป็นชั่วโมงแล้ว อยากจะออกไปเดินเล่นเดี๋ยวก็จะโดนดุอีกแล้วอีกอย่างก็ยังเจ็บเท้าอยู่ด้วย ก็เล่นทำได้แต่นอนเล่นอยู่แบบนี้
“ฮือออ นอนไม่หลับทำไงดีอ่ะ”มือเล็กจับหูตุ๊กตาดึงอย่างเบามือ พลางเอาหน้าซุกลงกับตุ๊กตา
“ลีทึกอยากกลับบ้านแล้วฮะ คุณพ่อคูณแม่” ริปฝีปากบางจุ๊บลงที่แก้มตุ๊กตา
“พ่อฮะซีวอนนิสัยไม่ได้ฮะชอบรังแกลีทึก”
“แม่ฮะซีวอนไม่ชอบตามใจลีทึกฮะ” ร่างเล็กนอนบ่นพึมพำกับตัวเอง
“แง่ๆๆๆ นอนไม่หลับทำไงดีอ่ะ?” คนตัวเล็กดิ้นไปมาราวกับเป็นเด็กโดนขัดใจ ดวงตากลมโตไปที่หน้าตุ๊กตาหมา
“อ่อ รู้แล้วจะทำไง” ร่างเล็กอุ้มตุ๊กตาแล้วกระโดดลงจากเตียง
“ถ้าไม่ทำแบบนี้คงไม่ได้นอน” เท้าเล็กก้าวไปตามทางมุ่งตรงไปยังห้องของซีวอน
ก๊อกๆ ก๊อกๆ!!!
“เข้ามาได้เลยครับ ผมไม่ได้ล็อก” ซีวอนที่คิดว่าเป็นหญิงรับใช้ก็ไม่ได้สนใจอะไร ร่างเล็กก้าวเข้ามาในห้องค่อยๆปิดประตูแล้วจากนั้นก็.........
“ซีวอน!!!!” คนตัวเล็กกระโดดขึ้นเตียงพร้อมกับเจ้าตุ๊กตาหมา
“เฮ้ยยย!!!” อีกฝ่ายตกใจแทบหงายหลังตกจากเตียง
“ซีวอน” ใบหน้าหวานอ้อน
“มีอะไร” ซีวอนทำเสียงแข็ง
“อย่าดุสิ”ร่างเล็กก้มหน้า “ลีทึกนอนไม่หลับ” ซีวอนดึงตุ๊กตาที่ลึกกอดไว้ออก แล้วเอามมันมาวางไว้อีกด้าน
“ทำไมนอนไม่หลับหล่ะ?”เสียงที่แข็งกราวกลับเปลียนเป็นนุ่มนวล
“ไม่รู้สิ แต่ลีทึกคิดถึงพ่อกับแม่ฮะ” ดวงตากลมสั่นไปหมดเหมือนจะร้องไห้
“ไม่ต้องร้อง มานี่ม่ะ มานอนตรงนี้” มือหนาตบหมอนนุ่มเผื่อให้รู้ว่าต้องมานอนตรงนี้
“ฮะ” ร่างเล็กขยับตัวเข้ามาตรงที่ซีวอนบอกก็คือต้องนอนข้างๆซีวอนนั่นเอง
“ไม่ต้องร้องนะ แล้วก็หลับ” เมื่อร่างเล็กนอนมือหนาก็เลื่อนผ้ามาห่มให้ แล้วก็นั่งพิงหัวเตียงอ่านหนังสือต่อ ดวงตากลมจ้องมองอีกฝ่าย
“มีอะไร ทำไมไม่นอนอีก” ร่างสูงถามพลางลดหนังสือในมือลง
“อ่านอะไรอยู่หรอ?”
“หนังสือเกี่ยวกับความสำเร็จของนักธุรกิจหน่ะ”
“อ่านด้วย” ร่างเล็กยิ้มพลางขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ
“เดี๋ยวอ่านให้ฟัง ขยับมานี่สิ” ร่างเล็กนั่งพิงหัวเตียงเหมือนอีกฝ่าย แขนแกร็งโอบไหล่ร่างเล็กเข้าหาตัวแล้วก็เริ่มอ่านประโยคของบรรทัดต่อไปให้อีกฝ่ายฟัง
“นักธุรกิจที่ดี ต้องรู้จกฟังมากกว่าพูด” มือหนาลูบร่างเล็ก “รู้มั้ยลีทึก”
ร่างเล็กยิ้มที่อีกฝ่ายดูใจดีแบบนี้
“ฮะ ลีทึกจะจำไว้”
“อื้มม” ร่างสูงเริ่มอ่านประโยคต่อไปให้อีกฝ่ายฟัง
“นักธุรกิจที่ดี ต้องรู้จักแสดงความคิดเห็น แล้วเสนอความคิดเห็น”
“ฮะ” ร่างเล็กซบหัวไปที่ไหล่กว้างอย่างไว้ใจ
“และที่สำคัญนักธุรกิจที่ดี ต้องรู้จักเคารพผู้ที่อาวุโสมากกว่า” “รู้มั้ยลีทึก”
“........”
“ลีทึก”
ไม่มีเสียงตอบใดๆมีแต่เพียงเสียงหายใจที่สม่ำเสมอกันเท่านั้น
“นึกจะหลับก็หลับ” ซีวอนประคองลีทึกลงนอนแล้วห่มผ้าให้
“หมดไปอีกหนึ่งวัน ของการเป็นพี่เลี้ยง”
ร่างสูงล้มตัวลงนอนพลางกอดลีทึกไว้ ลีทึกเองเมื่อด้อยู่ในอ้อมกอดของซีวอนก็กอดตอบ แล้วทั้งสองคนก็หลับปุ๋ย
*-*-*-*-*-*-*-*--*-*-*-*-*-*-*-*--*-*-*-*-**-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
มาแล้วววววว
กลับมาอีกครั้ง หลังจากหายไปนาน
น้อยใจคอมเม้นนิดหน่อย เม้นกันน้อยจังเลยอ่าT^T ช่วยเม้นกันหน่อยน้า
เค้าไม่มีกำลังใจจะแต่แล้วอ่า(สายตาวิงวอน)
ลองคิดดูแล้วอ่ะ ...... อาจจะลบเรื่องนี้เพราะเม้นกันน้อย คิดว่าคงไม่สนุกและก็ไม่ค่อยชอบกัน
^ ^ ~ คนที่เข้ามาอ่าน ที่ติดตามที่เม้นให้หรือไม่เม้นให้ "ขอบคุณค่ะ" ^ ^ ~
ถ้าเม้นเพิ่มขึ้นหรืออยากอ่านต่อก็บอกนะค่ะ จะลงเพิ่ง(จุบๆๆ)
leeteuk : เม้นด้วยน้า
Si+Te : เม้นหน่อยน้าถ้าชอบคู่เรา
ความคิดเห็น