ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : แผนการสำเร็จ/พบจนได้
รักไม่ร้ายของนายไฮโซ 4
แผนการสำเร็จ /พบจนได้...
ณ ตระกูลชเว
“ซีวอน วันนี้จะไปไหนรึเปล่าลูก” เสียงผู้เป็นแม่เอยถาม
“อ่อ ไม่ได้ไปไหนครับ”
“จ๊ะ =^^=(เข้าแผน)”
“คุณแม่มีอะไรรึเปล่าครับ?”
“จำที่แม่บอกได้ไหมจ๊ะ ว่าวันนี้คุณอาคยูกับคุณน้าซองมินจะมาที่บ้านเรา”
“จำได้ครับ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม”
“- - เกี่ยวสิจ๊ะ”
“เกี่ยวกับผมยังไง?”ร่างสูงยกคิ้วอย่างสงสัย เพราะปกติใครในบ้านจะไปไหนมาไหน
ก็ไม่เห็นเกี่ยว
“ก็คุณน้า กับ คุณอามีเรื่องให้ลูกช่วยไง”
“อ่อ เห็นุณพ่อเล่าให้ฟังว่า อาคยูจะไปขยายกิจการที่ไทย”
“ใช่จ๊ะ เลยต้องให้ลูกช่วยไง”
“- - จะให้ผมเป็นประธานแทนหรอครับ”ร่างสูงโต้กลับเมื่อไม่เห็นว่าเค้าต้องสนใจสิ่ง
นั้น ก็มันไม่ใช่งานของเค้าหนิจะให้ช่วยอะไร
“ซีวอน!! ถ้าคุณอาได้ยินต้องโกรธลูกแน่”มือเรียวตีไปที่แขนของร่างสูง แต่ก็ไม่เห็น
ร่างนนั้นรู้สึกอะไรนอนจากนั่งนิ่งๆเป็นรูปปั่นกรีตโบราณ
“แล้วคุณพ่อไปไหนครับ?”(เปลี่ยนเรื่องซะงั้น) ร่างสูงมองซ้ายมองขวา
“อ่อ คุณพ่อเค้าไปรับคุณอาจากสนามบินจ๊ะ”
“อ่อครับ คุณอายังมาบ้านเราไปถูกอีกหรอเห็นมาตั้งหลายที”
“ซีวอน!!ลูกนี่”เสียงหวานดุ
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
“อ้าว o~o ไปไหนหล่ะ”
“กะว่าจะไปทำแผนที่ให้คุณอาครับ”
“ซีวอน..ลูกหนิ รอกับแม่ตรงนี้แหล่ะเดี๋ยวคุณอากับคุณน้าก็มาแล้ว”
“- - ก็ได้ครับ”ในเมื่อหนีไปไหนไม่ได้ก็คงต้องนั่งอยู่แบบนี้
.
.
.
.
.
.
.
เวลาผ่านไป
รถคันหรูสีคำสนิทพยานจอดที่หน้าคฤหาสน์ใหญ่ตระกลูชเว คนรับใช้ภายในบ้าน
ต่างพากันวุ่นวาย ก็วันนี้ก็รับของแขกที่สำคัญจะไม่ให้วุ้นวายได้อย่างไร
“คุณผู้หญิงครับ...คุณผู้ชายและแขกมาถึงแล้วครับ” ชายวัยกลางคนโค้งตัวอย่าง
สุภาพพร้อมทั้งรายงาน
“จ๊ะ”ใบหน้าหวานตอบพลางพยักหน้ารับ
“ซีวอน คุณน้ากับคุณอามาแล้ว ไปต้อนรับท่านหน่อยลูก”
“ครับ”
.
.
.
.
.
.
“อ่า....ดงแฮ ^^”
“ซองมิน ^^”
ดงแฮและซองมินกอดกันเหมือนที่เคยทำ เพราะทั้งคู่เป็นเพื่อนรักกันมานาน ทั้งรู้ใจ
และสนิทกันทั้งที่ต่างฝ่ายต่างก็แต่งงานกันไปแล้วแต่ก็ยังทำตัวเหมือนเช่นเคย ไม่มี
การถือตัวหรือเปลี่ยนแปลงไปเลยทำให้ทั้งคิบอมจะคยูฮยอนยังมองดงแฮและซองมิ
นเป็นเด็กเหมือนเดิม ถงแม้ว่าจะกลายแม่แล้วก็ตาม
“ลืมผมเลยนะซองมิน “
เสียงหล่อๆกล่าวขึ้นอย่างน้อยใจ
“ฮาๆๆ ยังไม่ชินอีกหรอไงไอคยู”
“เอ่อออ....ไม่ชินวุ้ย(ขัดใจจริงคนจะอ้อนเมีย)- -“
“สวัสดีครับ คุณอาคยู คุณน้าซองมิน” หลังจากที่ยืนมองอยู่นาน ซีวอนจึงกล่าว
ทักทายญาติผู้ใหญ่ทั้งสองท่าน ก่อนจะช่าวยรับข้าวของที่ถือมาที่พอจะช่วยถือได้
“โตขึ้นเยอะเลยนะจ๊ะ”ซองมินยิ้มพลางมองหน้าหลานชายเจ้าเย็นชา
“อ่อ ครับ”ใบหน้าคมยิ้มอย่างมีมรรยาท
“เอาเถอะ เราเข้าไปคุญกันในบ้านดีกว่า”คิบอมเอยพร้อมพาคยูฮยอนและซองมินเข้า
บ้าน ขาดไม่ได้ที่ดงแฮจะต้องเดินอยู่ข้างๆ ส่วนซีวอนเดินปิดท้ายเช่นเคย(ออกแนว
โดนทิ้ง- -)
ต่างฝ่ายต่างสนทนากันไปมาแรกเปลี่ยนความคิดต่างๆดูเหมือนว่าทั้งสองฝ่ายจะลืม
ทำอะไรบางอย่างไป
เวลาผ่านไปร่วมครึ่งชั่วโมง
“เอ๊ะ!!!” ซองมินร้องอย่างตกใจ
“มีอะไรหรอซองมิน” ดงแฮเอยถาม
“ลีทึก!!!OoO”ซองมินร้องเสียงดังเมื่อคิดถึงลูกชายที่เค้าลืมอย่างสนิทใจ
“ตายหล่ะO.o!!!”ทั้งคยู คิบอม และดงแฮต่างฝ่ายก็ตกใจที่พวกเค้าลืมลีทึกไปซะ
เฉยๆเลย
.
.
.
.
.
.(_ _)(_ _ )( _ _)(- -)(O.-)(O.O)”อ๊ากกกกกก”
ร่างเล็กที่เพิ่งตื่นร้องโวยวายทั้งที่ เพราะส่ายตาหน้าตาที่ไม่คุ้นเคยต่างจ้องเค้าอยู่ไม่
วางตา
(ที่นี่ที่ไหนอ่า ....ไหนคุณแม่บอกว่าจะพามาหาคุณป้านี่หน่า...หรือว่าT-Tเราจะโดน
ทิ้งแล้วจริงๆๆ)
ในหัวเล็กๆคิดไปเรื่อยเพราะความกลัวและตกใจ มือเล็กๆสั่นไปหมด แอร์เย็นบนรถที่
ทำให้เค้าหลับสบายแต่ตอนนี้มันร้อน ร้อนไปทั่งตัว ดวงตากลมโตสีดำสนิทมองออก
ไปนอกหน้าต่างรถ เห็นแต่เพียงชายกลางคนที่มองเค้าอยู่อย่างทั่วทิศทาง
(จะทำไงดี เราโดนลักพาตัวหรอ...แม่จ๋าพ่อจ๋า อยู่ไหนฮะ...T T) น้ำตาไหลนอง
แก้มทั้งข้าง ทำให้คนภายนอนรถถึงกับงงกับท่าทางทางของลีทึก
“คุณหนูเค้าเป็นไรว่ะ” ชายคยนึงถามขึ้นทันทีที่ได้เห็นร่างเล็กร้องไห้
“ไม่รู้ดิ คงเหมือนเด็กมั้งตื่นมาแล้วงอแง”
“ไอบ้า ท่าทางดูเหมือนกลัวอะไรบางอย่าง”
“แก่ คิดว่าคุณหนูเค้ากลัวเราหรอว่ะ”
“ไม่รู้ดิ....”
“งั้นไปถามคุณหนูดีกว่า”
หลังจากที่ชายทั้งสองสนทนากันจบ ก็เดินตรงมาที่รถ
(ไม่นะ เค้าตกลงว่าจะฆ่าเราแล้วหรอT.T)
ร่างเล็กกับร้องไห้และสั่นมากกว่าเดิม
“แกร๊ก!!”
ประตูรถค่อยๆเปิดออก
ร่างเล็ๆขยับตัวหนีจนแผ่นหลังชนกับประตูอีกข้าง น้ำตาไหลออกมามากกว่าเดิม
(จะทำไงดี หรือเราต้องร้องขอความช่วยเหลือนะ)
“เอ๊ะ!!! อย่านะ.ปล่อยน้า....”
ทันทีที่มือหนาจับข้อเท้าเล็กได้ ร่างเล็กร้องโวยวายไม่หยุดทั้งดิ้นและขืนตัว แต่จน
แล้วจนรอดมือหนานั่นก้ดึงร่างเล็กออกมาจากตัวรถจนได้
“ปล่อยนะ ปล่อย”มือเล็กทุบรัวไปที่แผ่นหลัง เมื่อถูกอุ้มผาดบ่า
“แก่จะพาคุณหนูไปไหนว่ะ” ชายที่ยืมมองเหตุการณ์ถามอย่างสงสัย
“พาไปหานายใหญ่สิวะ เมิ่งไม่เห็นหรอ คุณหนูร้องไห้ใหญ่แล้ว”
“เออๆๆ”
ร่างเล็กที่ได้ยินถึงกับตกใจจนร้องไปออก
(ลีทึกจะโดนฆ่าแล้วหรอฮะ คุณพ่อคุณแม่T T)
“อ่า ไม่เอาไม่ไป”ร่างเล็กโวยวายแต่ก็ไม่ได้ช่วยให้คนที่อุ้มเค้าหยุดเดินได้
.
.
.
.
“ดงแฮ ฉันลืมลีทึกไว้ไหนนะ”ซองมินพูดทั้งน้ำตา ลูกชายคนเดียวลูกชายที่เค้ารัก
หายไปแล้ว
“ใจเย็นก่อน เค้าก็ขึ้นรถมากับเรานะ เค้าอาจจะไปดินเล่นก็ได้” ดงแฮกอดปลอบ
ซองมิน
“ไม่หรอกฮืออ....เค้าติดฉันจะตายฮือ”
“ใจเย็นก่อนนะ เราก็โทรแจ้งตำรวจทั่วเกาหลีแล้ว”
“อ่ะ อื้มม แต่....”
“>O< อ๊ากกกกกกกก”
เสียงร้องของลีทึกดังเข้ามาถึงในตัวคฤหาสน์ใหญ่
“เอ๊ะ…นั่นเสียง..”
“ลีทึก!!” ทั้งซองมินและคยูฮยอนต่างก็จำเสียงลูกชายได้ดี แต่ตอนนี้ต้นเสียงนั้นอยู่
ไหนหล่ะ?
.
.
.
.
”อ่า..นายท่านครับคุณหนู...”
“ลีทึก...”
ซองมินรีบวิ่งไปหาลูกชายที่โดนแบกอยู่
“คุณแม่ฮะ” ร่างเล็กๆดิ้น จนชายวัยกลางคนจะปล่อยร่างนั้นให้เป็นอิสระ
“ลีทึกลูก”/”คุณแม่ฮะ”
ร่างเล็กกอดผู้เป็นแม่ไว้แน่น เช่นเดียวกับผู้เป็นแม่
“แม่ฮะ ฮือออ”
“ไม่ต้องร้องนะจ๊ะ”
“ฮะ....”
“เกิดอะไรขึ้นกับลูก”คยูฮยอนถามพลางพาซองมินและลีทึกมานั่งที่โซฟา แน่นอนผู้
เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์อย่างคนพามาก็คงไปไหนไมได้จนกว่าจะสอบสวนเสร็จ
“เกิดอะไรขึ้น!!”
คิบอมเป็นการสอบสวนด้วยความโมโห เรื่องนี้ไม่น่าเกิดกับหลานรักอย่าลีทึกได้
ส่วนฝ่ายที่โดนสอบสวนได้แต่พูดอธิบายในสิ่งที่เกิดขึ้น
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“จริงรึเปล่าลีทึก” คิบอมหันมาถามหลานชาย ที่ได้แต่เอาหน่าซุกแทนผู้เป็นพ่อ ซี
วอนเองที่นั่งอยู่ตรงข้ามก็อดยิ้มไม่ได้
(ก็น่ารักดีหนิ แต่ต๊องไปหน่อย คิดได้ไงว่าโดนลักพาตัว ฮาๆๆ)
ดงแฮเองก็แอบเห็นรองยิ้มของซีวอนที่ส่งให้ลีทึก ถึงแม้อีกฝ่ายจะไม่เห็นมันก็ตาม
“จริงฮะ..ลีทึกเข้าใจผิดคิดว่าโดน ลักพาตัวหน่ะฮะคุณอ่า”
คำตอบซื่อๆของลีทึกเรียกเอาเสียงหัวเราะที่หายไปนานหลังจากการสอบสวนกลับ
มา ไม่ได้เพราะหัวเราะที่ร่างเล็กดูโง่แต่หัวเราะในความคิดของสมองเล็กๆ ความใส
ซื่อ ที่ทำให้อดหัวเราะไม่ได้ ดังนั้นร่างเล็กได้แต่ซุกหน้าลงกับแขนของคยูฮยอน
เพื่อเป็นการบอกว่า
(ผมเขิลนะฮะ อย่าหัวเราะผมสิ ผมไม่รู้นี่หน่า T.~)
“เอาหล่ะๆ แก่ไปได้แล้ว”
“ครับนายท่าน” เมื่อได้ยินคำสั่งขายวัยกลางคนก็หายไปทันที
“ไม่เป็นไรนะลีทึก”ดงแฮส่งยิ้มให้ร่างบางอย่างเอ็นดู
“ฮะ ลีทึกไม่เป็นไรฮะ”
ร่างเล็กตอบพร้อมกับร้อยยิ้ม
คยูกับคิบอมเองก็ส่งสายตาบอกกันเป็นนัยๆ ว่าก็เริ่มแผนแล้ว
“อื้ม..ลีทึก” คิบอมเปิดประเดน
“ฮะ คุณลุง”
“หลานจำลูกชายของลุงได้ไหม?”
“อ่อ ฮะ….จำไม่ได้”ร่างบางตอบพลางมองไปที่ซีวอน ทุกครั้งที่คิบอมและดงแฮไป
เยี่ยมก็ไม่เห็นว่าซีวอนจะไปด้วยสักครั้งจึงไม่แปลกที่ร่างเล็กจะจำไม่ได้
“งั้นก้ทำความรู้จักกันไว้” ปลายตามองไปที่ลูกชายจอมเย็นชาที่นั่งจ้องร่างเล็กอย่าง
ไม่วางตามานานพอสมควร ให้รู้สึกตัวว่าต้องทำอะไร
“ฉันชื่อ ซีวอน” ดวงตาคมจ้องไปที่ร่างเล็ก
“ฮะ ผมชื่อ ลีทึกฮะ” ร่างเล็กยิ้มเหมือนเคย แต่รอยยิ้มนั้นมันต้องเจื่อนลงเมื่อคนตรง
หน้ากับทำท่าที่ไม่พอใจ
(ชิๆ เจอกันครั้งแรกเค้าทำหน้ากันแบบนี้หรือไงนะ)
ร่างเล็กเองก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นไม่พอใจเช่นกัน ใบหน้าของลีทึกแสดงออกว่าเค้าก็ไม่
ยอมแพ้เหมือนกัน
“ทำความรู้จักกันซะก็ดีแล้ว เพราะต่อไปนี้ซีวอนเค้าจะเป็นคนดูแลลีทึกนะจ๊ะ”ดง
แฮยิ้มอย่าพอใจ ตอนนี้แผนของเค้าก็สำเร็จแล้วเหลือแค่รอดูผลงานที่หลัง แต่
ประโยคนี้กับทำให้คนสองคนขัดใจ
“OO หมายความว่าไงฮะคุณป้า”ลีทึกหันไปถามดงแฮอย่างสงสัย
“ทำไมหรอจ๊ะลีทึก”
“ไหนคุณพ่อบอกว่า จะให้ลีทึกมาอยู่กับคุณลุงคุณป้าที่เกาหลีไงฮะ แล้วทำไมเป็น
แบบนี้หล่ะฮะ”
ซองมินจับหน้าเล็กๆให้หันมาหาตนพร้อมทั้งอธิบาย
“ลีทึกฟังแม่นะ”
“ฮะ”ร่างเล็กตั้งใจฟังอย่างว่าง่าย
“คุณลุงกับคุณป้า จะไปดูงานที่ประเทศไทยกับแม่จ๊ะ ลูกก็เลยต้องอยู่กับพี่ซีวอนเค้า
นะจ๊ะ”
“แล้วอีกอย่าง ถ้าคุณลุงกับคุณป้าไปด้วยงานก็จะสำเร็จเร็วขึ้นไงครับลีทึก คุณพ่อจะ
ได้มารับลูกกลับบ้านไวๆไงครับ”คยูฮยอนพูดเสริม
ร่างเล็กมองหน้าผู้เป็นพ่อกับแม่แล้วน้ำตาคลอ ความรู้สึกเหมือนจะโดนทิ้ง ความ
รู้สึกไม่ปลอดภัย แล้วอีกหลายๆอย่างที่เกิดขึ้นตอนนี้ แต่เพราะนี้คืองานและอีกอย่าง
ไม่มีทางที่จะโดนทิ้ง ร่างเล็กโผลกอดผู้เป็นแม่
“ฮะ ลีทึกจะอยู่นี่กับพี่ซีวอนฮะ”
“จ๊ะ เด็กดี” ซองมินลูบผมนุ่มเบาๆ
“ซีวอน แกคงรู้นะตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นตนไปแกต้องดูแลหนูลีทึก”คิบอมพูดราวกับเป็นคำ
ขาดที่ห้ามขัด
“ครับ”
(คอยดูงั้นหรอ? ค่อยแกล้งน่าจะดีกว่าฮาๆ)
ใบหน้าที่เรียบเฉยที่ใครๆก็ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร แต่ตอนนี้ความคิดชั่วร้อยมันโผ่ลออ
กมาที่ละน้อยๆ
“เอาหล่ะๆ ซองมิน คยูฮยอน ไม่ต้องหว่งนะ”คิบอมส่งสายตาให้คยูอย่างลับๆ
แต่วันนี้ก็แค่วันแรกที่ได้พบกัน แล้วพรุ่งนี้กับวันต่อๆไปหล่ะจะเป็นไง แค่เจอกันครั้ง
แรกก็ส่งสายตาไม่พอใจใส่กันซะแล้ว
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
หายไปนานเลยยยย
ก็เห็นเม้นน้อยๆๆ เลยไม่กล้าลงอัพต่อเลย
ช่วยๆๆเม้นหน่อยน้า(เพราะมันคือกำลังใจและความมั่นใจ^O^)
และ ขอบคุณคนที่ติดตามและคนที่เค้ามาอ่านด้วยน้า
ขอบคุณคร้า=^^=
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น