ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    mission make love> ภารกิจเกินร้อยของกามเทพน้อยสื่อรัก>woncin

    ลำดับตอนที่ #4 : mission make love> ภารกิจเกินร้อยของกามเทพน้อยสื่อรัก {3}

    • อัปเดตล่าสุด 3 พ.ค. 53


    *-*-*-*-*-*-*-*-*





    Mission make love > ภารกิจเกินร้อยของกามเทพน้อยสื่อรัก 3
     
     
     
     
               ร่างบางพยายามขยับตัวหนีในขณะที่ใบหน้าสวยแดงขึ้นเรื่อยๆร่างสูผละตัวออกพลางยิ้มเจ้าเล่ห์
    เขินหรอ ฮีชอล”[555+]
    ใครเขินหล่ะ ใบหน้าสวยหันหนี
    จะรู้หรอ..เห็นหน้าแดงๆ
    ไอบ้า....ออกไปเลยนะ
    ถ้า..ไม่..ออก..จะทำไมห๊ะ ทำหน้ากวนๆใส่
    ถ้านายไม่ออก..ฉันจะฆ่านายย
    [บ้าหรอไงซีวอน ถ้านายไม่ยอมออก แล้วฉันอดใจไม่ไหวนายจะว่าไง]
    งั้นหรอ...ต้องให้รางวัลนักฆ่าสักหน่อยแล้ว
    ริมฝีปากหนาค่อยๆเลื่อนประทับลงบนริมฝีบากบางอย่างแผ่วเบา ไม่นานนักริมฝีปากหนาก็ค่อยผละออก มีเพียงรสความหวานเท่านั้นที่ยังคงอยู่ทีริมฝีปากหนา
    ไอบ้า !!! ร่างบางรวมกำลังทั้งหมดสะบัดข้อมือออก แล้วผลักตัวร่างสูงออก
    ปล่อยก็ได้...เขินละสิ ร่างสูงลุกขึ้นพลางดึงตัวร่างบางขึ้นมานั่ง
    ไม่ได้เขินอะไรทั้งนั้นแหละ...แค่อยากกลับบ้าน ทำหน้างอนเหมือนเด็กที่ถูกแกล้ง
    เดี๋ยวฉันไปส่ง..จะได้ไปหาอะไรกินด้วย ร่างสูงหันหลังให้ร่างบาง
    รู้อะไรมั้ย..ฮีชอล
    อะไร
    เมื่อกี้....จูบแรกของฉันนะ ร่างสูงวิ่งหายไปอีกห้องทันที
    ร่างบางที่ยังอึ้งอยู่กับประโยคที่ได้ยิน นิ้วเรียวแตะที่ริมฝีปากตัวเอง
    [จูบแรกของฉันเหมือนกันนะ..ซีวอน]
    ใบหน้าสวยเผยยิ้มออกมา หัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะมันอยากตะโกนออกมาดังๆ
    [ฉันรักนายซีวอน...สามีจอมหื่นของฉัน]
    ส่วนซีวอนที่แอบวิ่งหายไปห้องข้างๆ ไม่ได้อยากหนีแต่มันอดเขินไม่ได้ ที่เค้ามอบจูบแรกให้กับภรรยาในอนาคต
    [ฮีชอลนายดุเหมือนแม่....แต่ฉันรักนายเหมือนเมียนะ]
    ร่างสูงยิ้มให้กลับตัวเอง แล้วสูดหายใจลึกๆเรียกความมันใจก่นจะเดินกลับเข้ามาในห้อง
    ซีวอนไปกันได้ยัง...หิวแล้ว ใบหน้าสวยอ้อนๆ
    ไปสิ..ฉันก็หิวเหมือนกัน
    นายเลี้ยงนะ
    ทำไมอ่ะ ??
    กะ..กะ..ก็นายขโมยจูบแรกฉันไป ร่างบางตอบพลางรีบเดินหนี
    [ใครจะยอมให้นายเห็นหน้าแดงๆของฉันตอนนี้แหล่ะ เสียฟอร์มแย่เลย]
    ร่างสูงเดินตามร่างเล็กอย่างงง   แล้วรีบสาวเท้าเดินเข้าไปใกล้มากขึ้น
    นายอย่าจับฉันนะ !!
    ทำไมหล่ะ  ร่างถามกลับทั้งที่ยังเดินอยู่ ไม่ยอมหันหน้าอีกฝ่ายเห็น
    เพราะนาย..ต้องเอาหัวใจมาประกันฉันไง
    ร่างบางแทบจะพยุงตัวไม่ไหว บทจะหื่นก็สุดๆ แต่บทจะหวานก็แทบรับไม่ทัน
    เชิญครับ ร่างสูงเปิดประตูรถออกช้าๆ รอจนร่างบางก้าวขึ้นรถแล้วเดินอ้อมไปประจำที่นั่งคนขับ ไม่นานรถก็ออกตัวไป หลงเหลือแต่เศษน้ำตาลที่ร่วงอยู่บนพื้น
     
     
     
     
     
     
              ณ   ร้านอาหารแห่งหนึ่งที่ดูแล้วทั้งหรูทั้งอบอุ่นไปในตัว เพราะส่วนใหญ่คนที่ใช้บริการร้านนี้ก็จะมากันตั้งแต่สองคนขึ้นไป เพราะบรรยากาศในร้านเหมาะสำหรับครอบครัว หรือคนพิเศษ มากกว่าที่จะมาคนเดียว
    นี่ นี่ ! นายจะพาฉันมากินข้าวที่นี่หรอ ร่างบางยังงวงเงีย เพราะแอบหลับซบไหล่ซีวอนมาตลอดทางทีมา
    อืม..ที่นี่แหละ
    แต่งฉันไม่มีตังค์จ่ายหรอกนะ
    แล้วนายจะกลัวอะไร ฉันเลี้ยงเอง...ข้อหา..
    หยุดนะ !!! นายไม่ต้องพูดแล้ว
    ครับ คนสวย
    .....
    ร่างสูงลงไปเปิดประตูรถให้ร่างบางอย่างสุภาพ
    เชิญครับ
    ขอบคุณ
    มือหนากุมมือร่างบางไว้แล้วเดินไปพร้อมกัน ต่างคนต่างหันหน้าไปคนละทาง
    [ก็มันเขินหนิ รองได้เดินใกล้คนน่ารักแบบนี้]
    พนักงานหลายคนต่างเดินมาให้บริการอย่างเต็มที่
    รับอะไรดีครับ
    ฮีชอล นายกินอะไรดี
    ไม่รู้อ่ะ กินเหมือนนายแล้วกัน
    อืม ok”
    ในขณะที่ร่างสูงสั่งอาหารอยู่นั้นร่างบางก็มองสำรวจไปรอบๆ ร้านมองไปทางไหนก็เห็นแต่ครอบครัว พ่อ แม่ ลูก เห็นแล้วมันน่าอิจฉา
    มีอะไรรึเปล่าฮีชอล ร่างสูงถามเมื่อเห็นคนตรงหน้าที่ทำหน้าเหม่อลอย
    อ๋อ..ปะ..ปะ..เปล่าแค่มองโต๊ะโน้นน่ารักดี
    ร่างสูงมองตามสายตาของร่างบาง โต๊ะที่มี พ่อ แม่ ลูก นั่งกินข้าวและหยอกล้อกันไปมา   ลอยยิ้มแห่งความสุขที่หาจาที่ไหนไม่ได้
    ฉันอยากมีครอบครัวแบบนั้น ใบหน้าคมฉายความจริงจังออกมา
    ทำไม...ตอนเด็กนายไม่เป็นแบบนั้นหรอ
    ทำไม ! ภาพพจน์ฉันมันดูมีความสุขขนาดนั้นเลยหรอ
    ก็ใช่นะสิ   เห็นมีงานโรงเรียนทีไรก็ต้องเห็นครอบครัวนายพร้อมหน้าทุกที
    มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอก   ดวงตาคมเศร้าลง
    เออ...คือ..ถ้ามันไม่ใช้อย่างนั้นก็ขอโทษแล้วกันนะ
    ไม่เป็นไรหรอก....ทำไงได้ลูกนักธุรกิจใหญ่หนิ
    ดวงตาคมทอดมองออกไปไกล
    ตอนเด็กๆ พ่อกับแม่ฉันไปทำงานที่ต่างประเทศบ่อยๆ นานทีจะกลับ หรือไม่ก็เป็นวันสำคัญถึงจะกลับมาสักที พอโตมาหน่อยคราวนี้ตัวคนเดียวขอแท้ เฮ้ย....แม่ครับพ่อครับผมเหงานะรู้ไหม
    ร่างบางที่นั่งฟังก็คิดถึงตัวเอง เพราะนานแล้วเหมือนกันที่ไม่ได้เจอพ่อกลับแม่เลย ตั้งแต่ทั้งสองฝ่ายแยกทางกัน เค้าก็เหมือนคนที่อยู่ตรงกลางโดนทิ้งไว้ตรงนั้น แต่ตอนนี้มันกลับทำให้เค้ารู้ว่าไม่ว่ารวย หรือ จน บางครั้งมันก็ไม่แตกต่างกัน
    ขอโทษทีนะ ฮีชอลไม่น่ามาพูดเรื่องแบบนี้เลย
    ไม่เป็นไร...งั้นนายเลี้ยงไอศกรีมฉันแล้วกันนะ
    นายนี่!! อะไรๆก็กินอย่างเดียว
    ทำไมห๊ะ...แล้วใครใช้ให้นายมาประชุมวันนี้หล่ะ   ร่างบางตะหวาดใส่
    [ร้านโรแมนติกแท้ๆ มาทำเสียอารมณ์ได้]
    ใจเย็นหน่า ฮีชอลไม่อายคนอื่นเค้าหรือไง
    ก็ได้ออกจากร้านเมื่อไหร่ นายตายแน่...ไอฉ่อย
    เอ๊ะ   นายนี่มันยังไงคำก็ฉ่อย สองคำก็ฉ่อย เรียกชื่อฉันไม่เป็นหรือไงห๊ะ
    ทำไม ห๊ะ!!”
    ไม่ทำไมหรอก พวกฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง
    นี่ ! นายว่าฉันหรอ
    ใช่ จะทำไม
    ทำไมหรอ นี้!!!!!!!” ฮีชอลเอื่อมมือไปดึงแก้มทั้งสองข้างของซีวอน
    โอ๊ย !! เจ็บนะซีวอนเองก็ไม่ยอมแพ้เช่นกันเอื่อมมือไปดึงแก้มฮีชอลบ้าง
    ซีวอน เจ็บนะ!!”
    เสียงของทั้งคู่เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ เรียกความสนใจจากโต๊ะข้างๆได้อย่างดี
    อะ หึม ชายร่างสูงยืนจองทั้งคู่เหมือนกำลังดุเด็กที่ทะเลาะกัน ไม่นานทั้งคู่ก็หยุดแล้วทำหน้างอนๆใส่กัน
    กรุณา อย่าทะเลาะวิวาทกันครับ
    เออ ขอโทษครับ
    อาหารที่สั่งมาแล้วครับ   บริกรชายคนหนึ่งวางจานอาหารบนโต๊ะ แล้วทั้งคู่ก็ลงมือกินอย่างสงบแทบจะไม่คุยกันเลยด้วยซ้ำ
     
     
     
     
              รถสีดำหรูแล่นมาจอดหน้าบ้านหลังหนึ่ง
    อย่าพึ่งลงสิ มือหนารั้งแขนร่างบางไว้
    มีอะไรหรอ
    ที่ฉันบอกนายว่า...อยากมีครอบครัวแบบนั้นมันเป็นเรื่องจริงนะ
    [นายจะขอฉันแต่งงานหรอ   เขินๆๆๆ]
    แล้วนาย อยาก หน้าคมจองมองใบหน้าสวยอย่างคาดหวังคำตอบจากริมฝีปากบาง
     
     
















    ----------------------------------------------------------------------------
    มาแล้วค่ะ ^^




    ขอบคุณนะค่ะที่เข้ามาอ่าน




    ช่วยเมนด้วยนะค่ะ



    ขอบคุณทุกเมนนะค่ะ   ^_^


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×