ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : mission make love> ภารกิจเกินร้อยของกามเทพน้อยสื่อรัก {3}
*-*-*-*-*-*-*-*-*
----------------------------------------------------------------------------
มาแล้วค่ะ ^^
ขอบคุณนะค่ะที่เข้ามาอ่าน
ช่วยเมนด้วยนะค่ะ
ขอบคุณทุกเมนนะค่ะ ^_^
Mission make love > ภารกิจเกินร้อยของกามเทพน้อยสื่อรัก 3
ร่างบางพยายามขยับตัวหนีในขณะที่ใบหน้าสวยแดงขึ้นเรื่อยๆร่างสูผละตัวออกพลางยิ้มเจ้าเล่ห์
“เขินหรอ ฮีชอล”[555+]
“ใครเขินหล่ะ” ใบหน้าสวยหันหนี
“จะรู้หรอ..เห็นหน้าแดงๆ “
“ไอบ้า....ออกไปเลยนะ”
“ถ้า..ไม่..ออก..จะทำไมห๊ะ” ทำหน้ากวนๆใส่
“ถ้านายไม่ออก..ฉันจะฆ่านายย”
[บ้าหรอไงซีวอน ถ้านายไม่ยอมออก แล้วฉันอดใจไม่ไหวนายจะว่าไง]
“งั้นหรอ...ต้องให้รางวัลนักฆ่าสักหน่อยแล้ว”
ริมฝีปากหนาค่อยๆเลื่อนประทับลงบนริมฝีบากบางอย่างแผ่วเบา ไม่นานนักริมฝีปากหนาก็ค่อยผละออก มีเพียงรสความหวานเท่านั้นที่ยังคงอยู่ทีริมฝีปากหนา
“ไอบ้า !!!“ ร่างบางรวมกำลังทั้งหมดสะบัดข้อมือออก แล้วผลักตัวร่างสูงออก
“ปล่อยก็ได้...เขินละสิ” ร่างสูงลุกขึ้นพลางดึงตัวร่างบางขึ้นมานั่ง
“ไม่ได้เขินอะไรทั้งนั้นแหละ...แค่อยากกลับบ้าน” ทำหน้างอนเหมือนเด็กที่ถูกแกล้ง
“เดี๋ยวฉันไปส่ง..จะได้ไปหาอะไรกินด้วย” ร่างสูงหันหลังให้ร่างบาง
“รู้อะไรมั้ย..ฮีชอล”
“อะไร”
“เมื่อกี้....จูบแรกของฉันนะ” ร่างสูงวิ่งหายไปอีกห้องทันที
ร่างบางที่ยังอึ้งอยู่กับประโยคที่ได้ยิน นิ้วเรียวแตะที่ริมฝีปากตัวเอง
[จูบแรกของฉันเหมือนกันนะ..ซีวอน]
ใบหน้าสวยเผยยิ้มออกมา หัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะมันอยากตะโกนออกมาดังๆ
[ฉันรักนายซีวอน...สามีจอมหื่นของฉัน]
ส่วนซีวอนที่แอบวิ่งหายไปห้องข้างๆ ไม่ได้อยากหนีแต่มันอดเขินไม่ได้ ที่เค้ามอบจูบแรกให้กับภรรยาในอนาคต
[ฮีชอลนายดุเหมือนแม่....แต่ฉันรักนายเหมือนเมียนะ]
ร่างสูงยิ้มให้กลับตัวเอง แล้วสูดหายใจลึกๆเรียกความมันใจก่นจะเดินกลับเข้ามาในห้อง
“ซีวอนไปกันได้ยัง...หิวแล้ว” ใบหน้าสวยอ้อนๆ
“ไปสิ..ฉันก็หิวเหมือนกัน”
“นายเลี้ยงนะ”
“ทำไมอ่ะ ??”
“กะ..กะ..ก็นายขโมยจูบแรกฉันไป” ร่างบางตอบพลางรีบเดินหนี
[ใครจะยอมให้นายเห็นหน้าแดงๆของฉันตอนนี้แหล่ะ เสียฟอร์มแย่เลย]
ร่างสูงเดินตามร่างเล็กอย่างงง แล้วรีบสาวเท้าเดินเข้าไปใกล้มากขึ้น
“นายอย่าจับฉันนะ !!“
“ทำไมหล่ะ “ ร่างถามกลับทั้งที่ยังเดินอยู่ ไม่ยอมหันหน้าอีกฝ่ายเห็น
“เพราะนาย..ต้องเอาหัวใจมาประกันฉันไง”
ร่างบางแทบจะพยุงตัวไม่ไหว บทจะหื่นก็สุดๆ แต่บทจะหวานก็แทบรับไม่ทัน
“เชิญครับ” ร่างสูงเปิดประตูรถออกช้าๆ รอจนร่างบางก้าวขึ้นรถแล้วเดินอ้อมไปประจำที่นั่งคนขับ ไม่นานรถก็ออกตัวไป หลงเหลือแต่เศษน้ำตาลที่ร่วงอยู่บนพื้น
ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่งที่ดูแล้วทั้งหรูทั้งอบอุ่นไปในตัว เพราะส่วนใหญ่คนที่ใช้บริการร้านนี้ก็จะมากันตั้งแต่สองคนขึ้นไป เพราะบรรยากาศในร้านเหมาะสำหรับครอบครัว หรือคนพิเศษ มากกว่าที่จะมาคนเดียว
“นี่ นี่ ! นายจะพาฉันมากินข้าวที่นี่หรอ” ร่างบางยังงวงเงีย เพราะแอบหลับซบไหล่ซีวอนมาตลอดทางทีมา
“อืม..ที่นี่แหละ”
“แต่งฉันไม่มีตังค์จ่ายหรอกนะ”
“แล้วนายจะกลัวอะไร ฉันเลี้ยงเอง...ข้อหา..”
“หยุดนะ !!! นายไม่ต้องพูดแล้ว”
“ครับ คนสวย”
“.....”
ร่างสูงลงไปเปิดประตูรถให้ร่างบางอย่างสุภาพ
“เชิญครับ”
“ขอบคุณ”
มือหนากุมมือร่างบางไว้แล้วเดินไปพร้อมกัน ต่างคนต่างหันหน้าไปคนละทาง
[ก็มันเขินหนิ รองได้เดินใกล้คนน่ารักแบบนี้]
พนักงานหลายคนต่างเดินมาให้บริการอย่างเต็มที่
“รับอะไรดีครับ”
“ฮีชอล นายกินอะไรดี”
“ไม่รู้อ่ะ กินเหมือนนายแล้วกัน”
“อืม ok”
ในขณะที่ร่างสูงสั่งอาหารอยู่นั้นร่างบางก็มองสำรวจไปรอบๆ ร้านมองไปทางไหนก็เห็นแต่ครอบครัว พ่อ แม่ ลูก เห็นแล้วมันน่าอิจฉา
“มีอะไรรึเปล่าฮีชอล” ร่างสูงถามเมื่อเห็นคนตรงหน้าที่ทำหน้าเหม่อลอย
“อ๋อ..ปะ..ปะ..เปล่าแค่มองโต๊ะโน้นน่ารักดี”
ร่างสูงมองตามสายตาของร่างบาง โต๊ะที่มี พ่อ แม่ ลูก นั่งกินข้าวและหยอกล้อกันไปมา ลอยยิ้มแห่งความสุขที่หาจาที่ไหนไม่ได้
“ฉันอยากมีครอบครัวแบบนั้น” ใบหน้าคมฉายความจริงจังออกมา
“ทำไม...ตอนเด็กนายไม่เป็นแบบนั้นหรอ”
“ทำไม ! ภาพพจน์ฉันมันดูมีความสุขขนาดนั้นเลยหรอ”
“ก็ใช่นะสิ เห็นมีงานโรงเรียนทีไรก็ต้องเห็นครอบครัวนายพร้อมหน้าทุกที”
“มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอก” ดวงตาคมเศร้าลง
“เออ...คือ..ถ้ามันไม่ใช้อย่างนั้นก็ขอโทษแล้วกันนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก....ทำไงได้ลูกนักธุรกิจใหญ่หนิ”
ดวงตาคมทอดมองออกไปไกล
“ตอนเด็กๆ พ่อกับแม่ฉันไปทำงานที่ต่างประเทศบ่อยๆ นานทีจะกลับ หรือไม่ก็เป็นวันสำคัญถึงจะกลับมาสักที พอโตมาหน่อยคราวนี้ตัวคนเดียวขอแท้ เฮ้ย....แม่ครับพ่อครับผมเหงานะรู้ไหม”
ร่างบางที่นั่งฟังก็คิดถึงตัวเอง เพราะนานแล้วเหมือนกันที่ไม่ได้เจอพ่อกลับแม่เลย ตั้งแต่ทั้งสองฝ่ายแยกทางกัน เค้าก็เหมือนคนที่อยู่ตรงกลางโดนทิ้งไว้ตรงนั้น แต่ตอนนี้มันกลับทำให้เค้ารู้ว่าไม่ว่ารวย หรือ จน บางครั้งมันก็ไม่แตกต่างกัน
“ขอโทษทีนะ ฮีชอลไม่น่ามาพูดเรื่องแบบนี้เลย”
“ไม่เป็นไร...งั้นนายเลี้ยงไอศกรีมฉันแล้วกันนะ”
“นายนี่!! อะไรๆก็กินอย่างเดียว”
“ทำไมห๊ะ...แล้วใครใช้ให้นายมาประชุมวันนี้หล่ะ” ร่างบางตะหวาดใส่
[ร้านโรแมนติกแท้ๆ มาทำเสียอารมณ์ได้]
“ใจเย็นหน่า ฮีชอลไม่อายคนอื่นเค้าหรือไง”
“ก็ได้ออกจากร้านเมื่อไหร่ นายตายแน่...ไอฉ่อย”
“เอ๊ะ นายนี่มันยังไงคำก็ฉ่อย สองคำก็ฉ่อย เรียกชื่อฉันไม่เป็นหรือไงห๊ะ”
“ทำไม ห๊ะ!!”
“ไม่ทำไมหรอก พวกฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง”
“นี่ ! นายว่าฉันหรอ”
“ใช่ จะทำไม”
“ทำไมหรอ นี้!!!!!!!” ฮีชอลเอื่อมมือไปดึงแก้มทั้งสองข้างของซีวอน
“โอ๊ย !! เจ็บนะ” ซีวอนเองก็ไม่ยอมแพ้เช่นกันเอื่อมมือไปดึงแก้มฮีชอลบ้าง
“ซีวอน เจ็บนะ!!”
เสียงของทั้งคู่เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ เรียกความสนใจจากโต๊ะข้างๆได้อย่างดี
“อะ หึม” ชายร่างสูงยืนจองทั้งคู่เหมือนกำลังดุเด็กที่ทะเลาะกัน ไม่นานทั้งคู่ก็หยุดแล้วทำหน้างอนๆใส่กัน
“กรุณา อย่าทะเลาะวิวาทกันครับ”
“เออ ขอโทษครับ”
“อาหารที่สั่งมาแล้วครับ” บริกรชายคนหนึ่งวางจานอาหารบนโต๊ะ แล้วทั้งคู่ก็ลงมือกินอย่างสงบแทบจะไม่คุยกันเลยด้วยซ้ำ
รถสีดำหรูแล่นมาจอดหน้าบ้านหลังหนึ่ง
“อย่าพึ่งลงสิ” มือหนารั้งแขนร่างบางไว้
“มีอะไรหรอ”
“ที่ฉันบอกนายว่า...อยากมีครอบครัวแบบนั้นมันเป็นเรื่องจริงนะ”
[นายจะขอฉันแต่งงานหรอ เขินๆๆๆ]
“แล้วนาย อยาก” หน้าคมจองมองใบหน้าสวยอย่างคาดหวังคำตอบจากริมฝีปากบาง
----------------------------------------------------------------------------
มาแล้วค่ะ ^^
ขอบคุณนะค่ะที่เข้ามาอ่าน
ช่วยเมนด้วยนะค่ะ
ขอบคุณทุกเมนนะค่ะ ^_^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น