คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 [100%]
Chapter 2
แทยอนคงหลับนานกว่าทุกครั้งเมื่อเธอลืมตาตื่นไม่แปลกใจที่ทำไมเธอถึงเห็นใบหน้าสวยน่ารักจิ้มลิ้มปรากฏอยู่เบื้องหน้าราวนางฟ้า แทยอนกระพริบตาถี่กว่าทุกครั้งเมื่อเธอคิดว่าเธอกำลังฝัน รอยยิ้มของนางฟ้าน้อยแต่งเติมอยู่บนใบหน้าสวยจนแทยอนเผลอจ้องค้างทำอะไรไม่ถูก
“ฟื้นแล้วใช่ไหมคะ!” น้ำเสียงฟังดูตื่นเต้นระคน แทยอนไม่คุ้นหน้าผู้หญิงคนนี้เลยจึงพยายามอย่างยิ่งที่จะลุกนั่งยุนอาช่วยแทยอนพยุงนั่งโดยมีหมอนใบใหญ่รองหลังอยู่ก่อนจะนั่งบนเก้าอี้
“คุณเป็นใคร...คะ?”
ยุนอายิ้มเล็กยิ้มน้อยก่อนจะก้มหัวกล่าวขอบคุณ แทยอนพยักหน้าตอนนี้เธอรู้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร
“เธอนั่นเอง – ไม่เป็นอะไรใช่ไหม!?”แทยอนถามเสียงเป็นห่วง มือข้างหนึ่งก็กุมแผลไว้แน่น อิม ยุนอา เป็นนักเรียนธรรมดาที่บังเอิญเจอเรื่องร้ายๆ อายุอ่อนกว่าแทยอนหนึ่งปี แทยอนจ้องใบหน้าสวยส่ายไปมาบอกว่าไม่เป็นไร
“เมื่อกี้ คุณแม่พี่มาแล้วก็เพื่อนพี่ที่ชื่อยูริเขาฝากของมาให้พี่ด้วย”ยุนอาลุกขึ้นไปหยิบกล้วยบนโต๊ะมาหนึ่งหวี “บอกว่าพี่ชอบกินกล้วย”
แกล้งฉันหรือไง ไอ้เพื่อนบ้า แทยอนคิด
“ฉันชื่ออิมยุนอานะคะ ส่วนพี่ชื่อคิมแทยอนใช่ไหมคะ – ฉันอยู่โรงเรียนเดียวกับพี่น่ะ”
“บังเอิญ...จังนะ บ้านเธออยู่แถวเดียวกับฉันเหรอ...แปลกจัง ทำไมฉันไม่เคยเห็นเธอเลย”แทยอนว่าพลางขยี้ผมจนยุ่งเหยิง ยุนอาหัวเราะเขินๆ
“ไม่ได้อยู่ที่นั่นหรอกค่ะ...ฉันแค่ – แวะไปหาเพื่อน แต่ฉัน...เอ่อ...ฉันรู้จักพี่นะคะ”ประโยคหลังเล่นเอาสาวเจ้าหน้าแดงก่ำแต่แทยอนกลับไม่เข้าใจเสียเลยว่าเกิดอะไรขึ้นนอกจากพยักหน้าเออออไปตามน้ำ แทยอนอ้าปากหาววอดๆ “เมื่อไหร่ฉันจะออกจากโรงพยาบาลได้ เธอรู้หรือเปล่า”
“หนึ่งอาทิตย์ค่ะ”
“น่าเบื่อจัง... ต้องหมกอยู่ที่นี่ตั้งอาทิตย์นึงเลยนะ เฮ้อ...”แทยอนว่าพลางล้มตัวลงนอนหันหลังให้ยุนอา ยุนอาจ้องกล้วยในมือหัวสมองรู้สึกผิดต่อรุ่นพี่ที่เธอแอบหลงรักมาสองปี เป็นเพราะเธอแทยอนจึงต้องเจ็บตัว
เพล้ง!! ลีน่าหน้าสลดเมื่อก้าวเท้าเข้ามาในห้องพักของทิฟฟานี่ ลีน่าจ้องโถแจกันที่ถูกเจ้าหล่อนเขวี้ยงลงหน้าประตูแตกกระจาย โชคดีที่ลีน่ายังไม่ก้าวเข้ามาไม่เช่นนั้นเธออาจเป็นสิ่งที่โถแจกันกระทำแทนที่จะเป็นพื้น ลีน่าอยู่ในชุดกราวด์สีขาวเป็นคุณหมอประจำตัวทิฟฟานี่
“คุณไม่ต้องเข้ามา...ค่อก!”ยังไม่ทันจะพูดอะไรจบมือก็รีบป้องริมฝีปาก ลีน่าดึงกระดาษทิชชูออกมาแล้วรีบเดินมานั่งข้างกายทิฟฟานี่ “ทำไมเธอไม่กินยาตามหมอสั่ง”ลีน่าว่าพลางใช้ทิชชูเช็ดริมฝีปากที่เปื้อนด้วยเลือดแดงสด ทิฟฟานี่ใช้มือปัดมือของลีน่าออกอย่างไม่ใยดี
“อย่ามาสมเพชดูแคลนฉัน – ปล่อย...ปล่อยฉันตายไปดีกว่า”
“หมอเป็นหมอนะ จะให้ทิ้งคนไข้ไปได้ยังไง ถ้าเธอพูดแบบนั้นอีกหมอก็ยิ่งต้องดูแลเธอเพิ่มมากขึ้นกว่าทุกครั้ง หมออยากให้เธอทานยาตรงเวลา ไปทำกายภาพบำบัดบ้าง – เธอพยายามหนีความจริงเพื่ออะไร”ลีน่าพูดเสียงเรียบทั้งที่สายตายังจับจ้องใบหน้าที่เริ่มมีประกายน้ำตาไหล ทิฟฟานี่สะอื้นอย่างกลั้นไม่อยู่แล้วดึงตัวลีน่าเข้ามากอดโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว
ลีน่าใช้หางตาจ้องนางพยาบาลสองคนที่มัวแต่ยืนมอง นางพยาบาลสาวรีบวิ่งกรูออกจากห้องแล้วปิดประตูลงให้เหลือเพียงหมอกับคนไข้เพียงลำพัง ทิฟฟานี่คลายกอดเขยิบถอยอย่างละอายใจ
“ทำไมเมื่อวานคุณถึงไม่ทำตามสัญญา”
“หมอมาไม่ได้จริงๆ”
“เพราะ...?”
“ช่างเถอะ เธอจะเค้นคำตอบจากหมอเพื่ออะไรกัน – ตอนนี้เธอเพียงแต่รีบทานยาเสีย แล้วหมอจะพาเธอไปทำกายภาพบำบัด”ลีน่าวางยาสามเม็ดยัดใส่ในอุ้งปากของหญิงสาวพร้อมกับยิ้มทะเล้น
“น้ำ”
ลีน่ายื่นแก้วน้ำเปล่าแล้วขยี้ผมของคนไข้สาวอย่างเอ็นดู
“เหนื่อยหน่อยนะจ้ะ...”นางพยาบาลอายุรุ่นแม่ของทิฟฟานี่กล่าวเสียงอบอุ่นขณะยื่นผ้าขนหนูสีขาวเพื่อใช้ซับเหงื่อหลังจากทำกายภาพบำบัด ทิฟฟานี่นั่งรอลีน่าคุยกับดาน่าทั้งที่อารมณ์อิจฉาหงุดหงิดพลุ่งพล่านเต็มไปหมด ดาน่าเป็นหมอต่างแผนกกับลีน่า สนิทเสียยิ่งกว่าเพื่อน เรียกว่า คนรัก ถึงจะถูก
ไม่นานลีน่าเป็นฝ่ายผละออกมาจากดาน่า เธอเดินมาหาทิฟฟานี่
“ดีขึ้นหรือยัง เดินคล่องกว่าเดิมไหม”
ทิฟฟานี่ไม่ตอบแต่พยักหน้า
“หมอไปทานข้าวกับหมอดาน่าก่อนนะ... เธอจะทำกายภาพบำบัดต่อหรือว่ากลับห้องพักล่ะ”ลีน่าถามตามหน้าที่นั่นคือสิ่งที่ทิฟฟานี่รู้สึก ทิฟฟานี่คว้าฟรุตที่พกติดตัวมาตลอด
“คุณไปทานข้าวเถอะ – ฉันจะนั่งเล่นที่นี่สักพัก”ทิฟฟานี่บอกน้ำเสียงร่าเริงแต่ดูเหมือนลีน่าจะไม่ได้มองเธอระหว่างที่ฟังเลยสักนิดเพียงแต่กวักมือเรียกใครบางคน ทิฟฟานี่หันไปมองหญิงสาวร่างเล็กเดินมาหาลีน่า
“มีอะไร หมอลี”แทยอนถามเสียงห้วน มือก็เกาหัวด้วยความสงสัย ลีน่าสะกิดทิฟฟานี่แล้วแนะนำเพื่อนใหม่ของทิฟฟานี่ “นี่ คิม แทยอนนะ – เธอเพิ่งเข้าโรงพยาบาลมาไม่นาน โดนทำร้าย”
“อ๋อ...”ทิฟฟานี่บอกแล้วยิ้มเยาะ ขณะที่แทยอนจ้องทิฟฟานี่ตาไม่กระพริบ
“รู้จักกันแล้วเหรอ?”
“บังเอิญใครสักคนเข้าห้องผิด”ทิฟฟานี่พูดขึ้นลอยทำให้แทยอนถึงกลับหน้าแดงก่ำ
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ!”
ลีน่ายิ้มให้ทั้งสองก่อนจะกอดอก “รู้จักกันไว้ก็ดี ตั้งแต่เย็นวันนี้เป็นต้นไป พวกเธอสองคนจะย้ายเข้าไปอยู่ในห้องเดียวกัน”
“หา!!/ไม่เอา!” แทยอนที่ร้องเสียงหลงกับทิฟฟานี่ที่ปฏิเสธเสียงดังกลับมองหน้ากันไม่ติดไปชั่วขณะหนึ่ง
“ไม่เอาก็ต้องอยู่...จะได้มีเพื่อนอยู่ร่วมห้องเดียวกันบ้างคงไม่แปลก แทยอนจะพักฟื้นที่โรงพยาบาลหนึ่งอาทิตย์ อยู่ด้วยกันก็ช่วยกันดูแลด้วยล่ะ – นี่คือคำสั่ง”ลีน่าหันมาเน้นให้ทิฟฟานี่ก่อนจะเดินออกจากห้องบำบัดพร้อมกับดาน่า พอลีน่าพ้นประตูทิฟฟานี่รีบลุกเดินหนีแทยอนทันทีไม่ว่าด้วยเหตุผลประการใดก็ตามทิฟฟานี่ไม่รู้สึกอยากเข้าใกล้แทยอนเลยสักนิด ยิ่งพูดก็เหมือนยุ แทยอนนั้นใช่ว่าจะล้มเลิกความตั้งใจง่ายๆ
“จะไปไหนอ่า”
ทิฟฟานี่สาวเท้าหนีแทยอนอย่างรีบเร่งแม้จะทำได้ยากเมื่อร่างกายเธอมันต่อต้านเมื่อจะก้าวเท้า แทยอนรีบเข้ามาพยุงช่วยแต่นั้นกลับทำให้ทิฟฟานี่ผลักออกอย่างไม่ต้องการ
“อย่ามาแตะ -.”
“บ้าหรือไง! กำลังจะล้ม ฉันช่วยผิดตรงไหน”แทยอนเถียงเสียงขุ่นเมื่อถูกปฏิเสธน้ำใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบลงท่าทางจะสำนึกผิดขึ้นมาบ้างแทยอนถึงหาเรื่องเบี่ยงเบนความสนใจ แทยอนแย่งฟรุตมาจากมือของทิฟฟานี่
“เอามานี่!!”
“...ไม่ให้...”แทยอนตอบแล้วรีบหมุนตัวหลบทิฟฟานี่แล้วรีบวิ่งเข้าลิฟท์อย่างรวดเร็ว แทยอนโบกมือให้ทิฟฟานี่สองสามครั้งก่อนจะหายไปในลิฟท์ยิ่งทำให้ทิฟฟานี่รู้สึกโกรธขึ้นมาทวีคูณ เมื่อของรักของหวงถูกแย่งชิงไปต่อหน้าต่อตา
ฉันเกลียดเธอ คิมแทยอน!! ความรู้สึกแรกของทิฟฟานี่ซึ่งมีต่อแทยอนแม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องก็ตาม – แทยอนหัวเราะคิกคักเมื่อได้แกล้งทิฟฟานี่สมใจอยาก เมื่อแทยอนมองฟรุตแทยอนกลับนึกถึงเรื่องบางเรื่องขึ้นได้ เสียงฟรุตแว่วคงเป็นฝีมือของทิฟฟานี่
“อ่า…ตอนนี้คุณย้ายไปที่ห้อง503ได้แล้วนะคะ” นางพยาบาลสาวบอกกับแทยอนที่กำลังเดินเล่นสบายอารมณ์ แทยอนยิ้มยียวนเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง503 แทยอนก็เหมือนเด็กเมื่อเจออะไรแปลกๆใหม่ ห้องพักคนไข้ที่ชื่อฮวังมิยองคงพิเศษกว่าคนอื่นๆแน่ ห้องพักราวกับห้องนอนของเจ้าหญิง แทยอนเดินไปพลิกกระดาษในสมุดวาดเขียนเล่นแล้วเอ่ยปากชม
“ยัยนั่นเก่งไม่เลวเลยแฮะ”
เมื่อประตูเปิดออกพลันปรากฏร่างของผู้ใช้ร่วมห้องอย่างทิฟฟานี่ ทิฟฟานี่กระฉากฟรุตจากมือของแทยอนตามมาด้วยฟาดมือลงบนแก้มซ้ายของแทยอนอย่างแรงภายนอกอาจจะดังเพียะ!เมื่อได้ตีสัมผัสกับผิวหนังแต่สำหรับแทยอนมันดังปัง!!
“ฉันเกลียดเธอ คิมแทยอน!!”
แทยอนกุมแก้มซ้ายแน่น
“ตั้งแต่เกิดมายังไม่มีใครเคยตบหน้าฉันเลย... มันเจ็บนะ!!”แทยอนพูดทั้งที่น้ำตาคลอเบ้า มือถูแก้มตัวเองด้วยความโกรธประทังรุมเร้า ทิฟฟานี่แสร้งทำเป็นไม่สนใจเดินกลับไปนั่งบนเตียงปล่อยแทยอนกลายเป็นอีบ้าเพ้ออยู่คนเดียว ทิฟฟานี่กัดฟันกรอดอย่างรำคาญใจเมื่อเสียงทักท้วงของแทยอนยังดังต่อเนื่องไม่ยอมหยุด
“ออกไป!”
แทยอนจ้องทิฟฟานี่ด้วยความรู้สึกโมโห ขิงก็ราข่าก็แรง ตราบใดที่ทั้งสองไม่ยอมกันคงอยู่ร่วมห้องไม่ได้เป็นแน่!! แทยอนกระแทกเท้าเดินจากห้องอย่างรวดเร็ว แม้จะกระแทกเพื่อประชดประชันใช่ว่าทิฟฟานี่จะสะทกสะท้าน เจ็บตัวเสียเปล่าแทยอนกุมแผลที่เริ่มมีเลือดปริออกมาแล้วปิดประตูห้องลงเสียงดัง
ทิฟฟานี่รีบลุกขึ้นไปล็อกประตูห้องทันที ทิฟฟานี่จ้องฝ่ามือขวาของตนที่แดงเธอคงออกแรงตบหน้าแทยอนมากเกินไปแต่ก็สาสมใจแล้วสำหรับคนแบบนั้น ของที่เป็นของเธอไม่ว่าใครก็อย่าแตะต้อง ก็แค่คนแปลกหน้าคนหนึ่งที่บังเอิญเจอกัน
คำขอโทษคงไม่จำเป็นสำหรับผู้หญิงคนนั้นหรอก...
“ทำไมมานั่งคนเดียวล่ะคะ?”ยุนอาทักเสียงสุภาพแล้วนั่งลงบนม้านั่งข้างแทยอน แทยอนไม่ตอบเพียงแต่หน้าบูดบึ้งที่โดนตบหน้าอย่างไร้เหตุผล
ยุนอาถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เป็นอะไรเหรอ…?”แทยอนหันมาถามเมื่อเห็นยุนอาทำหน้าไม่สบายใจมากนัก ยุนอาหันมายิ้มขี้เล่นต่างจากเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง
“ทานอะไรหรือยัง?”ยุนอาว่าพลางเปิดกล่องแซนด์วิชออกมาโชว์ให้คนป่วยดู แทยอนตาโตวาวระยิบระยับเหมือนเด็กขอขนม “กินบ้างซิ ข้าวที่โรงพยาบาลมีแต่ข้าวต้ม เบื่อจะตาย ... กินด้วยน้าๆ”
ยุนอาหัวเราะอย่างนึกขันแล้วป้อนแซนด์วิชเข้าปากแทยอน “ถึงพี่อิ่มแล้วฉันก็ต้องให้พี่กินอยู่ดีแหละ”
“อื่อๆ อะ-อ่อย”แทยอนเคี้ยวอู้อี้จนพูดออกมาไม่ได้ศัพท์
“ถ้ามีคนชอบพี่ พี่จะรู้สึกอย่างไรบ้างคะ!”ยุนอาจ้องหน้าแทยอนนิ่งขณะถาม แทยอนหยุดเคี้ยวแซนด์วิชในปากพูดอะไรไม่ออกราวกับว่ามีอะไรมาจุกคอ เรื่องรักใคร่ไม่เคยคิดมาก่อน แม้แต่คนที่ชอบยังไม่มี และคนที่มาชอบจะมีเหรอ!? แทยอนนิ่วหน้าเล็กน้อย คำถามนี้ยากพอตัว
“เอ่อ ฉันทำพี่ลำบากใจหรือเปล่า”
หรือว่ารุ่นน้องโรงเรียนหน้าตาน่ารักราวนางฟ้าจะมาหลงรักฉัน ... ยิ่งเป็นไปไม่ได้ แทยอนเริ่มคิดฟุ้งซ่าน
“ลิงน้อย~!! พ่อลิงมาหาแล้ว”
ทั้งยุนอาและแทยอนหันไปหายูริซึ่งทำท่าวิ่งมากระโดดกอดแทยอน แทยอนรีบลุกหนีทันทีก่อนที่ตัวเองจะเจ็บตัวไปมากกว่านี้แต่ดูเหมือนโชคจะเข้าข้างเมื่อพ่อลิงมากับแม่ลิง เฮ้ย! เจสสิก้า เจสสิก้าคว้าคอเสื้อยูริไว้อย่างแรง
“มาเยี่ยมไข้หรือว่ามาทำให้เขาทรุดกันแน่ – โถ แทยอนของฉัน”เจสสิก้าเข้าไปกอดแทยอนแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่ทำเอายุนอาอึ้งจนพูดอะไรไม่ออกส่วนยูริกลับอยากบีบคอแทยอนให้ตายเสีย
“รู้งี้ ฉันน่าจะไปเป็นเพื่อน เธอคงไม่ได้รับอันตราย”
“เธอไม่ไปน่ะดีแล้ว”ยูริบอกเสียงดังฟังชัดจนเจสสิก้าต้องหันมาหาคำตอบ ยูริทำหน้าเหมือนลิงจนมุม “กะ-ก็ ถ้าเธอเป็นอะไรล่ะก็...ฉันคงเสียใจมากๆ”
“ช่างเธอ! – แทยอน กินกล้วยหรือยัง? กล้วยที่พ่อลิงเอามาฝาก”
“งั้นก็ยอมรับว่าตัวเองเป็นแม่ลิง -.” โผละ!! เจสสิก้าเอากล้วยฟาดหัวแทยอนอย่างแรง ยุนอายกมือขึ้นมาปิดปากเมื่อเห็นรุ่นพี่ถูกทำร้ายจากเพื่อนฝูง แทยอนครางโอดครวญวิ่งไปหลบหลังยูริยังมิวายหันมาแลบลิ้นปลิ้นหน้าใส่เจสสิก้า
“แน่ใจนะว่าเป็นคนป่วยเนี่ย!”
“เจส อย่าทำลูก!” ยูริเอาแขนบังแทยอนให้พ้นฝ่ามือของเจสสิก้า แทยอนแกล้งร้องงอแง “พ่อลิง แม่จะตีนู๋~”
“ออกไปขอฉันตื๊บมันรอบนึงทีเถ๊อะ!!”เจสสิก้ายังไม่ยอมพยายามปากล้วยใส่แทยอนไม่หยุดไม่หย่อนแต่เห็นทีกล้วยนั้นกลับโดนยูริแต่เพียงผู้เดียว
“พ่อขรา~ แม่จะตีนู๋~”
“เจส เดี๋ยวลูกเจ็บ!” ยูริบอกเสียงห้ามปรามขณะที่แทยอนกลับหัวเราะคิกคักได้ใจ เสียงดังโหวกเหวกของสามคนทำให้ญาติผู้ป่วยคนอื่นๆหันมาอย่างไม่พอใจ ยุนอาเห็นท่าไม่ดีรีบมาขวาง
“ขอโทษค่ะ! เอ่อ...พ่อลิง แม่ลิง แล้วก็ลูกลิงนะคะ... อย่าเพิ่งทะเลาะกันเลย”ยุนอาพูดพลางหันไปหาทั้งสามสลับกันไปมา สงครามลิงมรณะจึงได้หยุดไปในกลางครัน ช่วงบ่ายของโรงเรียนมีคาบว่างยูริกับเจสสิก้าอาสาเป็นตัวแทนมาเยี่ยมไข้แทยอน แต่ผลกับต่างอย่างที่คิดแทยอนมันคนบ้าเป็นเรื่องธรรมดาที่อาการดีขึ้นเร็วผิดปกติ ส่วนยุนอามาเยี่ยมแทยอนเป็นการส่วนตัว ทั้งสามกลับออกจากโรงพยาบาลไปพร้อมกัน
แทยอนใช้ลิ้นเลียคราบมายองเนสที่ริมฝีปากแล้วก้มหน้าจ้องของเยี่ยมในมือซึ่งเต็มไปด้วยผลไม้หลากตา แทยอนถึงต้อนพ่นลมออกจมูกอย่างแรงเมื่อเธอนึกขึ้นได้ว่าต้องกลับไปเจอกับทิฟฟานี่ที่ห้องพักเป็นแน่!?
แต่เธอไม่ใช่คนผิดเสียหน่อยจึงได้ต้องคอยหลบหน้าท่าเดียว
ห้องพักของทั้งสองอยู่บนชั้นสูงขึ้นไปอีกนั่นคือชั้นพิเศษ สภาวะมีแต่ความเงียบเชียบเพราะนั่นคือโรงพยาบาล แทยอนกลับไม่คุ้นเคยเสียอีกขณะเดินกลับห้องพักกับบรรยากาศแสนจะน่าว้าเหว่ บริเวณเคาเตอร์มีนางพยาบาลทำงานอยู่สองสามคน แทยอนเร่งเท้าเดินกลับห้องอย่างรวดเร็ว
เสียงบางอย่างดังขึ้นจนแทยอนต้องหยุดชะงัก แทยอนมั่นใจว่านั่นเป็นเสียงคนกำลังร้องเพลง
ไม่นานก็พบกับคำตอบเมื่อหญิงสาวแง้มประตูห้องเล็กน้อย สายตามองจ้องทิฟฟานี่ซึ่งยืนร้องเพลงอยู่ แทยอนไม่รู้ว่านั่นคือเพลงอะไรแต่เพราะจับใจเสียเธออยากหยุดเวลาทั้งหมดเพื่อที่จะแอบฟังโดยไม่ให้เจ้าตัวรู้ทัน น้ำเสียงนุ่มแต่มีน้ำหนักความมีพลังทำให้แทยอนลืมเรื่องโกรธโมโหทิฟฟานี่ไปอย่างฉับพลัน แทยอนเพิ่งรู้ว่าเสียงเพลงมีอิทธิพลต่อมนุษย์ขนาดนี้เชียว
ทิฟฟานี่หยุดร้องเมื่อเธอรู้สึกถูกจ้องมองจึงรีบเหลียวหันไปมองที่ประตู แทยอนยืนนิ่งพูดอะไรไม่ออกเมื่อถูกจับได้
“เธอเอง...”ทิฟฟานี่พูดเสียงเย็นแล้วเดินกลับไปนั่งลงบนเตียงของเธอ แน่นอนทิฟฟานี่กำลังหมางเมินแทยอน ไม่ยอมแม้กระทั่งพูดคุยอย่างฉันท์มิตร แทยอนเดินผ่านเตียงของทิฟฟานี่ไปยังเตียงของตนก่อนจะวางกระเช้าของเยี่ยมไว้บนโต๊ะเล็กข้างหัวเตียง
“คือว่า…”แทยอนพูดขึ้นแล้วหันมาหาทิฟฟานี่ด้วยการฉีกยิ้มที่มุมปากอย่างเกร็งๆ “เรามาเป็นเพื่อนกันดีไหม? – ไม่มีสงครามระหว่างกัน เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ฉันก็จะลืมมันไปให้หมด”
ทิฟฟานี่ไม่ยิ้มสักนิดเอาแต่จ้องแทยอนสายตาไม่ไว้ใจ
“ช่างมันเถอะ เพลงตะกี้เพราะดีนะ... เธอชอบร้องเพลงเหรอ?”
ทิฟฟานี่จ้องแทยอนกลับด้วยสายตาเย็นชาแทนที่จะตอบคำถามหล่อนกลับแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินเอนตัวลงนอนบนเตียงดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายพร้อมกับหลับตาลง แทยอนรู้สึกไม่ชอบใจกับพฤติกรรมไม่เป็นมิตรของทิฟฟานี่เลยสักนิด แรกเริ่มเธออยากจะขอคืนดีและเป็นเพื่อนร่วมห้องที่ดี แต่เห็นที มันคงไม่จำเป็น
แทยอนเอนตัวกระแทกกับเตียงอย่างแรงกัดฟันกลั้นเสียงร้องครางเมื่อเจ็บที่แผลแล้วข่มตาหลับโดยที่ลมหายใจยังเข้าออกแรงๆด้วยอาการนึกฉุนที่แผ่ซ่านไปทั้งตัว – ทิฟฟานี่ลืมตาแล้วเอียงคอเพื่อจ้องใบหน้าคิ้วขมวดที่กำลังพยายามหลับตานอนหลับ เธอยิ้มโดยไม่เห็นฟันแล้วอมยิ้มหลับตาลงในที่สุด
ความคิดเห็น