ดีนี่ สาวน้อยช่างฝัน

ลำดับตอนที่ #2 : ความคิดของแม่

               แม่บอกอยากให้ฉันเป็นนางแบบ มีหน้าขึ้นปกนิตยสารทุกฉบับ แม่บอกว่าฉันจะทำเงินได้เป็นกอบเป็นกำ และเผลอๆอาจมีแมวมองชวนไปเล่นหนังด้วย นางแบบวัยรุ่นต้องเข้าวงการก่อนอายุ 17 ถึงจะมีโอกาสดัง เพราะฉะนั้นสี่ปีข้างหน้าจึงสำคัญมากสำหรับฉัน สิ่งที่ทไห้ฉันกลัวมากคือ ฉันไม่แน่ใจว่าตัวเองอยากเป็นนางแบบ ฉันไม่มีวันบอกเรื่องนี้กับแม่ แต่ฉันบอกกับพ่อ พ่อบอกว่าฉันไม่จำเป็นต้องเป็นนางแบบถ้าไม่อยากเป็น
                    วันนี้เป็นวันที่สามของเดือนที่เราจะไปโมเดลลิ่งเอเจนซี่ ทีแรกป้าเรย์อ่านเอจในทีวีไซด์เป็นโฆษณาที่ลงว่า "จะเป็นนางแบบหรือแค่ดูเหมือนนางแบบ" ตอนที่เราไปถึงเอเจนซี่นั้น ผู้หญิงที่ดูแลเรื่องนี้บอกว่าฉันมีแววมาก และไม่อยากให้ฉันลงทะเบียนเข้าคอร์สนางแบบเพียง 250 เหรียญไหม พวกเขาจะได้สอนวิธีเดินที่ถูกต้องและทุกๆอย่าง
                    แต่แม่ฉันบอกเธอคนนั้นว่า "ลูกฉันรู้วิธีเดินอยู่แล้วค่ะ และหน้าตาอย่างแกน่ะ ไม่จำเป็นต้องจ่ายใคร คุณต่างหากที่ต้องจ่ายให้แก "
                    หลังจากนั้นแม่กับป้าเรย์ก้เจอโมเดลลิ่งเอเจนซี่ของจริงแบบที่หาเงินให้ เมื่อสองเสาร์ที่แล้วเราไปมาทีหนึ่ง ผู้หญิงที่นั่นบอกแม่ว่าสนใจฉันมาก ยกเว้นท่วงท่าของฉันที่ดูไม่ดีนัก  ตั้งแต่นั้นฉันจึงเดินไปเดินมาโดยมีหนังสืออยู่บนหัว ฉันหวังว่ามันคงช่วยได้ แม่จะได้เลิกยุ่งกับฉันซักที

                   เมื่อเราไปถึงโมเดลลิ่งเอเจนซี่ มีเด็กผู้หญิงรอสัมภาษณ์อยู่สองคนก่อนหน้าฉัน ฉันนั่งลงถัดจากคนหนึ่ง เธอมาคนเดียว ฉันเดาว่าเธอน่าจะอายุอย่างน้อยสิบหกและน่ารักมาก
                   เธอมีแฟ้มผลงานบนตัก ส่วนแม่ถือแฟ้มของฉันอยู่ มันเหมือนกับสมุดจดแบบดึงออกได้เต็มที่เต็มไปด้วยรูปถ่ายของฉัน แม่จ้างผู้ชายคนหนึ่งมาถ่ายรูปฉันเยอะแยะไปหมดในช่วงฤดูร้อน บางรูปฉันสวมวิกด้วย ฉันคิดว่าตัวเองดูตลกดีและดูแก่กว่าตัวจริงมาก
                   "เธอเป็นนางแบบหรอ" ฉันถามเด็กผู้หญิงคนนั้น
                   "จ้ะ" เธอว่า "เธอล่ะ"
                   "ฉันเพิ่งจะเริ่มน่ะ สนุกมั้ย"
                   "ก้ดีนะ" เธอว่า "มันยากกว่าที่คนส่วนใหญ่คิดน่ะ เธอต้องนั่งกลางแสงไฟร้อนๆเป็นชั่วโมงๆ บางครั้งฉันเบื่อมากจนเผลอหลับไปเลย"
                   "ฉันนึกว่ามันจะน่าตื่นเต้นกว่านี้ซะอีก" ฉันว่า
                   "เงงินดีน่ะ" เธอบอกฉัน "นั่นแหละฉันถึงได้อยากเป็น ฉันหวังว่าจะได้งานนี้ มันอาจจะทำให้ฉันได้ถ่ายโฆษณา
                   พนักงานต้อนรับเรียก "ราเชล  คอนราด..... " แล้วเด็กผู้หญิงข้างฉันก้ยืนขึ้น
                   "โชคดีนะฉันพูด
                   "ขอบใจ เธอก้เหมือนกัน"
                   เมื่อราเชลออกมา พนักงานต้อนรับก้เรียก "ลินดา  เลวิน....." แล้วเด็กผู้หญิงสูงโย่งก้เดินเข้าไป
                   "เราเป็นคนต่อไป ดีนี่" แม่บอก
                   "หนูต้องไปห้องน้ำค่ะ" ฉันกระซิบ
                   "ตอนนี้หรอ? ลูกน่าจะนึกได้ก่อนหน้านี้นะ"
                   "ก่อนหน้านี้หนูไม่ปวดนี่"
                   "งั้นก้เร็วๆเข้า"