หน้ากากนางฟ้า

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

ผมยาวสลวยสีน้ำตาลที่รวบไว้เป็นหางม้าหลวมๆ ของคนตรงหน้าที่อยู่ในอ้อมกอด ถูกสายลมเย็นเฉียบของฤดูหนาวพัดกระทบ ทำให้เส้นผมราวไหมนั่นปลิวมาคลอแก้มของเขาเบาๆ อ้อมแขนแข็งแรงที่กอดร่างบางนั้นไว้เริ่มกระชับเข้าหากันเพื่อมอบไออุ่นให้เธอผู้นั้น หากแต่คนถูกกอดกลับเริ่มขยับตัวเพื่อปลดตัวเองให้เป็นอิสระ

 มือเล็กๆ แกะมือใหญ่ที่โอบไว้ออกด้วยความนุ่มนวล ก่อนที่เจ้าของร่างบางจะหันมาเผชิญหน้ากับชายหนุ่มผู้ซึ่งเป็นยอดดวงใจของเธอ

 “สาคิดว่า เราไม่ควรมาเจอกันอีก” ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มมีแววอาลัย หากแต่ก็เพียงชั่วพริบตาเท่านั้นที่จะสังเกตเห็น เพราะเมื่อแพขนตาหนากระพือเพียงครั้งเดียว ดวงตางดงามนั้นก็ฉายแสงแห่งความเด็ดเดี่ยวเข้ามาแทนที่

 คิ้วเข้มที่พาดเฉียงอยู่เหนือดวงตาเรียวของชายหนุ่มมุ่นขึ้น “ทำไมล่ะสา ...สาก็รู้ว่าพี่รักสา รักสาคนเดียว”

ริมฝีปากบางราวกลีบกุหลาบที่รับอย่างเหมาะเจาะกับดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นเม้มเป็นเส้นบาง ก่อนดวงหน้าหวานจะแย้มรอยยิ้มเศร้าๆ “มันเป็นเรื่องที่ผิดค่ะ”

เท้าขวาของชายหนุ่มก้าวถอยหลังเล็กน้อย ขณะที่แขนสองข้างยกขึ้นกอดอก

 ...ท่าทางราวกำลังปกป้องตัวเอง... เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลเบือนหน้าหนีคนตรงหน้า

...เขาก็เป็นอย่างนี้เสมอมา...

ดวงหน้าหวานหันมาสบดวงตาสีดำสนิทของชายหนุ่มอีกครั้ง ก่อนเอ่ยวาจา

“เราควรจะรู้ตัวว่าเราทำผิดกันเสียที เรื่องมันผิดตั้งแต่เริ่มแรกที่เราเจอกันแล้ว ผิดตั้งแต่ที่สาก้าวเข้ามาในชีวิต...ของอาจารย์”

...ฉันทำมันลงไปแล้วมรรษ ทำในสิ่งที่เธอบอกฉันเสมอมาว่าเป็นสิ่งที่ถูกต้อง แต่ทำไมฉันรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน เจ็บร้าวเหมือนกับใจกำลังแตกสลาย...