คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Love Agreement -1
แสงแดดสาดส่องทะลุผ้าม่านบางๆของห้องนอน มากระทบกับใบหน้าหวาน ‘บยอน แบคฮยอน’ เลขาหนุ่มของผู้บริหารระดับกลางของบริษัทเครื่องมือสื่อสารชื่อดังของเกาหลี ใบหน้าหวานที่นอนหลับอยู่นั้นไม่ได้รู้ตัวเลยซักนิดว่ากำลังจะไปทำงานสาย
“กริ๊งงงงงงงงงง” เสียงนาฬิกาปลุกปลุกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถูกมือบางปัดออกไปจนตกจากโต๊ะที่อยู่ของมัน มีเพียงมือถือที่ตั้งปิดเสียงที่ยังปลอดภัยจากการปัดของแบคฮยอน
หน้าจอของมือถือสว่างขึ้นมา ให้เห็นไอคอนของแอพพลิเคชั่นการสือสาร ไลน์ ขึ้นมา
Boss : แบคฮยอนนายอยู่ที่ไหน
Boss : มาทำงานได้แล้ว หลับอยู่สิท่า
Boss : ชั้นให้เวลา 20 นาที นายต้องมาที่ออฟฟิศ! ด่วน!
“อืมมมมม” มือบางเลื่อนไปมาจนโดนกับมือถือที่สั่นเป็นเจ้าเข้า ร่างบางขยี้ตาก่อนจะก้มลงดูมือถือ‘สายที่ไม่ได้รับ Boss 22 สาย’
“เฮ้ยยย” ร่างบางเหลือบมองเวลาบนหน้าจอ “เก้าโมงแล้ว จะไปทันมั้ยเนี่ย” แบคฮยอนเด้งตัวจากเตียงแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ ไม่นานก็เสร็จ แบคฮยอนเรียกแท็กซี่ที่ใช้บริการทุกวัน จนกลายเป็นขาประจำ ร่างบางก้าวขึ้นเบาะหลังของรถอย่างรวดเร็ว
“ลุงครับอย่าลืมแวะร้านกาแฟนะครับ”
“ครับๆ ไปทุกวันอยู่แล้วนี่”
คุณลุงคนขับแท็กซี่รีบซิ่งตามคำสั่งของแบคฮยอนไปจอดหน้าร้านกาแฟ ที่แบคฮยอนไปทุกวัน พนักงานคนหนึ่งเห็นแบคฮยอนก็รีบวิ่งเข้ามา
“พี่แบคฮยอน นี่ครับ” เด็กหนุ่มยื่นกาแฟสองแก้วให้แบคฮยอน แล้วรับเงินไป
“เดี๋ยว คยองซูเอาขนมปังชิ้นนึงด้วย อะไรก็ได้ เร็วๆเลย” คยองซูรีบวิ่งไปหยิบคุกกี้กล่องนึงมาให้แบคฮยอน
“ขอบใจมาก” แบคฮยอนถือของทั้งหมดแล้วรีบตรงไปที่แท็กซี่จอดรออยู่
“พี่แบคฮยอน เงินทอน”
“พี่ให้ทิป เอาไปเลย ลุงครับ รีบเลยครับ”
แบคฮยอนรีบขึ้นลิฟต์ตรงไปยังสำนักงานของเค้า พอประตูลิฟต์เปิดเค้าก็เจอ ‘หวงจือเทา’ เจ้านายหนุ่มชาวจีน ยืนรออยู่ ด้วยท่าทางที่บอกได้เลยว่า ไม่สบอารมณ์
“นายมาสาย แบคฮยอน” จือเทาส่งสายตาเฉี่ยวๆมาให้แบคฮยอนอย่างคาดโทษ
“ขอโทษครับ”
“ไหนล่ะ กาแฟชั้น” เทาเริ่มเดินเข้าไปในสำนักงาน โดยมีแบคฮยอนเดินตามติดๆ
“นี่ครับ”แบคฮยอนยื่นแก้วกาแฟให้กับเทา
“บอกตารางงานวันนี้มา” เทาเลี้ยวเข้าห้องผู้บริหาร เลขาอย่างแบคฮยอนก็นั่งในห้องนี้เหมือนกัน เทาไม่ให้แบคฮยอนนั่งนอกห้อง ด้วยเหตุผลที่ว่าทำงานไม่สะดวกถ้าจะต้องเดินเข้าๆออกๆ
“วันนี้ต้องไปร่วมงานแถลงข่าวกับคณะผู้บริหารใหญ่ครับ ตอนบ่ายมีนัดสัมภาษณ์ครับ จากนั้นก็ประชุม” เทายกแก้วกาแฟอเมริกาโน่ร้อนชั้นดีขึ้นมาจิบ
“งั้นหรอ นายเอากองนี้ไปทานดู ถ้าเจอตรงไหนผิดบอกชั้นด้วย” เทาส่งปึกรายงานให้แบคฮยอน แบคฮยอนรับรายงานนั้นมาแล้วนั่งที่โต๊ะและเริ่มเปิดดูหน้าต่างๆ
Rrrrrrrr….
“สวัสดีครับ” เทากรอกเสียงลงไปในมือถือของตัวเองอย่างสุภาพ “ครับได้ครับ… ครับ... สวัสดีครับ” เทาวางสายแล้วเก็บเครื่องสื่อสารเข้าไปในกระเป๋าเสื้อสูทสีดำที่ผูกเนคไทเข้าชุดกัน
“แบคฮยอน”
“ครับ” ร่างบางเงยหน้าขึ้นมาจากรายงาน
“ชั้นจะไปห้องท่านประธาน” เทาบอก แบคฮยอนพยักหน้าแล้วก้มทำงานต่อ เทาที่มองอยู่เลยพูดอย่างไม่พอใจว่า
“มัวแต่นั่งอยู่นั่นแหล่ะ นายเป็นเลขาชั้นนะ มีหน้าที่ไม่ใช่รึไง” เทาเริ่มบ่นเมื่อเห็นแบคฮยอนยังนั่งทำงาน
“อ่ะ ครับๆ” แบคฮยอนรีบลุกแล้วหยิบสมุดรายงานไปทันที
ห้องท่านประธานบริษัท
จือเทาและแบคฮยอน เดินเข้าไปในห้องของท่านประธานที่กำลังนั่งมองหน้าต่างกระจกบานใหญ่อยู่ เทาส่งเสียงออกมาเล็กน้อย
“ท่านประธานเรียกผม มีอะไรหรอครับ” เทาถามอย่างสุภาพ
“อ้าว จือเทา แบคฮยอนนั่งก่อนสิ” ท่านประธานร่างใหญ่ใจดีหันมาทางพวกเขา แล้วกวักมือให้นั่งตรงเก้าอี้
“อ่า จือเทา ” เสียงของท่านประธานกล่าวอย่างกังวลแกมดุนิดๆ “ตอนนี้ทางบริษัทจะมีปัญหามากพอควร ถ้าเสียนายไป”
“แต่ผมไม่ได้จะลาออกนี่ครับ” เทาบอกอย่างสุขุมแต่น้ำเสียงก็เจือความกังวลไว้เหมือนกัน
“วีซ่าการเข้าประเทศเกาหลีของนายกำหนดไว้แค่กรุงโซล กับ 6 มหานคร” เทาพยักหน้ารับ “แต่เมื่อสองอาทิตย์ก่อน นายไปที่เกาะเชจูใช่มั้ย”
“ใช่ครับ แต่...” เทาเริ่มแย้ง
“วีซ่านายถูกระงับแล้ว” เสียงท่านประธานฟังดูเรียบง่าย แต่แบคฮยอนดูออกว่าท่านเสียดายคนเก่งอย่างเทา
“แต่ผมไปในเรื่องงานนะครับ ถ้าผมไม่ไป ป่านนี้เราคงไม่ได้เซ็นสัญญากับบริษัทของคุณอี้ชิงแล้วนะครับ” เทาเริ่มแสดงเหตุผล ซึ่งมีน้ำหนักพอตัว อย่างที่เทาว่าถ้าเทาไม่ได้ไป บริษัทนี้ก็พลาดโอกาสดีๆที่จะได้กำไรไปแล้ว
“ชั้นรู้ แต่ทางการเค้าจะให้นายเป็นคนต่างด้าวไม่สิทธิในเกาหลี ซึ่งนายจะต้องกลับจีนภายในหนึ่งเดือน ทางบริษัทจึงจ้างนายต่อไม่ได้ นายต้องลาออกนะจือเทา”
“ผมก็กลับจีนแล้วขอวีซ่าเข้าประเทศเกาหลีใหม่ได้นี่ครับ” เทาเริ่มหาทางออกที่ดีสำหรับเรื่องนี้
“ทางการเค้าจะติดทัณฑ์บน 5 ปี จนกว่าจะครบ 5 ปีนี้นายไม่สามารถเข้าประเทศนี้ได้”
“ไม่ได้นะครับท่านประธาน”
“ถ้านายยังอยากทำงานนี้ต่อ ไปหาทางแก้มาสิ” ท่านประธานหงุดหงิดที่ต้องเสียคนมีฝีมือแบบนี้ไป
เทาพูดไม่ออกกับเหตุการณ์แบบนี้ เขามีโอกาสจะได้ไต่เต้าไปตำแหน่งที่สูงกว่านี้ แต่กลับต้องมาพลาดเพราะกฎหมายบ้าๆนี่นะ เทามองไปรอบๆแล้วก็มาหยุดที่ แบคฮยอน สายตาคมนั้นกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก แล้วร่างสูงก็ยกยิ้มมุมปาก
“ท่านประธานครับ ผมคิดว่าผมแก้ปัญหานี้ได้แล้วครับ”
“ยังไงล่ะ จือเทา อธิบายให้ชั้นฟังซิ”
“ผมจะขอวีซ่าคู่สมรสครับ” (วีซ่าคู่สมรส คือ วีซ่าที่ทำให้คู่แต่งงานได้อยู่ประเทศเดียวกันค่ะ แล้วก็ทำงานที่ประเทศนั้นได้ด้วย ถ้าจดทะเบียนก็อยู่ถาวรได้เลยค่ะ ประมาณนี้แหล่ะ อิอิ)
“แสดงว่า จือเทามีคนรักชาวเกาหลีแล้วใช่มั้ย แล้วจะจดทะเบียนรึเปล่า แล้วใครล่ะที่นายจะแต่งงานด้วย” ท่านประธานยิ้มอย่างมีความสุข
“ใช่ครับ คงต้องจัดงานแต่งใน 1 เดือนนี่แหล่ะครับ ก่อนจะถูกยึดวีซ่า คิดว่าจะจดทะเบียนครับ จะได้อยู่เกาหลีได้ถาวรเลย ส่วนเรื่องคู่แต่งงาน” เทาหันหน้าไปทางร่างบาง “คือ บยอนแบคฮยอนครับ”
*สมมุตินะว่าเค้าให้ผู้ชายแต่งงานกันได้ โอเค๊?!?
**ถ้าข้อมูลหรือว่าเนื้อหาผิดพลาดไม่เหมาะสมก็ขอโทษด้วยนะคะ
LOVE AGREEMENT.
“คุณจือเทา มันจะดีหรอครับ” แบคฮยอนที่เดินตามเทาเข้ามาในห้องทำงานแล้ว ถามเสียงแผ่ว
“ดีสิ มีปัญหาตรงไหน แบคฮยอน” เทาบอกเสียงสบายอารมณ์ “ต่อไปไม่ต้องเรียกคุณแล้ว เป็นคนรักกัน ก็ต้องเรียกว่า เทา สิ”
“แต่ ทำไมต้องเป็นผมด้วยหล่ะครับ” แบคฮยอนไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมต้องเป็นเค้า เป็นพนักงานสาวๆคนอื่นในบริษัทไม่ได้หรือไง
“ก็เพราะนายเป็นเลขาชั้นน่ะสิ” แบคฮยอนเผลอทำหน้าใส่เทาประมาณว่า ‘แล้วยังไงล่ะ’
“เฮ้อ นายนี่นะ... อืม ชั้นชอบสีอะไร”
“ฟ้าครับ” แบคฮยอนตอบงงๆ
“อาหารที่ไม่ชอบล่ะ”
“อาหารจืดครับ คุณบอกว่าอย่างกับอาหารคนแก่”
“เห็นมั้ย ถ้าชั้นเอาคนไม่รู้เรื่องที่ไหนมาแต่งงานหลอกๆด้วย เวลาเค้าถามขึ้นมา ก็โดนจับได้สิ” เทามองแบคฮยอนเหมือนมองเด็กที่ไม่มีเหตุผล
“ก็ใช่ครับ แต่ว่าคุณจือเทา... เทาไม่มีคนรักบ้างรึไงครับ” แบคฮยอนเริ่มหาเหตุผลมาล้มเลิกความคิดของคนเป็นเจ้านาย
“ก็ทำงานทั้งคืนทั้งวันแบบนี้จะเอาเวลาที่ไหนมาหาแฟนล่ะ”
“แล้วเทาจะรู้เรื่องของผมมั้ยล่ะครับ”
“มีเวลาตั้งเดือนนึงที่จะมานั่งศึกษาเรื่องของนายกับชั้น เพราะฉะนั้น ชั้นก็เลยจัดการลางานให้ทั้งนายและชั้นเรียบร้อยแล้ว” เทาตอบอย่างไม่ยี่หระ
“ลางาน? ลาทำไมครับ”
“ก็ลางานไปบ้านชั้นที่จีนน่ะสิ คนรักกันก็ต้องไปหาครอบครัวของแต่ละฝ่ายสิ”
“แล้วทำไม... เดี๋ยวนะ ทำไมผมต้องทำตามใจคุณด้วยล่ะ” แบคฮยอนเริ่มฉุกคิดได้ แล้วก็รีบแย้งเจ้านายของตัวเอง
“ก็บอกไปแล้วไงว่าเพราะนายเป็นเลขาชั้น”
“ไม่ใช่ ผมหมายถึง แล้วผมจะได้อะไรตอบแทน” แบคฮยอนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ตอบแทน? ถ้าเป็นเงินเดือนหรือว่าโบนัสคงไม่ได้ นายก็รู้” เทาไม่เข้าใจว่าร่างบางต้องการการตอบแทนอะไรจากงานง่ายๆแบบนี้
“ผมรู้” แบคฮยอนสั่นศีรษะ “ที่ผมต้องการไม่ใช่เงินเดือนหรือว่าโบนัส”
“แล้วนายจะเอาอะไรกันแน่”
“สินสอดมูลค่า 15 ล้าน!” แบคฮยอนตอบแล้วมองหน้าจือเทา แต่แบคฮยอนก็ต้องแปลกใจที่ไม่เห็นท่าทีตกใจกับจำนวนเงินล้านนั้นแม้แต่นิดเดียว
“หึ ได้! นายเรียกมากกว่านั้นชั้นก็มีจ่ายนะ” เทาทำหน้าเยาะใส่ร่างบาง สำหรับ จือเทาการตั้งใจทำงานจนมีต่ำแหน่งที่ดี ประกอบกับ การเกิดมาบนกองเงินกองทอง เงินเท่านั้นไม่ใช่ปัญหาของเขาเลยซักนิด
“ถ้าคุณรวยขนาดนั้น จะถ่อมาทำงานถึงเกาหลีทำไม ความจริงไม่ต้องทำงานเลยก็ได้”
“ชั้นไม่อยากนั่งงอมืองอเท้า ทำตัวเป็นคุณชายไปวันๆหรอกนะ” เทาทำหน้าเบื่อหน่าย แล้วลุกขึ้นมองนาฬิกาเรือนใหญ่ก่อนที่จะหันมาหาแบคฮยอน
“เลิกคิดเรื่องสินสอด แล้วมาคิดเรื่องการเป็นภรรยาที่ดีของชั้นได้แล้ว บยอน แบคฮยอน”
To Be Con --------------------------------------------------------------------------
SF ตอนใหม่ Love Agreement
เทาจับแบคฮยอนมาแต่งงานด้วยแบบนี้ -///-
เทาเป็นต่างด้าว อาศัยอยู่อย่างผิดกฎหมาย -0-
ไว้เจอกันนะคะ ><
ขอคอมเม้นต์เป็นแรงใจให้ไรท์หน่อยนะ -3-
ความคิดเห็น