คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Love you Kid [2]
©
Tenpoints! “เอาล่ะ การเดินทางไกลครั้งนี้เราจะปีนขึ้นน้ำตก 9 ชั้นนี้กันเราจะได้พักพอถึงชั้นที่แปดจากนั้นก็จะมีอะไรเล็กๆน้อย พอปีนขึ้นไปถึงชั้นที่ 9 ก็จะมีกิจกรรม ทำเสร็จก่อนก็ได้ลงก่อน คนสุดท้ายจะถูกทำโทษ” เทาเริ่มแจกแจงแผนการ “เสร็จแล้วให้ลงมาเปลี่ยนเสื้อ พักได้นิดหน่อยแล้วเราจะเริ่มงานกลางคืน ลู่หานอธิบายซิ” เทาถอยหลังเพื่อให้ลู่หานมาอธิบายเรื่องอื่นๆ
“ก็นะ เดี๋ยวเราก็จะทำฐานกันนิดหน่อยแล้วก็แบ่งสีไปนั่งรอบกองไฟ เล่นเกมกันสร้างความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างรุ่นพี่และรุ่นน้องแล้วก็ไม่มีอะไรมาก” หลังจากที่อธิบายรายละเอียดทั้งหมดเรียบร้อยรุ่นพี่ก็เริ่มจัดแถวให้รุ่นน้องโดยสีแดงที่มีเทาเป็นหัวหน้า อยู่หลังสุดซึ่งปิดท้ายด้วยเทาและลู่หาน
หลังจากปีนมาถึงมาถึงชั้นที่6 ซึ่งบรรยากาศรอบข้างก็เริ่มมืดลง ความจริงข้างนอกยังไม่มืดมากนักแต่ต้นไม้สูงใหญ่ที่ปกคลุมน้ำตกแห่งนี้ก็บดบังแสงแดดได้ราวกับเป็นเวลาพลบค่ำเลยทีเดียว ยิ่งสูงขึ้นไปเท่าไรยิ่งอันตรายมากขึ้น แน่นอนว่าร่างเล็กอย่างแบคฮยอนก็ต้องกลัวเป็นธรรมดาอย่าว่าแต่แบคฮยอนเลย พี่ลู่หานก็ยังกลัวเพราะน้ำตกนี้มีความเชื่อกันว่าเคยมีคนปีน แล้วตกลงไปตาย! มิหนำซ้ำยังกลายมาเป็นผีป่าเร่ร่อนคอยหลอกหลอนคนอื่นๆ เซฮุนไม่พลาดโอกาสทองที่จะทำคะแนนกับลู่หาน ทิ้งแบคฮยอนไว้ข้างหลังนานๆครั้งจะหันมาสนใจว่าร่างเล็กยังไม่กลิ้งตกลงไป ยิ่งปีนสูงเท่าไรความชันของน้ำตกที่มากขึ้น ชายชาตรีอย่างเซฮุนกระโดดเกาะโขดหินใหญ่ได้อย่างง่ายดาย ก่อนที่จะหันมายื่นมือให้กับลู่หานพร้อมกับดึงร่างบางขึ้นแล้วพาเดินต่อ ลืมแบคฮยอนได้ลงคอ!
แบคฮยอนยืนนิ่งด้วยความกลัว ไหนจะความสูงบ้างล่ะ เรื่องผีบ้างล่ะ แล้วนี่เซฮุนยังทิ้งเค้าอีก ร่างเล็กยืนนิ่งไม่ไหวติงจนเพื่อนๆนำหน้ากันไปหมด ทิ้งให้แบคฮยอนอยู่รั้งท้าย แบคฮยอนเกือบจะนอนร้องไห้แล้วเชียวถ้าไม่มีมือขาวซีดมาจับที่ไหล่...
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”เสียงกรีดร้องที่ดังข้ามภูเขา 3 ลูก 7 ลูก ของบยอนแบคฮยอนที่ตื่นตกใจ ยิ่งมีเรื่องเกี่ยวกับผีที่คอยเล่นงานคนที่มาน้ำตกนี้อีก ยิ่งคิดก็ยิ่งตะโกน
“เฮ้ยยยยยยยยยย จะตะโกนไปไหววะ ป่าแตกหมดแล้ว” ไม่ใช่ผีแต่เป็นพี่หน้าโหด เทา “เงียบเลยนะ แค่นี้ทำตกใจ ทำไม ชั้นน่ากลัวขนาดนั้นรึไง” เทาปล่อยมือจากแบคฮยอนที่มีน้ำตาแห่งความกลัวไหลนองหน้า
“ฮึกๆ ฮือ พี่เทา” สะอื้นอย่างเดียวไม่พอ ร่างเล็กยังหันเข้าไปสวมกอดร่างสูงอีก “ฮือออ แบคฮยอนนึกว่าผีจะมาหักคอแบคฮยอนแล้วว ฮือออ” ร่างเล็กซบหน้าลงบนอกแกร่งของจือเทา ที่ทำอะไรไม่ถูกเมื่อเด็กขี้กลัวมากอดเอวแล้วร้องไห้ขนาดนี้
“เฮ้ยย ปะ..ปล่อ...” พูดไม่ทันจบประโยคก็ต้องเงียบเพราะไม่กล้าพูดต่อ เมื่อร่างเล็กยังมัวแต่ร้องไห้ก็ไม่กล้าจะดุจะว่า ได้แต่ลูบหัวแบบเกร็งๆ
“ไม่ร้องแล้วนะ ขี้แย”เทาค่อยๆจับหลังแบคฮยอนที่ดูเหมือนจะคุมสติได้แล้ว
“กะ...ก็ แบคฮยอนกลัวนี่นา” ไม่พูดเปล่า หันตาใสๆที่เปื้อนน้ำตามามองเทาอีกต่างหาก
“เราต้องเอาชนะความกลัวสิ นายต้องไม่ขี้ขลาดนะ” เทาย่อตัวลงเล็กน้อยแล้วบอกกับร่างเล็ก
“อะ...อื้ม” แบคฮยอนพยักหน้าอย่างว่าง่าย ‘ไม่คิดว่าพี่เทาจะมีมุมแบบนี้เลยนะ’
“นี่เทา แบคฮยอนไปได้แล้วนะ รั้งท้ายแล้ว” ลู่หานที่เป็นห่วง วิ่งตรงมาหาทั้งสองคน
“อืม จะไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ” เสียงเทาตะโกนฝ่าเข้าไปในความมืด
“มา เดี๋ยวชั้นช่วย” แล้วสองมือของเทาก็สวมใต้ร่างของแบคฮยอนแล้วช้อนขึ้นมา “เอ้าขึ้นไป” แบคฮยอนก้าวขาออกมาข้างหน้าแล้วเหยียบลงไปบนหินใหญ่ แล้วร่างสูงก็ปีนขึ้นมาอย่างชำนาญ
“เอา ไปได้แล้วเดี๋ยวก็มืดพอดี”เทาว่า แล้วก็เอามือไปพาด กอดคอแบคฮยอน
“อ๊ะ พี่เทามันหนักนะ” แบคฮยอนหันไปมองร่างสูงที่ทำหน้านิ่ง ไม่สนใคร
“ตัวหนักจะตาย ให้ชั้นวางแขนไว้อย่างนี้แหล่ะ” แล้วเทาก็ทิ้งน้ำหนักลงไปที่คอของแบคฮยอนซึ่งไม่มีทางเลือก ได้แต่ปล่อยให้ร่างสูงทำตามอำเภอใจ
หลังจากการเดินทางที่ยาวไกล ทั้งหมดก็เดินทางมาถึงน้ำตกชั้นที่แปด ตอนนี้บรรยากาศรอบข้างมืดมากๆ ทั้งที่ความจริงแล้วเพิ่งจะหกโมงครึ่งเท่านั้นเอง เทามองดูกลุ่มนักศึกษาที่รอหัวหน้าอย่างเขา ร่างสูงปล่อยแขนจากแบคฮยอน ความจริงแบคฮยอนควรจะรู้สึกโล่งสบาย ที่ท่อนแขนของเทายกออกไป แต่ทำไมพอเทาเอาแขนออกไม่ใช่แค่น้ำหนักจะถูกยกออก
...แต่ความรู้สึกปลอดภัย และ อุ่นใจกลับหายไปทันทีที่เทาผละตัวจากแบคฮยอน
“เอาล่ะ ต่อไปก็เป็นกิจกรรมเล็กน้อย เราจะไม่ปีนถึงชั้นที่ 9 แล้วเพราะอันตรายเกินทางการเลยไม่อนุญาต” เมื่อเทาพูด หลายๆคนก็ทำหน้าดีใจที่การเดินทางทรหดกำลังจะจบ แต่ก็มีส่วนน้อย(อย่างเซฮุน)ที่ทำหน้าผิดหวัง “แต่...” เทาพูดต่อ “เราจะไปเส้นทางนี้แทน” เทาชี้ไปทางซ้ายที่มีสะพานเก่าๆ เชื่อมระหว่างภูเขาน้ำตกทั้งคู่ แม้จะไม่ยาวมากแต่จากความสูงแล้วนับว่าหน้ากลัวทีเดียว
“เราจะข้ามไปอีกฝั่ง ซึ่งมีทางลาดสบายๆให้เดินลงไป แต่ถ้าพวกนายไม่กล้าข้ามก็ปีนกลับลงไปแล้วกัน ตกลงไปคอหักตายไม่รู้ด้วย” หลายๆคนทำหน้าประมาณว่า ‘กลิ้งตกลงไปก็ดีกว่าตกเหวตายละวะ’
“เอา ไปได้แล้วชักช้าเดี๋ยวก็ได้นอนข้างบนนี่แหล่ะ” เทาทำหน้าเบื่อหน่ายแล้วต้อนรุ่นน้องให้เดินข้ามไปทีละคน “เห้ย นี่จะไม่ไปกันใช่มั้ย” เทาหันกลับมามองกลุ่มรุ่นน้องเกือบหมดที่ยืนเกาะกลุ่มกัน มีแค่สองสามคนที่ไปยืนที่สะพานแล้ว รอให้รุ่นพี่คนหนึ่งข้ามไปให้ถึงก่อน รุ่นพี่คนนั้นข้ามไปอย่างชำนาญแม้สะพานจะโยกน้อยๆ แต่ก็สามารถข้ามไปได้ แล้วก็หันมาส่งยิ้มพร้อมชูนิ้วโป้งให้
“เห็นมั้ย พี่เค้ายังข้ามไปได้ถ้าพวกนายไม่ข้ามก็ตามใจ” เทามองอย่างโหดๆ จนรุ่นน้องหลายคนที่เห็นรุ่นพี่ข้ามไปได้ก็ค่อยๆก้าวออกมาทีละคน จนเหลืออยู่ประมาณสิบคนที่ยังแน่นิ่ง หนึ่งในนั้นคือแบคฮยอน
เทามองจ้องไปที่แบคฮยอนแล้วใบหน้าที่ดูโหดร้ายนั้นเหมือนจะอ่อนโยนลง แต่ความกลัวของแบคฮยอนก็มากเกินกว่าที่จะก้าวออกไป
“ถ้าพวกนายจะกลับทางเดิม ต้องมีพี่คนนึงไปด้วย”เทาหันไปมองกลุ่มรุ่นพี่ที่ยืนยิ้มๆกันอยู่ เพราะมีความคิดเหมือนกันว่า ‘เทา พวกต้องชอบแบคฮยอนรุ่นน้องหน้าหวานนี่แน่ ถ้าปกติคงให้พวกมันเดินกันไปเองแต่นี่มีให้คนไปคุม เป็นห่วงอ่ะดิ๊’
ลู่หานก้าวออกมาพร้อมรอยยิ้มสดใส “เดี๋ยวพี่พาไปเอง” พอลู่หานบอกว่าตัวเองจะลงไปกับรุ่นน้อง เซฮุนที่กำลังจะข้ามสะพานก็หันหลังกลับ แล้วเดินตรงมา
“เดี๋ยวผมไปด้วยครับ”
“เซฮุนไม่ข้ามไปล่ะ ลงทางเดิมมันเหนื่อยนะ”
“ก็...” เซฮุนมองพี่ลู่หานอย่างมีเลศนัย “ถ้าพี่ลู่หานไปดูแลรุ่นน้อง แล้วใครจะไปดูแลพี่ละครับ”
กลุ่มรุ่นพี่ที่ยืนมองอยู่มองหน้ากันก่อนที่จะยิ้มอย่างมีความหมาย ‘เอาแล้วเว้ย ลู่หานโดนเด็กเล่นแล้วเว้ย’
“ตามใจอยากไปก็ไป” ลู่หานหลบหน้าหนีแต่ใบหน้าร้อนผ่าว และแดงระเรื่อ “ไปๆๆๆๆ” แล้วลู่หานก็ออกเดินนำคนอื่นๆไป เซฮุนยิ้มก่อนที่จะหันไปหาเพื่อนตัวเล็ก แล้วก็บอกว่า
“แบคฮยอนนายข้ามไปเหอะ มันไม่อันตรายอย่างที่คิดซักหน่อย”
“ต่ะ..แต่ว่า”
“ยังไงนายก็มีพี่เทาคอยดูแลอยู่แล้ว จะกลัวอะไร” พอเซฮุนพูดประโยคนี้แบคฮยอนก็หน้าแดงไม่รู้ว่าโกรธหรือเขินอายกันแน่
“ไปได้แล้ว เดี๋ยวเค้าก็ไปกันหมด” แล้วเซฮุนก็วิ่งตามลู่หานไปข้างหน้า ทิ้งแบคฮยอนไว้ข้างหลังอีกครั้ง ร่างบางยืนชั่งใจอยู่สักพัก ร่างสูงก็เดินเข้ามา
“ว่าไง จะข้ามไปมั้ย”
“อ่ะ...เอ่อ”
“รู้มั้ย ชั้นไม่ชอบคนขี้ขลาด จะไปมั้ย”คำว่าขี้ขลาดของเทาทำให้แบคฮยอนตัดสินใจที่จะข้ามไปไม่ใช่ว่าโกรธที่เทาว่าตน แต่เพราะ
...ไม่อยากให้เทามองว่าขี้ขลาด
...ไม่อยากให้เทาเกลียด อยากเป็นคนกล้าหาญ อยากให้เทาชอบ
...อยากให้เทารู้ว่า
...ไม่ว่ายังไง จะยากแค่ไหน จะน่ากลัวแค่ไหน
แบคฮยอนก็จะข้ามไป...
.
.
.
นานมาแล้วกลางสะพานเก่ายังมีชายหนุ่มร่างบางพยายามจะปีนข้ามไป ด้วยความกลัวสุดชีวิต แต่ก็ยังข้ามไป เพราะคำพูดของคนบางคน
เมื่อ 2-3 นาทีก่อนหน้านี้
“พี่เทา...” แบคฮยอนพูดเสียงสั่นๆ “แบคฮยอนจะข้ามไป ต่ะ...แต่ว่า”
“ไม่ต้องห่วง ชั้นไม่ปล่อยให้นายตกลงไปแน่” เทาส่งสายตามุ่งมั่นให้กับแบคฮยอน
“อ่ะ..อื้ม”
แบคฮยอนค่อยๆเดินข้ามสะพานไปมีเทาที่คอยเดินตามอยู่ห่างๆ ร่างเล็กก้าวผ่านไปในความมืดมิด แม้สะพานจะเก่าแต่ก็ยังแข็งแรงพอให้คนข้ามไปได้
กว่าแบคฮยอนจะก้าวแต่ละก้าวจนข้ามสะพานไปได้ ก็ทำเอาเทาเหงื่อตกเหมือนกัน เพราะร่างเล็กเดินได้น่าหวาดเสียวจริงๆ สะดุดบ้าง ขาติดบ้าง แต่ก็นั่นแหล่ะเทาไม่เหนื่อยมากนักหรอก เพราะ...
...แค่ได้ดูแลแบคฮยอนแบบนี้เทาก็มีความสุขแม้จะเหนื่อยแค่ไหนก็ตาม
แค่ได้คอยช่วยเหลือ ปกป้องคนตัวเล็กให้ปลอดภัยแค่นี้ก็พอแล้ว...
------------------------------------------------------------------------------
มาลงแล้วนะ เดี๋ยวสอบเสร็จจะมาลงอีก
หลังจากหายไปซักพัก พี่เทาน้องแบคก็กลับมาแล้ว
คิดว่าเรื่องนี้อีกตอนก็น่าจะจบแล้วนะ อีกนิดเดียวๆ
// เม้นท์ให้หน่อยนะ ขอบคุณค่ะ ><
ความคิดเห็น